บทที่ 29 ลงโทษให้หลาบจำ [1]

อันหนิงตะเกียกตะกายเพื่อดันตัวให้หนีไปอีกฝั่งของเตียง ทว่ายังไม่ทันจะได้ไปถึงกลางเตียงนอนด้วยซ้ำ นางกลับถูกอีกฝ่ายลากกลับมาจุดเดิม ชุดสวยที่เพิ่งสวมใส่ได้ไม่นานก็ถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องออกราวกับปอกเปลือกกล้วยอย่างง่ายดาย แม้จะถดกายหนีจนสุดความสามารถก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี

“ท่านพี่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ข้าเป็นระดูทำไม่ได้นะเจ้าคะ”

“ฮึ เมื่อเช้าข้ากับเจ้าก็เพิ่งอาบน้ำด้วยกัน” ชายหนุ่มยิ้มร้ายจับขึงตรึงแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อเป็นการลงโทษคนเจ้าแผนการ

“อื้อ” ชุดตัวในสีขาวบัดนี้กลับถูกดึงทึ้งขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี มือเล็กดันอกกว้างออกห่างพลางทุบตี ส่งเสียอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ แม้จะประท้วงด้วยภาษากายทุกวิถีทาง แต่คนด้านบนกลับไม่นำพายังคงบังคับจูบให้ได้อยู่อย่างนั้น กว่าหวังเหล่ยจะถอนจูบปากบางก็บวมเจ่อเสียแล้ว

“ข้าเจ็บ” ใบหน้างามงอง้ำไม่ชอบใจที่ถูกกระทำรุนแรง หวังให้เขาสงสารปฏิบัติกับตนอย่างเบามือมากกว่านี้

“เจ็บหรือ เป็นข้าหรือไม่ที่เจ็บกว่า คนอย่างเจ้าน่ะหากไม่ลงโทษให้หลาบจำมีหรือจะดีขึ้น”

แม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่การกระทำเขากลับอ่อนโยนขึ้นถนัดตา เขาหรืออยากมีลูกน้อยไว้อุ้มชูสักคน แต่แม่ตัวดีกลับทำความฝันพังไม่มีชิ้นดี คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บปวดใจนัก อยู่กับเขามันยากถึงเพียงนั้นเชียวหรือถึงได้อยากจะหลีกหนีให้ไกลอยู่ตลอดเวลา

เพียงเวลาไม่นานคนใต้ร่างเนื้อตัวเปล่าเปลือย หวังเหล่ยไม่รีรอก้มลงชิมยอดถันสีชมพูด้วยความหิวกระหาย ทำเอาอันหนิงตัวสั่นระริกตัวอ่อนระทวยไร้แรงขัดขืน ละเลงลิ้นจากข้างหนึ่งย้ายเป็นอีกข้างหนึ่งยอดปลายถันเปียกชุ่ม ยิ่งถูกปลายลิ้นระรัวหยอกเอินลมหายใจนางก็ยิ่งขาดเป็นห้วง ๆ

รสเนื้อสาวมันช่างหวานนัก แม้สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้แก่นกายตั้งชูได้ไม่ยาก กายหนาเคลื่อนลงต่ำ ทั้งดูดทั้งจูบผ่านตรงไหนทิ้งตอนไว้ตรงนั้น

ชายหนุ่มลากลิ้นแทบจะผ่านทุกส่วนบนร่างกายภรรยา ท้องน้อย ขาอ่อน ก่อนจะไปหยุดที่เนินเนื้อแสนหวาน ส่วนคับแคบหยาดเยิ้ม หวังเหล่ยถึงกับลำคอแห้งผาก กระหายหิวซุกซบใบหน้าลงหาความหวานราวกับภมรคอยดอมดมดอกไม้ที่มันชอบอย่างไรอย่างนั้น

“อ้าส์”

อันหนิงถึงกับจิกมือจิกเท้าเกร็งไปทุกส่วน ใช่ว่าจะไม่เคยแต่เป็นนางที่ไม่ชินเสียที ยิ่งถูกลงลิ้นเน้นมากเท่าไร สาวเจ้าก็ยิ่งครวญครางออกมาไม่ได้ศัพท์ ลืมสิ้นแล้วความเหนียมอาย อกอวบกระเพื่อมตามแรงหายใจ อันหนิงได้ไปเยือนสวรรค์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่คนใจร้ายก็ยังสนุกกับการเล่นกับร่างกายนางไม่หยุดเสียที

“อันหนิง ข้าอยากสำรวจภายในเจ้าแล้ว”

สิ้นคำสองขาถูกแยกออกกว้าง ข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่าอีกข้างถูกดันออกข้าง เจ้างูใหญ่ที่อันหนิงชอบแอบค่อนขอดอยู่บ่อย ๆ บัดนี้มันกำลังมุดเข้าสำรวจภายในร่างกายนาง แค่ได้เห็นส่วนปลายใจก็ทำเอาใจบางไปหมดแล้ว

“อ่าส์.. ไม่ว่าเมื่อไรเจ้าก็ยังดูดกลืนได้ดีเหมือนเดิม”

ความอุ่นร้อนจากสัมผัสแรกทำให้หวังเหล่ยรู้สึกดี เข้าเพียงส่วนหัวก็ยังคับแน่นถึงเพียงนี้ หากได้เข้าไปจนสุดจะต้องดีมากแน่ ๆ

ไม่นานคนใต้ร่างเริ่มบิดเกร็งเสียวซ่านไปทั้งตัว ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อคนด้านบนกระทุ้งทีเดียวเข้ามิดด้าม พร้อมกับทำเช่นนั้นอยู่ซ้ำ ๆ

ปึก ๆ

“อืม..ซีดด ดียิ่ง” ชายหนุ่มถึงกับสูดปาก ไม่ว่าเมื่อไรอันหนิงก็ทำให้เขามีความสุขได้ทุกครั้ง แม้จะมีอะไรกันอยู่บ่อยครั้ง แต่บอกได้เลยว่าไม่เคยเบื่อหน่ายภรรยาแม้แต่น้อย ยิ่งใกล้ก็ยิ่งร้อนแรง

“เบา ๆ ได้หรือไม่เจ้าคะ อ๊าส์... คนบ้านี่”

พูดยังไม่ทันขาดคำกายหนากระแทกเน้นย้ำเสียจนต้องเอ่ยปากท้วง อันหนิงฟาดกำปั้นใส่คนหน้าไม่อายหลายครั้งแต่ก็ไร้ผล มิหนำซ้ำยังเหยียดยิ้มอย่างถูกใจ โดยเฉพาะยามถูกนางโวยวายใส่ในจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม เจ้าตัวก็ยิ่งถูกใจเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ สามีตั้งหน้าตั้งตาโถมตัวกระแทกกระทั้นเข้าใส่เป็นการใหญ่