All Chapters of หอประโลมรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 เส้นทางการเป็นนางคณิกาของ มู่เจียวลี่หญิงสาวรูปร่างผอมบางนามว่า มู่เจียวลี่ นางยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหลังของผู้เป็นบิดา ที่กำลังคุยกับเจ้าของหอนางโลมชื่อดังของเมือง พ่อของนางรับเงินจากเจ้าของหอมาเรียบร้อย ก่อนจะหลังกลับมาหาผู้เป็นลูกสาว“เจียวลี่ เจ้าต้องเข้าใจสถานะของพวกเราด้วย ขืนเจ้าอยู่กับพวกเราต่อไปเจ้ามีแต่จะลำบาก”“แต่…ท่านพ่อข้าทนลำบากได้ พวกท่านให้ข้าไปด้วยเถิดเจ้าคะ” นางเอ่ยบอกบิดาเสียงสั่นแต่เดิมครอบครัวของนางมีกิจการร้านยาสมุนไพรใหญ่โตอยู่ในเมืองหลวง แต่ด้วยความผิดเพียงครั้งเดียว เนื่องจากสมุนไพรที่จัดให้ขุนนางตระกูลใหญ่เกิดมีปัญหา ทำใหญ่ขุนนางคนนี้นถึงแก่ชีวิต ครอบครัวของนางจึงต้องเดือดร้อนถึงกับสิ้นเนื้อประดาตัว แถมยังโดนขับไล่ของจากเมืองหลวงด้วย พ่อของนางจึงจำต้องขายเจียวลี่ให้หอนางโลม เพื่อนำเงินที่ได้เป็นค่าเดินทางและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองอื่น “ไม่ต้องกลัว อยู่กับข้าที่นี้ ไม่ต้องกลัว รอพ่อเจ้ามาไถ่ตัว เชื่อข้า” ซูเย ผู้ดูแลหอนางโลมเอ่ยกับนาง เจียวลี่มองดูหญิงงามเบื้องหน้า นางดูมีอายุแล้วแต่ยังคงงดงามและดูใจดี ซูเยเอื้อมมือไปจับมือเจียวลี่ไว้ ให้นาง

ตอนที่ 3‘เครื่องเพศของบุรุษ’ ร่างบางหลังม่านถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปาก แต่ดวงตายังคงจ้องไม่กะพริบ นี้เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นลำเนื้อของผู้ชายสีเข้มคล้ำ ที่แข็งตั้งราวกับท่อนแขนของเด็กเล็ก แต่ส่วนปลายนั้นมีสีชมพูสดและตอนนี้ก็มีน้ำสีขาว ๆ พ่นออกมาจากท่อนเนื้อของเขาด้วย เจียวลี่ตัวแข็งเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ลำเนื้อชายคนนั้นกำลังขยับไปมา เขาใช้มือกำแล้วรูดขึ้นลง ส่วนถิงถิงนางเปลื้องผ้าออก เหลือเพียงร่างระหงเปลือยเปล่า ชายร่างท้วมเอนหลังนอนหงายอยู่บนเตียง แท่งร้อนของเขาแข็งตั้ง จากนั่นถิงถิงขึ้นไปนั่งคร่อมร่างของเขา มือนางจับแท่งรักของบุรุษ แล้วนางก็ค่อย ๆ นั่งทับแท่งรักของชายคนนั้นเจียวลี่มองดูตาไม่กะพริบ นางรู้สึกทรมานแปลก ๆ ส่วนล่างของนางเต้นตุบ ๆ ปวดมวนอยู่บริเวณท้องน้อย เหงื่อไหลซึมตามขมับ เรียวขาเบียดเขาหากันโดยที่นางก็ไม่รู้ว่าตนเองกำลังทำอะไร “ซี้ดด อืมม” ถิงถิงนางกำลังควบขย่มราวกับกำลังขี่ม้าอยู่บนตัวชายคนนั้น สีหน้านางกับชายร่างท้วมดูทรมานและยังครวญครางไม่ขาดปาก เจียวลี่เริ่มหายใจแรง กายของนางเองก็สั่นสะท้านหวั่นไหว ยิ่งเสียงของพวกเขาครางดังเท่าไรนางก็ยิ่งกระสับกระส่าย เกิดควา

บทที่ 5 แม่ทัพเผย วีรบุรุษกู้เมือง“ข้าเห็นชายคนนั้นแทงลำเนื้อเข้าไปที่รูรักของเจ้าด้วย ข้าอยากลองบ้าง”“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องเป็นคณิกาแบบข้า”“แบบเจ้า” “ใช่ คณิกาแบบข้า ถ้ายิ่งเป็นที่โปรดปรานก็จะมีบุรุษแวะเวียนมาร่วมรักด้วยทุกคืน”เจียวลี่คิดตาม ถ้าการร่วมรักมันมีความสุขเช่นนี้ งั้นมีทุกคืนก็ไม่มีวันเบื่อนะสิ “อืมม ข้าอยากเป็นคณิกาแบบเจ้า” “เช่นนั้นข้าจะบอกซูเย เจ้าพักผ่อนเถอะ” “อืม..” “นางยอมแล้วจริง ๆ หรือ” สวีอันประหลาดใจเล็กน้อย พลางยกจอกชาขึ้นดื่ม “ใช่เจ้าค่ะ วิธีของพี่ซูได้ผลยิ่งนัก” ถิงถิงรีบรินชาให้ซูเย“ข้าบอกแล้ว ว่ามีวิธีทีไม่ฝืนใจนาง” ซูเยยกชาขึ้นดื่มอย่างละเมียดละมัย“ที่สำคัญนางยังบริสุทธิ์” ถิงถิงป้องปากพูด“ดี..ดี อีกสองวันแม่ทัพเผย จะกลับจากลาดตระเวน เขาเป็นแขกสำคัญของหอ และยังเป็นวีรบุรุษกู้เมืองด้วย ถิงถิงเจ้าก็คอยสอนเคล็ดลับให้นาง ข้าจะให้นางรับใช้แม่ทัพเผยเป็นคนแรก” ซูเยเอ่ยสั่ง“แม่ทัพเผย …” เจียวลี่ครุ่นคิด ผู้คนในเมืองนี้ทุกคนต่างรู้จักเขา ผู้เป็นวีรบุรุษกู้เมือง ชนะศัตรูกู้แคว้น นางได้ยินชื่อเสียงของเขามาตั้งแต่ยังเด็ก “ใช่อีกสองวัน เจ้าจะต้องรับใช้แม

ตอนที่ 7 แม่ทัพเผย วีรบุรุษกู้เมืองแม้เพิ่งปลดปล่อยแรงปรารถนาออกไป แม่ทัพเผยกลับยังไม่ละสายตาจากร่างบางที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่างเขาดวงตาคมกริบฉายแววหิวกระหายไม่รู้จักพอ ร่างกายกำยำยังคงตึงเครียด แทบไม่ต้องการให้อะไรขวางกั้นความปรารถนาที่คั่งค้างอยู่เขากดจูบแผ่วเบาที่หน้าผากของนาง ก่อนจะเลื่อนลงมาทางปลายคางนุ่ม ไล่เลียราวกับต้องการดูดกลืนความหวานหอมของนางอีกครั้ง“อืมมม..” เจียวลี่ขยับตัวอย่างอ่อนแรง เสียงครางแผ่วเบาหลุดจากเรียวปากบาง ขณะที่สะโพกบอบบางสั่นไหวเบา ๆ ใต้สัมผัสของเขาแม่ทัพเผยเงยหน้าขึ้น จับจ้องดวงหน้าแดงระเรื่อของนางด้วยแววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความปราถนา"ข้า...ยังไม่อิ่ม..." เขาพึมพำเสียงพร่า ก่อนจะก้มลงประกบปากนางอย่างเร่าร้อนริมฝีปากหยักบดขยี้อย่างหนักหน่วง รั้งปลายลิ้นนุ่มเข้าไปสำรวจจนเจียวลี่หลุดเสียงครางหวานหวาน"ท่าน อ๊ะ.." นางครางเรียกเขาเบา ๆ พยายามเบี่ยงหน้าหนีความร้อนแรงที่ถาโถมมาใหม่ แต่กลับถูกเขาตรึงไว้แน่นหนามือหนาไล้ไปตามเรียวขาเรียวยาว บีบขยำเบา ๆ อย่างหวงแหน ก่อนจะจับขานางพาดบนเอวสอบของตนเองลำรักแข็งแกร่งถูไถค่อย ๆ ดันแทรกตัวกลับเข้าไปในตัวนางอีกคร

บทที่ 9 เจ๋อหมิง กวีหนุ่มหลายคืนต่อมาท่ามกลางลมเย็น หอประโลมรักจัดงานราตรีพิเศษ เปิดเวทีให้เหล่ากวี ผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ได้แสดงฝีมือประชันบทกวีใต้แสงจันทร์บรรดาขุนนาง พ่อค้า เศรษฐี ต่างหลั่งไหลเข้ามาจนเนืองแน่น โคมไฟนับร้อยส่องประกายวิบวับระยิบระยับ เสียงขับร้อง พิณ กู่เจิง ดนตรีอ่อนหวานแว่วกังวานดังไปทั่วทั้งหอและในค่ำคืนนั้นเอง บุรุษผู้หนึ่ง ปรากฏตัวในท่ามกลางผู้คนเขาคือ เจ๋อหมิง กวีหนุ่มผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือทั่วเมืองหลวงใบหน้าเขางดงามราวภาพวาด ขนตายาวงอน ดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยน สวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปักลายเมฆขาว นั่งอยู่ใต้กระถางต้นหลิวใกล้เวทีเจียวลี่นั่งอยู่บนเวทีเล็ก ประคองพิณในอ้อมแขน ดวงตาคู่งามของนางเผลอมองเขาครู่หนึ่ง ด้วยความสนใจที่มิอาจหักห้ามเจ๋อหมิงค้อมกายเล็กน้อย ก่อนหยิบกระดาษขาวออกมา เขาเขียนบทกวีด้วยลายมืออ่อนช้อยละมุนราวกับสายลม จากนั้นจึงได้ลุกขึ้น เสียงเขาเอ่ยอ่านบทกวีออกมา ชัดเจนและนุ่มนวลยิ่งนัก"ในราตรีมืดมิด เสียงพิณหนึ่งสายไหลล่อง กรีดกลางใจให้สะท้านดังสายลมเหนือเมฆา ผู้ใดจะรู้...ว่าภายใต้ม่านแพรบางเบาปลิวไสว มีแม่นาง ที่งมงามกักขังข้าด้วยเพียงหนึ