Chapter 4

Chapter 4

ฉันมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ไอ้เหมอ้วนกับไอ้เหมล่ำ ใครกันแน่ที่มันเป็นตัวจริง แต่เปอร์เซ็นต์ที่จะใช่เป็นไอ้อ้วนมากกว่า

ถึงแม้ว่าไอ้ล่ำมันจะบอกว่ามันชื่อเหมราช ส่วนไอ้อ้วนนั่นมันชื่อเหมศักดิ์ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อนะ

ฉันจำได้ว่าไอ้เหมราชเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วมันอ้วนมาก แล้วมันก็ขี้เหร่เหมือนไอ้อ้วนตอนนี้

ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่เหมือนในวัยเด็กแต่ฉันก็มั่นใจว่าไอ้อ้วนไอ้ตือโป๊ยก่ายเนี่ยมันคือไอ้เหมราชตัวจริง

ส่วนไอ้ล่ำที่มาอ้างว่าเป็นเหมราชตัวจริงคงจะอยากปกป้องไอ้อ้วนน่ะสิ ถึงฉันจะไม่ฉลาดในบางเรื่องแต่ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ฉันโดนมันหลอกครั้งนึงแล้ว ฉันจะไม่ยอมโดนหลอกอีกครั้งแน่

"แกอย่ามาหลอกฉันอีกเลยไอ้บ้า ฉันเคลียร์กับไอ้อ้วนจบ แกเจอดีแน่โทษฐานที่แกแกล้งฉันเมื่อวาน" ฉันพูดเสียงห้วนพร้อมกับจ้องมองด้วยแววตาเดือดดาล แต่เขาไหวไหล่เบาๆ ไม่สนคำพูดของฉัน "ไอ้บ้านี่"

"ฉันแกล้งอะไรเธอไม่ทราบ" เขายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางปั้นปึงของฉัน

"ฉันลำบากต่อรถมาตั้ง 3-4 ต่อสุดท้ายแกก็มาแกล้งฉันพาฉันบุกป่าฝ่าดง ทั้งที่จริงทางมามันสะดวกลาดยางจนถึงหมู่บ้าน ไอ้บ้าเอ้ย! ทำไมแกเป็นคนนิสัยแบบนี้"

"ฉันออกจะนิสัยดี เธอน่ะสินิสัยแย่ ขนาดยังไม่รู้ว่าใครเป็นใครยังใส่เป็นชุด อายุ 28 29 แล้วยังไม่แต่งงานแสดงว่าไม่มีใครเอา ไม่มีใครอยากเอาไปทำเมีย" คำพูดปรามาสของเขาทำให้ฉันเดือดดาลสุดๆ ไอ้บ้า ใครว่าฉันไม่มีคนเอา มีเยอะแยะแต่ฉันไม่เอาต่างหากล่ะ

"ที่ฉันไม่แต่งงานที่ฉันยังไม่มีผัวก็เพราะว่าฉันเลือกต่างหากล่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากจะมีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ฉันอยากเป็นโสดใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ต้องมาปวดหัวเรื่องผัวเมีย แล้วที่สำคัญฉันไม่แต่งกับไอ้เหมราช ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเป็นแน่" ฉันยืนยันหนักแน่นเรื่องอะไรฉันจะแต่ง ไม่มีทางไม่มีวันนั้นหรอก

"หึหึ!" เขาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆส่วนไอ้อ้วนไอ้ตือโป๊ยก่าย มันเริ่มจกข้าวเหนียวแล้วจิ้มน้ำพริกกินสบายใจ ไม่สนใจคนที่กำลังด่ากันแม้แต่น้อย ไอ้ขี้เหร่ไอ้หน้าปลาร้าฉันคิดอย่างโมโห

"ไม่รู้แหละระหว่างพวกแกสองคนเนี่ยต้องมีคนใดคนหนึ่งที่ชื่อเหมราชตัวจริง ฉันจะบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันจะไม่แต่งงาน และช่วยไปปฏิเสธเรื่องนี้กับพ่อแม่ของฉันด้วย" ฉันพูดเสียงห้วนกอดอกตัวเองอย่างโมโห ไอ้อ้วนมันก็ไม่สนใจมันนั่งกัดแมงป่องทอด

ส่วนผู้ชายที่ยืนต่อปากต่อคำกับฉันเดินไปนั่งข้างๆไอ้อ้วนและหยิบแมงป่องทอดมาทานเหมือนกัน ตอนนี้ฉันเริ่มสับสนแล้วว่าไอ้สองตัวเนี้ยใครกันแน่ที่เป็นตัวจริง เพราะมันกินตัวประหลาดเหมือนกันเลย

"วันนี้มีไข่ด้วยลูกพี่" ไอ้อ้วนเคี้ยวตุ้ยๆ

"นั่นน่ะสิ อร่อยหอมๆมันๆ วันนี้อร่อยมาก" ไอ้ตัวล่ำๆเอ่ย อะไรคือความน่ากิน อะไรคือความน่าอร่อย ทั้งที่มันน่าขยะแขยงขนาดนั้น แค่เห็นฉันก็รู้สึกมวนท้องจนอยากจะอาเจียนออกมา ไม่ใช่ว่ากระแดะอะไรนะแต่ว่าฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"เคลียร์กันแล้วใช่ไหม?" ป้าจินดากับสามีเดินมา

"ครับ พ่อแม่มาทานข้าวเถอะ ทานเสร็จผมจะไปดูชาวบ้านปลูกผัก แล้วก็ให้พวกแม่ค้ามาเอาผักไปขาย"

"อืม วันนี้พ่อก็มีประชุม รีบทานจะได้รีบไป ส่วนคุณจินดามีฝึกอาชีพกับพวกแม่บ้านไม่ใช่เหรอ"

"ใช่จ้ะ!"

"งั้นรีบทานกันเถอะ"

"ครับ" ไอ้ล่ำพยักหน้ารับคำแล้วหันมาหาฉัน "ไม่ทานข้าวเหรอ ถ้าไม่ทานเดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก" ฉันหันขวับ อะไรคือปวดท้องอีกหรอก เขารู้อะไรเกี่ยวกับฉัน อะไรยังไง

"ฉันไม่กิน!" ว่าจบฉันก็สะบัดตัวเดินเข้าห้อง ล้มตัวนอนลงบนฟูก

"อีท้องทรยศ" ฉันสบถแล้วลูบท้องตัวเองเบาๆ มันร้องประท้วงเสียงดัง

ฉันยังไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เมื่อคืน ตอนเช้าก็ยังไม่ได้ทานอีก เฮ้อ! แม่ง! ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้โคตรจะเฮงซวยเลย พ่อกับแม่นี่ก็อะไรก็ไม่รู้ บังคับให้มาแต่งงานกับผู้ชายบ้านนอก ไม่ได้ถามความเห็นของลูกเลยว่าเต็มใจที่จะแต่งไหม

ฉันนอนโทษนั่นนี่ โทษชะตากรรมโทษทุกอย่างในชีวิตอยู่นานมาก แล้วลุกขึ้นกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง รูปไอ้ตือตั้งแต่เด็กโคตรอ้วนดำ ขี้เหร่ตั้งแต่เด็กจะให้มาหล่อตอนโต มันเป็นไปไม่ได้หรอก

ฉันสำรวจอะไรหลายๆอย่าง จนคนข้างนอกเงียบแล้ว ท้องเจ้ากรรมร้องไม่หยุด ฉันลุกขึ้นแต่ต้องนั่งลงเมื่อเจ็บจี๊ดที่ท้อง

อาการเก่ากำเริบ ฉันควรจะไปหาอะไรทาน แล้วค่อยมาคิดว่าจะทำยังไงต่อ

กัดฟันกรอดข่มความเจ็บ ลุกขึ้นไปที่ประตู ฉันเปิดแล้วเดินตรงไปที่ครัว

เหงื่อฉันแตกพลั่กเมื่อความเจ็บเริ่มแล่นเป็นริ้ว ฉันรีบเปิดตู้กับข้าวหยิบไข่เจียวกับข้าวเหนียวออกมา แม้จะจกข้าวเหนียวไม่เป็นแต่ฉันต้องรีบกิน

"อูย อีท้องบ้า ข้าวเหนียวก็เหนียวกินก็อยาก" ฉันบ่นพร้อมกุมท้องไปด้วย ข้าวเหนียวนี่เหนียวสมชื่อจริงๆ

"บอกเเล้วใช่ไหมว่าให้กินข้าว ดื้อรั้นปวดท้องแล้วเป็นไง" น้ำเสียงเข้มเอ่ยทำให้ฉันต้องหันไปมอง ไอ้ล่ำมันยืนอยู่ในมือก็ถือถุงบางอย่าง

"จะมาซ้ำเติมก็ไปให้พ้นๆหน้าฉันเลย" ฉันตาเขียวแล้วกินข้าวต่อ

"อ้ะ ซื้อมาให้ กินข้าวเสร็จก็กินยาต่อเลย" เขาวางถุงยาลงบนพื้นไม้ที่ฉันนั่งอยู่

"ซื้อมาให้ทำไมไม่ทราบ"

"ก็กลัวคนแถวนี้ตายก่อนแต่งงาน"

"ใครจะแต่งไม่ทราบ ไปบอกไอ้เหมอ้วนไปเคลียร์เรื่องแต่งงานให้ฉันด้วย"

"นี่เธอยังคิดว่าไอ้นั่นเป็นเหมราช คนที่เธอจะแต่งงานด้วยอยู่อีกเหรอ?" เขาหัวเราะเบาๆ ฉันอยากจะตะบันหน้าเขาจริงๆ ฉันหายปวดท้องก่อนเถอะ เจอดีแน่

"ไม่มีทางที่ไอ้อ้วนเหมจะเป็นนายตอนโต ไอ้อ้วนนั่นขี้เหร่จะตาย"

"นี่ เธอไม่คิดว่าคนขี้เหร่เมื่อก่อนจะหล่อบ้างหรือไง" เขาพูดแล้วเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมา

"ไม่มีทางที่ไอ้ตือมันจะผอมได้"

"ไอ้ตือ??" เขาทำหน้างง

"ไอ้ตือโป๊ยก่ายไง"

"นี่เธอ!" เขาทำหน้าไม่พอใจ ฉันกินข้าวเสร็จก็เก็บใส่ตู้ ส่วนเขานั่งแกะยาแล้วยื่นน้ำกับแก้วให้ฉัน "กินยาสิ!"

"คิดว่าทำดีกับฉันแล้วฉันจะหายโกรธเหรอ? แกล้งฉันจนขาลาก ฉันหายปวดท้องนายเจอดีแน่" ฉันหยิบยาใส่ปากตามด้วยดื่มน้ำ

"เอาสังขารตัวเองให้รอดก่อนเถอะก่อนจะมาทำคนอื่น"

"ไอ้ปากมอม"

"เธอก็ปากมอมเหมือนกัน"

"ไอ้บ้านี่" ฉันค้อนเขาแล้วลุกขึ้น "ไปตามไอ้อ้วนมาเคลียร์กับฉัน"

"ไอ้เหมศักดิ์น่ะเหรอ?"

"ไอ้เหมราช!"

"ก็บอกแล้วไงว่าเหมราชคือฉันเอง"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เชื่อ"

"งั้นดูนี่" เขาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบบัตรออกมา "ดูซะให้เต็มตา"

ฉันมือสั่นเล็กน้อยแล้วรับบัตรมาดู ฉันมองหน้าเขาสลับกับบัตรไปมา

"เหมราช บุตรประเสริฐ" ฉันทวนแล้วจ้องมองคนตรงหน้า อะไรทำให้เด็กขี้เหร่อ้วนดำตอนนั้นเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ "ไม่น่าเชื่อ"

"ฉันไม่ใช่ไอ้อ้วนขี้เหร่ที่เธอรู้จักแล้วนะสาวน้อย" เขาอมยิ้มเล็กน้อย

"แต่นายก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วยอยู่ดี นายช่วยไปยกเลิกงานแต่งให้ฉันได้ไหม?"

"ทำไมฉันต้องช่วยล่ะ" เขาเอนกายเล็กน้อย

"ก็เพราะฉันไม่อยากแต่งกับนายไง? เราไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน ไม่ควรแต่งกัน นายควรไปยกเลิกให้ฉัน"

"ถ้าฉันทำฉันจะได้อะไร?"

"ถ้านายอยากได้เงินฉันยอมจ่าย" ไอ้บ้านี่นอกจากจะเลวแล้วยังเห็นแก่ตัวอีก คนอะไรนิสัยไม่ดี ไอ้ตือโป๊ยก่ายเอ้ย! ถึงจะไม่อ้วนฉันก็จะเรียกแบบนี้

"ฉันไม่อยากได้เงิน"

"แล้วอยากได้อะไร?"

"เธอต้องช่วยฉันทำงานที่นี่1เดือน ถ้าเธอไม่ทำฉันก็ไม่ยกเลิก" ไอ้ห่ามันมาเหนือกว่า ถ้าฉันไม่ยอมมันไม่ยกเลิกงานแต่งเเน่ อยากจะกรี๊ดมันนี่เลวได้ใจจริงๆเลย