ตอนที่ 4 ร้อนใจแทน

ตอนที่ 4 ร้อนใจแทน

"ฉันไม่คุยกับแกแล้ว เราไปหาซื้อของกันให้เสร็จเร็วๆดีกว่าเดี๋ยวจะถึงเวลาที่นัดกันกับพี่ภพเอาไว้แล้ว"เธอบอกกับคนเป็นเพื่อนพลางเดินนำหน้าไป

"จ้า..ใครจะหล่อเท่าพี่ภพของเธอละยะที่ภพของเธอหล่อที่สุดแล้ว" รุ้งรดาเอ่ยแซวตามหลัง

"มันแน่อยู้แล้ว"ธารธาราตอบคนเป็นเพื่อนอย่างไม่มีเขินอาย รุ่งรดาที่เดินตามหลังมองคนเป็นเพื่อนพลางยิ้มเบาออกมา

ณร้านอาหารบนสุดของโรงแรมเชียงใหม่

ธานธาราเดินเข้ามาในโรงแรมของคู่หมั้นพร้อมกับเพื่อนสนิท มีพนักงานวิ่งเข้ามาต้อนรับ เพราะพวกเขารู้จักคู่หมั้นของเจ้านายคนนี้ดี ส่วนอีกคนพวกเขาก็เคยเห็นหน้ามาบ้างเหมือนกัน จึงพอเข้าใจแล้วว่าเพราะเป็นเพื่อนกับคู่หมั้นของเจ้านายนี่เอง

"เชิญที่ห้องสายลมค่ะคุณน้ำใส"ผู้จัดการแผนกต้อนรับรีบ ออกมาต้อนรับคู่หมั้นของเจ้านายด้วยตัวเองทันทีที่มีคนมาบอกว่าคู่หมั้นของเจ้านายมาแล้ว

"ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"น้ำใสรู้จักผู้จัดการสาววัยกลางคนคนนี้ดีเธอจึงกล่าวขอบคุณต่อไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ไม่เป็นไรค่ะคุณน้ำใส เจ้านายบอกว่าถ้าคุณน้ำใส่มาแล้วให้พาคุณน้ำใสขึ้นไปรอที่ห้องอาหารสายลมด้านบนเลยค่ะ "ผู้จัดการสาวบอกพลางเดินนำหญิงสาวไป

น้ำใสพยักหน้าและเดินตามผู้จัดการสาวขึ้นไปยังห้องอาหารชั้นบนสุดที่มีชื่อว่าห้องอาหารสายลมทันที เมื่อมาถึงคนทั้ง 3 เดินเข้าไปในห้องที่รอบด้านที่เป็นกระจกสีใส ทำให้มองเห็นวิวเมืองเชียงใหม่ได้รอบๆด้าน 

"เชิญตามสบายเลยนะคะคุณน้ำ" ผู้จัดการสาวเอยทิ้งท้ายก่อนจะขอตัวออกจากห้องอาหารสายลมไป

"วิวสวยมากเลยน้ำใสดูนี่สิ?" ในระหว่างที่เธอกำลังมองดูวิวด้านนอกอยู่นั้นเสียงวี๊ดว้ายของรุ้งรดาก็ดังขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

"สวยมาก"เธอตอบเพราะเธอชอบมากเวลามาทานอาหารที่นี้ ถ้าอยากจะยืนตากลมเย็นๆก็ออกไปลานด้านนอกได้  

"พี่ภพเคยพาแกมาที่นี่บ่อยหรอ?" อยู่ๆเสียงของรุ้งรดาก็ถามขึ้น

"ก็ไม่บ่อยเท่าไหร่หรอกเพราะน้ำไม่มีเวลา" เธอตอบตามความจริงเพราะเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานในไร่เลยไม่ค่อยได้ออกมา

"ฉันไม่เคยมาที่นี่เลย"รุ้งรดาตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแข็งกระด้างเจือความน้อยใจ แต่น้ำใสก็ไม่ทันได้สังเกตเธอจึงได้แต่ยิ้มให้กับคนเป็นเพื่อนแทน

"ส่วนมากข้างบนนี้มีคนจองเต็มทุกวัน ถ้าใครอยากจะมานั่งทานอาหารบนห้องอาหารสายลมแห่งนี้ก็จะต้องจองคิว" เธอบอกกับคนเป็นเพื่อน แต่สายตาของเธอก็ยังคงจับจ้องไปยังวิวด้านนอกของเมืองเชียงใหม่ในยามค่ำคืนด้วยความรู้สึกหลงใหล พลางมองไปยังโรงแรมอีกโรงแรมที่อยู่ห่างออกไปด้วยแววตาลุ่มลึก

"ฉันก็ได้ยินมาว่าอย่างนั้นแหละ"รุ้งรดาเอ่ยพลางเดินมายืนเคียงข้างกันกับคนเป็นเพื่อน 

"แกดูอะไรอยู่หรอ?" รุ้งรดาถามคนเป็นเพื่อนเมื่อเห็นคนเป็นเพื่อนจ้องอะไรบางอย่างอยู่นาน

"ฉันมองโรงแรมโรงแรมนั้น?"เธอชี้ไปยังโรงแรม อีกโรงแรมที่มีความสูงไม่ต่างจากโรงแรมที่เธอยืนอยู่

"โรงแรมไอหมอก" รุ้งรดาเอ่ยชื่อโรงแรมที่เพื่อนกำลังมองอยู่ออกมา

"ใช่โรงแรมอุ่นไอหมอก ที่นั่นก็มีห้องอาหารไอ้หมอก ที่ใครอยากจะไปทานอาหารก็ต้องจองคิวยาวเป็นเดือนๆ เลยนะ" เธอบอกกับคนเป็นเพื่อน

"ค่าห้องก็แพงมากด้วยนะแก!"รุ้งรดาบอกกับคนเป็นเพื่อนด้วยน้ำเสียงอิจฉา

"แพงกว่าที่นี่อีก"ธารธาราตอบพลางพยักหน้ารับ เพราะเธอเคยได้ขึ้นไปทานอาหารที่นั่นครั้งหนึ่ง มันสวยสมกับชื่อห้องอาหารไอหมอกจริงๆ เธอมองพร้อมกับคิดถึงความงามของห้องอาหารแห่งนั้น ที่นั่นตกแต่งราวกับสรวงสวรรค์ ต่างจากที่นี่ที่ตกแต่งหรูหราและทันสมัย ต่างกันราวฟ้ากับเหว ถ้าถามเธอเธอชอบห้องอาหารไอหมอกมากกว่า ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา เธอหันไปมองก็เจอเข้ากับคู่หมั้นหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับมีใครบางคนเดินตามหลังเขาเข้ามาด้วย

ปองภพที่เปิดประตูเข้ามาก็เจอเข้ากับคู่หมั้นสาวที่กำลังยืนดูวิวเมืองเชียงใหม่อยู่ก็ยิ้มกว้างทันที ก่อนจะเห็นว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ข้างกายของคู่หมั้นสาว พอผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาก็ทำเอาเขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปในห้องต่อ โดยมีเพลงพิณเดินตามหลังของเขาเข้ามาติดๆ

"พี่น้ำ!"เพลงพิณเรียกพี่สาวทันทีที่เข้ามาในห้องด้วยน้ำเสียงหวานใส

น้ำใสยิ้มรับทันทีที่เห็นน้องสาวเดินตามหลังของคู่หมั้นหนุ่มเข้ามาภายในห้อง

"มาได้ยังไงเนี่ย?"เธอถามน้องสาวทันทีที่เห็นน้องสาวเดินตามหลังขอปองภพเข้ามา

แต่ไม่ทันพี่เพลงพิมพ์จะได้ตอบอะไรตอนคบก็ตอบขึ้นแทนเสียเอง

"พอดีว่าพี่เห็นเพลงพิณอยู่หน้าโรงแรมพี่ก็เลยชวนมาทานข้าวด้วยกัน น้ำใสคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ๊ะ" เขาชิงตอบ

น้ำใสยิ้มให้กับผู้หมั้นก่อนจะเอ่ยตอบ

"จะว่าอะไรได้ละคะเพลงพิณก็เป็นน้องของน้ำนะคะ"เธอตอบ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เพลงถิ่มเมียเห็นว่าพี่สาวไม่ได้มีปฏิกิริยาที่ไม่พอใจอะไรเธอจึงหันไปทักทายเพื่อนสนิทของพี่สาว

"อ้าวพี่รุ้งก็มาด้วยเหรอคะ?"เพลงพิณละสายตาออกจากพี่สาวก็เห็นเพื่อนสนิทของพี่สาวยืนอยู่ข้างๆกันเธอจึงเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงดีใจ

"จ้ะ"รุ้งรดาตอบยิ้มๆ 

"น้ำมานานหรือยังครับ?"ปองภพรีบเดินเข้ามาโอบไหล่ของคู่หมั้นสาวด้วยความอ่อนโยน 

"ดูอะไรอยู่หรือครับ?" เขาถามคนรักที่ยืนมองไปยังโรงแรมคู่แข่งของเขา

"ก็ดูบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองเชียงใหม่นะคะ"เธอตอบ

"ครับว่าแต่น้ำหิวหรือยังครับ?"เขาถามคนรักเมื่อมองนาฬิกาก็เกือบจะ 20:00 น เข้าไปแล้ว

"นิดหน่อยค่ะ"เธอบอก

"งั้นเราไปสั่งอาหารกันเลยดีไหมครับ"เขาถามกับคนรักพลางหันไปหาหญิงสาวอีก 2 คนที่ก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน

"ค่ะ"สามสาวตอบขึ้นพร้อมกัน

จากนั้นคนทั้ง 4 ก็มานั่งที่โต๊ะอาหาร ที่วิวดีที่สุด

"อยากทานอะไรสั่งเลยนะครับ"เขาทำหน้าที่สุภาพบุรุษยื่นเมนูให้กับ 3 สาว และทำหน้าที่เรียกบริกรมารอรับเมนู

สามสาวรับเมนูมาแล้วสั่งอาหารคนละสองเมนู เมื่อบริกรนำอาหารมาเสริฟน้ำใสก็ถึงกับขมวดคิ้วแล้วยิ้มออกมา

"ดูสิคะพี่ภพอาหารที่ยัยรุ้งกับยัยเพลงสั่งมามีแต่เมนูที่พี่ภพชอบทานทั้งนั้นเลยค่ะ อย่างนี้พี่ภพก็ไม่ต้องเหนื่อยสั่งเองแล้วสินะคะ?" เธอหันไปสัพพะหยอกคู่หมั้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

คำพูดของคู่หมั้นทำเอาปองภพถึงกับทำหน้าไม่ถูกเขาเหลือบไปมอง 2 สาวที่นั่งตรงข้ามกันกับเขาพลางยิ้มเย็น สองสาวต่างก็มองหน้าเขาอยู่เช่นกัน

"จริงเหรอคะเพลง ไม่รู้เลยนะคะเนี่ยว่าพี่ภพก็ชอบอาหารที่เพลงสั่ง พอดีว่าเพลงเคยได้ยินมาว่าอาหารที่นี่อร่อยเพลงก็เลยอยากจะลองสั่งมาทานดูนะคะ"เธอรีบเอ่ยอธิบาย

"เหมือนกันเลยค่ะ รุ้งเองก็ได้ยินว่าอาหารที่นี่อร่อย รุ้งก็เลยอยากจะสั่งมาทาน ไม่ยักกะรู้ว่าคุณภพก็ชอบอาหารที่รุ้งชอบด้วยเหมือนกันบังเอิญจังเลยนะคะ"รุ้งรดาเองก็รีบตอบเช่นเดียวกัน

"เอ้า..น้ำก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะทำไมต้องพากันอธิบายกันให้ยืดยาวขนาดนั้นด้วยจ้ะ"เธอถามพร้อมกับหัวเราะออกมา

ณไร่ภาคิน

"คุณพ่อจะมาเชียงใหม่หรือครับ "ภาคินที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ริมระเบียงถามคนที่อยู่ปลายสาย

"ใช่พ่อจะไปคุยงานกับลูกค้าที่นั่น!" วีระพลบอกกับบุตรชาย

"แล้วคุณแม่ล่ะครับมาด้วยหรือเปล่า?"ภาคินถามบิดา

"เปล่าแม่เขาบอกขี้เกียจนั่งเครื่องน่ะ"นายวิระพลบอกกับบุตรชายอันที่จริงเขาก็ไม่อยากให้ภรรยาตามเขามาด้วยอยู่แล้วเพราะกลัวจะมาเจอกับบุตรชายที่นั่น

"ครับแล้วเจอกันครับพ่อ"

"แล้วเจอกัน"

ภาคินเมื่อวางสายจากคนเป็นบิดาแล้วเขาก็มองไปอย่างไร่ชาที่สุดลูกหูลูกตาของเขา นี่คือไร่ของเขาและอาณาจักรของเขาจะไม่มีใครเข้ามายุ่งกับชีวิตของเขาได้อีกแม้แต่มารดาก็ไม่มีสิทธิ์ เขาคิดไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกหัวใจดิ่งลึกสู่ห้วงเหวลึกจนยากที่จะพบเจอกับแสงสว่างอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่ง

เมื่อคนทั้งสี่ทานอาหารจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็นั่งคุยกันอยู่สักพักเมื่อเริ่มดึกแล้วทุกคนจึงต้องแยกย้ายกันกลับ

"น้ำให้พี่ไปส่งไหม?"ปองภพถามคู่หมั้น

"น้ำเอารถมาค่ะ แต่ยัยรุ้งไม่ได้เอารถมา"เธอตอบ

"ใช่ค่ะรุ้งไม่ได้เอารถมา ถ้าไม่เป็นการรบกวนรุ้งขอติดรถพี่ภพกลับด้วยได้ไหมคะ? ได้ไหมน้ำ"รุ้งรดารีบเอ่ยถามพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับคนเป็นเพื่อน

"ได้สิ.."เธอตอบแล้วหันไปพูดกับคนรัก

"รบกวนพี่ภพไปส่งยัยรุ้งด้วยนะคะ!"เธอหันไปขอร้องคนรักให้เพื่อนรักของเธอติดรถไปด้วย

"ครับ"ปองภพตอบรับโดยไม่อิดออด 

"น้ำขับรถดีๆนะครับเดี๋ยวพี่โทรหา"เขาพูดพร้อมกับลูบหัวของคนรักด้วยความรักใคร่

"เหมือนกันค่ะขับรถดีๆนะคะ"เธอพูดพร้อมกับยิ้มหวาน แล้วหันไปลาคนเป็นเพื่อนที่ยืนยิ้มให้เธออยู่

"แล้วเจอกันนะรุ้ง"

"แล้วเจอกัน แกก็ขับรถดีๆละ"รุ้งรดาบอกกับคนเป็นเพื่อน

"ขอบใจจ้ะ"ธานธารายิ้มพลางโบกมือให้กับคนเป็นเพื่อน แล้วหันมาหาน้องสาวของตัวเอง

"เรากลับบ้านกันเถอะ!" เพลงเพลงตามที่สายด้วยความไม่เต็มใจว่าที่พี่เขยกับเพื่อนสนิทของพี่สาวด้วยความไม่ไว้วางใจ 

รุ้งรดายืสส่งเพื่อนรักขึ้นรถโดยมีปองภพเป็นคนปิดประตูให้ด้วยรอยยิ้ม จนท้ายรถของคนเป็นเพื่อนลับตาไป เธอจึงหันกลับไปเดินขึ้นรถของปองภพที่มีปองภพยืนรออยู่ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วทั้งสองจึงหันมามองหน้ากัน ก่อนที่ปองคบจะเหยียบคันเร่งแล้วออกไปจากโรงแรมของตัวเองทันที

ด้านของน้ำใสกับเพลงพิณเมื่อขับรถออกมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เสียงของเพลงพิณก็ถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ

"พี่น้ำ!..ทำไมพี่น้ำให้พี่รุ้งไปกับพี่ภพล่ะคะพี่น้ำไม่กลัวหรือคะ?"

"กลัวอะไร? น้ำใสถาม พลางขับรถไปด้วย

"ก็กลัวว่าทั้งสองคนนั้นจะแอบไปที่อื่นกันต่อยังไงล่ะคะ?"เพลงพิณถามอย่างไม่พอใจ คำถามของน้องสาวทำให้น้ำใส มองน้องสาวด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"อะไรที่ทำให้เพลงคิดอย่างนั้น? พี่มั่นใจว่าพี่ภพจะไม่นอกใจพี่" เธอบอกกับน้องสาวด้วยความมั่นใจในคู่หมั้นของตัวเองเพราะระหว่างที่เธอกับเขาคบกันมา 4 ปี เขาไม่เคยแสดงความเจ้าชู้ให้เธอได้เห็นเลยสักครั้ง เขาไม่เคยทำให้เธอเสียใจเลยสักครั้งตลอดระยะเวลา 4 ปี

"แต่เพลงไม่ไว้ใจพี่รุ้ง"เพลงพิณเอ่ยอย่างไม่พอใจ

"เพลงเห็นนะเวลาพี่รุ้งมองพี่ภพมันเป็นสายตาหลงไหลได้ปลื้ม"เธอเอ่ย

"เพลงคิดมากไปเองหรือเปล่า?" เธอถามอย่างไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าน้องสาวของตัวเองคิดมากไปเอง เธอเองก็ไม่คิดว่าเพื่อนรักของเธอจะคิดหักหลังเธอได้

"ทำไมพี่น้ำถึงได้ชล่าใจถึงขนาดนี้คะ? " เพลงพิณถามด้วยความไม่พอใจที่พี่สาวเอาแต่นิ่งไม่คิดที่จะทำอะไรเลยจนเธอต้องร้อนใจแทน

น้ำใสหันไปยิ้มให้กับน้องสาวที่วันนี้ช่างเป็นคนคิดมากผิดปกติ ปกติแล้วน้องสาวของเธอจะเป็นคนที่ค่อนข้างจะเรียบร้อยและพูดน้อย แต่ทำไมวันนี้ถึงได้พูดมากได้ถึงขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะใส่ใจเพราะคิดว่าน้องสาวคงจะเป็นห่วงเธอที่เป็นพี่สาวก็แค่นั้น