ตอนที่ 5 ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

ตอนที่ 5 ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

"กาแฟได้แล้วค่ะ" เป็นจังหวะที่เธอหันไปจ่ายค่ากาแฟพอดี พอเธอได้กาแฟแล้วก็ทำท่าจะเดินหนี

"เดี๋ยวสิครับคุณหมอ" ผมรีบเดินไปดักหน้าเธอไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีขึ้นรถไป

"มีอะไรอีกคะ"

"หนูนิดยังไม่ค่อยยังชั่วเลย คุณช่วยไปดูแกให้หน่อยสิครับ" อาขอเอาหนูมาเป็นข้ออ้างหน่อยนะลูก...

หลังจากที่ผมพาแกกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมปล่อยแกไว้กับคุณแม่ส่วนผมก็ออกไปทำงานต่อ เพิ่งจะกลับเข้ามานี่แหละครับ พอดีเจอคุณหมอที่ร้านกาแฟเลยเดินเข้ามาทัก

"บ้านหลังนั้นบ้านคุณเหรอคะ" บ้านผมอยู่ตรงทางเข้ารีสอร์ตพอดี เป็นบ้านไม้สักสองชั้นหลังใหญ่

"ครับ ไปนะ...ช่วยไปดูหนูนิดให้ผมหน่อยนะ" เธอทำท่าคิดอยู่นาน...

"นำไปสิคะ" เดินเท้ามาหน่อยเดียวก็ถึง พอผมโผล่หน้าเข้าไปในบ้านเท่านั้นแหละ

"คุณอาขา..." เสียงเล็กๆร้องเรียกพร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งเร็วๆเข้ามาหาผม หมดกัน! หายเร็วจังวะหลานอา...

"คุณอาแก้มสวัสดีค่ะ" ไม่ต้องรอให้บอกยัยหนูนิดรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่อีกคนที่เดินตามหลังผมมา เออๆทำงานหน่อยลูกอาอยากได้เมีย!

"สวัสดีค่ะหนูนิดหายดีหรือยังคะ" วิ่งป๋อขนาดนี้ สำออยหน่อยทำเป็นมั้ยลูก...

"หายแล้วค่ะ เหลือแต่น้ำมูกค่ะ" นิ้วเล็กๆชี้ไปที่จมูกบอกคุณหมอ เอาวะ! ยังมีน้ำมูกอยู่ก็ถือว่ายังไม่หายดี

"............" เมื่อเธอคุยกับหนูนิดเสร็จ เธอก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาเอาเรื่อง

"หลานสาวคุณไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" ยังไม่ได้เข้าบ้านเลยอยู่แค่ปากประตูเอง...

"เดี๋ยวสิครับ...ถ้าไม่รังเกียจทานข้าวเย็นที่บ้านผมสักมื้อนะครับ" ชวนกันหน้าด้านๆแบบนี้นี่แหละ

"รังเกียจค่ะ" ใจร้าย! พูดจบเธอก็เดินเร็วๆออกไปเลย จะรออะไรล่ะตามสิครับ

"หนูนิดคะ ไปหาคุณย่าก่อนนะ...เดี๋ยวอากลับมานะคะ" พูดกับหนูนิดเสร็จผมจึงรีบวิ่งตามเธอไป จังหวะที่เธอเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตรงที่คนขับ ผมรีบกระโดดขึ้นมานั่งอีกฝั่งทางด้านข้างคนขับทันที

"นี่คุณ! ลงไปเลยนะ" เธอพูดเสียงดุแต่ผมไม่กลัว...

"ขอไปด้วยนะครับ"

"แล้วคุณจะกลับมายังไง ฉันไม่มาส่งนะ"

"ไม่เป็นไรทางแค่นี้เดี๋ยวผมเดินกลับมาเองได้"

"ตามใจ..." เธอเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไปจากหน้าร้านกาแฟ ผมจึงเริ่มชวนเธอคุย

"คุณทานข้าวเย็นหรือยังครับ"

"ฉันไม่ทานข้าวเย็นค่ะ"

"แฟนเก่าคุณยังมากวนใจอยู่อีกหรือเปล่า"

"............." เธอไม่ตอบ ซึ่งผมรู้สึกว่าสีหน้าของเธอดูเปลี่ยนไป

"ขอโทษครับ" ไม่น่าถามเลย...

"ไม่เป็นไรค่ะ" ผมเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีก็เลยนั่งเงียบๆไป

"ถึงแล้วฉันจะเข้าบ้าน เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ" เรื่องอะไรผมจะยอมกลับไปง่ายๆ ได้มาถึงขนาดนี้แล้ว

"นี่คุณ!" เธอไขกุญแจเปิดประตูบ้าน ผมจึงรีบแทรกตัวเข้าไปด้านในด้วยทันที

"งั้นฉันออก" เธอทำท่าจะก้าวขาเดินออกไป

"เดี๋ยวสิครับ" ผมรีบคว้าข้อมือของเธอดึงเอาตัวเธอเข้ามาด้านในบ้านแล้วรีบปิดประตู จากนั้นก็จับเธอพิงไว้ที่ประตูทันที

"คุณคิดจะทำอะไร!" แขนทั้งสองข้างของผมล็อคเธอเอาไว้ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของเธอ ปลายจมูกเฉียดแก้มเธอไปแล้วกระซิบบอกเธอที่ข้างหูเบาๆว่า...

"ผมชอบคุณ" เธอยืนตัวแข็งทื่อหลับตาปี๋คงกลัวว่าผมจะทำอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

"ชอบ...แล้วคุณทำกับฉันแบบนี้เนี่ยนะ" ได้ยินเธอพูดแบบนี้ผมก็เลยยอมชักแขนของตัวเองเอามากอดอกเอาไว้

"ขอโทษครับ" เอาจริงๆผมยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ

"ถ้าคุณไม่เต็มใจให้ฉันเช่าบ้านหลังนี้ ฉันย้ายออกให้ก็ได้นะคะ" ย้ายออก! ไม่นะผมไม่มีทางยอมเด็ดขาด

"ไม่เป็นไรครับ ไหนๆคุณก็เข้ามาอยู่แล้วก็อยู่ไปเถอะ" ว่าแต่คุณอยากอยู่ฟรีมั้ยครับ...ผมคิดต่อในใจคนเดียวอย่างขบขัน

"อยู่ที่นี่คุณรู้จักใครหรือมีเพื่อนอยู่แถวนี้บ้างมั้ยครับ" เหมือนเธอจะเกร็งผมจึงเริ่มชวนเธอคุย

"ไม่มีเลยค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้น คุณชอบเด็กมั้ย ถ้าคุณเหงาผมจะได้พาหนูนิดมาหา แกน่ารักมาก"

"ค่ะ"

อยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในกระเป๋า เธอหยิบเอาขึ้นมารับสาย ซึ่งสิ่งที่ผมได้ยินก็ประมาณนี้ครับ...

"ค่ะคุณพ่อ"

"แก้มอยู่ได้ค่ะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แก้มอยู่ได้จริงๆค่ะ"

"ค่ะ"

"ค่ะ"

"สวัสดีค่ะ" เธอคุยเสร็จก็วางสายแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋าสะพายเหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้เราสองคนก็ยังคงยืนคุยกันอยู่ท่าเดิม

"คุณพ่อคงเป็นห่วงลูกสาวมาก"

"ค่ะ"

"ท่านรู้มั้ยเรื่องแฟนคุณ..."

"ท่านทราบค่ะ ถึงได้ยอมให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่" ผมมองหน้าเธอนิ่งๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อผมจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆมองน้ำในลำธารไหลอยู่สักพักพลางคิดอะไรเพลินๆ โดยที่เธอก็หายเข้าไปในห้องนานแล้ว

"คุณคะ ฉันอยากพักผ่อน เมื่อไหร่คุณจะกลับคะ"

"อย่าเพิ่งรีบไล่ผมสิครับ"

"ฉันอยากพักผ่อนจริงๆค่ะ"

"ถ้างั้นก็ได้ครับ ผมกลับก็ได้ เอาไว้วันหลังผมมาใหม่นะ"

"เดี๋ยวค่ะ"

"เปลี่ยนใจให้ผมอยู่ต่อแล้วใช่มั้ยครับ"

"เปล่าค่ะ เอาของของคุณกลับไปด้วยค่ะ อยู่ตรงนั้น" ถุงยางเจ้ากรรม!

"ฝากไว้ที่นี่แหละครับ อย่าแอบเอาของผมไปใช้ล่ะ" ผมพูดกับเธอด้วยสายตาขี้เล่น

"บ้า..."

ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกมามองทางกลับบ้าน...

"ไกลจังวะ!" บ่นอยู่คนเดียว หยิบมือถือขึ้นมากดหาลูกน้องในรีสอร์ตสักคนให้มันมารับหน่อย ใครจะเดิน...ทำงานมาทั้งวันก็เหนื่อยจะแย่ ไม่นานไอ้จอมก็ขับมอเตอร์ไซค์ของมันมารับ

"นานจังวะ" ผมบ่นมัน

"ใจร้อนนะครับพักนี้"

"อย่ากวนตีน"

"นายเอาจริงเหรอครับ นั่นคุณหมอเลยนะ"

"จริง! มึงว่าเฮียจะจีบเธอติดมั้ย"

"ผมว่าไม่..."

"เพี๊ยะ!!" ผมยกฝ่ามือขึ้นโบกไปที่หัวกบาลมันทันที

"นายตบหัวผมทำไมเนี่ย!"

"พูดไม่เข้าหู"

"ลงเดินไปเลย...อุตส่าห์ขับมารับ"

"มึงกล้าเหรอ"

"แฮ่ๆ ไม่กล้าครับ"

"ขับไป"

"ถึงแล้วครับ"

"ขอบใจมาก ไว้คราวหน้าจะใช้บริการใหม่นะ" ผมยื่นตังให้มันไปร้อยนึงค่าเสียเวลา ครั้งหน้าถ้าไหว้วานมันอีกจะได้คล่องๆหน่อย...ค่าน้ำมันไม่ถึงห้าบาท

"ขอบคุณคร๊าบ...ผมไปนะ" ผมพยักหน้าให้ลูกน้องแล้วเดินเข้าบ้าน

"ตาสิงห์..."

"ครับคุณแม่"

"หนูนิดบอกแม่ว่าแกพาคุณหมอมาบ้าน ไหนล่ะ"

"เป็นเด็กขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ผมหันไปถามเจ้าตัวดีที่นั่งอยู่ข้างๆคุณย่า

"คุณย่าถามนิดว่าเสียงใครค่ะ"

"อย่าเปลี่ยนเรื่อง จริงจังหรือเปล่า"

"คุณแม่...ทำไมถามผมแบบนี้ล่ะครับ"

"ไม่รู้สิ แม่ไม่เคยเห็นแกพาใครเข้ามาในบ้านหลังนี้มาก่อน"

"คนนี้จริงจังแน่นอนครับ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเธอจะชอบผมหรือเปล่าน่ะสิครับ" ที่เธอยอมเดินมาเพราะถูกผมหลอกให้มาต่างหากล่ะ ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

"ถ้าจริงจังแม่ไม่ว่า ป่ะกินข้าวกันเถอะ"

"ครับ"

"หนูนิดกินข้าวเย็นหรือยังคะ"

"กินแล้วค่ะ แต่กินไปนิดเดียว"

"อ้าวทำไมล่ะคะ กับข้าวบ้านอาไม่อร่อยเหรอคะ"

"นิดไม่หิวข้าวเลยค่ะ"

"แล้วหนูนิดหิวอะไรคะ"

"นิด...หิวเค้กค่ะ" ประโยคนี้แกกระซิบมาที่ข้างหูผม...ได้ยินกันทุกคน

"ไม่ต้องเลย กินทุกวันไม่ดีนะลูกเว้นบางเถอะ" คุณแม่หันมาดุ

"คุณอาขา...คืนนี้นิดอยากนอนกับคุณอาค่ะ" ตัวแค่นี้รู้จักงอน

"ได้สิคะ" คุณแม่มองมาที่ยัยเด็กแสบแต่ไม่ได้พูดอะไร คืนนี้ให้แกนอนกับผมปล่อยให้คุณแม่พักผ่อนหน่อยก็ดีเหมือนกัน

หลังจากทานอาหารเย็นอิ่มแล้วผมพาหนูนิดขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวอ่านนิทานก่อนนอนให้ฟัง แต่ผมกลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงไลน์ไปหาไอ้เนตร

นายสิงห์ : ขอเบอร์หมอแก้มให้เฮียหน่อย

ไอ้เนตร : 098xxxxx

นายสิงห์ : ขอบใจ

เมื่อได้เบอร์มาแล้วผมจึงลองใช้เบอร์ที่ได้มาแอดไลน์ ปรากฏว่ามีรูปโปรไฟล์หน้าเธอขึ้นมาจริงๆด้วย

"หนูนิดอยากคุยกับคุณอาแก้มมั้ยคะ"

"นิดอยากคุยกับมี๊มากกว่าค่ะ"

"เอางี้ คุยกับคุณอาแก้มก่อน คุยเสร็จแล้วค่อยโทรหามี๊ โอเคมั้ยคะ"

"โอเคค่ะ คุณอาอยากคุยกับคุณอาแก้มเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ แต่อากลัวเธอไม่คุยกับอา หนูนิดช่วยอาหน่อยนะ ถ้าหนูนิดคุยคุณอาแก้มต้องยอมคุยกับพวกเราแน่ๆ"

"ค่ะ" เมื่อตกลงกับหนูนิดเสร็จ ผมจึงเริ่มต่อสายหาเธอทันที