หวานใจนายเถื่อน

ออฟฟิศของสวนส้มสุริยะฉัตรมีลักษณะคล้ายกับร้านกาแฟแต่ใหญ่กว่าหลายเท่า ตัวออฟฟิศเป็นกระจกหนารอบด้าน ทั้งหมดมีผ้าม่านสีขาวรอบด้านเช่นกัน ส่วนโครงสร้างเป็นไม้เชอร์ร่าสีดำ ภายในตกแต่งให้คล้ายร้านกาแฟคือมีเก้าอี้ไว้นั่งดื่ม รับแขก อีกทั้งเป็นโต๊ะทำงานของผู้ช่วยและเลขาฯ รวมถึงเจ้าหน้าที่แต่ละตำแหน่ง ห้องส่วนทำงานของปราบมีอีกห้องที่ต่อเติมเพิ่มนั่นเอง ส่วนแขกผู้มาเยือน นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก หงส์หยก เธอเป็นสาวสวย บุคลิกมีความมั่นใจสูง ภายนอกดูเหมือนหยิ่งจองหองจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใบหน้าสวยเฉียวดึงดูดความสนใจของเหล่าพนักงานชายและหญิงได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะเย้ยหยันในที ทว่าเธอไม่ได้เย้ยหยันใคร เพียงแต่เป็นบุคลิกประจำตัวเท่านั้น หญิงสาวได้แต่จิบกาแฟสดไปอย่างเพลินใจ พร้อมกับรับความเย็นสบายจากอากาศภายนอกที่โกรกเข้ามาทางหน้าทางบานสไลด์เพราะไม่ได้เปิดแอร์แต่อย่างใดเนื่องจากอากาศค่อนข้างเย็น แต่ระหว่างที่หงส์หยกกำลังนั่งดื่มกาแฟและรอเจ้าของสวนอยู่นั้น คนงานคนเดิมที่เพิ่งจะมาต้อนรับเธอ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “เอ่อขอโทษครับ นายขอให้คุณไปพบที่สวนตรงที่มีรถโรงงานจอดขนส้

จนกระทั่งเวลากว่าห้าโมงเย็น ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของสวนจะขึ้นไปรับรองแขก เพราะเขายังเคลียร์งานไม่เสร็จ แต่คนที่กระวนกระวายเหมือนจะเป็นบ้าเห็นทีจะเป็นคนที่รอ เพราะหงส์หยกมาตั้งแต่สิบโมงเช้า เวลานี้กว่าห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ไม่คิดว่าคนที่เจ้าสัวบุญเสริมบอกว่าสุดยอดจะปล่อยให้เธอรอได้ขนาดนี้“ตกลงว่าเจ้าของสวนที่นี่ไม่อยากขายส้มให้กับเจ้าสัวบุญเสริมอีกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวเริ่มโวยวายเสียงดัง พร้อมกับเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเลขาฯ หน้าห้อง“เอ่อ เรื่องนี้เราไม่ทราบค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นายบอกว่าจะไม่ขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ” เลขานุการสาวตอบเสียงสั่นเล็กน้อย“แย่มากเลยนะที่ปล่อยให้ตัวแทนรอแบบนี้ ตกลงเขาจะไม่ขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหม”“ปกตินายจะไม่ขึ้นมาค่ะ วันนี้ต้องเอาส้มเข้าโรงงานด้วยเกรงว่าจะดึกด้วยซ้ำ” “ทำงานแบบนี้ไม่มีวันเจริญหรอกนะ ได้ยินมาว่าดีลกับโรงงานเจ้าสัวมาเป็นสิบปี แต่คราวนี้บอกได้เลยว่าฉันจะสั่งเจ้าสัวให้เลิกติดต่อกับที่นี่” ให้ตายแล้วหาเรื่องคอขาดบาดตายมาให้ทุกคนในสวนเสียแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครแต่ที่แน่ๆ มีอำนาจสั่งการแน่นอน“เอ่อใจเย็นๆ นะคะ”“ตั้งแต่มาถึงที่นี่คุณเห็นฉันใจร้อนอย่าง

“คุณปล่อยให้ฉันรอจนค่ำ แล้วก็ไล่กลับอย่างนั้นเหรอ ฉันถ่อสังขารขับรถมาคนเดียวไม่รู้หรือไง” สิ้นคำของเธอเท่านั้นแหละ เขาก็ปรับสีหน้าตึงเครียดกว่าเดิมและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“พูดแบบนี้แปลว่าอยากนอนกับผม เอ่อไม่สิ อยากนอนที่นี่ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” ปราบมีสีหน้าเคร่งแต่แกล้งเย้าแหย่ “ไอ้บ้า เพราะนายนั่นแหละ ขับรถไปส่งเลย” “ไม่!” ปราบตอบปฏิเสธพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ “นี่! ฉันเป็นแขกนะ” “ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้คุณมาคนเดียว ก็ต้องกลับไปคนเดียวนั่นแหละ แต่ถ้าไม่กลับ บ้านผมมีห้องรับแขกนะเดี๋ยวจัดให้นอนตรงโซฟา” จบคำเขาก็เดินเข้าบ้านไป แล้วเธอก็เดินตามอย่างเสียมิได้ และห้องแรกที่เจอคือห้องรับแขกจริงๆ ด้วย“ฉันจะบอกเจ้าสัวว่านายใจดำ ไม่มีน้ำใจ ไร้มารยาท” “ถ้าอยากให้ผมมีน้ำใจล่ะก็ ขึ้นไปนอนด้วยกันบนห้อง เอาไหมล่ะ” เขาเอ่ยและหันกลับมาหาเธอ พลางยักคิ้วหลิ่วตายั่วโมโหสุด

“พูดง่ายดี ไปลองเก็บดูไหม อีกอย่างพรุ่งนี้คิวส่งเต็ม” “เล่นตัว ทำอย่างกับดารา” “นี่คุณ เราส่งส้มเข้าโรงงานเป็นล็อตๆ นะครับ วันนี้ส่งที่หนึ่ง อีกวันก็ต้องส่งที่หนึ่ง แต่นั่นเพราะเรามีคิวให้” “ก็นายไม่คุยกับฉันซะที”  “คุณหยิ่งไม่ยอมไปหาผมเองนะ โทษผมไม่ได้”  “นี่! นายหาว่าฉันหยิ่งอย่างนั้นเหรอ”  “ใช่ เอาล่ะ ผมไม่คุยด้วยแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อ ผมจะไปอาบน้ำนอน” ว่าแล้วเขาก็ลุกแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขกทันที ห้องนอนคือที่ๆ เขาอยากจะเข้าไปทิ้งตัวลงนอนมากที่สุด แต่เพราะมีลูกสาวเจ้าของโรงงานนั่งทำหน้าง้ำงออยู่ เขาจึงนอนยังไม่ได้ ใช่แล้วเขารู้ว่าหงส์หยกเป็นลูกสาวของเจ้าสัวบุญเสริม เพราะท่านได้โทรศัพท์มาบอกก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาไม่อยากบอกให้เธอรู้เท่านั้นเอง ประเดี๋ยวจะได้ใจแต่ดูเหมือนเธออยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นลูกสาว ฉะนั้นเพื่อให้สมกับหน้าตาอันมีเกียรติ ต้องหาที่นอนให้กับเธอ ขณะเดียวกันหงส์หยกยังคงนั่งอยู่ในห้อง

 หงส์หยก ครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะความที่นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาหลายรอบ จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานไม่รู้ว่ากี่ทุ่มแล้ว สุดท้ายเธอก็จำเป็นต้องข่มตาให้หลับ แต่ทันทีที่หลับตาลงกลับมีเสียงบางอย่างดังอยู่นอกบ้าน คล้ายกับเสียงคนเดินเหยียบใบไม้ ต่อมาสักครู่ก็มีเสียงคล้ายกับกิ่งไม้ครูดกับหน้าต่าง เธอรีบลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับกรอกตาไปมาด้วยความหวาดกลัว“โอ้ยตาย! เสียงอะไรอ่ะ” เธอเอ่ยลอยๆ ด้วยเสียงคล้ายกระซิบแกรก! แกรก! แกรก! เสียงเหมือนมีใครเอาเล็บครูดไปตามกระจก ให้ตายสิ “อื้อ! เสียงอะไรเนี่ย โอ้ย” ตอนนี้เธอเริ่มสั่นกลัวมากเพราะเสียงมันชัดขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เธอตัดสินใจลุกขึ้นนั่งตัวสั่น พร้อมเอาผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงคอแกรก! แกรก! แกรก! เสียงเล็บครูดกระจกอีกแล้ว คราวนี้เธอนั่งสั่นยิ่งกว่าเดิม กระทั่งมีอีกเสียงหนึ่งโผล่มาแฮ่! เสียงเหมือนคนแก่เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ แหบๆ แห้งๆ ได้ยินไม่ชัดเจนนัก แต่น่ากลัวจนเธอกรีดร้องลั่นห้อง“กรี๊ดดดด&