บทที่ 11 ยัยตัวยุ่ง

เมื่อไปถึงเรือนใหญ่ ไอลวิลจอดรถแล้วดับเครื่องเดินนำขึ้นไปบนบ้าน พิณตะวันเดินหน้างอตามขึ้นไป... ห้องทำงานหรือออฟฟิศของนายหัวเป็นห้องสี่เหลี่ยมกว้าง เป็นห้องที่ตะวันเข้ามาบ่อยที่สุดในเรือนใหญ่ ทั้งตอนที่นายหัวสอนการบ้านให้ และเวลาช่วยงานนายหัวด้านเอกสาร พิณตะวันจึงได้เรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับธุรกิจภาพรวมของเกาะนี้ของตระกูลอิสรีพัฒน์ไปโดยปริยาย

ร่างสูงเดินไปยืนตรงริมหน้าต่างกระจกบานยาว ผ้าม่านโปร่งถูกรวบไว้ด้านข้าง เพื่อเปิดรับลมทะเลอย่างเต็มที่

"มหาวิทยาลัยทางโน้นเขาเริ่มรับสมัครนักศึกษากันแล้ว เราตัดสินใจไม่ได้เสียที ฉันจะตัดสินใจให้เอง เราควรไปเรียนที่โน่น เพราะอยู่ที่นี่โลกมันแคบ"

"แต่ตะวันรักที่นี่ โลกมันจะแคบหรือจะกว้างตะวันไม่สนทั้งนั้น ชีวิตของตะวัน ตะวันจะอยู่ที่นี่จนวันตาย! ไม่ไปไหนทั้งนั้น!"

เสียงขุ่นเอ่ยโต้ตอบทันที แสดงจุดยืนอย่างมั่นคง ไอลวิลถอนหายใจหนักหน่วงออกมา เจ้าหล่อนไม่มีอาการหงอให้เห็นหรอกแม้ว่าจะเป็นคนผิดก็ตาม!

ไอลวิลหันมามองร่างเพรียวโปร่ง สูงกว่าผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน ใบหน้าเรียวนั้นมีเค้าว่ามีเลือดผสม ไอลวิลทราบว่าตะวันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของวัฒน์กับจินดา แต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องส่วนตัวของใคร เรื่องชาติกำเนิดของคนนั้น ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตปัจจุบัน สามคนพ่อแม่ลูกมีความสุขด้วยกันอย่างที่ไอลวิลเห็นแล้วก็เข้าใจว่าทำไมพิณตะวันถึงไม่อยากจากที่นี่...

แต่เขาเองก็ปรารถนาดี ด้วยเห็นว่าเจ้าตัวดีเป็นคนฉลาดเฉลียว อยากให้ไปเรียนรู้โลกที่กว้างใหญ่กว่าเกาะแห่งนี้

"แค่ 3-4 ปีเอง ไม่ได้ไปแล้วไปลับที่ไหนกัน บางทีไปสัมผัสที่โน่นแล้ว ตะวันอาจจะไม่อยากกลับมาอยู่ที่นี่อีกก็ได้"

เสียงห้าวเอ่ย มองดูใบหน้าเรียวผิวสีเหลืองนวลไม่ดำคล้ำเหมือนคนที่นี่ นี่ถ้าหากไม่ตากแดดตากลมก็คงจะขาวจัดเลยทีเดียว เขาจ้องมองนิ่ง เครื่องหน้าที่มีดวงตาสีน้ำตาลเข้มโตใสแป๋วแหวว คิ้วเรียวเข้ม จมูกโด่งมีปลายรั้นขึ้นนิดหนึ่ง บ่งบอกนิสัยดื้อรั้นได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากที่เม้มสนิทนั้นมีสีเรื่อตามธรรมชาติ...

เลือดผสมตะวันตก 25% เพราะไม่ถึงกับหน้าเป็นฝรั่งเห็นชัดเจนเหมือนเขา แต่มีเชื้อแน่นอน... เขาเคยแอบพิจารณาบ้างในบางครั้งเวลาเจ้าหล่อนเผลอ... เจ้าตัวดีชอบเอาสีน้ำเงินของดอกอัญชันมาทาหน้า ทาปาก...บางทีก็เอาอะไรมาป้ายให้ดูเหมือนแมวคราวมอมแมม...เป็นวิธีการพรางตัว... เจ้าหล่อนฉลาดเป็นกรด!

พิณตะวันจ้องมองสบตาสีเข้มอย่างไม่ลดละ นายหัวมองด้วยสายตานิ่งพิจารณาเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กในปกครอง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่พิณตะวันมองตอบให้รู้ว่า...ไม่กลัวหรอก!

"ทำไมนายหัวอยากให้ตะวันไปอยู่ที่อื่น ไปอยู่ไกลๆ เกลียดตะวันมากก็ว่ามา...เห็นอยากให้ตะวันไปตั้งแต่ชั้นมัธยมแล้ว...ถ้าเป็นอย่างนั้นตะวันจะไปจากที่นี่...ถ้านายหัวต้องการ แต่ตะวันจะไม่ไปเรียนหรอกนะ...แต่จะไปอยู่เกาะอื่นแทน!"

เจ้าตัวเอ่ยเสียงขุ่นมัว ดวงตาโตมองเขาเหมือนน้อยใจและงอนปนโกรธ ไอลวิลถอนหายใจ อยู่ด้วยกันมานาน ยัยตัวดีถือเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดก็ว่าได้ ตั้งแต่เขาย้ายมาจากอังกฤษเมื่อหกปีที่แล้ว....

ร่างสูงเดินไปนั่งที่โซฟาที่ยัยตัวดีชอบนอนเอกเขนกทำการบ้านตั้งแต่เด็ก

"มานั่งนี่"

เขาเอ่ยเรียก...

"ไม่นั่ง! นายหัวไม่ต้องมาทำตบหัวแล้วลูบหลังตะวันหรอก ตะวันจะพาพ่อกับแม่ไปอยู่เกาะอื่นถ้านายหัวบังคับตะวันเรื่องเรียน"

เจ้าหล่อนเอ่ยต่อ ยืนกระต่ายขาเดียวตามที่เป็นมาตลอด

"ฉันติดต่อที่เรียนให้เราแล้ว... มหาวิทยาลัยเอกชน...จะเช่าคอนโดให้อยู่ จะให้วายุคอยดูแล"

ไอลวิลเอ่ยเสียงเรียบเด็ดขาด คิดว่าครั้งนี้จะไม่ยอมใจอ่อนให้เด็กนี่อีกต่อไป เพื่อประโยชน์ของเจ้าหล่อนเอง วายุเรียนจบกลับมาแล้ว และดูแลธุรกิจที่กรุงเทพฯ

พิณตะวันทำหน้างอง้ำ... ไม่ยอมพูด เดินหันหลังเดินลงไปจากเรือนทันที ไอลวิลขยับตาม แต่ก็หยุด ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาเป็นคนทำให้เจ้าหล่อนเสียนิสัย เอาแต่ใจหรือเปล่านะ ขนาดเขาเป็นคนที่ทุกคนว่าดุและเกรงกลัวมาก แต่ยัยตัวดีไม่เห็นกลัวเขาเลยสักนิดเดียว แถมยังเถียงคำไม่ตกฟากอีกต่างหาก

ไอลวิลเลิกคิดในเวลาต่อมา คิดว่างอนเอง เดี๋ยวก็คงจะหายเองเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะพิณตะวันเป็นคนไม่โกรธนาน

ต่อมาเชอรีก็มาถึง เขาเก็บซ่อนความรำคาญเอาไว้ ถือว่าเป็นเรื่องงาน เชอรี หรือชื่อจริง ชาริมา เป็นลูกสาวนักธุรกิจเครื่องประดับในจังหวัด เป็นลูกค้ารับซื้อหอยมุกจากฟาร์มของเขา เวลานี้ก็เป็นตัวแทนของบิดาเธอมาดูฟาร์ม บางครั้งถ้ามาโดยไม่ได้มีธุระ ไอลวิลมักจะหลบไม่ให้พบ เพราะเขามีงานมากมายจนล้นมือ ไม่ได้มีเวลามาต้อนรับแขกอยู่ตลอดเวลา จะทำก็ต่อเมื่อได้นัดหมายและเป็นเรื่องงานเท่านั้น

เฮลิคอปเตอร์มาจอดลงตรงที่จอด ร่างกลมกลมสวมชุดเสื้อสีชมพูเข้าชุดกับกางเกงสีเดียวกันเดินลงมา ก้าวเร็วๆ ออกจากบริเวณรัศมีของใบพัด ฮอ. ใบหน้าแต่งเนียนยิ้มยินดีที่เห็นเขายืนรออยู่

"สวัสดีค่ะนายหัว คิดถึงจังค่ะ"

เสียงแสดงความดีใจเอ่ยทัก เดินมาเกาะแขนอย่างสนิทสนม

"เหนื่อยไหมครับ วันนี้เราจะไปดูในโซนที่พร้อมจะเก็บกันครับ"

เสียงห้าวเอ่ย จากนั้นก็พาชาริมาเดินขึ้นรถโฟล์วีลขับไปด้านหลังเกาะ ทั้งวันจนกระทั่งเย็นไอลวิลไม่เห็นพิณตะวันเลย จนกระทั่งทานอาหารเย็นเสร็จ ส่งชาริมาขึ้น ฮอ.กลับเรียบร้อย

ชายหนุ่มมองเวลา...สองทุ่ม... อาจจะอยู่ที่บ้านกระมัง แต่ปกติวันเสาร์และอาทิตย์จะมาที่เรือนใหญ่... ป่านนี้จะยังงอนอยู่หรือจะหายแล้ว...

ไม่นานต่อมาก็เห็นวัฒน์เดินมา

"ตะวันอยู่ไหมครับนายหัว"

"อ้าว ฉันนึกว่าอยู่ที่บ้านเสียอีก ไม่เห็นทั้งบ่ายเลย"

"ว่าแล้วเชียว เรือไม่อยู่ ผมเลยไม่แน่ใจว่าใช่ตะวันเอาไปหรือเปล่า ถึงได้เดินมาถาม เอาเรือออกไปไหนก็ไม่บอก ตอนนี้ยังไม่กลับมาอีก"

ไอลวิลได้ฟังก็ขมวดคิ้ว...รู้สึกตกใจแต่ไม่ได้แสดงออกไป... มันดึกขนาดนี้แล้วไปไหนของเจ้าหล่อนกัน!

แม้พิณตะวันจะเก่งเรื่องเรือ เรื่องน้ำแค่ไหนแต่ก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ถ้าออกไปแล้วเจอคลื่นลมกลางทะเลจะเป็นยังไง...

บ้าที่สุด! เด็กนี่หาเรื่องให้ปวดกะโหลกได้ไม่รู้หยุดหย่อนจริงๆ

"เดี๋ยวเอาเรือฉันออกไปตาม อาจจะไปไหนแถวรอบเกาะนี่แหละ"

ไอลวิลเอ่ย เพื่อไม่ให้วัฒน์กังวล

"ผมจะไปหาทางท้ายเกาะ จะชวนพวกเจ้าโก้ เจ้าก้อง เจ้าแหลมไปด้วย"

"เดี๋ยวฉันขับวนดูด้านหน้าและรอบๆ เกาะ สี่ทุ่มเจอกันที่หน้าหาดนะ"

ไอลวิลเอ่ยกับวัฒน์ จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเป็นชุดที่พร้อมจะลงดำน้ำคือเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสีดำ เรือยนต์ลำทันสมัยสีขาวพร้อมอุปกรณ์ครบในเรือถูกขับพุ่งออกไปจากฝั่งอย่างรวดเร็ว...

ในใจชายหนุ่มคิดว่ายัยตัวยุ่งคงจะไปไหนไม่ไกลหรอก... เขาภาวนาขอให้เป็นเช่นนั้น!