ตอนที่ 3 เจอกันอีกครั้ง / เฮียช้าง

ตอนที่ 3 เจอกันอีกครั้ง / เฮียช้าง

เพียงแค่วันเดียวหนูนิดก็เข้ากับพี่เลี้ยงของแกได้เป็นอย่างดี หนูนิดเป็นเด็กน่ารักผิวขาวตาโตยิ้มเก่ง ส่วนน้ำหวานก็ชอบตามใจเด็กจึงทำให้พี่เลี้ยงเด็กอย่างเธอเข้ากับคุณหนูน้อยได้ด้วยดี

ส่วนห้องพักของน้ำหวานคุณทับทิม คุณผู้หญิงของบ้านให้น้ำหวานไปอยู่ในห้องเดียวกับหนูนิด ซึ่งห้องนั้นก็อยู่ติดกับห้องของคุณคชาบิดาของหนูนิดนั่นเอง สาเหตุเป็นเพราะน้ำหวานอาสาจะดูแลหนูนิดช่วงกลางคืนให้เอง ส่วนถ้าวันไหนพ่อเขาอยากจะเอาลูกไปนอนด้วยหรือหนูนิดร้องจะนอนกับพ่อก็ให้ไปนอนห้องพ่อ

ช่วงเย็นคชากลับมาถึงบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานอันแสนจะตึงเครียดมาทั้งวัน เขาเดินเร็วๆขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำก่อนแล้วถึงจะเดินมาหาลูกสาว

ร่างสูงเดินผ่านขึ้นด้านบนไป น้ำหวานเห็นเพียงแค่ด้านหลังของเขาเท่านั้นเธอรู้สึกคุ้นๆแต่ก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมาป้อนข้าวให้คุณหนูของเธอต่อ

“อ้าวตาช้างมาพอดีเลย” เสียงของคุณทับทิมทำให้คนที่นั่งหันหลังกำลังป้อนข้าวให้กับคุณหนูอยู่ หันหลังกลับไปมองเจ้านายอีกคนของบ้านหลังนี้

“...........” สายตาของทั้งสองสบตากันพอดี ทั้งสองนิ่งไปไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งเร็วขนาดนี้ จากกันยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย พรหมลิขิตชัดๆ...คชาคิดในใจ

“นี่คุณคชาหรือจะเรียกว่าคุณช้างก็ได้ ป๊ะป๋าของยัยหนูนิดน่ะ” เป็นเสียงของคุณแม่เอ่ยแนะนำให้พี่เลี้ยงคนใหม่ของหลานสาวรู้จักกับลูกชายของท่าน

สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกหรือจะเรียกว่าไม่รู้จะทำหน้ายังไงก็ได้ แต่เขากลับส่งยิ้มบางๆกลับมาคล้ายกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถ้าฉันจะขอลาออกตอนนี้จะได้มั้ยนะ

“สวัสดีค่ะ คุณคชา” ฉันยกมือไหว้เขาพลางคิดในใจว่า...ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ

“ครับดีครับ คุณพี่เลี้ยง ชื่ออะไรเหรอครับ” เมื่อเช้าผมถามเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมบอก ครั้งนี้เธอไม่รอดแน่

“น้ำหวานค่ะ” ผมพยักหน้ารับอมยิ้มบางๆอย่างผู้ชนะ แล้วเดินเข้ามาหาลูกสาว

 “แอ๊ แอ๊” เสียงหนูนิดร้องอ้อแอ้อ้าแขนกว้าง ผมจึงรับเอาแกมาอุ้ม

“มาค่ะคนสวย ป๊ะป๋าอุ้มไปเดินเล่นนะคะ"

"ป้อนข้าวอยู่ใช่มั้ย เดินตามมาสิครับ" ผมหันไปบอกยัยแว่นเพื่อให้เธอเดินตามออกมาคุยกันหน่อย ตรงนี้คนเยอะเกินไปคงไม่เหมาะถ้าจะพูดเรื่องของเรา ผมเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มอุ้มลูกสาวออกมาด้วย สถานที่ก็คือสนามหญ้าหน้าบ้าน ผมพาหนูนิดกับยัยแว่นนั่งลง ท่ามกลางบรรยากาศแดดร่มลมตก

“หนูนิดได้หม่ามี๊แล้วดีใจมั้ยลูก” ผมพูดยิ้มๆ โดยส่งสายตาไปหาอีกคนที่กำลังนั่งด่าผมอยู่ในใจ

“คุณพูดบ้าอะไร ฉันจะลาออก”

“เมื่อเช้าคุณเซ็นสัญญาแล้วนี่ ถ้าคุณลาออกผมจะฟ้องร้องคุณให้หมดตัวเลยคอยดู” ผมพูดเล่นแค่ไม่อยากให้เธอลาออกเฉยๆ ส่วนเรื่องสัญญาเธอก็เซ็นแล้วจริงๆนั่นแหละ

“ทุเรศ...คนนิสัยไม่ดี”

“ก็แล้วแต่คุณจะคิด” ท่าทีสบายใจสุดๆของเขาทำให้น้ำหวานรู้สึกหมั่นไส้

“คุณแม่ให้คุณพักห้องไหน”

“ฉันโคตรเกลียดขี้หน้าคุณเลย”

“คุณตอบไม่ตรงคำถามนะครับ”

“ห้องคุณหนู”

“แหม...ติดกับห้องของผมเลย”

“ทุเรศ สกปรก คิดแต่เรื่องลามก”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมคิด เพราะคุณก็คิดเหมือนผมใช่ม๊า...”

“ฉันสงสารคุณหนูจริงๆ เกิดมาทั้งทีมีพ่อแบบคุณ”

“ยัยแว่น มันจะมากไปแล้วนะ ถึงผมจะเป็นแบบที่คุณเห็น แต่ผมก็รักลูกของผมนะ” ถึงผมจะชั่วแต่ผมก็ชั่วแบบเปิดเผยครับ ส่วนเรื่องหนูนิด บอกเลยว่าผมรักแกมาก ยัยหนูคือแก้วตาดวงใจของผม ซึ่งทุกคนในบ้านหลังนี้ก็รักแกมากทุกคน

“คุณท่านบอกว่าปกติช่วงกลางคืนคุณหนูนอนกับคุณ”

“นานๆทีผมจะออกไปสักครั้งไม่ได้ออกไปบ่อยสักหน่อย ก็เพื่อนมันโทรตาม” แล้วทำไมผมจะต้องมานั่งอธิบายให้ยัยแว่นฟังด้วยเนี่ย

“แก้ตัวน้ำขุ่นๆ” เธอไม่เชื่อ

“ต่อไปนี้ผมจะไม่ออกไปไหนแล้ว เพราะผมมีคุณแล้ว” ผมส่งสายตามองเรือนร่างบอบบางตรงหน้าอย่างคิดถึง รู้สึกอยากได้แบบเมื่อคืนนี้อีก

“นี่! อย่ามารุ่มร่ามกับฉันนะ”

“โอเคๆ ผมไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้ ขอบคุณนะครับที่มาเป็นพี่เลี้ยงให้กับลูกสาวของผม แกไม่มีแม่ ถ้าคุณจะมาเป็นแม่ให้กับยัยหนู ผมจะดีใจมากๆ” จะดีอยู่แล้วเชียว แต่ประโยคหลังนี่สิฟังดูยังไงก็ไม่รู้

น้ำหวานยังคงป้อนข้าวให้กับหนูนิดอยู่ ส่วนป๊ะป๋าก็เล่นกับลูก พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาพ่อลูก จนท้องฟ้าเริ่มมืด...

“เข้าบ้านกันดีกว่าป่ะ ป๊ะป๋าอุ้มนะคะ”

“คุณไปทานข้าวกับอาบน้ำก่อนป่ะ ผมจะดูแลลูกให้เอง” ผมใช้คำว่าลูกกับเธอ เพราะผมอยากให้เธอมาเป็นมี๊ให้กับลูกสาวของผม...เอาน่ายังไงเธอก็เป็นเมียผมแล้ว

“ค่ะ” น้ำหวานเดินเข้าห้องครัวไปทานข้าวก่อน หลังจากอิ่มแล้วเธอจึงเดินขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำแล้วกลับลงมาหาหนูนิด

“คุณ...ทานข้าวหรือยัง ฉันดูแลคุณหนูให้” น้ำหวานเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ภายในห้องมีคุณผู้หญิง คุณคชานั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ แล้วก็ป้านวล เธอจึงไม่กล้าพูดไม่ดีออกไป

“ขอบใจนะ”

“คุณแม่ ทานข้าวกันครับ”

“อยู่กับน้ำหวานก่อนนะยัยหนู” คุณย่าพูดกับหลานสาวก่อนที่จะเดินตามหลังลูกชายไปทานข้าวกัน

“คุณหนู ไปอาบน้ำกันดีกว่านะคะ” น้ำหวานทำหน้าที่ของเธอคือพาคุณหนูขึ้นด้านบนไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จากนั้นก็ชงนมให้แล้วพาลงมานั่งเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างเหมือนเดิม

ระหว่างนี้คชาไม่ได้พูดหรือแกล้งอะไรน้ำหวานเลย เขานั่งมองดูเธอเล่นอยู่กับลูกสาวของเขา ส่วนเขาพูดคุยอยู่กับคุณแม่และป้านวลด้วยท่าทีธรรมดาจนอาการเกร็งของน้ำหวานหายไป

"ตาช้างพาลูกไปนอนได้แล้ว ดูสิทำท่าจะหลับแล้วนั่น"

"หวานพาไปเองค่ะ" พูดจบเธอก็อุ้มคุณหนูของเธอขึ้นชั้นบนไป

"คุณแม่ผมขอตัวนะครับ" ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามยัยแว่นไปติดๆ แล้วห้องที่ผมจะเข้าก็คือห้องนอนลูกสาวผม

“นี่คุณ เข้ามาทำไมออกไปเลยนะ”

“ผมจะมาอ่านนิทานให้ยัยหนูฟัง” ผมหงายท้องนอนลงไปบนเตียงด้วยท่าทางสบายใจ แล้วหยิบหนังสือนิทานมาหนึ่งเรื่อง ยัยหนูคลานมานอนข้างๆผมเหมือนทุกวัน ยัยนั่นจึงเงียบไปไม่กล้าว่าอะไรผมอีก

“หน้ามึน” อยากจะด่าอะไรก็ด่าไปเถอะ...ผมคิดในใจ แล้วก็อ่านนิทานให้หนูนิดฟังไม่นานแกก็หลับไป เห็นลูกหลับไปแล้วผมจึงแกล้งหลับตาม

“นี่คุณ! ลุกออกไปเลยนะ”

“อื้อ...คนจะนอน” ผมทำทีเป็นว่าแกล้งหลับ...ก็ผมอยากนอนในห้องนี้กับลูกกับเมียนี่

“ถ้าคุณนอนที่นี่แล้วฉันจะไปนอนที่ไหนล่ะ”

“ที่นอนออกจะกว้างก็นอนด้วยกันนี่แหละ”

“ไม่เอา...คุณก็ไปนอนที่ห้องของคุณสิ”

“ไม่เอาผมอยากนอนกับลูก” ข้ออ้างชัดๆ!

“ได้! งั้นฉันคงต้องนอนที่พื้น” น้ำหวานเตรียมหยิบหมอนทำท่าวางลงที่พื้นเตรียมตัวนอน โดยที่ผ้าปูก็ไม่มี พื้นก็เย็น

“กินยาคุมอีกเม็ดหรือยัง” ยาคุมฉุกเฉินมีสองเม็ดเขาจึงถามดูถึงเม็ดที่สอง

“ฮึ้ย! ลืมเลย” น้ำหวานเด้งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะเดินไปหยิบยาเม็ดนั้นเอาขึ้นมาเตรียมที่จะกิน แต่กลับโดนคนตัวโตสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง ศอกเล็กถองเข้าให้ที่หน้าท้องแข็งแรงอย่างจัง

“โอ๊ย!! ถองมาได้เจ็บนะคุณ”

“ใครใช้ให้คุณมารุ่มร่ามกับฉันก่อนล่ะ”

“แต่คุณเป็นเมียผมแล้วนะ”

“ถ้าฉันเป็นเมียคุณ ผู้หญิงที่คุณพาไปนอนด้วยก็คงเป็นเมียคุณหมดนั่นแหละมั้ง”

“นี่คุณกำลังหึงผมอยู่เหรอ”

“ไม่มีทาง ฉันขยะแขยงคุณจะตาย ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอนบนเตียง ข้างล่างพื้นมันเย็น”

“เมีย...อย่าใจร้ายกับผัวสิ”

“พูดให้มันดีๆนะ ใครเป็นเมียคุณ ออกไป!” น้ำหวานผลักเขาออกจากห้องได้จนสำเร็จ เธอกินยาเม็ดที่เหลือจากนั้นก็ลงไปนอนกับคุณหนูของเธอกอดกันไว้แล้วหลับตาลง...โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนยิ้มออกมาเมื่อแอบดูกล้องวงจรปิดในห้องนี้อยู่