บทที่ 10 ยัยตัวยุ่ง

"วันนี้บ้านยายแช่มไม่มีรสมันฝรั่งแท้ ข้าไปซื้อแล้วไม่มีว่ะ"

เสียงผู้แข่งขันคนหนึ่งตะโกนบอก ทุกคนรู้ดีว่าเจ้าแม่ศรีมหาพร้าวจะโปรดเลย์รสมันฝรั่งแท้เป็นพิเศษ...เพราะจะสั่งทุกครั้ง

"เรอะ! อ้อ งั้นก็เอารสเอ็กซตร้าบาร์บิคิวก็ได้ เจ้าแม่ท่านค่อนข้างยืดหยุ่นไม่เรื่องมาก ถ้าไม่มีก็เอาอะไรก็ได้ที่เป็นเลย์... แต่ข้าขอบอกไว้ก่อนว่า เจ้าแม่ท่านไม่โปรดถั่วปากอ้านะโว้ย ห้ามซื้อเด็ดขาด วันก่อนใครซื้อไปถวายวะ... ไม่รู้หรือไงว่าเจ้าแม่ท่านแก่แล้ว ฟันไม่ดี มันแข็ง!"

หัวหน้าแก๊งผู้เป็นสาวกของเจ้าแม่ตะโกนบอก ทุกคนก็พยักหน้าและยกมือไหว้รับทราบอย่างพร้อมเพรียงกัน

"เอ้า ผลการแข่งขันออกแล้วทุกท่าน...ผู้ชนะในรอบที่หนึ่งได้แก่....ไอ้....ไอ้...ไอ้ธง!"

สิ้นเสียงประกาศไอ้ธงก็ร้องเฮไชโยลั่นด้วยความดีใจ คนที่พนันอยู่ข้างล่างก็เฮ คนที่ชนะก็ดีใจกันใหญ่ คนเดาผิดก็เสียตังค์ไปตามระเบียบ ไอ้ธงวิ่งเข้ามาหาพิณตะวันซึ่งกำลังโบกแบงค์พันไปมา

"เอ้า เอารางวัลไปโว้ย...อย่าลืมเครื่องเซ่นล่ะเอ็ง ดูด้วยว่านมหมดอายุหรือยัง เพราะเดี๋ยวเจ้าแม่ท้องเสีย เอ็งจะซวยเอา"

สั่งกำชับเสร็จ จากนั้นก็เฮโลกันเข้าไปด้านในลึกอีกหน่อย ต้นมะพร้าวอีกสิบต้นได้ถูกคัดเลือกเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ผู้เข้าแข่งขันรอบที่สองก็เข้าประจำที่

"เอ้า เตรียมตัว เราต้องทำเวลา เพราะข้าจะแข่งรอบที่สาม แล้วจะต้องรีบไปทำธุระให้นายหัว เอ้าแทงๆ ดวงดีได้ ดวงร้ายเสีย รอบแรกไอ้ธงชนะ ไอ้แหลมคัดซองแยกเร็ว ที่มีชื่อไอ้ธงเอ็งถือไว้ ที่ไม่ใช่เอ็งรวบเอามาใส่กระเป๋าข้าไว้ก่อน"

หัวหน้าแก๊งจัดแจงอย่างคล่องแคล่ว ต้องรอให้แข่งเสร็จก่อน คนที่ทายถูกในซองถึงจะได้เงินที่พนันไว้

"โอโห...มีคนทายไอ้ธงอยู่ 4 คน ใครทายก็รู้ตัวนะ เดี๋ยวรอรอบสุดท้ายเสร็จเราจะจ่ายเงินให้ท่านอย่างแน่นอน ไม่มีการเบี้ยวเด็ดขาด รับประกันความเสี่ยงโดยไอ้ตะวันตามเคย สมกับที่ท่านไว้วางใจมาเนิ่นนาน"

เสียงใสกล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจในการทำมาหากินอย่างซื่อสัตย์ของตัวเอง

"ซองขาวๆ รอบสองๆ มามะพี่น้อง เร่เข้ามาๆ ผู้เข้าแข่งขันเตรียมตัวและเตรียมตีนให้พร้อม"

"รอบนี้ คนชนะจะต้องถวายอะไรวะไอ้ตะวัน"

คนหนึ่งตะโกนถามก่อนจะเริ่มรอบที่สอง

"อ้อ เดี๋ยวๆ ขอถามเจ้าแม่สักประเดี๋ยว... โอม...มะอึก มะโอ มะโหไม่ดี โอม...เจ้าแม่ศรีมหาพร้าวเอ๊ย รอบสองนี้โปรดอะไรจ๊ะ..."

เสียงสาวกเจ้าแม่ถามแล้วก็หลับตาเอียงหูฟัง ดูเหมือนผู้คนจะเงียบเสียงกริบมากในรอบนี้ คงจะรอฟังว่าเจ้าแม่จะกระซิบอะไร

"อืม...เจ้าแม่ศรีมหาพร้าวเอ๊ย...รอบสองโปรดอะไรจ๊ะ...ดูเหมือนสัญญาณจะไม่ค่อยดี รอแปร๊บ"

คนสื่อสารเอ่ยบอกทั้งที่ยังหลับตาอยู่ คนเงียบมากจริงๆ สำหรับเวลานี้ คงจะลุ้นมากนั่นเอง

"อ้อ...เจ้าแม่โปรด..."

"เจ้าแม่โปรดอะไรหือ..."

เสียงห้าวที่ดังอยู่ข้างหลัง ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหูที่กำลังเอียงรอให้เจ้าแม่ศรีมหาพร้าวกระซิบทำให้พิณตะวันสะดุ้งโหยง รีบลืมตาขึ้นมามองอย่างทันควัน ภาพตรงหน้าที่เห็นเมื่อนาทีก่อนว่าเต็มไปด้วยแนวร่วมวันเสาร์สากลนั้น เวลานั้นว่างเปล่า! ไม่มีหน่วยร่วมเหลือแม้แต่คนเดียว!

พิณตะวันรีบหันขวับไปมอง ร่างสูงใหญ่ของนายหัวยืนเท้าสะเอวมองตาเขม็งอยู่

"อุย!...เอ่อ...นาย...เอ่อ ไหนว่านายไปดูหอยมุกท้ายเกาะไงจ๊ะ..."

เสียงเล็กเอ่ยถามพลางขยับถอยหลัง พร้อมจะใส่เกียร์สุนัขพันทางวิ่งหนีถ้าหากมีโอกาส แต่ดูเหมือนจะมีคนรู้ทันความคิด มือใหญ่จึงเอื้อมมาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเล่นการพนัน และห้ามปีนต้นมะพร้าว!"

"ตะวันไม่ได้เล่นพนันและไม่ได้ปีนต้นมะพร้าวสักหน่อย ยืนหัวโด่อยู่นี่ไง ปีนตรงไหนเล่า!"

มีการเถียงอีก ไอลวิลส่ายหน้า... ถ้าเขาไม่แกล้งหลอกแล้วแอบอ้อมเกาะมาดูเพราะสงสัยก็คงจะจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเจ้าหล่อน นี่ขนาดจับได้คาหลังคาเขา ยังจะทำเสียงแข็งปฏิเสธอีก!

"ไม่ต้องมาเถียง! ถ้าฉันไม่มา เราก็คงจะปีนรอบที่สามสินะ!"

เพราะเขาทันมาได้ยินตอนแม่คุณประกาศเสียงแจ๋วเข้าพอดี

"โธ่..."

"ไม่ต้องมา โธ่! อย่างนี้จะต้องส่งไปไกลๆ ส่งไปดัดนิสัยที่ฝั่งโน่น อยู่แบบไม่รู้จักโตแบบนี้ ฉันปวดหัว!"

เขาเอ่ยเสียงห้วนและหน้าเครียด พิณตะวันทำหน้ามุ่ย...

"นายจะปวดหัวไปทำไมกัน เรื่องเล็กแค่นี้เอง มันก็แค่เอ็นเทอร์เทนเมนต์เล็กๆ น้อยๆ ของคนบ้านป่า จะไม่ให้เล่นอะไรกันเลย จะให้ทำแต่งานกันงกๆ งั้นเหรอ"

ผิดแล้วยังจะมาเถียงอีก ไอลวิลไม่อยากจะทะเลาะกับยัยตัวดีกลางสวนมะพร้าว เขาดึงแขนเล็กให้เดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดซุ่มห่างออกไป

"กลับบ้าน แล้วเราจะต้องคุยกันเสียที... เรื่องเรียน ฉันจะส่งเธอไปเรียนที่แผ่นดินใหญ่!"

เขากล่าวเสร็จก็ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์สีดำคันเก่าแต่เครื่องยังดีอยู่

"ขึ้นมา"

เสียงห้าวสั่งเรียบแต่ฟังแล้วพิณตะวันรู้ว่าคราวนี้นายหัวเอาจริง!

"ตะวันเอาจักรยานมา" เอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่รถประจำตำแหน่ง พยายามจะชิ่งในนาทีสุดท้าย

"เจ้าโก้...เอาจักรยานไปให้ตะวันด้วย ลงมาได้แล้วเอ็ง!"

นายหัวตะโกนไปบนต้นมะพร้าวต้นหนึ่ง โก้จึงโผล่หน้ามายิ้มแหยให้

พิณตะวันส่งสายตาเข้มไปด่า...ไอ้โก้มันดูต้นทางยังไงของมัน! นายหัวตัวเบ้อเริ่ม ทำไมมันไม่เห็น!

ร่างสูงใหญ่สตาร์ทรถ พิณตะวันก็ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย ซึ่งก็ทำอยู่บ่อยๆ เป็นภาพชินตาของคนแถวนี้ที่เห็นตะวันซ้อนรถนายหัวตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยกจนถึงทุกวันนี้