บทที่ 8 พบกันอีกครั้ง

ชุยซินอี๋ที่ได้ยินแบบนั้นก็จ้องมองเฝิงอี้ด้วยแววตาที่สั่นไหว มันมีทั้งความสับสนและมึนงงในดวงตาคู่สวยของเธอ

เฝิงอี้จ้องมองชุยซินอี๋อย่างไม่ลดละ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าครั้งแรกที่เจอหน้าของเธอ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันดูคุ้นตาเหลือเกิน จนวันนี้เขาเข้าใจแล้วว่า เพราะหญิงสาวที่สวยงามเหมือนดาราคนนั้นก็คือชุยซินอี๋นั่นเอง

"ซินซิน พี่..."

เฝิงอี้ยังไม่ทันพูดอะไรออกไป ชุยซินอี๋ก็รีบอุ้มชุยเป่าวิ่งหนีเข้าไปในบ้านเสียแล้ว เธอปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนา และขังตัวเองกับลูกชายเอาไว้ในบ้าน หัวใจของเธอสั่นระรัวอย่างบ้าคลั่ง มันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกเรื่องราวมันสับสนไปหมด ที่แท้ผู้ชายคนนั้นที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยเมื่อสองปีก่อนก็คือเฝิงอี้อย่างนั้นหรือ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

ชุยซินอี๋ก้มลงมองหน้าของชุยเป่า ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น ชุยเป่าของเธอคือลูกของเฝิงอี้อย่างนั้นเหรอ

ด้านเฝิงอี้นั้นเขายืนมองชุยซินอี๋ที่วิ่งหนีเข้าบ้านไปด้วยแววตาที่สั่นไหว 

เธอโกรธเขาอย่างนั้นหรือ?

เธอโกรธที่เขาปล่อยให้เธอลำบากกับลูกเพียงลำพังใช่หรือไม่

ในขณะที่เฝิงอี้กำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้านของชุยซินอี๋อย่างไร้จุดหมายอยู่นั้น สือชิงก็กลับมาที่บ้านพอดี เมื่อเห็นว่าเฝิงอี้ยืนอยู่หน้าบ้านก็รีบเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"อ้าวคุณชายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ แล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ หรือว่ามาเยี่ยมซินซิน แล้วได้บอกคุณนายเฝิงหรือยังคะว่ากลับมาแล้ว"

"คือผม..."

เฝิงอี้รู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไปในตอนนี้ เขารู้สึกว่าตนเองเรียบเรียงคำพูดไม่ออก ไม่รู้ว่ายิ่งพูดออกไปชุยซินอี๋จะยิ่งโมโหเขาหรือเปล่า แล้วถ้าหากแม่ของเธอรู้ว่าเขาคือผู้ชายที่นอนกับลูกสาวของตนเองแล้วไม่กลับมารับผิดชอบ คุณป้าสือชิงจะเกลียดเขาไหม

เขาผิดเองที่ทำเรื่องแบบนั้นลงไปโดยไม่ยั้งคิด หากวันนั้นเขาคิดที่จะมาหาเธอ มาเยี่ยมเธอตอนป่วย เขาคงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเธอไปนานแล้ว และเรื่องราวมันคงไม่ยุ่งยากแบบนี้

สือชิงที่เห็นว่าเฝิงอี้เงียบไปก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรต่ออีก เฝิงอี้ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ครับ พอดีว่าผมแวะมาเยี่ยมซินซิน แต่เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่บ้าน"

เฝิงอี้ทำได้เพียงโกหกออกไปอย่างรู้สึกผิด สือชิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วพลางมองเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันมาเอ่ยกับเฝิงอี้

"สงสัยคงจะหลับพร้อมลูกอยู่ในห้องมั้งคะ อ้อ คุณชายคงรู้เรื่องของซินซินแล้ว เมื่อสองปีก่อนเธอน่ะตั้งท้อง เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่สมควรพูดให้คุณฟัง"

สือชิงยามนี้ดูเมือนจะแก่ชราลงไปหลายสิบปี เพราะว่าต้องทำงานหนักไม่ได้พัก เฝิงอี้ถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ย

"คือว่าความจริงแล้ว..."

"แม่กลับมาแล้วเหรอคะ บังเอิญจังเลย ชุยเป่ากำลังร้องหาพอดี แล้วนี่กำลังพูดคุยกับใครอยู่เหรอคะ"

ยังไม่ทันที่เฝิงอี้จะได้เอ่ยอะไรออกไป ชุยซินอี๋ก็เปิดประตูบ้านออกมาเสียก่อน เธอแอบมองดูจากในบ้านเห็นว่าแม่กลับมาแล้วและกำลังพูดคุยกับเฝิงอี้ เธอกลัวว่าเฝิงอี้จะพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไป จึงรีบเปิดประตูออกมาทันที

เธอไม่อยากให้แม่ต้องมารับรู้เรื่องนี้ ไม่อยากให้แม่เสียใจไปมากกว่านี้ หากรู้ว่าพ่อของเด็กคือเฝิงอี้ เรื่องราวคงจะยุ่งยาก และคุณนายเฝิงคงไม่มีทางยอมรับเธอเป็นแน่ ไม่เพียงเท่านั้นเธออาจจะหาเรื่องยุ่งยากมาให้แม่ของเธอเพิ่มอีกด้วย

ชุยเป่าที่เห็นว่ายายของตนกลับมาแล้วก็ตบมือแปะๆ และโผเข้าหา สือชิงยื่นมือไปอุ้มหลานชาย ก่อนจะเอ่ยกับซินซิน

"ซินซิน คุณชายเฝิงอี้มาเยี่ยมลูกน่ะ ลูกจำเขาได้ไหม ตอนเด็กๆ ลูกชอบเล่นกับเขา สนิทกันมากเลยด้วย"

ชุยซินอี๋ยิ้มฝืดเฝื่อนพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย เฝิงอี้มองเธออย่างไม่ลดละ ก่อนจะยิ้มออกมา

"คุณชายเฝิงเข้ามาดื่มน้ำก่อนสิคะ ตรงนั้นมีศาลานั่งได้สบายๆ เลย ในบ้านค่อนข้างรกเกรงว่าคุณจะนั่งไม่สะดวก"

"ได้เลยครับ"

"ซินซิน เอาน้ำมาให้คุณชายเฝิง แล้วคุยเป็นเพื่อนเขาหน่อย ไม่ได้พบกันตั้งนาน เขายังมีน้ำใจมาเยี่ยมเยือนลูก พูดคุยกันตามสบายเลยนะ ส่วนเป่าเป่าแม่จะดูให้เอง"

ชุยซินอี๋ถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัด เธอจะปฏิเสธได้ยังไง นั่นไม่เท่ากับว่าเธอแสดงพิรุธให้แม่เห็นหรอกหรือ เมื่อไร้หนทางจะหลบหนี เธอจึงทำได้เพียงเดินเข้าไปในบ้านและนำน้ำมาให้เฝิงอี้หนึ่งแก้ว ตอนนี้คนทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกัน เฝิงอี้จ้องมองชุยซินอี๋ ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

ไม่พบกันหลายสิบปี เธอดูสวยขึ้นมากจริงๆ งดงามเหมือนนางเอกหนังอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งมองให้ชัดๆ ดูเหมือนจะสวยกว่าเสียอีก ครั้งแรกที่ได้พบเจอเธอ เขารู้สึกเหมือนว่าผูกพันและเคยพบเจอกันมานาน นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอและเขาผูกพันกันมาตั้งแต่วัยเด็กนั่นเอง

ชุยซินอี๋ที่ถูกเฝิงอี้จ้องมองอย่างไม่ลดละก็เริ่มทนไม่ไหว เธอจับมือทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไร เป็นเฝิงอี้ที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียก่อน

"ขอโทษนะ ที่พี่ทำให้เธอลำบาก"

ชุยซินอี๋เงยหน้ามามองเขา ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ตั้งแต่ที่รู้ว่าเป็นเขาเธอก็วางตัวไม่ถูกเลยแม้แต่น้อย

"พี่ยินดีช่วยเหลือเธอนะ พี่จะรับผิดชอบ..."

"ไม่ต้องค่ะ ฉันสบายดีแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร"

"ซินซิน พี่รู้ว่าเธอโกรธพี่..."

"ฉันไม่ได้โกรธค่ะ ฉันโกรธตัวเองที่ไม่ระวัง พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันกับลูกหรอก ลูกฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่"

"ซินซิน เขาเป็นลูกพี่นะ แค่มองหน้าเขาพี่ก็รู้แล้ว!!!"

ชุยซินอี๋เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ย

"พี่คะ ฉันไม่อยากให้แม่เดือดร้อน ไม่อยากให้แม่ของฉันและคุณนายเฝิงมองหน้ากันไม่ติดเพราะเรื่องของเรา เรื่องที่ผ่านมาพี่ก็ลืมไปเถอะค่ะ ฉันเองก็ทำใจปลงตกมาได้ตั้งนานแล้ว เราต่างกันเกินไป อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้ชอบฉัน คิดกับฉันแค่น้องสาวคนหนึ่ง ฉันไม่อยากทำให้พี่ลำบากใจค่ะ"

"เธอรู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ"

ชุยซินอี๋เงียบไปชั่วขณะ หญิงสาวใจเต้นระรัวไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป เฝิงอี้ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดอย่างหนักแน่น

"พี่ชอบเธอตั้งแต่วันที่เธอแบกพี่กลับบ้านแล้ว พี่ไม่เคยลืมเธอสักวัน แต่เพราะพี่ิเองที่จำเธอไม่ได้ เราไม่ได้พบกันหลายสิบปีแล้ว ก่อนจะกลับไปปักกิ่งวันนั้น พี่ได้ยินว่าเธอป่วย พี่ไม่กล้ามาเยี่ยมเพราะกลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ หากพี่รู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นเธอ พี่ไม่มีทางทิ้งเธอไปแน่นอน"

เพียงคำพูดเดียวของเขาทำให้ชุยซินอี๋พูดอะไรไม่ออก เธอกำชายกระโปรงแน่นพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยกับเขา

"พี่กับฉันไม่เหมาะสมกันหรอกค่ะ พี่กลับไปเถอะ ฉันไม่ส่งนะคะ"

"หากเธอยังไม่อยากบอกใครตอนนี้พี่ก็จะไม่บังคับเธอ แต่ว่าซินซิน พี่ขอพูดตรงนี้เลยว่า พี่ไม่มีทางปล่อยเธอไปอีกแล้ว"

เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป ก่อนจากยังหันมามองเธออีกหลายครั้ง ชุยซินอี๋เม้มริมฝีปากแน่น ในใจมันมีทั้งความหวานล้ำและขมฝาดในคราวเดียวกัน

เธอดีใจที่เขาบอกว่าชอบเธอมานาน แต่เธอเสียใจที่จุดเริ่มต้นระหว่างเธอกับเขามันไม่ค่อยดีนัก

คุณนายเฝิงจะมองเธอยังไงเธอไม่สน แต่เธอสนแค่ว่าแม่ของเธอจะมองหน้าคุณนายเฝิงยังไง แล้วชุยเป่าจะถูกพรากไปจากเธอหรือไม่ คุณนายเฝิงแม้จะใจดีแต่ถ้ารู้เรื่องนี้คงต้องกีดกันไม่ให้เฝิงอี้มายุ่งเกี่ยวกับเธอแน่นอน หรือหนักสุดอาจจะไม่ให้แม่เธอไปทำงานที่ภัตตาคารอีก ใจคนยากหยั่งถึง ประสบการณ์ที่พบเจอมาทำให้เธอคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายเอาไว้ก่อน

เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าเธอจะไม่ได้พบกับชุยเป่าอีก