Chapter 8

Chapter 8

"แอบหนีเที่ยว ทำเอาฉันเป็นไอ้บ้าตามหาเธอวุ่นวายไปหมด หนีเที่ยวแบบนี้ เด็กดื้อต้องเจออะไรน้าาา"

จะเจอเชี่ยอะไร นอกจากพาฉันไปโรงพยาบาล หลังหักเอวพิการแล้วมั้ง ไอ้คนผีทะเล!

"จะเจอบ้าอะไรเล่า ไอ้บ้า เอวฉันแทบหัก" ฉันจับเอวตัวเองเอาไว้ เหมราชเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วยื่นมือมา ไอ้นรก! ทำฉันเจ็บแล้วจะมาช่วยไอ้หน้าลิงกัง

"ลุกไหวไหม?" อีตาบ้าเอ้ย หยุดเอาหน้าหล่อๆ มาเสแสร้งแบบนี้

"ไม่ต้องมายุ่ง!" ฉันพยายามลุกขึ้น จินกับสองพยายามดึงกันขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่ทั้งสองดูไม่ได้เจ็บอะไรมาก

"ไปหาหมอไหม?"

"ไปถามพวกเขาด้วยว่าเจ็บหรือเปล่า? ไม่ต้องมาสนใจฉัน" ฉันเสียงห้วน

"ไอ้สองพาจินไปขึ้นรถ กูจะไปโรงพยาบาล คราวหลังอย่าพากันทำแบบนี้อีก กูตามหาวุ่นวายไปหมด" ไอ้ตือบ่นอุบ

"ครับ" สองลุกขึ้นแล้วพาจินไปขึ้นรถ ส่วนไอ้ตือมาประคองฉัน ชิ ทำฉันเจ็บมาก แต่ก็ฉันพยายามลุกขึ้น ไม่ต้องการให้เขาช่วย

"มา เดี๋ยวอุ้มขึ้นรถ"

"ไม่" ฉันพยายามลุกขึ้นยืน เจ็บก้นเจ็บเอวแค้นก็แค้น ไอ้นรกกล้าทำกับผู้หญิงสวยอย่างฉันได้ แม่ง! อยากกระทืบจริงๆ แต่ก็คงทำได้แค่คิด ตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะ เตะฉันทีเดียวคงขาดครึ่ง

"อวดดี!"

"เหอะ!" ฉันลุกขึ้นจนสำเร็จ แล้วเดินไปที่รถ เรื่องอะไรฉันจะยอมให้ผู้ชายที่ทำฉันเจ็บมาช่วยล่ะ ฉันยังเคืองยังโกรธเขาอยู่ คนอะไรก็ไม่รู้นิสัยไม่ดี แกล้งตั้งแต่ฉันพอเด็กโตขึ้นนิสัยนี้ก็ยังไม่หายสักที

ถ้าเกิดว่าฉันไม่ได้เจ็บแค่นี้ รถพาฉันชนต้นไม้คอหักตายจะว่ายังไง คนบ้าทำอะไรไม่รู้จักคิด

ฉันได้แต่ค่อนขอดในใจแล้วมองจินกับสอง ที่นั่งอยู่เบาะหลัง

"เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าจินสอง"

"พวกเราไม่เป็นอะไรค่ะรถลงไม่แรง คุณหวานล่ะคะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"หวานเจ็บหลังนิดหน่อยค่ะ แต่คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง" ฉันพูดพร้อมกับจับเอวของตัวเอง เริ่มดีขึ้นมานิดนึงแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะยังไม่เจ็บนะคะ มันยังเจ็บอยู่ ทั้งเจ็บทั้งแค่นั้นแหละ

"ขึ้นรถสิเดี๋ยวจะพาไปโรงพยาบาล" ไอ้คนผีทะเลเดินมาที่รถ ฉันเม้มปากแน่นแล้วขึ้นไปบนรถอย่างเงียบๆ

ฉันควรไปรักษาตัวเอง ถ้าเกิดว่าเป็นมากฉันจะได้หาเรื่องยกเลิกการแต่งงาน

"คราวหลังจะไปไหนมาไหนก็ต้องขอฉัน ไม่ใช่แอบพากันหนีมาเที่ยว ฉันเป็นบ้าตามหาเธออยู่เป็นชั่วโมง ถ้าพ่อของฉันไม่เจอตอนเธอนั่งรถมากับไอ้สองตัวนั่น ฉันคงรู้สึกแย่ที่เธอหายไป" เขาพูดแล้วนั่งลงที่เบาะคนขับ เขาจะมารู้สึกแย่อะไร

หายก็คือหายสิ ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงฉัน เมื่อก่อนแกล้งฉันจะตาย ตอนนี้ทำมาเป็นพูดดี ชิ

เหมราชขับรถพาฉันกับจินสองไปที่โรงพยาบาล ตรวจอาการแล้วไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันก็เจ็บยอกเอวนิดหน่อย

"เดินไหวไหม สองกับจินจะไปเที่ยวงานประจำอำเภออีกไหม?"

"เดี๋ยวพวกเราไปกันเองค่ะ พี่หนึ่งจะมารับ"

"อืม ส่วนนี่เงิน ฉันจ่ายให้เธอสองคนที่ฉันทำให้เจ็บ ส่วนรถของพวกเธอเดี๋ยวฉันจะให้ช่างเอาไปซ่อมให้" เหมราชเปิดกระเป๋าหยิบธนบัตรออกมาจำนวนประมาณสองหมื่นบาทนี่แหละ ให้ทั้งสอง

"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกผมไม่ได้เจ็บมาก" สองทำท่าทางปฏิเสธ

"รับไปเหอะ!" เหมราชยัดเงินใส่มือสอง

"เหอะ ทำเขาเจ็บแต่ให้แค่นั้น นิสัยไม่ดี" ฉันแขวะเขา

"เดี๋ยวเอาที่บ้านให้อีกนะ วันนี้มีเงินสดแต่นี้"

"ไม่เป็นไรค่ะ จินเองก็ผิดที่แอบชวนคุณหวานมาโดยไม่ได้ขออนุญาต ที่พวกเราไม่ขออนุญาต เพราะกลัวกำนันไม่ยอมให้มา" จินเอ่ย

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าหวานรู้ว่ามีงานประจำอำเภอ เธอก็คงต้องหาทางแอบมาอยู่แล้วแหละ แต่คราวหน้าคราวหลังก็บอกกันหน่อย ไม่ใช่ว่าปล่อยให้ฉันตามหาวุ่นวาย ถ้าผู้ใหญ่ถึกไม่บอกว่าน้ำหวานมากับพวกเธอ ฉันคงจะได้แจ้งตำรวจให้ช่วยตามหาอีกแรง"

"เวอร์!" ฉันค้อนเขาแล้วกอดอกตัวเอง "คนเป็นห่วงกัน เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก"

"อย่าพูดมากไปขึ้นรถกับฉัน ส่วนจินกับสองจะให้หนึ่งมารับใช่ไหม"

"ค่ะ เราจะไปเที่ยวงานอำเภอกันต่อ แล้วกำนันไม่พาคุณหวานไปเหรอคะ"

"ไม่ จะพากลับเลย"

"ค่ะ กำนันกับคุณหวานกลับก่อนเถอะค่ะ"

"อืม" ไอ้ตือโป๊ยก่ายพยักหน้าแล้วจับมือของฉันแต่ฉันสะบัดมือออก

"อย่ามาถูกตัวฉัน" ฉันพูดเสียงเข้มแล้วเดินไปที่รถ ถึงแม้ว่าจะเดินแบบกระปลกกระเปลี้ยแต่ก็ดีกว่าให้ผู้ชายอย่างเหมราชมาช่วยฉัน

ส่วนเหมราชเขาก็ถือถุงยาเดินตามฉันมา รู้สึกเสียดายมากที่ไม่ได้ไปเที่ยวงานประจำอำเภอ แต่ถ้าครั้งหน้ามีโอกาสฉันก็จะลองไปเที่ยวสักครั้ง

ฉันขึ้นรถแล้วนั่งเงียบ ส่วนเหมราชเขาก็ขับรถออกมาจากโรงพยาบาล เขาขับรถพาฉันกลับบ้านนั่นแหละ เพราะว่าเส้นทางที่เขาพาฉันมามันเป็นป่ารกทึบมีถนนลาดยางสองข้างทางมืดมาก

"โกรธฉันหรอ?" ไอ้ตือพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม อิตาบ้าจะมาไม้ไหนอีก ฉันกอดอกแล้วผินหน้ามองข้างทาง "ถ้าเธอโกรธฉันก็โกรธไปเถอะฉันไม่สนใจหรอก"

เหอะ อย่าคิดที่จะมาเรียกร้องความสนใจจากอีตาบ้าเนี่ย ไม่มีวันที่เขาจะเข้าใจห่าอะไรหรอก

"ชิ!"

ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาเบาๆนะแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ

ฉันหลับตาลงนอนคิดอะไรไปเรื่อย การมาอยู่บ้านนอกคอกนามันไม่ได้ดีเลยในความรู้สึกของฉัน ฉันไม่ชอบที่นี่ความสะดวกสบายอะไรก็ไม่มีสักอย่าง ส่วนเงินในบัญชีของฉันน่ะเหรอมีแค่สามหมื่นเท่านั้น ทำอะไรก็ไม่ได้

ชิ โชคชะตากำลังเล่นตลกกับฉันอยู่เหรอเนี่ย ชีวิตสุดแสนจะเฮ็งซวย คนสวยผู้ตกต่ำ

เขาก็ขับรถของเขาไป ส่วนฉันก็นอนหลับตาไม่พูดจา ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขาอีก

ขับไปสักพักรถก็จอดฉันเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ มันไม่ใช่ที่บ้านเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นชินเลย มีของขายอยู่เต็มไปหมด

"เอาอะไรไหมจะไปซื้อให้"

"ไม่ ..." ฉันเสียงห้วน

"ฉันมางานประจำอำเภอ ถ้าเธอเดินไปไม่ไหวฉันจะซื้อมาให้"

"งานประจำอำเภอเหรอ?" ฉันพูดอย่างตื่นเต้น แล้วหันไปมองเหมราช

"ใช่"

"ฉันไปด้วยนะ"

"ไปไหวเหรอ?" เขาเลิกคิ้วถาม

"ไหวสิ"

"งั้นก็พูดกับฉันดีๆแล้วฉันจะพาไป"

"ไม่!"

"งั้นก็ไม่ต้องไป"

"ไอ้ตือ"

"พี่เหม!" แน๊ะ! ยังจะให้เรียกพี่อีก ไอ้คนบ้าไอ้ผีทะเลเอ้ย ฉันฟึดฟัดขัดใจ ไอ้หมีควายให้เรียกพี่

"..."

"จะพาไปกินข้าวหมูกรอบเหมือนที่เธอชอบในวัยเด็กไง" ฉันเม้มปากแน่น ท้องแม่งก็ร้องจ๊อกๆ เชี่ยชะมัด ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินเลย

"อย่าปล่อยให้ท้องมันหิว เดี๋ยวจะปวดท้องเอา"

"..." ฉันยังคงนิ่ง

"งั้นรออยู่นี่แหละ อย่าคิดว่าจะไปเองนะแถวนี้ถ้าได้หลงแล้วไม่มีใครตามหาเธอเจอ หนำซ้ำพวกมิจฉาชีพเยอะ อาจจะจับเธอไปข่มขืนก็ได้" เขาขู่แล้วทำท่าจะลงจากรถ

ทำไงดี ทำไงดี ต้องทิ้งศักดิ์ศรีคุณหนูอย่างฉันไปขอร้องเขาใช่ไหม ฉันอยากไป อยากไป อยากไป ...

"พี่เหมคะ! หวานไปด้วยนะคะ" ฉันฝืนพูดมันออกมา ฉันแทบจะกัดลิ้นตายเอาจริงๆนะมันเป็นอะไรที่กระดากปากมาก

ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยพูดอะไรกับไอ้บ้านี่แบบนี้เลย ก็จำใจต้องพูดอะนะฉันอยากเที่ยว มาอยู่ที่นี่ได้ 2-3 วันแล้วแต่ก็ไม่ได้ไปไหน ไม่เคยได้เที่ยวไม่ได้ทำอะไรเลย

บ้านโคกกระบือแดงเป็นหมู่บ้านที่กันดาร จะมีพวกของมาขายก็คือรถพุ่มพวงเท่านั้น เฮ้อ คนสวยล่ะเพลีย

"ก็แค่นั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะไปประคองเธอจะได้ไปด้วยกัน วันนี้ฉันจะพาไปกินข้าวหมูกรอบ แล้วจะพาไปซื้อของกินของใช้เสื้อผ้าที่เธออยากได้ด้วย" เขาพูดแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งฉัน

"แต่ฉันไม่มีเงินนะเงินอยู่ที่บ้านหมด"

"ใครจะให้เธอซื้อกันเล่า ฉันจะพาไปกดเงินแล้วจะพาไปเดินในงานกัน"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าแต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรมากมาย เอาเป็นว่าวันนี้สงบศึกกันสักวัน วันต่อไปก็ค่อยว่ากันใหม่ รับรองว่าเหมราชต้องยอมปฏิเสธงานแต่งระหว่างฉันกับเขาแน่นอน

ฉันลงจากรถแล้วมายืนอยู่ข้างๆเขา เหมราชประคองฉันให้เดินไปด้วยกัน

"ไม่ต้องประคอง ฉันเดินเองได้"

"หายเจ็บแล้วเหรอถึงจะเดินเอง"

"หายแล้ว ไม่ได้เจ็บเหมือนตอนแรกๆแล้ว เดินเองได้ไม่ต้องประคอง ฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด"

"ถ้าไม่ให้ประคอง งั้นก็จับมือกันเดินไปด้วยกันจะได้ไม่หลง"

"ไม่ต้องจับมือ"

"แต่ฉันจะจับมือเธอเดินไปกับฉัน ไม่ต้องปฏิเสธเพราะถ้าฉันไม่พอใจ ฉันจะพาเธอกลับไม่ต้องเดินเที่ยวงาน" เขาทำน้ำเสียงเข้มฉันก็เลยต้องยอมเขา เอาวะสงบศึกกันสักวันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ก็แล้วกัน 🥴

ไอ้บ้าอยู่ดีๆก็มาอยากจับมือเดิน แต่เขาคงกลัวฉันหลงล่ะมั้ง ฉันยิ่งไม่ได้เรื่องอยู่

+++++++++