Intro

“ขอบคุณพี่พาร์ทมากนะคะ งั้นเบียร์ขอพาลูกไปนอนก่อน”

“ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว พี่ไม่อยู่ดูแลตัวเองดูแลลูกดี ๆ นะรู้มั้ย ไว้พี่เคลียร์งานเสร็จจะรีบกลับมาหา”

“โอเคค่ะ ปะป๊า น้องพั้นซ์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ แล้วหนูจะคิดถึงปะป๊าทุกวัน”

“เป็นเด็กดีนะครับแล้วปะป๊าจะรีบกลับมา” พาร์ท หอมที่หัวเด็กน้อยวัย 5 เดือนเศษที่กำลังน่ารักน่าชัง เริ่มงอแงเพราะถึงเวลานอน

“ไปนอนกันดีกว่า” เขาได้แต่มองตามหลังร่างบางแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพราะต้องบินไปทำงานดูแลธุรกิจที่ประเทศไทย

“ป๋า แม่ครับพาร์ทไปแล้วนะ”

“อย่าคิดมากไว้ทุกอย่างลงตัวป๋ากับแม่จะย้ายกลับไปอยู่ที่ไทยด้วย”

“ครับป๋า” พาร์ทเดินเข้าไปกอดพ่อ

“พาร์ทรักแม่นะครับ” และไม่ลืมที่จะเข้าไปกอดแม่

“ดูแลตัวเอง อย่าเที่ยวให้มันมากเรื่องดื่มก็ให้มันน้อย ๆ หน่อย อย่าทำตัวเหมือนป๋าลูก ยิ่งแก่ยิ่งน่าเบื่อขี้บ่น”

“ครับแม่ พาร์ทรู้แล้ว แม่ก็อย่าดื้อให้มันมากป๋าจะได้ไม่ต้องบ่น พาร์ทเห็นนะ ทำอะไรกัน”

“ตาพาร์ท เรานี่กะล่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คนเป็นแม่ถึงกับเขินพูดอะไรไม่ออกเมื่อลูกชายทำท่าทางทะลึ่งกลอกตามองหน้าพ่อกับแม่ แล้วที่น่าหมั่นไส้คนพ่อกลับยิ้มรับอย่างภาคภูมิใจไม่อายสักนิด

“พี่พาร์ท น่ะ แล้วใครจะพาเพลงไปเที่ยว กว่าป๋ากับแม่จะพาไปหาพี่เพลงเฉาตายพอดี”

“ฮึ พี่พอร์ชก็อยู่ ให้พี่เขาพาไปก็ได้” พาร์ทเดินเข้าไปกอดน้องสาวที่ทำหน้างอบูดบึ้ง

“เชอะ พี่พอร์ชสนใจเพลงที่ไหนกันถ้าไม่ไปทำงานก็เอาแต่อยู่ในห้องอัด อีกอย่างไปทีไรหนูโดนรุมทุกที ไม่อยากไปกับคนดังเบื่อ” คนขี้งอนเอาแต่ใจหันไปมองค้อนพี่ชายอีกคนที่เดินลงมาจากบนห้องพอดี

“อะไรเพลงบ่นอะไรให้พี่ อย่าเลยนะครั้งก่อนก็พาไปเที่ยวแล้วยังจะมาบ่นอีก” เพราะขี้บ่นปากดีแบบนี้ไงน้องสาวถึงไม่ชอบหน้า

“เนี่ย พี่พาร์ทดูสิ ก็แบบนี้ ไม่มีใครรักเพลงเท่าพี่พาร์ท อีกแล้ว แล้วหนูจะแอบป๋าไปหานะคะ”

ฟอด!!

“บ๊ายบาย” ตัวเล็กเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มพี่ชายก่อนจะรีบขึ้นห้องเพราะได้เวลาดูรายการโปรด

“เดินทางปลอดภัยครับพี่ชาย” พอร์ช เดินเข้าไปกอดพี่ชาย

“ดูแลฟองเบียร์ด้วย และดูแลตัวเองด้วย พี่รู้ว่าทุกอย่างมันสำคัญกับพอร์ชมากแค่ไหน”

“ครับผมจะไม่ลืมที่พี่บอก” พี่น้องยิ้มให้กัน กอดกันแสดงความรัก คนเป็นพ่อแม่ได้แต่ยิ้มที่เห็นลูก ๆ รักกัน

ประเทศไทย

หลายวันผ่านไป

“ว้าว!!! พี่พาร์ทที่นี่คนเยอะจังเลย” ญี่ปุ่นในชุดเดรสรัดรูปสีดำสุดเซ็กซี่ในมือถือแก้วไวน์พูดอย่างตื่นเต้น ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับพี่ชายแดดดี้สุดหวงคงไม่ให้เธอมาเที่ยวที่แบบนี้ ไม่เข้าใจจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่บ้านก็เปิดผับไนต์คลับแต่กลับสั่งห้าม

“ภูผา ภูผายิ้มหน่อยสิ ตั้งแต่มาญี่ปุ่นเห็นภูผานั่งนิ่งเลยนะ” ละแน่นอนไม่ว่าจะไปไหนมาไหนคนที่ญี่ปุ่นลากไปด้วยคือภูผา

“ไปนั่งที่อื่นได้มั้ยญี่ปุ่นน่ารำคาญ” แต่ก็พูดได้แค่นั้นเมื่อร่างบางหย่อนก้นนั่งบนตักแกร่ง

“ไม่เอา เราชอบนั่งตักนาย เราไม่ชอบที่สาว ๆ พวกนั้นมองนายเลย อาเปอร์หวงภูผาเราต้องทำหน้าที่แทน” ก็หาข้ออ้างในการแกล้งเพื่อนได้ตลอด จากที่ทุกคนห้ามจนตอนนี้เป็นเรื่องปกติคุ้นชินไปแล้วที่เห็นญี่ปุ่นคลอเคลียภูผาแบบนี้

“เราก็นะแกล้งน้องอยู่ได้ ภูผาก็เหมือนกันเพราะเรายอมยัยตัวแสบแบบนี้ไงถึงได้ใจแกล้งเราไม่เลิก เอาเป็นว่าอย่าดื่มเยอะ พี่ขอตัว” สิ้นคำพูดพาร์ทรีบเดินหลบมุมแยกตัวออกมาจากเหล่าพนักงาน เหนื่อยมาทั้งวันอยากจะรีบกลับไปนอนให้หายเมื่อยสักหน่อย

VIP

“One shot ดื่มหมดนี่พี่ให้แก้วละพัน” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมวางเรียงแบงก์พันสีม่วงนับสิบใบ ไว้ต่อหน้าหญิงสาวตัวเล็กผิวขาว หุ่นดีในชุดคอสตูมพนักงานแม่บ้านสุดเซ็กซี่

“คิดให้ดีนะน้องเงินหมื่นเลยนะ” ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยสะดุดตา บวกกับที่เธอยังเด็กไม่ว่าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ก็อยากที่จะสานต่อสัมพันธ์

“เธียร” ดวงตากลมโตสั่งระริกด้วยความกลัวเพราะไม่เคยทำงานแบบนี้ ที่ยอมมาเพราะพี่สาวคนสนิทไม่สบายและที่เธอขาดงานวันนี้ก็ต้องโดนไล่ออกถ้าเธอโดนไล่ออกจะเอาเงินที่ไหนรักษาน้องชายที่กำลังป่วย ที่เธอยอมมาแทน เพราะมีแค่พี่สาวต่างสายเลือดที่คอยดูแลตั้งแต่พ่อแม่จากไปตั้งแต่เธอยังเล็ก อะไรช่วยพี่ได้ก็เลยอยากช่วย

‘เอาวะเธียรแค่ดื่มเหล้ามันจะเป็นอะไร 10 แก้วก็หมื่นหนึ่ง 20 แก้วก็สองหมื่นถึงจะไม่พอค่ายา เนวินแต่ก็ดีกว่าไม่มีเงินสักบาท’

เธียรมองแก้วเหล้าพร้อมเงินแบงก์พัน ก่อนจะตัดสินใจหยิบแก้วเหล้าเข้าปากทั้ง ๆ ที่ไม่เคยดื่ม จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม จนหมดทุกแก้ว

“จะไปไหนเธียรจะกลับบ้าน!” ร่างบางอ่อนปวกเปียกพูดไม่รู้เรื่องเมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน

“ไปกับพี่แล้วพี่จะจ่ายเพิ่ม” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะตั้งใจจะมอมเหล้าเธอตั้งแต่แรก แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะคออ่อนขนาดนี้ดื่มไปไม่กี่แก้วก็เมา พอเขาพูดหว่านล้อมเธอก็ดื่มต่อจนหมด เลยอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สติแบบนี้

“ไม่เอาเธียรจะกลับบ้าน อย่ามายุ่ง!” แต่ถึงจะเมายังไงเธอก็พยายามตั้งสติและจำได้แค่ว่าต้องกลับบ้าน

“ไม่เอาสิน้องไปกับพี่ พี่จะพาไปขึ้นสวรรค์” มาถึงขนาดนี้แล้วมีเหรออีกฝ่ายจะยอม

“บอกว่าไม่ไปปล่อยสิวะ!!” เธียรสะบัดมือเดินเซออกไปนอกร้านแล้วดูชุดที่เธอใส่ แล้วเมาขนาดนี้มันจะถึงบ้านไหม

ตุบ!!

“……” เธียรเงียบ เพ่งตามองเมื่อเดินไปชนกับร่างสูง เขามองเธออย่างพิจารณา สายตาคู่นั้นมันเย็นชา และรำคาญเธอมากไม่ชอบที่สุดคือผู้หญิงแบบนี้

“ไปส่งหนูหน่อยหนูเมากลับบ้านไม่ได้”

พรึบ!!

สิ้นคำพูดร่างบางสลบ ใบหน้าหวานแนบชิดติดแผงอกแกร่ง

“โทษทีน้องพอดีคนนี้เด็กพี่” ชายอีกคนที่มอมเหล้าเธอเดินออกมา อุ้มร่างบางที่เมาไม่ได้สติเดินตรงไปที่รถเขาทันที