บทที่ 7 เจ้าก้อนแป้ง

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ชุยซินอี๋คลอดลูกชายตัวอวบอ้วนออกมาหนึ่งคน เธอตั้งชื่อว่าชุยเป่า เมื่อได้ประคบประหงมเลี้ยงดูเธอก็รักชุยเป่าอย่างสุดหัวใจ เธอรู้ว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เป็นเธอที่ไม่ระวังตนเองให้ดีเรื่องนี้จะโทษชุยเป่าไม่ได้ สองปีที่ผ่านมาเธอเลี้ยงดูเขาเป็นอย่างดี

ชุยเป่าอยู่ในวัยซุกซนกำลังเริ่มหัดเดิน มักจะเดินเตาะแตะๆ ไปมาอยู่เช่นนั้น เธอเองก็ไม่ได้ไปทำงานที่ภัตตาคารตระกูลเฝิงอีกแล้ว เพราะว่าไม่มีคนเลี้ยงลูก เธอจึงต้องออกจากงานมาเลี้ยงดูชุยเป่าเอง

ชุยซินอี๋ใช้เวลาว่างที่มีปลูกผักขายที่หน้าบ้านของเธอ เดิมทีคิดว่าจะเก็บเงินอีกสักหน่อยแล้วจะเปิดร้านบะหมี่เล็กๆ ขาย ระหว่างที่เธอตั้งท้องจนมาถึงวันที่คลอดชุยเป่าออกมา ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป เธอเข้มแข็งมากขึ้น อดทนต่อคำดูถูกและเหยียดหยามจากสายตาคนรอบข้างได้มากกว่าแต่ก่อน พวกผู้ชายแถวนี้ก็คอยมาพูดจาแทะโลมเธอตลอดเวลา มีเพียงหยางตงที่ออกรับและปกป้องเธอทุกครั้งที่เห็นว่าคนเหล่านั้นมาสร้างความวุ่่นวายให้กับเธอ

ตอนที่หยางตงรู้ว่าเธอท้องเขาตกใจไม่น้อยเลย คิดอยากจะไปตามหาตัวผู้ชายคนนั้นแล้วกระทืบสักยก อีกทั้งยังบอกกับเธอว่าอยากมีพ่อของลูกหรือไม่ เขายินดีแต่งงานกับเธอ และจะดูแลเธอกับลูกให้ดีที่สุด แต่ชุยซินอี๋ตั้งใจว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้เพียงลำพัง เพราะไม่อยากเดือดร้อนใคร

วันนี้ก็เหมือนเดิม เธอออกมารดน้ำผักที่ปลูกเอาไว้ ชุยเป่าเองก็นั่งมองเธออยู่ไม่ไกลนัก เด็กน้อยยกมือขึ้นตบเปาะแปะพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

ด้านเฝิงอี้นั้นเขาเรียนจบแล้ว และตอนนี้กำลังจะกลับมาที่กวานซี ส่วนเฝิงอินยังคงอยู่ที่ปักกิ่งเพราะต้องเรียนต่อ เขาเดินทางกลับโดยเร็วที่สุด เพราะตอนนี้ในใจของเขามันร้อนรนไปหมด ใจของเขาไม่สงบ ต้องการไปพบกับชุยซินอี๋โดยเร็วที่สุด

ขอให้สิ่งที่เขากังวลมันไม่เป็นความจริง ไม่อย่างนั้นเขาคงกลายเป็นคนที่ทำผิดต่อเธออย่างไม่อาจให้อภัยได้

การเดินทางกลับกวานซีในครั้งนี้เขาคงจะอยู่ที่กวานซีอย่างถาวรแล้ว ไม่นานนักพ่อบ้านหม่าก็ขับรถมารับ เขาสั่งให้พ่อบ้านหม่าวนรถไปที่บ้าน และให้พ่อบ้านหม่าไปแจ้งพ่อและแม่ว่าเขามีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ และจะใช้รถก่อน ไม่รอให้พ่อบ้านหม่าตอบรับสิ่งใด เขาก็ขับรถออกไปเสียแล้ว

บ้านของชุยซินอี๋เขายังจำได้ เพราะตอนเด็กเคยเดินไปส่งเธอที่บ้านอยู่หลายครั้ง

ตอนนี้เหงื่อของเขาผุดขึ้นตามใบหน้าจนเปียกชื้น มือสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว

เฝิงอี้ขับรถมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาจอดที่หน้าบ้านของชุยซินอี๋ ชายหนุ่มเปิดประตูรถและก้าวเท้าลงมา ก่อนจะเดินตรงมาที่หน้าบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง บ้านของชุยซินอี๋ยังคงเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป 

"เป่าเป่า ไปอาบน้ำกับแม่เร็วเข้า แล้วมากินข้าวกลางวันกันนะจ๊ะ"

เสียงหวานใสที่เอ่ยกับเด็กชายตัวน้อยบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเฝิงอี้ เขามองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่ตกตะลึง

นั่นคือหญิงสาวที่เขาพบเจอที่บาร์เหล้าคนนั้น และเป็นคนเดียวกับที่เขามีความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนเมื่อสองปีก่อนอีกด้วย

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก ชายหนุ่มกำมือแน่น เขามองเธอสลับกับเด็กชายตัวน้อย เด็กชายที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายเขาถึงเจ็ดแปดส่วน

ให้ตายเถิด!! นี่มัน

ชุยซินอี๋ที่กำลังอุ้มชุยเป่าขึ้นมาก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาในบ้านของเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่จะตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าสวยหวานซีดเผือด เธอกอดชุยเป่าเอาไว้แน่น ยิ่งเขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้เธอมากเท่าใด หญิงสาวก็ยิ่งขยับถอยหนีเขามากขึ้นเท่านั้น

นั่นมัน ผู้ชายที่เธอเสียตัวให้เขาในรถคืนนั้นนี่!!! 

เธอไม่เคยพบเขาอีกเป็นเวลาถึงสองปีแล้ว แล้วทำไมอยู่ๆ วันนี้เขาถึงโผล่มาได้ล่ะ

เฝิงอี้ก้าวเท้าเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เขาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

"ซินซิน นั่นเธอใช่ไหม"

ชุยซินอี๋ขมวดคิ้วมุ่น เธอจ้องมองเฝิงอี้อย่างหวาดระแวง ชุยเป่าเองก็เอียงคอมองเฝิงอี้ด้วยความสงสัยก่อนจะยิ้มออกมา และยกแขนขึ้น หวังจะให้เฝิงอี้อุ้ม ชุยซินอี๋ที่เห็นแบบนั้นก็รีบคว้ากอดลูกชายเอาไว้ในอ้อมกอดทันที พลางคิดไปต่างๆ นานา

หรือว่าเขารู้ว่าเธอมีลูก ตามสืบจนหาเธอพบและจะมาพรากเอาลูกไปจากเธอ

เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอจึงจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ย

"ฉันไม่สนว่าคุณรู้จักชื่อของฉันได้ยังไง แต่ฉันขอบอกเอาไว้เลยนะ ว่าฉันไม่มีทางยกลูกให้กับคุณหรอก ฉันเลี้ยงชุยเป่ามาเองกับมือ ถึงบ้านฉันจะจน แต่ชุยเป่าก็ไม่เคยต้องลำบาก คุณกับฉันก็ไม่เคยพบกันอีกเลย ผ่านมาสองปีแล้ว ยังจะกลับมาทำไมอีก เรื่องวันนั้นฉันผิดเองที่ใจง่ายเกินไป คุณจะด่าฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกไปจากฉันเลยนะ"

เฝิงอี้ที่ได้ยินชุยซินอี๋พูดแบบนั้นก็ดวงตาแดงก่ำ เขากำมือแน่น รู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกไปมันดูแหบพร่าและยากลำบากเหลือเกิน

"ซินซิน พี่เอง อาอี้ของเธอ"