บทที่ 10 ร้ายแค่ไหนข้าก็เลือก [3]

อันหนิงอยู่พูดคุยสัพเพเหระไม่นานก็ขอตัวกลับ ด้วยนางแอบออกมาคนเดียวไม่ได้บอกใคร หากหายไปนานก็จะเป็นที่สังเกตได้ ทว่าก่อนกลับก็อยากไปรำลึกความหลังในวัยเด็กสักหน่อย จึงได้ย้อนกลับเรือนนอน แต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าด้านในมีคนอยู่

สิ่งที่นางเห็นคือตุ๊กตาผ้ามากมายถูกตกแต่งไว้เต็มเรือน ซึ่งของเหล่านี้เป็นสิ่งที่นางเคยแย่งอันเล่อมาเพราะอยากได้ แต่ในตอนนั้นน้องสาวไม่ยอมจึงเกิดการทะเลาะกัน แล้วนางเองก็แอบทำลายมันเสียไม่มีชิ้นดีจนเกิดเรื่องใหญ่โต ถูกท่านแม่ตำหนิเสียยกใหญ่ ท่านพ่อกลับจวนมารู้เรื่องเข้านางก็ถูกตีไปเสียหลายครั้ง

ในตอนนั้นนางจึงได้เห็นอันเล่อล้มลงนอนชักกับตา ทว่ากลับคิดว่านั่นคือการแกล้งเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้รู้เลยว่ามันคืออาการป่วยของน้องสาว ยิ่งเห็นหวังเหล่ยรีบร้อนช้อนตัวอุ้มน้องสาวด้วยความเป็นห่วง นางก็ยิ่งเอาแต่กล่าวโทษอันเล่อว่าแย่งความรักผู้อื่นไปจนหมด ไม่เหลือเผื่อแผ่มาถึงตน ทั้งที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะทำตัวเองทั้งนั้น แล้วจะหวังให้ผู้อื่นรักได้อย่างไร

ดวงตาคมเฉี่ยวกวาดมองของทุกชิ้นในเรือนนอนเก่าของตน ทุกอย่างในที่นี้คงจะเป็นอันเล่อหามาสินะ มันล้วนแต่เป็นของที่นางเคยชอบทั้งนั้น หากเป็นเมื่อก่อนนางต้องรีบปรี่เข้าไปทันที พร้อมกับตวาดลั่นให้เก็บของพวกนั้นไปเผาทิ้งเป็นแน่

อันหนิงตัดสินใจไม่เข้าไปทำลายบรรยากาศอันดีของน้องสาว หากตนเข้าไปตอนนี้มิวายทำให้อันเล่อตกใจ เกรงว่าจะทำให้อาการชักกำเริบอีก นางจึงออกจากจวนไปทั้งอย่างนั้น การกลับจวนครั้งนี้มันเหมือนกับการได้ปลดปล่อยอะไรหลาย ๆ อย่าง ได้รู้ว่าครอบครัวรักตนมากแค่ไหน ความเกลียดชังอะไรนั่นไม่มีเลยสักนิด

เมื่อมาถึงตลาดผู้คนเดินขวักไขว่จับจ่ายซื้อของ ร่างบางเดินชมของไปเรื่อย ๆ อย่างไม่เร่งรีบ นางใช้เวลาอยู่จวนตระกูลหลี่แค่ครึ่งชั่วยามยังพอมีเวลาให้ผ่อนคลายเลือกซื้อของที่อยากได้ ก่อนที่จะกลับจวนไปเจอใบหน้าอันบูดบึ้งของสามี

แต่การเดินเล่นผ่อนคลายระหว่างกลับจวนก็ดันมีเรื่องทำให้อารมณ์เสียจนได้ คิดว่าปกปิดตัวตนได้แล้วแท้ ๆ แต่หมาบ้าตัวนี้หลอกมันไม่ได้เลยจริง ๆ

“อันหนิงเหตุใดเจ้าถึงเงียบเล่า ข้าส่งจดหมายหาเจ้าตั้งหลายฉบับแต่เจ้าก็ไม่เคยตอบกลับข้าเลย” โจวเชินปราดเข้าประชิดตัว หลายวันมานี้เขาต้องถูกหวังเหล่ยปาดหน้าแย่งลูกค้าไปตั้งเท่าไร สูญเสียกำไรไปก็มาก แล้วนี่อะไรนางกลับเดินเล่นสบายใจ

“เลิกส่งจดหมายหาข้าได้แล้ว ไม่ติดต่อข้าอีกเลยก็ยิ่งดี” ร่างบางสะบัดมืออีกฝ่ายออกให้พ้นตัว ไอ้คนสารเลวชาติชั่ว แค่เห็นหน้าก็ขยะแขยงเต็มทน

“ไม่เอาน่า งอนที่ข้าไม่มีเวลาให้หรือ เจ้าก็รู้ข้ามีกิจการมากมายต้องดูแล ทั้งตัวเจ้าเองก็ออกเรือนไปแล้วมันถึงได้ยากไงเล่า แต่ข้าก็ไม่ได้จะให้เจ้าหย่ากับสามีหน้าโง่ของเจ้าหรอกนะ อย่างไรเสียก็เพื่อปกป้องชื่อเสียงของเจ้า รักที่ข้ามีให้มันบริสุทธิ์แค่ไหนเจ้าก็รู้ดี” โจวเชินยังคงพร่ำเพ้อป้อนคำหวาน ก่อนจะใช้ลูกไม้เดิม ๆ หลอกล่อถามถึงจุดอ่อนของหวังเหล่ย “อันหนิงเจ้ารู้หรือไม่ตอนนี้หวังเหล่ยทำอะไรบ้าง เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดข้าแค่อยากรู้ไว้เผื่อนัดพบเจ้าได้สะดวก”

“เก็บความหวังดีของเจ้าไว้ใช้กับควายเถอะ ตอนนี้ข้าเลิกกินหญ้าเปลี่ยนไปกินแปะก๊วยแทนแล้ว ไอ้คนน่ารังเกียจ” เฮอะ! ถึงข้าจะเคยร้ายแค่ไหนแต่ข้าก็เลือก ยิ่งรู้แล้วว่าโจวเชินเข้าหาด้วยจุดประสงค์ไม่ดี ก็อย่าได้หวังว่าจะหูเบาหลงเชื่ออีกเป็นอันขาด

โจวเชินถึงกับหน้าเหวอทำอะไรไม่ถูก กว่าจะรู้ตัวว่าโดนด่าก็เมื่ออันหนิงหายไปกับฝูงชนเสียแล้ว ข้อมูลของหวังเหล่ยก็ไม่ได้ คราวนี้จะเอาอะไรไปต่อรองได้อีกเล่า

ฝากไว้ก่อนเถอะอันหนิง ด่าไว้เสียแรงปานนั้นอย่าหวังว่าเขาจะตามง้อ ต่อให้คลานเข่าเข้าหาตนก็จะไม่สนใจ ให้รู้เสียบ้างว่าการกระทำเมื่อครู่คือการกระทำผิดอย่างมหันต์