บทที่ 3 เป็นผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ?

ฟู่เจียเจียเป็นคนชอบพูดเสียงดัง จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันแบบนี้ ทำให้ดึงดูดสายตาของคนพวกนั้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน และรวมถึงฟู่เยี่ยนฉือด้วย

แต่โชคดีที่เขาเพียงแค่เหลือบตามองแล้วก็ดึงสายตากลับ ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ก้าวขาอันเรียวยาวของเขาออกไปจากโรงแรม

รอให้ผู้คนออกไปหมด ฟู่เจียเจียขยับเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าซุบซิบนินทา

“เอ๊ะ? ประธานฟู่ถามเรื่องนี้ทำไม?”

เผือกชิ้นนี้ทำให้เธอจับทางไม่ได้ เมื่อครู่ยังคิดว่าจะเกิดข่าวที่น่าตกใจขึ้น ผลกลับออกมาว่าเป็นแบบนี้?

แต่สวี่ชิงฮวนก็กลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกเหมือนได้รับการอภัยโทษประหารชีวิต เมื่อจะเอ่ยปาก คอก็แห้งขึ้นมา “……ห้องนั้นวิวดี บางทีเขาอาจจะอยากเปลี่ยนห้องก็ได้”

“แค่นี้เหรอ?”

“นั่นเป็นถึงท่านประธาน”

ฟู่เจียเจียเบะปาก และก็คิดว่าระดับของพวกเธอสองคนก็ไม่มีทางจะมีความสัมพันธ์อะไร แตกต่างกันไปมากหรอก

“เธอคิดว่าคนหล่อภูเขาน้ำแข็งอย่างประธานฟู่ ถ้าอยู่บนเตียงจะร้อนแรงดั่งไฟไหม? ร่างสูงใหญ่อย่างเขา ฉันเดาว่าขนาดต้องใหญ่มากแน่ๆ!”

“……”

ร้อนแรงดั่งไฟรู้สึกว่าจะโอเว่อร์ไปหน่อย แต่ประโยคหลังนั้น……ขนาดของเขาน่าจะถือว่าใหญ่มั้ง ถึงแม้เธอจะไม่ได้มีการเปรียบเทียบ แต่เมื่อคืนทำไปทำมาอยู่ชั่วโมงกว่า ๆ ถึงจะเข้าหัวข้อหลักได้

หยุดหยุดหยุด ตัวเองคิดอะไรอยู่เนี่ย!

เป็นอย่างที่ว่าคบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล คบฟู่เจียเจียจะพาไปหาเรื่องลามก

ไม่นานนัก ผู้จัดการเฉินก็สวมเสื้อผ้าหรูหรามายังห้องโถงใหญ่ ชุดสูทรองเท้าหนังสไตล์นักธุรกิจ ผมเริ่มล้านตรงกลางศีรษะ เขารับเอกสารในมือของสวี่ชิงฮวนแล้วพลิกอ่านดู จากนั้นพูดด้วยความไม่พอใจ “สองปีนี้IOPควบคุมแน่นหนา กว่าจะได้รับการส่งเสริมให้เป็นโครงการนี้ได้ ยังเกิดเรื่องนี้ขึ้น! ถ้าหากเงินทุนที่จะเพิ่มจำนวนคลังมากเกินไป เงินโบนัสของพวกเธอก็ไม่ต้องอยากได้แล้วล่ะ!”

สวี่ชิงฮวนไม่พูดไม่จา ฟู่เจียเจียแอบส่งสายตาดูถูกไป นั่นไม่ใช่เพราะผู้จัดการเฉินทำพังด้วยมือตัวเองหรอกเหรอ? เพื่อการแก่งแย่งโครงการ แม้กระทั่งเป็นฝ่ายเพิ่มจำนวนคลังก็กล้าที่จะตกลง!

จู่ ๆ เขาก็เคลื่อนสายตากวาดมองไปที่สวี่ชิงฮวน เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง น้ำเสียงที่ดุดันเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไปอ่อนโยนขึ้นมาก

“เสี่ยวสวี่ ฉันจำได้……เธอเป็นคนจังหวัดจิงโจวใช่มั้ย?

“ค่ะ จิงโจวเมืองเสิ่นตง”

“ประธานฟู่บริษัทพวกเราก็เป็นคนจิงโจว คืนนี้ฉันจะคิดหาวิธีเชิญเขาทานข้าว เธอใช้เหตุผลที่เป็นคนบ้านเดียวกันสำรวจความคิดของเขาเป็นไง?

คำพูดนี้ของเขาฟังเหมือนถามความคิดเห็น แต่มีช่องทางให้สวี่ชิงฮวนปฏิเสธที่ไหนกันเล่า!

แต่ว่าเมื่อคิดว่าจะต้องไปเจอฟู่เยี่ยนฉือ……

สวี่ชิงฮวนก็พูดอย่างนิ่มนวล “ประธานเฉินคะ สถานะของฉันเกรงว่าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะอาจเอื้อมไปคุยกับประธานฟู่หรอกนะคะ?”

“ทุกคนดื่มเหล้า นั่งใกล้กันคุยกันสองสามประโยคก็ปกติไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ว่า……”

“เอาอย่างนี้แหละ คืนนี้เธอแต่งตัวให้ดี ๆ หน่อย อย่าทำให้ฉันเสียหน้าล่ะ!”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ ผู้จัดการเฉินเดินออกไปจากโรงแรม ฟู่เจียเจียพูดไม่ออกและกลอกตาใส่อยู่ที่ด้านหลังถึงได้พาสวี่ชิงฮวนเดินตามออกไป

……

พลบค่ำ การเจรจารอบแรกกับผู้รับผิดชอบของบริษัทฮั่นหยางเสร็จ สวี่ชิงฮวนก็ถูกผู้จัดการเฉินเร่งให้กลับไปเตรียมตัวที่โรงแรม

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาใช้วิธีอะไร สรุปก็คือฟู่เยี่ยนฉือได้ปรากฏตัวอยู่ที่ห้องส่วนตัวของโรงแรม

สวี่ชิงฮวนเดินเข้าไป แวบแรกก็เห็นเขานั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้

ฟู่เยี่ยนฉือถอดเสื้อสูทพาดไว้บนที่วางแขน นิ้วมือเรียวยาวปลดกระดุมที่อยู่ด้านบนสุดของเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ผิวขาวโทนเย็นควบคู่กับแว่นตาขอบทองที่อยู่บนสันจมูก เต็มไปด้วยความสง่าและความเย็นชา

ในห้องส่วนตัวนี้มีทั้งหมดสี่คน ตัวเองกับผู้จัดการเฉิน ฟู่เยี่ยนฉือกับเลขาส่วนตัวของเขา

เห็นสวี่ชิงฮวนไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน ผู้จัดการเฉินจึงไปช่วยดึงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ฟู่เยี่ยนฉือมากที่สุดให้เธอซะเลย “มา เสี่ยวสวี่ เธอนั่งตรงนี้นะ”

“……”

เท้าของเธอชะงักครู่หนึ่ง แต่ก็ยังฝืนที่จะเดินเข้า

แต่คนยังไม่ทันได้นั่งลง ก็ได้ยินเสียงแหบทุ้มเย็นชาของฟู่เยี่ยนฉือ “สวี่ชิงฮวนเป็นผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ เปลี่ยนไปเป็นประชาสัมพันธ์แล้วรึไง?”