LOGINShare
บทที่ 9 ร้ายแค่ไหนข้าก็เลือก [2]
Last Updated:
2025-06-30 01:31:16อันหนิงที่ได้ยินถ้อยคำห่วงใยจากปากผู้ให้กำเนิด ทำเอาน้ำตาเอ่อคลอด้วยความรู้สึกผิด หากเมื่อก่อนนางยอมฟังคนอื่นสักนิด หยุดคิดหาเหตุผลสักหน่อย ก็จะรู้ว่าพ่อกับแม่รักตนมากแค่ไหน เอาแต่อยากจะชนะน้องสาวโดยที่ไม่ลืมหูลืมตา กระทำแต่เรื่องผิด ๆ
นางรีบปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะเข้าไปหาบุพการีทั้งสอง พลางเรียกพวกเขาด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น ทำเอานายท่านหลี่และฮูหยินตกใจรีบอ้าแขนรับ กังวลใจไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปเจออะไรมา ถึงได้ร้องไห้วิ่งเข้าหาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ท่านพ่อ ท่านแม่”
“อันหนิงเจ้ามาได้อย่างไร แล้วนั่นร้องไห้ทำไม” ฮูหยินหลี่รีบซับน้ำตาให้บุตรสาว สีหน้าของนางไม่สู้ดีนักเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นลูกทุกข์ใจ
“ลูกไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ แค่คิดถึงไม่ได้เจอนานก็เลยตื่นเต้นมากไปหน่อยเจ้าค่ะ” หญิงสาวปาดน้ำตาบนใบหน้า ดีเหลือเกินที่ได้กลับมาอีกครั้ง เสียใจที่ชาติก่อนทำให้พ่อแม่ต้องตรอมใจตายเพราะลูกไม่ได้เรื่องคนนี้
“เจ้าคงไม่ได้ก่อเรื่องแล้วทะเลาะกับลูกเขยมาใช่หรือไม่ ทนสักหน่อยประเดี๋ยวพ่อคุยกับหวังเหล่ยให้เอง” นายท่านหลี่ถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกภรรยาใช้ศอกกระทุ้ง เผลอพูดเรื่องอ่อนไหวสำหรับบุตรสาวไปเสียได้
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าสบายดี”
“เจ้าหายไปเป็นเดือนแม่ก็นึกเป็นห่วง ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”
“ถ้าอยากกลับบ้านเมื่อไรก็กลับมา พ่อจะไม่บังคับใจเจ้าอีกแล้ว” หลี่จิ่นรู้ดีว่าที่ตนกับภรรยาทำก็ไม่ถูก ที่อันหนิงมีนิสัยผิดแผกไปส่วนหนึ่งก็มาจากการเลี้ยงดูของพวกเขา
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ต่อจากนี้ลูกจะกลับตัวเป็นคนดีเจ้าค่ะ ลูกสำนึกแล้วทั้งเรื่องของน้องลูกทำไปทั้งหมดเพราะอิจฉาริษยาอันเล่อเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ลูกรู้แล้วเข้าใจทุกอย่าง ท่านพ่อ ท่านแม่ ให้อภัยลูกคนนี้ได้หรือไม่” ร่างบางนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าผู้ให้กำเนิด ก่อนจะชูสามนิ้วสาบานต่อหน้าให้คำมั่นสัญญาจะกลับตัวเป็นคนดี
“ลุกขึ้นเถอะลูก พ่อกับแม่ไม่เคยโทษเจ้าเลย เป็นพวกเราเองก็ผิดที่ไม่พยายามอธิบายให้ลูกเข้าใจ อย่างไรพ่อกับแม่ก็รักลูกทั้งสองเท่า ๆ กัน”
“ขอบคุณที่ให้อภัยลูก” คิดถูกแล้วที่ตัดสินใจมาในวันนี้ เหมือนกับได้ยกภูเขาแห่งความทุกข์ออกจากอก ที่เหลือก็แค่ปรับความเข้าใจกับอันเล่อ จากนั้นก็ถอยให้พวกเขาได้กลับมารักกันอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าอันหนิงพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม สองสามีภรรยาจึงวางใจมิได้ซักถามอะไรให้นางต้องขัดเคือง รู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาให้ความสนใจบุตรสาวคนเล็กมากกว่า จะโทษอันหนิงก็ไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดจากการเลี้ยงดูของพวกเขาเอง คิดแต่ว่านางยังเด็กไม่รู้เรื่องจึงไม่ได้อธิบายเหตุผลให้เข้าใจ สุดท้ายก็กลายเป็นปมในใจเรื่อยมา ครั้นจะแก้ไขก็ดูเหมือนอันหนิงไม่รับฟัง ปรับความเข้าใจกันได้เช่นนี้ก็ดีแล้ว
Latest chapter
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 30 ลงโทษให้หลาบจำ [2]
ปึก ๆ“อ้าส์” อันหนิงร้องเสียงหลง ยิ่งบอกให้เบาคนเจ้าเล่ห์กลับยิ่งกระแทกแรง ใบหน้างามค้อนขวับทว่าภายในใจกลับรู้สึกชอบให้อีกฝ่ายทำเช่นนี้เหมือนกัน แต่เรื่องอะไรนางจะบอกให้เขาได้ใจ ลำพังแค่นี้ก็ยังรับมือไม่ไหวแล้วเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ส่วนล่างถูกกระแทกไม่หยุดส่วนบนก็มิได้ว่างเว้น อกอวบคู่งามถูกมือหนาบีบขย้ำอย่างมันมือ เนื้อหวานนี้ช่างล่อลวงให้หลงใหลได้ดีนัก ไม่ว่าได้ชิมเมื่อไรเป็นอันหยุดไม่ได้เสียทุกคราหวังเหล่ยจับร่างขาวโพลนเปลี่ยนท่วงท่า เพียงแค่พลิกกายนิดเดียวสาวเจ้าก็ขึ้นมาอยู่ด้านบน ท่วงท่านี้ทำให้อันหนิงใจสั่นไม่น้อย การที่นางได้อยู่ด้านบนมิใช่จะได้ทำบ่อย ๆ และรู้สึกชอบที่ได้เป็นแม่ทัพนำศึก ควบขี่ม้าไปในทิศทางใดก็ได้ตามแต่ใจต้องการ แต่ก็เหนียมอายเกินกว่าจะกล้าบอกออกไปตรง ๆ“ถ้าเจ้ายังทำเป็นเล่นอยู่เช่นนี้ เมื่อไรจะถึงปลายทาง อย่าให้ต้องทำเองประเดี๋ยวจะร้องอีกไม่รู้ด้วยนะ”คำขู่ของหวังเหล่ยไม่เป็นผล ร่างบางยังคงขับขี่จังหวะเอื่อยเฉื่อยไม่ได้ดั่งใจ ท่วงท่าลีลาแม้จะเหลือร้ายทว่ามันกลับไม่ทันใจ“ว๊าย อะ อะ อ้าส์”ปึก ๆอันหนิงถึงกับร้องลั่นด้วยความตกใจระคนเสียวซ่
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 29 ลงโทษให้หลาบจำ [1]
อันหนิงตะเกียกตะกายเพื่อดันตัวให้หนีไปอีกฝั่งของเตียง ทว่ายังไม่ทันจะได้ไปถึงกลางเตียงนอนด้วยซ้ำ นางกลับถูกอีกฝ่ายลากกลับมาจุดเดิม ชุดสวยที่เพิ่งสวมใส่ได้ไม่นานก็ถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องออกราวกับปอกเปลือกกล้วยอย่างง่ายดาย แม้จะถดกายหนีจนสุดความสามารถก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี“ท่านพี่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ข้าเป็นระดูทำไม่ได้นะเจ้าคะ”“ฮึ เมื่อเช้าข้ากับเจ้าก็เพิ่งอาบน้ำด้วยกัน” ชายหนุ่มยิ้มร้ายจับขึงตรึงแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อเป็นการลงโทษคนเจ้าแผนการ“อื้อ” ชุดตัวในสีขาวบัดนี้กลับถูกดึงทึ้งขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี มือเล็กดันอกกว้างออกห่างพลางทุบตี ส่งเสียอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ แม้จะประท้วงด้วยภาษากายทุกวิถีทาง แต่คนด้านบนกลับไม่นำพายังคงบังคับจูบให้ได้อยู่อย่างนั้น กว่าหวังเหล่ยจะถอนจูบปากบางก็บวมเจ่อเสียแล้ว“ข้าเจ็บ” ใบหน้างามงอง้ำไม่ชอบใจที่ถูกกระทำรุนแรง หวังให้เขาสงสารปฏิบัติกับตนอย่างเบามือมากกว่านี้“เจ็บหรือ เป็นข้าหรือไม่ที่เจ็บกว่า คนอย่างเจ้าน่ะหากไม่ลงโทษให้หลาบจำมีหรือจะดีขึ้น”แม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่การกระทำเขากลับอ่อนโยนขึ้นถนัดตา เขาหรืออยากมีลูกน้อย
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 28 อย่าคิดทำอีก [2]
กลุ่มสาวใช้รุ่นพี่ต่างเดินคอตกกลับไปทำงาน นอกจากนายท่านจะไม่เชื่อแล้วพวกนางยังถูกหักค่าแรงตั้งครึ่งหนึ่ง ทำให้ยิ่งโกรธแค้นเสี่ยวชุ่ยมากยิ่งขึ้น ทั้งที่ทะเลาะกันทุกคนแต่เสี่ยวชุ่ยกลับไม่โดนอะไรอยู่คนเดียว“แล้วนั่นยาอะไร อันหนิงนางป่วยหรือ เหตุใดถึงต้องดื่มยา”“ยาบำรุงเจ้าค่ะ ฮูหยินสบายดีไม่ได้เป็นอะไร”“ข้าไม่เห็นรู้ว่านางต้องกินของพวกนี้” หวังเหล่ยเทยาในกาใส่ถ้วยแล้วยกขึ้นดม แต่ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อยาถ้วยนี้มีกลิ่นสมุนไพรบางอย่างมากกว่าจะเป็นแค่ยาบำรุง “นางกินทุกวันหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ กินเฉพาะวันที่ฮูหยินอยากกินเท่านั้น” สาวน้อยเสี่ยวชุ่ยรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว น้ำเสียงของนายท่านที่ดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน สัมผัสได้ถึงลางไม่ดีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า“พ่อบ้านสุ่ยงานวันนี้ยกเลิกให้หมด มีอะไรจัดการได้ให้จัดการเองไปก่อน อันไหนสำคัญให้เลื่อนออกไป” ชายหนุ่มสั่งงานพ่อบ้านเสร็จ จึงได้หันกลับมาสั่งงานสาวรับใช้ภรรยาต่อ “ส่วนเจ้าวันนี้ไม่ต้องรับใช้ฮูหยินไปช่วยงานโรงครัวแทน”“เจ้าค่ะ”ถาดยาในมือถูกเจ้าของจวนแย่งไป เสี่ยวชุ่ยได้แต่มองตาปริบ ๆ ทำปากพะงาบ ๆ ไม่กล้าถามเพราะกลัว
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 27 อย่าคิดทำอีก [1]
เช้าวันใหม่ในขณะที่เสี่ยวชุ่ยกำลังวุ่นอยู่กับการต้มยา ความสงบสุขของนางก็หมดไปเมื่อถูกสาวใช้กลุ่มพรรคพวกตงตงหาเรื่องใช้งานไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นคนสนิทของฮูหยิน นางก็ถูกตงตงเขม่นมาตลอดเมื่อมีโอกาสสาวใช้รุ่นพี่ก็มักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เสมอ ด้วยนางถือว่าเสี่ยวชุ่ยน้องใหม่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ทันไรก็แข็งข้อและคิดต่าง เป็นคนโง่เขลาที่เลือกคนคุ้มกะลาหัวไม่ถูกฝั่ง เลือกอยู่กับฮูหยินที่ไม่เป็นที่รักของนายท่าน ช่างสิ้นคิดเสียจริง“เสี่ยวชุ่ยอย่าคิดว่าได้เป็นคนติดตามฮูหยินแล้วจะมาอู้งานเช่นนี้ได้นะ ผ้าพวกนี้ยังไม่ได้ซักเลยสักชิ้น” หนึ่งในพรรคพวกของตงตง ๆ โยนผ้าใส่เสี่ยวชุ่ยพลางหัวเราะคิกคัก นี่ขนาดถูกพวกตนแกล้งใช้งานขนาดนี้เจ้านายที่คอยคุ้มกะลาหัวยังไม่เคยจัดการให้เลยสักครั้ง สมน้ำหน้าอยากเลือกข้างไม่ถูกเอง“ข้าไม่ได้อู้งานไม่เห็นหรือว่ากำลังต้มยาอยู่น่ะ ส่วนผ้าพวกนี้เจ้าก็เอาไปซักเองสิ ไม่ใช่หน้าที่ของข้า” เสี่ยวชุ่ยในตอนนี้ใช่ว่าจะอ่อนแอเหมือนตอนที่เข้ามาทำงานใหม่ ๆ แม้จะอายุยังน้อยและเพิ่งเข้ามาทำงานไม่นาน กระนั้นก็พอจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะคนเหล่านี้ที่ไม่ให้คว
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 26 แกล้งชัก [2]
ครู่เดียวฮูหยินหลี่วิ่งหน้าตาตื่นมาถึงตัวบุตรสาวคนเล็ก ก่อนจะสั่งให้หญิงรับใช้ช่วยกันหามอันเล่อกลับเรือนนอนรอท่านหมอมาตรวจอาการ กระนั้นก็ยังแปลกใจว่าบุตรสาวอาการกำเริบได้อย่างไร ทั้งการชักครานี้มันก็แปลก ๆ ก็ไหนท่านหมอยืนยันแล้วว่าในสามปีนี้หากอันเล่อกินยาอย่างต่อเนื่อง โรคลมชักนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นหากร่างกายไม่อ่อนแอจากการเจ็บป่วยทว่าในตอนที่กำลังจะเข้าหอบหิ้วกันเข้าเรือนนอน อันเล่อได้คว้ามือมารดาพร้อมกับเขย่าให้อีกฝ่ายรู้ตัว ทั้งสองสบสายตากัน ก่อนที่อันเล่อจะขยิบตาเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่านางมิได้เป็นอะไร เพียงเท่านี้ฟางเหนียงก็รู้แล้วว่าบุตรสาวคนเล็กแกล้งป่วย กระนั้นก็ไม่รู้ว่าอันเล่อทำไปเพื่ออะไร แต่เชื่อว่าจะต้องมีเหตุผลมากพอ นางจึงได้แต่ตามน้ำไปเท่านั้น“อันหนิงวันนี้เจ้ากลับจวนไปก่อนนะ ประเดี๋ยวท่านหมอก็มาแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงน้อง นางก็เป็นเช่นนี้อยู่บ่อย ๆ ประเดี๋ยวก็หายเอง”“แต่ข้าอยากอยู่ดูน้องเจ้าค่ะท่านแม่” อันหนิงผู้ไม่รู้อะไรได้แต่ดึงดันจะอยู่ต่อ ยิ่งได้เห็นน้องสาวชักลงต่อหน้าต่อตาก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกเป็นห่วง“เชื่อแม่เถิด ถึงเจ้านั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืนอย่างไรก็ช่วยไม่ได้ กล
หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ บทที่ 25 แกล้งชัก [1]
ด้านอันหนิงกลับบ้านมาคราวนี้นางก็หวังว่าจะได้เปิดใจกับน้องสาว นางเองก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันคาราคาซัง รีบปรับความเข้าใจกันเสียชีวิตมันสั้นไม่รู้จะได้อยู่ด้วยกันถึงเมื่อไร“พี่ใหญ่มาแล้ว” อันเล่อที่กำลังควบคุมสาวใช้จัดเตรียมของว่างรอพี่สาวดีใจเป็นการใหญ่ เป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันดี ๆ นางจึงอยากให้พี่สาวประทับใจและเลิกคิดว่าทุกคนไม่รักเสียที“อืม เจ้าทำอะไรอยู่ นั่งเถอะ ท่านแม่บอกว่าพักนี้เจ้าเหนื่อยง่าย ประเดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาจะทำอย่างไร”“ข้าไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอกเจ้าค่ะ พี่ใหญ่กังวลมากเกินไปแล้ว” ยิ่งได้ยินคำห่วงใยจากปากพี่สาว อันเล่อก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขล้น ที่ผ่านมามักถูกกีดกันให้ห่างจากกัน จึงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดและคลุกคลีกันมากนัก ตัวนางกลับคิดว่าพี่สาวเกลียดชังมาตลอด แต่เมื่อไม่นานมานี้ท่านแม่บอกทุกอย่างหมดแล้ว จึงมิได้มีเรื่องให้หมองใจกัน“อย่างไรก็เถอะ อย่าได้หักโหมนัก ท่านหมอว่าอย่างไรโรคนี้มีทางหายหรือไม่” ไม่นานมานี้ทุกคนยอมเล่าเรื่องโรคประจำตัวอันเล่อแล้ว ทำให้อันหนิงไม่จำเป็นต้องระวังคำพูดอีกต่อไป“ไม่หายขาดเจ้าค่ะ แต่ถ้าดูแลตัวเองให้ดีดื่มยาบำรุงอย่าได้ขาด ก็สามารถใช้ชีว
You may also like
ยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน111.6K viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่328.5K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง12.4K viewsพระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ10.7K viewsดวงใจราชาปีศาจ
Chocolate lily 1.1K viewsสะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง
28พิจิกาเฉิน3.6K viewsท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า
JAOTUNTEE1.5K viewsพิศวาส 3000 ปี
จ้าวฮุ่ยอิง1.1K views
