Chapter 7

Chapter 7

"นี่อุปกรณ์ของเธอ" เขายื่นพลั่วให้ฉัน ฉันเริ่มตาแดงน้ำตาคลอ แต่ก็รับพลั่วมาอย่างจำใจ ฉันนิ่งนานมาก แล้วหันไปมองขี้วัวแห้ง

"รีบไปตักสิ ชักช้าเดี๋ยวเเดดร้อนจะใส่ปุ๋ยยาก รีบทำงานให้เสร็จจะได้กลับบ้าน ฉันจะให้รหัสwifiเธอ" เขาเร่ง ฉันเม้มปากแน่นเปิดประตูคอกวัวอย่างจำใจ ในใจโอดครวญเวรกรรมอะไรวะเนี่ย คนสวยกับขี้วัว แงงง "เร็วๆ"

"จะเร่งทำไม"

ฉันใช้พลั่วตักขี้วัวแห้งอย่างจำใจ ขี้แห้งกลิ่นไม่แรงมาก แต่ขี้เปียกนี่สิ ฉันอยากจะอาเจียนออกมา แต่ก็ฝืนตักมัน

ไอ้วัวบ้าเจ้าของคอกก็เริ่มวิ่งไปมา ฉันมองหน้ามันแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ มันทำจมูกฟึดฟัดใส่ฉันจ้องตาขวาง กลัวตายแหละไอ้วัวบ้า

"ชิ ไอ้วัวบ้า! ถ้าแกเก่งแกก็วิ่งชนไอ้ตือให้ฉันดูหน่อยสิ!"

"น้ำหวานหยุด!" เหมราชพูดขึ้น

"ไม่ให้ฉันตักแล้วใช่ไหม"

"ฉันบอกวัว วัวมันชื่อน้ำหวาน ฉันบอกให้มันหยุด" ฉันหันไปจ้องด้วยความไม่พอใจ

"ใครเป็นคนตั้งชื่อวัว"

"ฉันเอง"

"ไอ้ทุเรศ ชื่อมีเป็นร้อยเป็นล้านแต่ตั้งชื่อวัวว่าน้ำหวานนี่นะ"

"อย่ามาพูดมาก รีบตักไปเลย!" เขาพูด

"มีสิทธิ์อะไรมาตั้งชื่อวัวชื่อเหมือนฉัน"

"ใครตั้งชื่อเหมือนเธอ ฉันชอบดื่มน้ำหวานฉันเลยตั้ง"

"หน้าทุเรศแบบนายนี่นะกินน้ำหวาน"

"ใช่ รีบทำไป ถ้ายังพูดมาก ฉันจะปล่อยให้วัวขวิดเธอตาย"

"ไอ้บ้า!"

"ฉันจะปล่อยวัว!"

"หยุดเลย"

"รีบทำซะ!"

งื้อ ฉันอยากจะร้องไห้ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำไป ไอ้ตือทำหน้าทำตาเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉัน แม่ง!คนสวยต้องตักขี้รับไม่ได้ แต่ก็ต้องทำแม้จะฟึดฟัดขัดใจก็เถอะ

"แม่ง! ทำไมคุณหนูอย่างฉันต้องมาทำงานงี่เง่าแบบนี้ด้วย" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดแต่ไอ้ตือกลับหัวเราะเบาๆ

"ทำไปอย่าบ่น อ้ะน้ำ"

"มือเปื้อนเอาไว้ก่อน"

"เดี๋ยวฉันป้อน" เอ๋ ไอ้นี่ มันคิดยังไงถึงจะมาป้อน ชิ อย่าคิดว่าฉันซาบซึ้งในน้ำใจ

ไม่มีทางหรอกย่ะ อย่าคิดว่าฉันจะซึ้ง!

"ไม่เอา ถ้าจะช่วยมาช่วยตักขี้วัวช่วยฉัน"

"ถ้าเธอยอมพูดกับฉันดีๆ ฉันจะช่วย" เขาหัวเราะเบาๆ

"เชอะ!" ฉันพูดแล้วก้มหน้าก้มตาทำต่อ เหมราชเดินไปหยิบพลั่วแล้วตักขี้วัวช่วย เหอะ! นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็ช่วยอยู่ดี

พอทำเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินกลับมาที่บ้านริมน้ำ ส่วนไอ้ตือก็ทำอาหารในครัวเหมือนเดิม ฉันไม่ทำหรอก เพราะฉันทำไม่เป็น5555

"อ้ะ"เขาวางจานข้าวลงบนโต๊ะ วันนี้เป็นข้าวผัดแสนหอม เออ ทำไมเขาทำอาหารเก่งจัง

"ตือ!" ฉันเอ่ยเรียกเหมราชเบาๆเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก

"อะไร?"

"ฉันเป็นผู้หญิงที่ทำอาหารไม่เก่งฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่อง นายไม่ควรแต่งงานกับผู้หญิงอย่างฉันจริงไหม นายช่วยรีบปฏิเสธการแต่งงานก่อน 1 เดือนได้ไหม"

"กินข้าวไปตอนบ่ายมีงาน"

"ตือ!"

"ฉันชื่อเหมราช อย่ามาต่อรองกับฉันให้มันยาก ระยะเวลา 1 เดือนมันไม่ได้นานเลยนะถ้าเธอตั้งใจทำงานแป๊บเดียวมันก็ถึงเดือน"

"แต่ฉันไม่ชอบที่นี่"

"อีกไม่นานเธอจะชอบ"

"ไม่มีทางที่ฉันจะชอบที่นี่ ฉันเป็นคุณหนูตระกูลดำรงพงศ์เมธา ฉันเติบโตและทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ บ้านของฉันร่ำรวยเพียงแค่ฉันสั่ง ทุกคนก็พร้อมที่จะทำให้ฉันทุกอย่าง ส่วนที่นี่ มีแต่ความบ้านนอก สัญญาณโทรศัพท์ยังไม่มีเลย นายคิดว่าผู้หญิงอย่างฉันจะอยู่ได้เหรอ"

"ได้สิ ถ้าเธออยากจะอยู่ ลำบากแค่ไหนก็อยู่ได้"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากจะอยู่" คำตอบของฉันทำให้เหมราชเงียบไป

เฮ้อ ใครจะชอบ ฉันไม่มีทางชอบบ้านนอกคอกนาแบบนี้หรอก ชิ! ว่าจบก็ตักข้าวเข้าปาก ทานด้วยความเอร็ดอร่อย

"กำนันคะ" น้ำเสียงหวานใสเอ่ยพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามา ผู้หญิงใบหน้าสวยมัดผมหางม้า เธอเดินเข้ามาในครัวแล้ววางถุงบางอย่างลงบนโต๊ะอาหาร

"มีอะไร"

"พอดีแม่ของแพรวทำต้มแซ่บท่านก็เลยให้เอามาให้กำนันค่ะ" แพรวเอ่ยอย่างมีจริตจะก้าน ส่งสายตายั่วยวน แหม่ ถ้าฉันไม่อยู่คงถอนผ้ายั่วแล้วสินะ ผู้หญิงอะไรน่าหมั่นไส้ที่สุด

"อืม ขอบใจนะ" ว่าจบเขาก็ทานข้าวต่อ ไอ้ตือดูไม่สนใจยัยผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่น้อย

"ยื่นเอ๋ออะไร ไม่เคยเห็นคนกินข้าวหรือไง?" ฉันพูดเสียงขุ่น

"ก็เคยนะ! แต่ฉันอยากอยู่ดูกำนันกินข้าว" ยัยปลวกแดงบ้านนอกยิ้มให้ฉัน เอ่อ ถ้าฉันไม่อยู่คงลากกันไปงาบแล้ว ฉันนี่โคตรอยากตบเลย"

"ฉันอิ่มแล้ว!" ฉันเลื่อนจานข้าวออกไป

"แต่เธอเพิ่งกินได้สามคำเอง"

"ช่างมัน จะให้ใส่ปุ๋ยแตงตรงไหน?"

"ฉันกินข้าวก่อน เดี๋ยวฉันพาไป"

"ไม่!" ว่าจบก็รีบเดินออกมาเลย หงุดหงิดไม่อยากเป็นกอขอคอที่ย่อมาจากกองขี้ควายหรอกนะ

ฉันรีบเดินไปถามชาวบ้าน ถามหาจินนั่นแหละ และคำตอบที่ได้คือจินไปใส่ปุ๋ยแตงแล้ว มันคงจะที่เดียวกันกับที่ไอ้ตือจะพาฉันไปใส่ล่ะมั้ง

พอรู้ว่าสวนแตงอยู่ไหน ฉันก็รีบเดินไปเลย ส่วนไอ้ตือน่ะเหรอ ก็คงจะอยู่กินต้มแซ่บกับนังเมดูซ่าหัวฟูนั่นแหละ ชิ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ มายั่วถึงที่ร่านที่สุดเลย

เหอะ คงเหมาะกับไอ้ตือแล้วแหละ สมกันยังกับอะไรดี กลอกตามองบน คนสวยไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไร

ฉันเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงวงข้าว แฮร่! พอดีเลย

"อ้าว นั่นมันคุณหวานนี่ มาๆมาทานข้าวด้วยกัน" จินกวักมือเรียก

"หวานทานได้เหรอ?"

"ได้ๆ มานั่งข้างจินเลย" ฉันเดินไปนั่ง วันนี้มีเนื้อทอดด้วย ฉันกินได้ จกข้าวเหนียวกินอย่างรู้งาน

ส่วนเนื้อก็อร่อยมากๆ เพิ่งจะเสียอารมณ์เพราะยายเมดูซ่าหัวฟู จนทำให้ไม่อยากทานข้าวที่บ้านริมน้ำ แต่พอมาที่สวนแตงได้กินข้าวกับชาวบ้าน นับว่าเป็นอะไรที่ดีมากๆ

"อ๊า" ชาวบ้านยกไหขึ้นกระดก ฉันถึงกับตาวาวเลย นั่นมันสาโทแสนอร่อยนี่นา

"กินด้วยได้ไหมคะ!"

"ไม่ได้ เดี๋ยวกำนันมาถลกหนังหัวพวกผม ได้ข่าวว่าแฟนกำนัน เมาเหล้าหนักเมื่อคืนถึงขั้นนอนข้างรั้ว พวกผมไม่อยากซวย ถ้าพวกผมปล่อยให้คุณดื่มด้วย พวกผมโดนหนักแน่ครับ"

แม่ง! ข่าวนี่หรือเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง แค่เมาเหล้าแล้วนอนข้างรั้วเอง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ไม่ให้กินก็ไม่กินก็ได้วะ

ฉันจกข้าวเหนียวแล้วเคี้ยวตุ้ยๆทำท่าทางเอร็ดอร่อย ก็มันอร่อยจริงๆนั่นแหละ ส่วนอาหารอย่างอื่นฉันไม่แตะนะเพราะว่ารสชาติมันไม่อร่อย

พอทานเสร็จฉันก็รีบเข้าสวนแตงใส่ถุงมือกำขี้วัวใส่ต้นแตง ถึงจะรังเกียจแต่ก็ต้องทำ

"คุณหวานรีบทำ ตอนเย็นมีงานประจำอำเภอ คุณหวานไปกับจินไหมคะ"

"ไปค่ะ" ฉันรีบตอบตกลง

"ถ้าเราใส่ปุ๋ยเสร็จก็รีบไปกันเลย"

"โอเค" ว่าจบฉันก็รีบกำขี้วัวใส่ แม้จะรังเกียจ แต่ฉันก็ต้องรีบทำ ฉันอยากไปเที่ยวงานประจําอำเภอ

ทำไปเรื่อยๆในที่สุดก็เสร็จ ส่วนไอ้ตือกำลังสาละวนช่วยชาวบ้านยกถุงแตงขึ้นรถ เป็นโอกาสที่ฉันจะได้ไปเที่ยวแล้ว

"จิน"

"รีบไปกันเถอะค่ะ"

"หวานต้องอาบน้ำแต่งตัวนะคะ"

"ไปอาบน้ำบ้านจินดีกว่า จินจะพาไปกินลูกชิ้นยืนกิน ไปปาโป่งเอาตุ๊กตากัน"

ถ้าขอไอ้ตือไม่พาไปแน่ แอบหนีไปเองแหละดีสุดแล้ว

พอไปอาบน้ำเสร็จฉันก็รีบมาขึ้นรถจักยานยนต์พ่วงข้าง รู้สึกตื่นเต้นมาก ฉันอยู่ชุดกางเกงวอร์มสีดำเสื้อยืดธรรมดาสีขาว

จินก็แต่งคล้ายกันโดยให้เหตุผลว่า ตอนค่ำอากาศจะเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย

"รีบไปสิสอง เดี๋ยวกำนันก็เห็นหรอก"

"อืม" สองพยักหน้า ฉันรีบขึ้นไปนั่ง เสียงรถกระหึ่มออกตัวอย่างเร็ว พวกเรานั่งไปเรื่อยพระอาทิตย์ก็คล้อยต่ำจนลาลับขอบฟ้า

สองหยิบหน้าไฟมาสวม เริ่มเร่งความเร็ว เชี่ย ถึงทางจะสะดวกสบาย แต่สองข้างทางมันเป็นป่าน่ากลัว โจรป่าจะออกมาฉุดฆ่าแล้วลืมข่มขืนหรือเปล่าวะ

ฉันลูบแขนตัวเองเบาๆ มอง2ข้างทางอย่างตื่นกลัว

"ใกล้ถึงหรือยังจิน"

"อีก1กิโลค่ะ

"รีบหน่อยก็ดีนะ" ฉันว่าจบรถกระบะสีดำก็วิ่งมาด้วยความเร็วสูง จากนั้นก็ขับปาดหน้ารถจักรยานยนต์ สองพาพวกฉันเลี้ยวลงข้างทางจนชนกับต้นไม้ ทำให้พวกฉันกระเด็นคนละทิศละทาง เชี่ย ก้นกระแทกหลังฉันหักแล้วมั้ง

"ไอ้บ้าเอ้ย อูย หลังแทบหัก" ร่างสูงลงมาจากรถ ฉันมองไม่ฉันหรอกว่าเป็นใครแต่พอมันพูดแค่นั้นแหละ ถึงบางอ้อเลย

"แอบหนีเที่ยว ทำเอาฉันเป็นไอ้บ้าตามหาเธอวุ่นวายไปหมด หนีเที่ยวแบบนี้ เด็กดื้อต้องเจออะไรน้าาา"

จะเจอเชี่ยอะไร นอกจากพาฉันไปโรงพยาบาล หลังหักเอวพิการแล้วมั้ง ไอ้คนผีทะเล!