บทที่ 10

ยากที่เขาจะใจกว้างให้อภัย แต่เฉียวซุนกลับปฏิเสธ

เธองอนิ้วที่ขาวบางเล็กน้อย

ความอดทนของลู่เจ๋อมีขีดจำกัด “คุณจะเอายังไงกันแน่?”

เฉียวซุนพึมพำเบา ๆ ว่า “หย่า! ฉันอยากหย่ากับคุณ”

ลู่เจ๋อยุ่งจนตัวเป็นเกลียว เฉียวซุนทะเลาะกับเขาจะไม่ยอมกลับบ้านให้ได้ เมื่อเช้าตรู่เขาอยากจะหากระดุมแขนเสื้อที่คู่กันก็หาไม่เจอ รู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลย ในขณะที่กำลังจะโมโหก็กลับเห็นเฮ่อจี้ถังกำลังพูดคุยกับนางพยาบาลอยู่หน้ารถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวคันหนึ่งที่ลานจอดรถด้านหน้า

ลู่เจ๋อยิ่งไม่มีความสุขมากขึ้น เอาลิ้นดุนโพรงปาก

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นเลขาฉินที่โทรมา ลู่เจ๋อรับสายและเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “มีอะไร?”

เลขาฉินรีบบอกเขาตามหน้าที่ “เมื่อครู่คุณไป๋ลุกจากเตียง ไม่ทันระวังก็เลยหกล้มค่ะ อาจได้รับบาดเจ็บที่เส้นประสาทบริเวณขา ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร ประธานลู่คุณอยากจะไปดูเธอที่เมือง H ไหมคะ? ถ้าคุณไปเธอจะต้องดีใจมากแน่เลยค่ะ”

ลู่เจ๋อถือโทรศัพท์ไว้ ไม่พูดในทันที เห็นได้ชัดว่ารู้สึกพะว้าพะวังเฉียวซุนที่อยู่ข้าง ๆ อยู่เล็กน้อย

ระดับเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาไม่เบา และเฉียวซุนก็ได้ยิน

เธอยิ้มราบเรียบและเปิดประตูรถลงรถไป แล้วก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย

ลมยามเย็นพัดผ่าน เฉียวซุนรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

เธอคิดว่า ในตอนที่ลู่เจ๋อหยิบแหวนแต่งงานออกมา โชคดีแค่ไหนที่เธอไม่ได้หวั่นไหว ไม่ได้เปลี่ยนใจ ไม่อยากมีชีวิตแต่งงานที่รู้สึกอึดอัดแบบนั้นอีกแล้ว

เธอคิดว่า โชคดีแล้ว

ร่างของเธอค่อย ๆ จางหายไป ลู่เจ๋อจ้องมองไปด้วยในขณะที่คุยกับเลขาฉินที่อยู่ทางนั้น “หาหมอที่ดีที่สุดให้เธอ!”

เลขาฉินค่อนข้างประหลาดใจ “คุณไม่ไปเยี่ยมที่เมือง H เหรอคะ?”

ลู่เจ๋อวางสายไปแล้ว

พอวางสายจากเลขาฉิน เขาก็โทรหาเฉียวซุนอีกครั้งและพบว่าไม่สามารถติดต่อได้

ไลน์ก็ไม่สามารถส่งข้อความไปได้เช่นกัน

เฉียวซุนบล็อกเบอร์โทรศัพท์และไลน์ของเขาเสียแล้ว......

ลู่เจ๋อโกรธจนถึงขั้นปาโทรศัพท์ทิ้งไปด้านข้าง นานพอสมควร เขาถึงหยิบแหวนเพชรวงนั้นขึ้นมาพิจารณาอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่า เฉียวซุนตั้งใจที่จะไปจากเขาอย่างแน่วแน่

เพียงแต่ ถ้าเขาไม่พยักหน้าตกลง เธอก็ยังเป็นคุณนายลู่คนนี้อยู่

......

สามวันต่อมา ห้องทำงานประธานบริษัทชั้นสูงสุดของตึกลู่ซื่อกรุ๊ป

ลู่เจ๋อยืนอยู่หน้าหน้าต่างใสสูงจากพื้น ถือโทรศัพท์มือถือและพูดคุยกับคุณหญิงลู่ คุณหญิงคิดถึงเฉียวซุนอีกแล้ว ขอให้เขาพาเธอกลับมาเยี่ยม

ลู่เจ๋อจัดการปลอบ

ในเวลานี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น [ประธานลู่ คุณมีพัสดุด่วนค่ะ]

ลู่เจ๋อขมวดคิ้ว เดาว่ามันน่าจะเป็นอะไร

ผ่านไปสักครู่ เลขาฉินก็เข้ามา วางพัสดุด่วนไว้บนโต๊ะทำงาน และเอ่ยเบา ๆ ว่า “ส่งมาจากคุณนายค่ะ”

ลู่เจ๋อยืนอยู่ริมหน้าหน้าต่างใสสูงจากพื้นและมองดูอยู่สักครู่ ถึงได้เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ นิ้วมือเรียวยาวหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาแกะออก อย่างที่เขาคิดไว้มันเป็นข้อตกลงการหย่า

เขากวาดตามองคร่าว ๆ พบว่าเฉียวซุนค่อนข้างทระนงตน ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

ออกไปตัวเปล่า!

สีหน้าของเขาขรึมขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นาน ก็เอ่ยถามเบา ๆ ว่า “ช่วงนี้เธอยุ่งอยู่กับอะไร?”

เลขาฉินรีบเอ่ยอย่างรวดเร็วว่า “เหมือนว่ากำลังจะขายบ้าน! มีคนมาดูเยอะมากค่ะ แต่ยังไม่มีใครยื่นมือรับซื้อจริง ๆ! นอกจากนี้คุณนายกำลังหางานทำ ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเธอได้รับรางวัลในประเทศ มีองค์กรดี ๆ ที่ดูเหมือนสนใจที่จะเซ็นสัญญากับเธอ เงินเดือนตอบแทนก็ไม่เลวด้วยค่ะ”

ลู่เจ๋อทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ทำงาน

ไม่นาน เขายกข้อตกลงการหย่าฉบับนั้นขึ้นมาดูอย่างเงียบๆ

โทนเสียงของเขาเย็นชาถึงขั้นสุด “หาคนติดต่อบ้านหลังนั้น กดราคาซื้อให้ต่ำที่สุด!”

เขายิ้มเยาะอีกครั้ง “ส่วนเรื่องงาน เธอทนลำบากไม่ได้หรอก!”

เลขาฉินชะงัก

เธอคิดว่าประธานลู่จะกำจัดตระกูลเฉียวให้สิ้นซากเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะ......ไม่

เขาไม่ได้เกลียดเฉียวซุนที่สุดเหรอ?

เธอลังเลอยู่ไม่นาน ลู่เจ๋อก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ยังไม่ออกไปอีก!”

เลขาฉินถอยร่นออกไป

นอกห้องทำงาน เธอกำนิ้วแน่น ลังเลอยู่ครู่หนึ่งถึงได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทร......