ตอนที่ 5 เว้นระยะห่าง

ตอนที่ 5 เว้นระยะห่าง

ช่วงเที่ยงผมเคยบอกกับเธอเอาไว้ว่าให้เธอรอไปทานข้าวเที่ยงพร้อมผม แต่พอผมออกมาจากห้อง ไอ้วินเลขาของผมมันบอกว่าเธอออกไปทานข้าวก่อนแล้ว...สงสัยจะโกรธจริงๆ

ช่วงบ่ายได้เวลาเข้างานผมยืนรอเธออยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ เห็นเธอเดินกลับเข้ามาทำงานแต่สายตาของเธอกลับไม่ยอมมองมาที่ผมเลยสักนิด

"น้องแอม..." เธอเบนหน้ามามองผมเล็กน้อยแต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย

"โกรธเหรอ..." ฉันคงดีใจมั้งที่คุณทำแบบนั้นกับฉัน

"คุณแกล้งผม ผมแกล้งคุณกลับ เราหายกัน คุณอย่าโกรธเลยนะ" ผมยอมง้อเธอเต็มที่ ไม่ได้เจอเธอตั้งหลายเดือน แต่ละวันที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงเธอ พอได้เจอกันผมก็ไม่อยากทำให้เธอไม่สบายใจอีก ก็แค่หยอกเล่นไม่คิดว่าเธอจะโกรธขนาดนี้

"ขอโทษ..." ห๊ะ! เขายอมขอโทษฉันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ

"หายโกรธเถอะนะ ผมแค่ล้อคุณเล่น ระหว่างเรามากกว่านี้..." (ก็เคยทำกันมาแล้ว) ประโยคที่ผมกำลังจะพูดถูกกลืนหายไปเมื่อเห็นสายตาพิฆาตของเธอมองมาด้วยความไม่พอใจ

".........." ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีทางยอมยกโทษให้ง่ายๆหรอก แค่คำขอโทษคำเดียว ชิ!

และแล้วพนักงานก็เริ่มทยอยกันเข้ามาทำงาน รวมถึงไอ้วินด้วย

"เข้าไปคุยกันในห้องให้รู้เรื่อง" น้ำเสียงเข้มๆของผมเอ่ยชวนเธอเข้าไปคุยกันในห้องทำงานเพื่อความเป็นส่วนตัว ผมไม่สบายใจเลยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

"ไม่ไป!"

"คุณเป็นแบบนี้ผมไม่สบายใจ...ไป!" ผมคว้าข้อมือของเธอแล้วพาเธอเดินเข้ามาในห้องได้จนสำเร็จ

"ปล่อย!!" เธอสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของผมอย่างแรง จนข้อมือของเธอหลุดออก

"ขอโทษจริงๆ ผมแค่จูบ คุณจะโกรธอะไรผมนักหนา หายโกรธเถอะนะ" อย่างที่รู้ว่าระหว่างเรามากกว่าจูบก็เคยทำกันมาแล้วกับอีแค่จูบมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเลยนะ

"ฉันไม่ได้โกรธที่คุณจูบฉันแต่ที่ฉันโกรธเป็นเพราะคุณเห็นฉันเป็นตัวตลก เห็นฉันเป็นแค่ของเล่นที่คุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ฉันเป็นคนนะมีชีวิตจิตใจ แล้วฉันก็ไม่ใช่ของเล่นของคุณ" หัวใจของฉันมันเหมือนมีแผล แค่สะกิดนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด

"แอม...คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะ" ต่อให้ผมสารภาพความในใจตอนนี้เธอก็คงไม่เชื่อ

"ระหว่างเราเว้นระยะห่างกันหน่อยดีมั้ยคะ ฉันมาเรียนรู้งาน ต้องการที่จะได้ความรู้กลับไป ไม่ใช่ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้!" ประโยคหลังฉันอารมณ์ขึ้นสุด ฉันยอมรับว่าฉันตั้งใจแกล้งเขาจริง แต่ปากของเขาที่กระแทกลงมาแม่งโคตรเจ็บเลย เลือดออกด้วย ถ้าจูบดีๆจะไม่ว่าสักคำ

"ไม่นะ...ผมไม่ยอมเว้นระยะบ้าบออะไรทั้งนั้นแหละ ขอโทษจริงๆ ผมไม่คิดว่าคุณจะมีความรู้สึกแบบนี้ คุณไม่ใช่ของเล่นอะไรทั้งนั้น แล้วผมก็ไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณเลยนะแอม" ฉันกำลังจะจัดการความรู้สึกของตัวเอง แต่ยิ่งพยายามมันก็ยิ่งแสดงอาการ ถ้าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย ฉันคงไม่รู้สึกโกรธและเสียความรู้สึกมากขนาดนี้

"แอม...คุณร้องไห้เหรอ" ฉันหันหลังให้เขายืนเช็ดน้ำตาทิ้งแบบลวกๆ

"ฉันเกลียดความรู้สึกบ้าๆนี่" ทำไมฉันจะต้องรักเขาด้วย แล้วทำไมฉันจะต้องพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ เจอสถานการณ์แบบนี้ ตกลงฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมมา

"ขอโทษ..." ผมกอดเธอจากทางด้านหลัง ซึ่งเธอก็ยอมให้ผมกอดอยู่สักครู่ ผมรู้สึกถึงแรงสะอื้นของเธอ

"ปล่อยเถอะค่ะ ได้เวลางานแล้วฉันจะออกไปทำงาน" ผมจับหัวไหล่ของเธอให้เธอหันหน้าเข้ามาหาผมแล้วเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ

"ช่วงเย็นคุณอย่าเพิ่งรีบกลับบ้านได้มั้ย อยู่คุยกันก่อน"

"............" ฉันไม่ได้ตอบแต่เลือกที่จะเดินออกไปเลย ในใจก็อยากคุยกันให้รู้เรื่องตกลงเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ แต่อีกใจก็กลัวคำตอบที่จะได้รับ

@โต๊ะเลขา

"คุณแอม...คุณโอเคหรือเปล่าครับ" ฉันตาแดงออกมา ขืนโกหกไปก็คงไม่เนียน

"ทำงานต่อเถอะค่ะ ฉันแยกแยะได้"

"ผมขอถามอะไรคุณแอมหน่อยได้มั้ยครับ"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าแต่ไม่ได้มองหน้าคุณวิน ยังคงก้มหน้าหยิบทิชชูมาซับน้ำตาอยู่ นี่ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"คุณแอมรู้จักบอสดีแค่ไหนครับ"

"............"

"เอาเป็นว่าผมรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับบอส พูดมาเถอะครับ คุณรู้จักบอสของผมดีแค่ไหนครับ"

"เอาจริงๆ แอมรู้จักเขาแค่เพียงผิวเผินเท่านั้นแหละค่ะ ในสายตาของคุณ บอสของคุณเป็นคนยังไงคะ"

"สิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้เป็นความจริงทั้งหมด คุณแอมลองเอาไปคิดและชั่งน้ำหนักเอาเองนะครับ ข้อแรกบอสของผมไม่เคยรับพนักงานผู้หญิงมาอยู่ใกล้ชิดแบบคุณมาก่อน บอสของผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเท่ากับคุณมาก่อน ข้อนี้จากที่ผมเห็นและสัมผัสมาตลอดอายุการทำงานของผมตลอดเจ็ดปีนี้ครับ บอสของผมไม่เคยไปทานข้าวกับผู้หญิงคนไหนสองต่อสองแบบคุณมาก่อน ถ้าเป็นเรื่องงาน ทานข้าวกับลูกค้าอันนี้ยกเว้นนะครับ"

"คุณวินพูดจนแอมรู้สึกว่าแอมเป็นคนสำคัญของเขาเลยนะคะ" ในบางครั้งเขาก็ดูแคร์ฉัน ในบางครั้งฉันก็เป็นแค่ตัวตลก

"คุณแอมสำคัญสำหรับบอสแน่นอนครับ มีอะไรก็คุยกันดีๆนะครับ ผมอยากให้บอสของผมสละโสดจะแย่"

"เขาไม่เคยบอกว่าชอบแอมสักคำเลยนะคะ" ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคิดยังไงกับฉันกันแน่

"บอสน่าจะปากหนักครับเชื่อผม เอาเป็นว่าคำพูดไม่สำคัญดูที่การกระทำดีกว่า ลองปรับตัวเข้าหากันดูนะครับ"

".........." พูดเหมือนคนผ่านการมีความรักมาแล้วเลย ส่วนฉันเกิดมาเป็นคนขี้เหร่มาตั้งแต่เกิด แฟนไม่เคยมีหรอกค่ะ

"ถ้าคุณแอมไม่มีใจคุณแอมคงไม่มา...จริงมั้ยครับ" เขามองออก!

"แอมขอถามคุณวินบ้างได้มั้ยคะ" ฉันไม่ตอบแต่เลือกที่จะตั้งคำถามแทน

"ได้ครับ"

"คุณวินมีครอบครัวหรือยังคะ"

"มีแล้วสิครับ คุยเรื่องนี้ผมขออวดหน่อยก็แล้วกัน" คุณวินหยิบมือถือขึ้นมาโชว์รูปลูกสาวหน้าตาน่ารักยิ้มหวานแก้มยุ้ยให้ฉันดู

"แกเพิ่งจะได้ขวบครับ ชื่อน้องพิ้งค์"

"น่ารักจังเลยค่ะ" ดูรูปน้องพิ้งค์เสร็จฉันก็เริ่มทำงานต่อ นั่งทำงานไปก็แอบมองประตูห้องของเขาไป ไม่รู้ว่าคนด้านในจะทำอะไรอยู่ เขาจะคิดถึงฉันแบบที่ฉันคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่านะ

@ธันยธรณ์

ช่วงบ่ายมานี้ผมทำงานไม่รู้เรื่องเลย ในใจคิดถึงแต่คนที่อยู่ด้านนอก ไม่รู้ป่านนี้น้ำตาของเธอจะแห้งหรือยัง เธอกำลังเข้าใจผมผิด ยังไงวันนี้ผมก็ต้องอธิบายเรื่องนี้ให้เธอเข้าใจ