Chapter 9

Chapter 9

เขากำมือฉันแน่นดึงให้เดินตาม เอาจริงๆนะเวลาที่ไอ้ตือโป๊ยก่ายไม่ร้าย ก็ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร ฉันว่าเขาซอฟท์ลงกว่าตอนที่เป็นเด็ก ตอนเด็กเนี่ยเขาแกล้งฉันทุกวันทุกเวลา ยกเว้นตอนนอนเท่านั้นแหละ

เจ็บตัวเพราะฝีมือเขาก็หลายครั้ง ไม่ว่าจะมากีบคุณพ่อกี่ครั้งฉันก็โดนแกล้งตลอด พอฉันโตขึ้นฉันก็ไม่มาอีกเลย ต่างคนต่างแยกย้าย และดูเหมือนว่าฉันจะลืมผู้ชายอ้วนที่ชื่อเหมราชไปเลย

เขาไม่เคยอยู่ในสมองอันน้อยนิดของฉันแม้แต่น้อย...

เขาพาฉันมาที่ตู้ atm แล้วก็กดเงินออกมาฉันไม่ได้สนใจหรอกนะว่าเขาจะทำอะไรต่อหรือว่ากดเงินออกมาเท่าไหร่ เขากดเงินสดเสร็จแล้วก็พาฉันมาดูนั่นดูนี่อยู่ในงาน

ฉันตื่นเต้นมากเลย เกิดมาไม่เคยเดินเที่ยวอะไรแบบนี้ ปกติแล้วถ้าฉันอยากได้อะไรถ้าไม่เดินห้าง ฉันก็จะใช้ลูกน้องไปคอยซื้อให้ แต่พอวันนี้ฉันได้มาเที่ยวเอง ถึงแม้ว่ามันจะบ้านนอก แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น ดีใจไม่น้อยเลย

"กินติมไหม"

"นายจะซื้อให้กินเหรอ?" ฉันเอียงหน้าถาม เอาวะ! สงบศึกสักวัน ก็ต้องพูดดีไอ้ตือชอบให้ฉันพูดดีๆด้วย หึ!

"อืม อยากกินอะไรก็บอก" ว้าวไอ้ตือสายเปย์ "อยากกินไหมล่ะ"

"อยากค่ะ" อยากกัดลิ้นตายอีกรอบ พูดดีกับคนที่เคยร้ายด้วย มันเป็นอะไรที่ตลกมาก แต่ก็นะ ฉันต้องทำ😅

"พ่อค้าครับ ผมเอาไอติมกะทิสดสองถ้วย ถ้วยหนึ่งใส่ทุกอย่าง แต่อีกถ้วยไม่ใส่ถั่วไม่ราดนมไม่ราดช็อกโกแลต" คำพูดของเหมราชทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเขา แต่ก็ไม่เอ่ยคำพูดอะไรออกมา

"ได้แล้วครับ" พ่อค้ายื่นไอติมกระทิสดให้เขา เขาปล่อยมือฉันรับไอติมแล้วยื่นให้ฉันต่อ เอ๋! เขาเอาถ้วยที่ไม่ราดนมไม่ราดช็อกโกแลตไม่ใส่ถั่วให้ฉัน

นั่นคือสิ่งที่ฉันชอบกินในวัยเด็ก... ฉันไม่ชอบถั่ว ฉันไม่ชอบไอติมที่ใส่นมกับช็อกโกแลต...

"ขอบคุณนะ" ฉันรับมา เหมราชยิ้มแล้วจ่ายเงิน ไอ้ตือมันยิ้มซะหล่อเชียววันนี้ แต่...ฉันไม่หลงความหล่อหรอกย่ะ เขาร้ายจะตาย อาจจะนิ่งก่อนแล้วแกล้งฉันทีหลังก็ได้

"ไปนั่งกินหรือจะเดินไปกินไป วันนี้จะพาไปปาโป่ง" หือ! ปาโป่งเหรอ ตาลุกวาวเลยคร้า... เกิดมาไม่เคยปาโป่ง ไม่เคยเดินงานประจำอำเภอ ไม่เคยเที่ยวอะไรแบบนี้เลย

"ปาโป่งแล้วจะได้ไรอะ!" ฉันว่าแล้วตักไอติมทาน หวานมันอร่อย และเย็นจี๊ดขึ้นสมอง

"ได้ตุ๊กตา"

"ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากได้" ตุ๊กตาฉันมีเยอะแล้ว แต่อยู่ในห้องที่กรุงเทพ เฮ้อ โคตรคิดถึงไอ้เน่าเลย จำได้ว่าเอาใส่กระเป๋าแล้ว แต่แม่น่าจะเอาออก แล้วจัดกระเป๋าเอาชุดมนุษย์ป้าใส่ให้

"เอาน่า ปาเสร็จจะพาไปซื้อของอย่างอื่น"

"ก็ได้" ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปที่ร้านปาลูกโป่งพร้อมกับเหมราช ฉันนี่ตาเป็นประกายเลย กองตุ๊กตามันตัวที่มีลักษณะเหมือนไอ้เน่าของฉัน

"เอา10ชุด" เหมราชบอกกับเจ้าของร้าน

"ได้ครับ" เจ้าของร้านรีบจัดแจงลูกดอกให้

"เธออยากได้ตัวนั้นไหม" เขาชี้ไปที่ตุ๊กตาที่เหมือนไอ้เน่าของฉัน ฉันตาวาวรีบพยักหน้า

ปึก! ดอกแรกปักโดนลูกโป่งจนมันแตก เป็นอะไรที่โคตรลุ้น ถึงแม้ว่าระยะมันจะไม่ไกลมาก แต่ถ้าคนไม่มีฝีมือในการปาลูกดอก ก็ใช่ว่าจะได้มันมาง่ายๆนะ

ฉันสังเกตเห็นลูกค้าคนอื่นที่เข้ามาปาลูกดอก

บางคนก็ใช่ว่าจะได้ตุ๊กตากลับไป ต้องซื้ออีกหลายครั้ง และไม่ได้ตั้งหลายคน ไม่รู้ว่าเหมราชจะมีฝีมือพอที่จะไปเอาตุ๊กตาให้ฉันได้สักตัวไหม แต่ใช่ว่าจะฝากความหวังไว้กับเขาได้ ถ้าเขาปาไม่สำเร็จ ไม่ได้ตุ๊กตาก็ไม่เป็นไร แต่ฉันก็แอบเสียดาย ถ้าไม่ได้มัน คิดถึงไอ้เน่า แงงง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"เยส!" เหมราชกระโดดอย่างดีใจ "เอาตัวนั้น" เขาชี้ไปที่ตุ๊กตา เจ้าของร้านรีบไปหยิบมาส่งให้

"นี่ครับ" เขารับมา แล้วยื่นให้ ฉันรีบตักไอติมใส่ปาก แล้วรับตุ๊กตา แล้วกอดมัน

เหมราชปาไปเรื่อยๆจนกระทั่งตุ๊กตาที่ฉันชอบได้10ตัว

"นายเก่งมากเลยตือ!" ฉันพูดเสียงสั่น หอบตุ๊กตา10ตัวอย่างดีใจ

"พี่เหม!" เขาเอ่ยเสียงนิ่งๆ

"พี่เหมเก่งที่สุดเลย" โคตรกระดากปาก

"อืม เอาอีกไหม?"

"พอแล้วค่ะ"

"อืม" เขาพาฉันเอาของมาไว้ที่รถแล้วพาไปซื้อเสื้อผ้า ถึงชุดจะไม่ใช่แบรนด์เนมแต่มันก็สวย ไอ้ตือเปย์ฉันหนักมาก อยากได้อะไรก็ซื้อให้ มาแปลกจริงๆ แต่คงจะทำดีไถ่โทษที่ทำฉันเจ็บล่ะมั้ง

ปากฉันก็กินไม่หยุด ร้านข้าวหมูกรอบฉันก็กินมาแล้ว ซื้อพิซซ่าอีก3กล่อง ตามมากินขนมที่ร้านติดกันกับร้านข้าวอีก กำลังกินเลยค่ะ แต่ก็มีชะนีหัวทองเดินมา

"เหมราชมาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ?" ยัยเมดูซ่าหัวทองนั่งลงข้างๆไอ้ตือ พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆ ผู้หญิงนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไปหาไอ้ตือโป๊ยก่ายที่บ้านนะคะ แต่เป็นผู้หญิงคนใหม่ที่ส่งสายตาหวานหยดย้อย

เธอยื่นมือไปจับที่แขนของเขาเอาไว้ เออ เขาก็เสน่ห์แรงอยู่นะ เขาน่าจะแต่งกับผู้หญิงบ้านนอกคอกนา ไม่ต้องทำตามสัญญาที่พ่อแม่ของฉันและเขาให้กันไว้

ฉันเองก็ใช่ว่าอยากจะแต่งงานกับเขา เขาเองก็ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงชอบมากมาย มีให้เลือกตั้งเยอะแยะ รีบปฏิเสธจะได้จบๆก็ไม่ทำ เฮ้อ

"ครับ หวานนี่มดเธอเป็นลูกผู้ใหญ่บ้านอีกหมู่บ้านหนึ่งน่ะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว" เขาแนะนำฉันให้รู้จัก เอาจริงฉันไม่ได้อยากรู้จักเลยให้ตายสิ!

"เพื่อนที่ไหนกันคะ ที่จริงเราเป็นมากกว่านั้นจ้ะ" เธอเหยียดยิ้มเหมือนเยาะเย้ย ยัยปลวกแดงเอ้ย ใครจะอยากรู้จักหล่อนกันยะ

ที่สำคัญฉันไม่ได้อยากรู้ด้วยว่า ยัยชะนีหัวทองเนี่ยกับไอ้ตือโป๊ยก่ายเป็นอะไรกันมากกว่าเพื่อนหรือว่าไปถึงขั้นไหน ฉันไม่ได้อยากเสือกเรื่องของคนอื่นหรอกนะ

"ส่วนนี่น้ำหวาน ว่าที่ภรรยาฉัน!" อ้าปากค้างไปเลยจ้า แอบสะใจนิดหน่อย แต่ฉันไม่ใช่ว่าที่ภรรยาเขาสักหน่อยพูดมั่วซั่ว

"แหม่ อยากมาพูดแกล้งมดแบบนี้สิคะ คุณไม่เคยมีใครสักหน่อย"

"ใครว่าล่ะ? ที่จริงฉันมีคนที่ชอบอยู่นานแล้ว"

"จริงเหรอคะ? ผู้หญิงคนนั้นใช่มดหรือเปล่านะ"

"เฮ้อ ขอตัวไปรอที่รถแล้วกัน ไม่อยากเป็นกอขอคอ ชิ!" ว่าจบก็ลุกขึ้นคว้าถุงเสื้อผ้าเดินออกมาเลย

"หวาน!" ไอ้ตือเรียก ช่างแม่ง! เดินมานั่งที่รถกระบะเเล้วกัน น่ารำคาญ

มาที่รถก็นั่งกินพิซซ่าหน้าซีฟู้ด ราคา99บาท อย่างเซ็งๆ มันไม่ได้อร่อยเลย แต่ก็ไม่ได้แย่จนกินไม่ได้ ฉันกินชิ้นเดียวก็ปิดกล่องไว้แล้วเอนกายนอนหนุนตุ๊กตา มองพระจันทร์ โคตรคิดถึงแม่เลย ป่านนี้จะคิดถึงลูกอย่างฉันหรือเปล่า

คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล หวังว่าเขาจะปฏิเสธการแต่งงานกับฉันเร็วๆ อยากไปกอดท่านแล้ว

เฮ้อ! คนสวยเซ็ง!

"กลับบ้านกัน" นิ้วไอ้ตือเขี่ยจมูกฉันเบาๆ ทำให้ฉันต้องหันไปมอง

"คุยกันเสร็จแล้วเหรอ?"

"อืม" ฉันลุกขึ้น แล้วลงจากรถ "ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" เขาพูด เออ แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ ไม่ได้อยากรู้เลยแม้แต่นิดเดียวว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน

นั่นมันเรื่องส่วนตัวของเขา ส่วนฉันก็แค่คนนอกเขาอยากจะเป็นไรไม่เป็นอะไรกันมันก็เรื่องของเขา

ส่วนฉันก็มีหน้าที่แค่ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา ถ้าฉันช่วยงานครบ 1 เดือนเขาก็จะยอมยกเลิกงานแต่งให้

ฉันคิดแค่นี้แหละเขาไม่จำเป็นต้องมาสนใจความรู้สึกของฉันหรอก ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉัน เขาอยากมีใครมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา อีกไม่นานฉันกับเขาก็ต้องไปจากกันอยู่แล้ว

ถ้าฉันไปจากที่นี่ได้ ฉันสัญญากับตัวเองเลยว่าฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก ฉันจะไม่มาอยู่บ้านนอกคอกนา มันไม่เหมาะสมกับฉันและฉันไม่ควรที่จะมาอยู่ในจุดที่ฉันไม่สามารถเข้ากับที่นี่ได้

"อันนั้น ฉันไม่ขอรับรู้" ฉันเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง ส่วนเหมราชก็เดินมานั่งฝั่งคนขับ แล้วพาขับรถกลับบ้าน บนรถเขาก็พยายามคุยนะแต่ฉันไม่อยากคุยฉันแสร้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วใส่หูฟังฟังเพลง เขาเห็นท่าทางของฉันเขาก็นิ่งแล้วสนใจขับรถต่อโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาอีก

ฉันถือข้าวของเข้าไปในบ้าน ฉันมองห้องลับสุดหวงของไอ้ตือเล็กน้อยแล้วเดินเข้าห้อง ส่วนเขาก็ถือตุ๊กตาตามฉันเข้ามา วันนี้เป็นการนอนด้วยกันวันที่ 2 ซึ่งฉันยังมีสติสัมปชัญญะดี ฉันจะให้เขานอนที่พื้นส่วนฉันก็จะนอนบนเตียง

"ขอรหัส WiFi หน่อย" ฉันพูดแล้วก็จ้องมองผู้ชายที่กำลังจัดข้าวของพวกตุ๊กตาให้ฉันอยู่บนเตียง

"แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" เขายิ้มกริ่ม

"ฉันไม่นอนกับนายนะตือ"

"พี่เหม"

"ชิ!"

"ฉันไม่ได้แลกกับเรื่องนั้น"

"แล้วจะแลกกับอะไร?" ฉันกอดอกมองเหมราช

"เธอต้องจูบ!" เฮ้! สติค่ะสติ ฉันจะจูบกับเขาได้ไง บ้าบอ🙄 ไม่มีทางหรอกไม่มีทาง!

"ไม่มีทาง!"

"งั้นอย่าหวังว่าฉันจะให้" ไอ้คนบ้า ฉันอยากจะกรี๊ด ไม่มีทาง ฉันไม่จูบเขาแน่นอน

++++++++++++