40.แรงดึงดูดของเสียงพิณ

ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปพร้อมกับเสียงพิณสุดท้ายที่ลอยหายไปในความเงียบ แต่สำหรับเจียวลี่ มันไม่ใช่เพียงค่ำคืนธรรมดาอีกต่อไป บางสิ่งในใจนาง...ได้เปลี่ยนแปลง

นางกลับขึ้นไปยังห้องของตนเองเงียบ ๆ ไม่พูด ไม่ยิ้มไม่มีใครรู้ว่านางคิดอะไร แม้แต่ถิงถิงที่สนิทที่สุดก็ไม่กล้ารบกวน

เจียวลี่วางพิณลงอย่างเบามือ แล้วหยิบตะเกียงขึ้น จุดมันให้แสงสว่างอ่อนนุ่มกระจายไปทั่วห้อง

แสงไฟไหวระริก สะท้อนภาพนางในกระจกทองเหลือง หญิงสาวในกระจกงดงาม อ่อนหวาน แต่ในแววตานั้นแฝงไว้ด้วยบางสิ่งที่ต่างไป

นั่นไม่ใช่แววตาของหญิงคณิกาผู้รอคอยใครสักคนอีกต่อไป แต่คือแววตาของ ผู้ที่เริ่มเข้าใจว่าตนเองมีคุณค่าเกินกว่าจะรอ

เจียวลี่เดินไปยังหน้าต่าง มองออกไปยังลานหอด้านล่าง ที่เคยคึกคักเคยสดใสแต่วันนี้แม้ผู้คนแน่นขนัด กลับแฝงความว่างเปล่าในสายตาของทุกคน

"หอประโลมรักแห่งนี้ เคยรุ่งเรือง…แต่เมื่อขาดดูแล มันก็เป็นเพียงที่สำหรับบันเทิงชั่วคราว"

นางนึกถึงซูเยหญิงผู้เป็นทั้งแม่ ทั้งพี่สาว ผู้ที่วางใจให้นางสืบทอดตำแหน่ง แม้จากไปอย่างเงียบงัน แต่สายตาและรอยยิ้มนั้นยังตามหลอกหลอนอยู่เสมอ น้ำตาหนึ่งหยด ร่วงลงโดยไม่รู้ตัว

"ข้าปล่อยให้ทุกอย่างร่ว