Chapter 5

Chapter 5

ฉันมองหน้าไอ้บ้านั่นด้วยความโมโห แต่ก็พยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ ถ้าฉันไม่ทำตาม เขาก็จะไม่ยอมปฏิเสธการแต่งงานระหว่างฉันกับเขา แล้วถ้าเขาไม่ยอมปฏิเสธ พ่อแม่ของฉันก็จะบังคับคลุมถุงชนให้ฉันกับเขาแต่งงานกัน

ฉันไม่อยากแต่ง ถึงแม้ว่าไอ้เหมราชปัจจุบันนี้มันจะหล่อลากดินก็ตาม คุณเข้าใจไหมว่าฉันสวยเลือกได้ อยากครองตัวเป็นโสด ที่สำคัญเราสองคนไม่ได้รักไม่ได้ชอบการตั้งแต่ต้น

ตั้งแต่เด็กจนโต ความรู้สึกของฉันกับเขามันมีแต่ความเกลียดชังกันเท่านั้น

จะให้รักจะให้ชอบแล้วอยู่ด้วยกันมันก็เป็นไปไม่ได้ ขนาดคนที่รักกันมาเป็นสิบๆปี ยังเลิกลากันได้

นับประสาอะไรกับคนที่เกลียดกันตั้งแต่ต้น จะให้อยู่ด้วยกันรักกัน ฉันมองไม่เห็นทางออกเลยว่าเราสองคนจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้

"ว่าไงตกลงจะทำตามหรือเปล่า ถ้าเธอไม่ทำ ฉันก็ไม่ช่วยพูดเรื่องปฏิเสธการแต่งงาน ฉันเป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอ ถ้าไม่ก็คือไม่ แต่ถ้าเธอยอมทำตามข้อตกลงของฉัน ฉันก็จะช่วยเธอเรื่องนี้" เขาพูดพร้อมกับอมยิ้ม ฉันนี่รู้สึกเกลียดขึ้นมาทันทีเลย ตอนที่อยู่บนรถทัวร์ฉันก็เห็นออร่าในความหล่อความสมาร์ทความเท่ของเขาอยู่หรอก

แต่พอฉันโดนเขาแกล้ง แล้วยังมารู้ว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตสมัยเป็นเด็ก ความรู้สึกชื่นชมในตอนแรกหายวับไปกับตา เหลือเพียงไอ้หน้าปลาไหล ฉายาไอ้ตือโป๊ยก่าย ฉันได้แต่ค่อนขอดในใจพร้อมกับคอนเขาในใจ

"แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหมล่ะ"

"ได้สิ เลือกระหว่างจะทำงานอยู่ที่นี่หรือไม่ทำแล้วแต่งงานกับฉันเท่านั้นเอง"

"ฉันก็คงต้องทำตามข้อแรกนั่นแหละ เอาเป็นว่าฉันตกลงแล้วกัน ฉันจะทำงานอยู่ที่นี่ตามข้อตกลงของเรา ถ้าฉันทำตามที่พูดแล้ว ก็ช่วยรักษาคำพูดด้วยแล้วกัน"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว"

"แล้วจะให้ช่วยอะไร?"

"วันนี้ฉันยังไม่ให้เธอทำ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน ฉันขอกินข้าวก่อน ฉันจะไปทำงานของฉันต่อ" เขาพูดแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น จัดแจงเอาไข่หมูสับและผักอื่นๆออกมา

เออ เหมราชทำอาหารคล่องแคล่วเชียว หยิบโน่นจับนี่โขลกพริกกระเทียม ติดเตาตั้งกระทะใส่น้ำมันผัดพริกกระเทียมหอมฟุ้ง เขาหยิบข้าวออกมาจากตู้แล้วใส่ไมโครเวฟ ผัดหมูในกระทะไม่ถึง10นาที ก็ได้ผัดกระเพราหมูสับ เขาล้างกระทะแล้วทำไข่ดาวไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย

เขาวางจานข้าวลง มันมีข้าวสวยด้วย ฉันเสียเวลาจกข้าวเหนียวทานอยู่ตั้งนาน เฮ้อ! เพิ่งรู้ว่ามีข้าวหุงแล้วในตู้เวฟกินก็ได้แล้ว

"อร่อยจัง!" เขาเคี้ยวตุ้ยๆ ทำหน้าทำตากินอวดฉัน ฉันเม้มปากตัวเอาเบาๆ กลิ่นหอมยั่วยวนมาก แม่ง! แอบกลืนน้ำลาย "หิวใช่ไหมล่ะ"

"เปล่าสักหน่อย" ฉันหน้ามุ่ยแล้วเดินไปที่โต๊ะ เสียงกุกกักในครัวดังขึ้นอีกครั้ง ผ่านไปสัก10นาทีเขาก็เดินถือจานข้าวออกมา2จาน

"อะ เห็นว่าปวดท้องกินเผ็ดไม่ค่อยได้ เลยทำให้ใหม่ ใส่พริกเม็ดเดียวไข่ดาว2ฟอง" เขาวางจานผัดกระเพราหมูสับให้ฉัน กลิ่นมันหอมมาก ยั่วใจสุดๆ

"ฉันต้องขอบคุณไหม?"

"อันนี้ก็แล้วแต่ รีบทานเถอะ!" คราวนี้มาเเปลก เกิดเฮี้ยนใจดี หรือว่ามันจะเเอบผัดเค็มๆให้วะ ฉันครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจตักอาหารเข้าปาก

ผิดคาดค่ะ อร่อยไม่เผ็ด ส่วนเขาทานอาหารในจานตัวเองเงียบๆ

"ทำไมเธอไม่อยากแต่งงาน" เขาถามฉัน

"ก็ไม่อะไร ฉันไม่อยากมีผัว ฉันไม่อยากมีภาระ ฉันไม่อยากปวดหัว อีกอย่างฉันไม่อยากแต่งกับนาย" เขาเงียบไม่พูดอะไรต่อ ในขณะที่ฉันไม่พูดอะไรต่อเช่นกัน

เหมราชทานเสร็จก็เดินลงจากบ้านไป ฉันนั่งทานไปเรื่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เฮ้อ เหนื่อยใจจริงๆ ทุรกันดาร

ฉันนั่งคิดอะไรไม่ตกอยู่นานอาการปวดท้องฉันดีขึ้นมาก ฉันเดินลงจากบ้านเดินเล่นไปตามถนน เสียงหมาเห่าเกรียวกราว ช่างแม่งฉันสวย ขอย้ำ!ฉันสวย😏

พอเดินไปสักพักเสียงคนพูดแล้วก็หัวเราะกัน ฉันก็เลยไปดู ชาวบ้านกำลังช่วยกันทำอะไรบางอย่าง มันเรียกความสนใจฉันเป็นอย่างมาก

"ว้าว วันนี้ผักขึ้นฉ่ายขายได้ราคามากเลยกำนัน" เสียงชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ย ทุกคนช่วยกันปลูกผักไฮโดรโปนิกส์ ส่วนผู้หญิงอีกกลุ่มก็ช่วยกันเก็บผลผลิตที่ได้ขายให้แม่ค้าที่จอดรถรอซื้อ

คนขายก็ขายไป คนเก็บก็เก็บ คนปลูกก็ปลูกเขาทำกันเป็นระบบมาก

"กำนัน แฟนกำนันมา" คุณลุงคนหนึ่งเอ่ยทำให้คนที่กำลังผสมน้ำบางอย่างเงยหน้าจากงานที่ทำมามองฉัน เออ คุณลุงก็พูดมั่ว ฉันไม่ใช่แฟนอีตากำนันสักหน่อย ชิ!

"หายปวดท้องแล้วเหรอ?"

"หายแล้ว!" ฉันพูดอย่างไม่เต็มใจนัก แต่คนที่ถามกลับยิ้มอ่อนๆออกมา

"อืม ไปนั่งก่อนสิ" ฉันไม่ตอบแต่ไปนั่งแต่โดยดี

"กำนันคะ" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ "น้ำค่ะ"

"ขอบคุณนะ" เขายิ้มแล้วดื่มน้ำ ส่วนผู้หญิงคนนั้นทำท่าทางสะเทิ้นอาย เห็นแล้วโคตรหมั่นไส้ เออ! แล้วอีตาเหมราชมันเป็นกำนันซะด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย

"กำนันอยากทานขนมไหมคะ?"

"ไม่ล่ะขอบคุณ" ผู้หญิงคนนั้นหันมายิ้มมุมปากให้ฉันเล็กน้อยแล้วเดินไป ฉันก็นั่งดูชาวบ้านทำงานไปเรื่อยจนกระทั่งงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชาวบ้านหลายคนที่มีอายุไล่ๆกันกับฉันต่างแนะนำตัว คนที่พูดดีกับฉันเห็นทีจะเป็นจินรุ่นน้องของเหมราช

"วันนี้มีปลูกผัก พรุ่งนี้คงไปใส่ปุ๋ย กำนันนี่พาชาวบ้านทำทุกอย่างเลยค่ะ"

"เขาดีกับชาวบ้านเหรอ?"

"ดีมากๆเลยค่ะ"

วันนั้นมีกินเลี้ยงฉลองแบ่งเงินจากผักที่ขายได้ ทำให้ฉันได้ดื่ม แล้วเคาะหม้อไหเคาะกาละมังด้วยความสนุกสนาน

"พอได้แล้ว เลิกดื่มแล้วกลับบ้านกันได้เเล้ว" เหมราชพยายามปรามฉัน

"ยังอยากดื่มอยู่เลย อันนี้เขาเรียกอะไรนะจิน" ฉันยกไหขนาดไม่ใหญ่ให้จินดู

"สาโทค่ะ"

"โคตรอาร่อยเลย" ฉันพูดลิ้นพันกัน คนตัวโตที่นั่งข้างฉันเริ่มหน้ามุ่ยเข้าทุกที "นี่คือนิสัยจริงๆของฉันนะไอ้ตือ ฉันขี้เมานายไม่ควรเอาฉันเป็นเมีย เราไม่ควรแต่งงานกัน เอือก!" ว่าจบก็ยกไหสาโทขึ้นดื่ม ตาก็เริ่มลาย หัวเริ่มหมุน แต่ไอ้สาโทที่ฉันดื่มรสชาติอร่อยมาก

"หุบปากแล้วกลับบ้าน!"

"เหลืออีกแค่สองไห ขอกินหมดก่อนนะไอ้ตือ" ฉันพูดเสียงอ้อแอ้ เหมราชหน้าตึงยิ่งกว่าเดิม

"แฟนกำนันคงอยากดื่มต่อ กำนันก็ดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ" ชาวบ้านพูดขึ้น

"เหลืออีกสองไหเอง นายกลับไปก่อนเหอะ"

"ฉันจะกลับก่อนได้ยังไงยัยบ๊องเอ้ย!"

"ไม่รู้แหละฉันจะดื่ม" ว่าจบฉันก็ดื่มสาโทต่อ เหมราชแย่งสาโทอีก2ไหไปดื่มเอง

"โห้ย! อย่ากินหมดนะ!"

"ฉันดื่มหมดเธอก็ต้องกลับ พรุ่งนี้มีเอาปุ๋ยใส่ต้นแตง วันพรุ่งนี้เธอต้องทำงาน"

"แต่ ..."

"ไม่มีแต่ กลับได้แล้ว"

"ก็ได้!" ฉันลุกจากแคร่เหมราชเป็นคนใส่รองเท้าให้ เมาหนักเลยตอนนี้ ฉันยิ้มให้จินในขณะที่เธอยิ้มตอบ เหมราชจับมือฉันแต่ฉันสะบัดมือออก

"เล่นตัว เดี๋ยวปล่อยเมาตกข้างทางเลย" เขาบ่น

"ปล่อยก็ปล่อยสิ ใครจะสน คนสวยไม่จำเป็นที่ต้องให้ใครมาสน และอีกอย่างคนสวยไม่จำเป็นต้องมีผัว" ฉันพูดแล้วเดินไปตามทางคอนกรีต

"หึ อวดดีไปเถอะ!" เขาเดินดุ่มๆหายไปในความมืด แม่ง! มันนี่อย่างใจร้าย เหอะ!

"ชิ!" ฉันเดินเซไปมาพยายามเพ่งสายตามอง ตอนกินก็ไม่เมามากเท่าไรหรอก แต่ตอนเดินกลับเมาฉิบหายตาก็ลาย ฉันเดินไปจนถึงรั้วที่มีหญ้า รู้สึกเวียนหัวตาลายเดินต่อไม่ไหว

นอนแม่ง!ตรงนี้เลยแล้วกัน....