บทที่ 3 คู่ค้าหน้าใหม่ III

“อะไรนะ! ไม่มาอย่างนั้นเหรอ แกไปบอกเขาว่ายังไง” เจ้านายขี้ยั้วถามอย่างหัวเสียเมื่อมะเดี่ยวกลับมารายงาน

“ผมบอกอย่างงที่นายบอกเลยครับ แต่เธอไม่ยอมมา และจะไม่ยอมกลับด้วย จะรออยู่ออฟฟิศจนกว่านายจะขึ้นไป” 

“ก็ดี รอได้ก็ให้รอไป”

“นายครับ จะดีเหรอครับคนของเจ้าสัวไปจะฟ้องเจ้าสัวเอาได้นะครับว่าเราไม่ยอม” ชาติชายเสริมขึ้นเพราะกลัวว่าความเย่อหยิ่งของเจ้านายจะพาลเสียงาน และยกเลิกการซื้อส้มจากที่นี่ไปเลยก็ได้

“ปกติแล้วเรากับคนของเจ้าสัวไม่เคยมีปัญหากัน ทำไมให้เด็กใหม่มาทำงาน จองหองสิ้นดี ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร” 

“ก็อาจจะไม่รู้ครับท่าทางเธอใหม่มาก” มะเดี่ยวแทรกขึ้น

“เจ้าสัวไม่เคยให้ผู้หญิงมาติดต่อ แต่ทำไมคราวนี้...” 

“เขาว่าผู้หญิงเวลาเจรจางานการ ธุรกิจ หรือแม้แต่เจรจาศึก เขาว่าได้ผลดีนักแล ท่านเจ้าสัวอาจจะคิดแบบนี้ ยิ่งเจ้าของสวนเป็นพวกห่างไกลความเจริญ ป่าเถื่อน ดุ ไหนจะขี้ยั้วอีก แบบนี้ก็ต้องใช้ผู้หญิงมาเจรจาว่าความ จริงไหมครับ” ชาติชายอธิบายพร้อมกับแซวไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย

“แกว่าใครว่าวะ ก็สวนผลไม้มันต้องอยู่ห่างไกลความเจริญอยู่แล้ว มึงบ้าหรือเปล่า” ปราบถามเสียงเรียบแต่ก็ไม่ได้โกรธเคือง 

“เอ่อ หัวหน้าชาติบอกว่านายป่าเถื่อนด้วยครับ” มะเดี่ยวเสริมขึ้นอีกครั้ง

“ไอ้เดี่ยว แกจะขยี้ทำไมวะ” ชาติชาติตำหนิมะเดี่ยวเพราะเกรงกลัวเจ้านายอยู่มาก แต่สังเกตท่าทางยังคงอารมณ์ดีอยู่ หากอารมณ์ไม่ดีคงโดนเตะไปแล้ว

“ผมป่าเถื่อนตรงไหนไม่ทราบครับคุณชาติ ฐานะดี มีการศึกษาด้วยนะ จบตั้งด็อกเตอร์จากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์เชียว แต่อยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร” น้ำเสียงนี้น่าจะเรียกว่ากวนประสาทลูกน้องเสียมากกว่า 

“แต่เจ้านายก็เป็นแบบนี้นะครับ ดุเหมือนเสือ ถ้าอารมณ์ไม่ดีจริงใครก็ไม่กล้าเงยหน้ามอง แล้วไหนจะเวลาที่มีคนมาติดต่อขอซื้อส้มอีก เจ้านายก็เล่นตัว” 

“ฉันรวยเพราะเล่นตัวนี่แหละโว้ย และยังไม่ได้บอกนะว่าอารมณ์ดี แค่เปิดโอกาสให้แกพูดมากเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้นน่ะ ให้รอไป รอได้ก็รอ อยากรู้นักว่าจะได้สักกี่น้ำ” ปราบบอกด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นพร้อมกับแววตาดุกร้าว

กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! ระหว่างที่ปราบกำลังคุยอยู่กับลูกน้องทั้งสองอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี เขาหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสายโดยไม่ต้องมองชื่อว่าใครเป็นคนโทรมา

“สวัสดีครับคุณอา” ปราบรับสายเสียงเรียบติดจะแข็งกระด้างเล็กน้อย จากนั้นปลายสายก็ทักทายกลับ แต่ปราบไม่อยากให้ลูกน้องได้ยินการสนทนาจึงเดินออกไปห่างๆ แล้วก็คุยกันแบบเครียดๆ ชาติชายกับมะเดี่ยวสังเกตได้จากสีหน้าเหมือนอมทุกข์ มือท้าวเอวเอาไว้เป็นบางจังหวะ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ มันน่าสงสัยไม่น้อยเลย ทว่าผ่านไปไม่นานเขาคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินกลับมา

“จะไปตรวจงานแล้ว” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบเฉยเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

“เออโรงงานไหนโทรมาหรือเปล่าครับ” ชาติชายถามด้วยความเป็นห่วง

“โรงงานเจ้าสัวบุญเสริม ทำงานไป ไม่ต้องสนใจ” พูดจบเขาก็ปลีกตัวเดินกลับไปขึ้นรถ ATV แล้วขับออกไปตรวจงานทันที

“อะไรวะ หมายความว่าตัวแทนโทรไปฟ้องหรือเปล่าไอ้เดี่ยว” 

“ไม่แน่ใจครับ อาจเป็นได้ แต่สีหน้านายเหมือนไม่ได้สนใจ”

“เขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ได้เงินเยอะก็ไม่เห็นตื่นเต้น โรงงานยกเลิกออร์เดอร์ก็ไม่เห็นเครียด หน้าตึงแบบนี้ตลอด” 

“สงสัยจังเลยครับว่าโรงงานเจ้าสัวโทรมาทำไม” มะเดี่ยวถามด้วยความสงสัย

“นายบอกให้ทำงาน ไปได้แล้ว ฉันก็จะทำงาน” ชาติชายออกปากไล่เพราะไม่อยากให้ลูกน้องสงสัยอะไรมาก เนื่องจากเป็นเรื่องของเจ้านายที่จะจัดการเอง 

เมื่อปราบสั่งให้ทำงาน ทั้งสองคนจึงได้พากันแยกย้ายเพื่อจะได้ทำงานต่อ ปราบยังคงทำงานไปโดยไม่สนใจว่าจะมีใครรออยู่ที่ออฟฟิศหรือไม่ และไม่แคร์ว่าใครจะโทรมาก่อนหน้านี้ หน้าที่ของเขาคือทำงานไม่ใช่ไปสู้รบปรบมือกับคนงี่เง่าเอาแต่ใจ แถมยังหยิ่งจองหองอีก แต่ระหว่างที่เขากำลังตรวจงานอยู่นั้น ใจหนึ่งก็อยากจะขึ้นไปดูหน้าตัวแทนของเจ้าสัวเสียเหลือเกิน อีกใจก็อยากจะเล่นตัวไปก่อน เพื่อวัดความอดทนของหญิงสาว