บทที่ 11

สองวันต่อมา เฉียวซุนก็ขายบ้านไปแล้ว

บ้านมีราคาตลาดอยู่ที่สองร้อยห้าสิบล้านบาท แต่อีกฝ่ายกดราคาจนเหลือร้อยสี่สิบล้านบาท และป้าเสิ่นก็ด่าตวาดอีกฝ่ายว่าโลภออกมาทันที

แต่เฉียวซุนกลับกัดฟันพูดออกมาว่า “ขายค่ะ!”

เพราะพี่ชายที่อยู่ข้างในนั้นก็รอไม่ไหวแล้ว นอกจากค่าทนาย ตระกูลเฉียวยังมีภาระขนาดมหึมาที่ต้องไปอุด ภายใต้แรงกดดันในแต่รูปแบบ เฉียวซุนไม่มีทางเลือกเลย

หลังจากขายบ้านเสร็จสิ้น เธอคิดหาวิธีที่จะเจอกับเฉียวสือเยี่ยน

เฉียวสือเยี่ยนผู้มีโฉมหน้าหล่อเหลาและมีเกียรติ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็จะมีลูกสาวเศรษฐีไล่จีบ ในเวลานี้กลับดูซีดเซียว โดยที่เขาและเฉียวซุนคุยกันผ่านกระจกหนึ่งบานที่กั้นเอาไว้

[ไปหาทนายความที่ชื่อเมิ่งเยียนหุย]

[เสี่ยวซุน เขาช่วยพี่ได้และช่วยเธอได้ด้วย]

……

เฉียวซุนอยากจะถามให้ชัดเจน

แต่หมดเวลาเสียแล้ว และเฉียวสือเยี่ยนก็ต้องถูกพาตัวกลับไป

เขามองดูน้องสาว ทิ้งสายตาอาลัยอาวรณ์ไว้มากมาย เฉียวซุนน้องสาวของเขา ตั้งแต่เด็กก็เป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในตระกูลเฉียว ตอนนี้กลับต้องมาวิ่งเต้นเพื่อครอบครัว

เฉียวสือเยี่ยนอ่านหนังสือพิมพ์

สถานการณ์ของเฉียวซุน เขารู้อย่างชัดเจน

ก่อนจากไป เฉียวซุนลุกขึ้นคว้าเหล็กกั้นไว้ ข้อนิ้วออกแรงจนเปลี่ยนเป็นสีขาว “พี่......พี่......”

เฉียวสือเยี่ยนชี้นิ้วชี้ไปที่ริมฝีปาก พูดโดยไม่ออกเสียงมาว่า

[ดูแลตัวเองด้วย]

เฉียวซุนมองตามเขาที่ถูกพาตัวไป อยู่นานมาก เธอก็ค่อย ๆ นั่งลง

เมิ่งเยียนหุย......

ใช่ เธอจะต้องตามหาเมิ่งเยียนหุยให้ได้

......

เฉียวซุนที่เพิ่งเดินออกจากเรือนจำ ก็ได้รับโทรศัพท์จากสถาบันฝึกอบรมที่อยู่ทางนั้น อีกฝ่ายเรียกเธอว่าคุณนายลู่ด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอยู่มาก บอกว่าในตอนนี้ทางฝั่งพวกเขาไม่ขาดคนแล้ว

เฉียวซุนฟังจบ ก็วางสายไปอย่างเงียบ ๆ

เธอเดาว่านี่เป็นความคิดของลู่เจ๋อ เขากำลังบีบให้เธอกลับไป

เธอจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่า ลู่เจ๋อจะรักเธอตามกาลเวลา เขาแค่ต้องการภรรยาที่จะรับใช้เขา ต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ทำให้หุ้นลู่ซื่อมีความมั่นคงก็เท่านั้น

เธอเฉียวซุนที่อยู่ในใจของเขาไม่มีค่าแม้แต่สตางค์แดงเดียว

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก

พอรับสาย กลับเป็นลู่เจ๋อที่โทรมา

เสียงของเขาเย็นชาและมีเกียรติ “เฉียวซุน เรามาคุยกันเถอะ!”

เที่ยงวัน

แสงแดดอันเจิดจ้าของเดือนกันยายน กลับไม่สามารถทำให้ร่างกายของเฉียวซุนอบอุ่นขึ้นได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉียวซุนเดินเข้าไปในตึกลู่ซื่อกรุ๊ป เลขาฉินลงมาหาเธอที่ชั้นล่างด้วยตนเอง พาเฉียวซุนไปส่งที่ห้องทำงานของท่านประธานที่ชั้นบนสุด

เมื่อผลักประตูออก ก็พบว่าลู่เจ๋อกำลังอ่านเอกสารอยู่

แสงแดดสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างสูงจากพื้น กระทบบนร่างของเขา ขับให้เขาดูรูปงามราวกับพระเจ้า เขาเกิดมาหน้าตาดี ท่วงท่าการเคลื่อนไหวดูเพลินตาอย่างยิ่ง แม้แต่เลขาฉินก็มองอยู่นาน

“ประธานลู่คะ คุณนายลู่มาแล้วค่ะ”

ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้น สายตาผ่านไปมองที่ร่างของเฉียวซุน

หนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอกัน เธอยังคงหุ่นเพรียวบางดูสวย แต่ซีดเซียวอยู่บ้าง

ลู่เจ๋อไม่ใช่คนใจอ่อน เขาปฏิบัติต่อเฉียวซุนอย่างคนไร้หัวใจมาโดยตลอด

เขามองไปที่เลขาฉิน เชิดคางเล็กน้อย “ออกไปก่อน! ปิดประตูด้วย”

รอจนเลขาฉินออกไป

ลู่เจ๋อถึงได้มองไปที่เฉียวซุนอีกครั้ง น้ำเสียงเจือด้วยความเยาะเย้ย “หนึ่งอาทิตย์แล้ว ในที่สุดก็ได้เจอคุณนายลู่สักที! ทำไมไม่มานั่งล่ะ? แต่ก่อนเธอชอบทำขนมหวานมากที่สุดไม่ใช่เหรอ คิดหาวิธีเอามาส่งถึงที่...... จำตำแหน่งบนโซฟาไม่ได้แล้วว่างั้น?”

“ลู่เจ๋อ ฉันไม่ได้มาเพื่อจะรื้อฟื้นความหลังกับคุณนะ”

.......

ลู่เจ๋อจ้องไปที่เธอ

สักพัก เขายิ้มอย่างเย็นชา “งั้นก็มาเพื่อร้องขอความเมตตาว่างั้น?”

เขาหยิบกล่องบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมา เขย่าบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจุดแล้วสูบหนึ่งที

ขั้นตอนนี้ ดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่เธอ

ในเวลาที่ลู่เจ๋อมองผู้หญิงแบบนี้ ดูเซ็กซี่มาก

ควันบางลอยขึ้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ก่อนที่คุณจะมา ผมช่วยคุณคำนวณบัญชีแล้วนะ ตามสถานการณ์ในตอนนี้ของตระกูลเฉียว คุณต้องมีรายได้อย่างน้อยหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทถึงสองแสนบาทต่อเดือน ถึงจะพอจ่ายค่ารักษาของพ่อคุณได้ แน่นอนว่านี่ยังรวมถึงเงินที่คุณขายแหวนแต่งงานด้วย!”

เฉียวซุนแสดงใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ขอเพียงแค่คุณลู่ให้ความเมตตาผ่อนผัน! ฉันหาวิธีได้เสมอ”

“คุณลู่?”

ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะ “อาทิตย์ก่อน คุณยังนอนกอดคอผมอยู่บนเตียงอยู่เลย สบายใจเหมือนลูกแมวตัวน้อยเรียกลู่เจ๋อ...... ทำไม ไม่กี่วันก็กลายเป็นคุณลู่ซะแล้วล่ะ?”

เฉียวซุนรู้ ว่าเขาจะไม่ปล่อยตนไป

เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ลู่เจ๋อ คุณไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับฉัน! หย่ากัน ฉันก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร และคุณก็ไม่มีอะไรเสียหาย ใช่ไหมล่ะ? คุณยังหาสาวสวยเด็ก ๆ อีกสักคนมาแต่งงานด้วยก็ยังได้ ......”

ลู่เจ๋อคีบบุหรี่และจ้องไปที่เธอ

เขายิ้มอย่างเย็นชา “แล้วจากนั้นล่ะ ให้คุณสวมเขาผมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณนายลู่คนก่อนว่างั้น?”

เขาพูดอย่างไม่เสนาะหูเอาเสียเลย

เฉียวซุนก็ถูกเขาทำให้หงุดหงิด เธอเอ่ยเสียงแหบ “ถ้าคุณไม่ยอมหย่าไม่ยอมปล่อยฉันไป งั้นฉันก็มีแค่ทางเลือกสุดท้ายเท่านั้น!”

สีหน้าของลู่เจ๋อเปลี่ยนไปจนไม่น่ามองแบบสุด ๆ