บทที่ 2 คู่ค้าหน้าใหม่ II

ออฟฟิศของสวนส้มสุริยะฉัตรมีลักษณะคล้ายกับร้านกาแฟแต่ใหญ่กว่าหลายเท่า ตัวออฟฟิศเป็นกระจกหนารอบด้าน ทั้งหมดมีผ้าม่านสีขาวรอบด้านเช่นกัน ส่วนโครงสร้างเป็นไม้เชอร์ร่าสีดำ ภายในตกแต่งให้คล้ายร้านกาแฟคือมีเก้าอี้ไว้นั่งดื่ม รับแขก อีกทั้งเป็นโต๊ะทำงานของผู้ช่วยและเลขาฯ รวมถึงเจ้าหน้าที่แต่ละตำแหน่ง ห้องส่วนทำงานของปราบมีอีกห้องที่ต่อเติมเพิ่มนั่นเอง

 ส่วนแขกผู้มาเยือน นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก หงส์หยก เธอเป็นสาวสวย บุคลิกมีความมั่นใจสูง ภายนอกดูเหมือนหยิ่งจองหองจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใบหน้าสวยเฉียวดึงดูดความสนใจของเหล่าพนักงานชายและหญิงได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะเย้ยหยันในที ทว่าเธอไม่ได้เย้ยหยันใคร เพียงแต่เป็นบุคลิกประจำตัวเท่านั้น หญิงสาวได้แต่จิบกาแฟสดไปอย่างเพลินใจ พร้อมกับรับความเย็นสบายจากอากาศภายนอกที่โกรกเข้ามาทางหน้าทางบานสไลด์เพราะไม่ได้เปิดแอร์แต่อย่างใดเนื่องจากอากาศค่อนข้างเย็น

 แต่ระหว่างที่หงส์หยกกำลังนั่งดื่มกาแฟและรอเจ้าของสวนอยู่นั้น คนงานคนเดิมที่เพิ่งจะมาต้อนรับเธอ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น

 “เอ่อขอโทษครับ นายขอให้คุณไปพบที่สวนตรงที่มีรถโรงงานจอดขนส้มน่ะครับ” มะเดี่ยวรายงานพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย และเมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นแล้วถึงกับชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จากนั้นเธอก็หันขวับกลับมามองเขาทันที

 “นี่ฉันรออยู่ตั้งนานแต่กลับบอกให้ไปพบที่สวนส้มอย่างนั้นเหรอ เป็นเจ้าของสวนภาษาอะไรให้แขกเดินตากแดดไปหา” หงส์หยกต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่ดังพอสมควรพลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

 “นายบอกมาอย่างนี้ครับ โดยปกติแล้วตัวแทนที่มาติดต่อจะไปหานายที่สวน เพราะนายจะไม่มีเวลาเข้ามาในออฟฟิศครับ”

 “นี่เขาไม่ง้อโรงงานเลยหรือไง ฉันมารับซื้อส้มจากเขานะ แล้วเจ้าสัวก็ผูกขาดที่นี่ไม่ใช่เหรอ หยิ่งแบบนี้ฉันจะไปบอกให้เจ้าสัวหยุดรับส้มจากสวนนาย” ให้ตายเถอะ เจ้านายของเขากำลังทำให้ตัวแทนไม่พอใจหรือเนี่ย

 “เอ่อ เรื่องนี้ต้องคุยกับนายเองแล้วล่ะครับผมเป็นแค่ลูกจ้างตัดสินใจอะไรไม่ได้ เจ้านายสั่งอะไรมาผมก็บอกไปตามนั้น นายรออยู่ที่สวนครับ ถ้าอยากซื้อส้มก็ต้องลองไปหาเจ้านายครับ”

 “ไปบอกเขาว่าฉันไม่ไป ฉันจะรออยู่ตรงนี้และถ้าเขาเล่นตัวฉันฟ้องเจ้าสัวแน่ ขาดรายได้นะจะบอกให้” เธอรู้น้อยเกินไปเสียแล้วว่าเจ้านายของมะเดี่ยวเก่งเรื่องหาตลาดรองรับแค่ไหน

 “นายบอกว่าถ้าคุณไม่ไป ก็เชิญกลับไปได้เลยครับ แต่เขาจะไม่ขึ้นมาที่นี่แน่ๆ” 

 “ห๊า! อะไรนะ! นี่เขาพูดอย่างนี้เหรอ ต้องเจอกันซะหน่อยแล้ว ทำงานแบบนี้มีแต่จะเจ๊งน่ะสิไม่ว่า เจ้าสัวติดต่องานกับคนแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย” 

 “ตกลงว่าคุณจะลงไปหรือเปล่าครับผมจะได้พาไป” 

 “ไม่! ฉันไม่ลงไปและจะไม่กลับด้วย ยังไงฉันต้องได้งาน ไปบอกเขาด้วยว่าฉันจะรออยู่บนนี้ ถ้าเขาไม่ขึ้นมาเราได้เห็นดีกัน” ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้สินะ มะเดี่ยวคิดด้วยความปวดหัว เพราะคิดว่าเธอไม่ควรต่อกรกับเจ้านายที่ชื่อปราบคนนี้เลย

 “คือ เจ้านายอาจจะขึ้นมาอีกทีก็คงเย็นนะครับ”

 “เขากล้าให้ตัวแทนจากโรงงานใหญ่รอก็ให้มันรู้ไป” 

 “ได้ครับ งั้นผมจะไปบอกเจ้านายอีกรอบ ตามสบายนะครับ” คิดว่าเธอคงไม่รู้จักนิสัยของปราบแน่ๆ ถึงได้กล้าแข็งข้อ ซึ่งอันที่จริงแล้วคนที่ทำงานกับปราบทุกราย ย่อมรู้จักนิสัยดีว่าเขาเป็นคนจริง ไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ง้อใครด้วย

 “ป๋านะป๋า เพิ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่กี่วันก็ให้มาเผชิญกับไอ้พวกเจ้าของไร่หยิ่ง จองหอง แบบนี้ควรโดนตัดทางทำมาหากินซะเลย” เธอออกปากบ่นหลังจากมะเดี่ยวออกไปแล้ว 

 เจ้าของสวนที่นี่รู้จักเธอน้อยไป เธอหรือจะยอมคนง่าย คนอย่างหงส์หยกมาถึงที่แล้วไม่มีทางถอยเป็นอันขาด เพราะหลังจากที่ได้รับมอบหมายให้มาติดต่อรับซื้อส้มจากสวนที่ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดแล้ว เธอก็ยังถูกท้าทายว่าจะต้องติดต่อซื้อขายกับนายปราบให้จงได้ แต่ถ้าไม่ได้มีหวังเธอได้เป็นลูกจ้างหางแถวแน่ๆ แต่ก่อนจะอื่นเธอจะโทรไปฟ้องเจ้าสัวเสียก่อน