บทที่ 9

เฉียวซุนรู้สึกหมดความอดทน “ลู่เจ๋อ นี่โรงพยาบาลนะ!”

“ฉันรู้อยู่แล้ว”

หลู่เจ๋อไม่ไหวติง เขากดแนบร่างของเธอไว้ ใบหน้าอันหล่อเหลาก็แทบจะแนบกับข้างหูเธอ เสียงยิ่งเจือความอันตรายมากขึ้นเล็กน้อย “รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร?”

เฉียวซุนเดาความคิดที่ซ่อนอยู่ของเขาได้

เขาเป็นประธานบริษัทลู่ซื่อกรุ๊ป มีฐานะและตำแหน่ง เขาไม่อนุญาตให้ภรรยาเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นมากเกินไป

เฉียวซุนยิ้มอย่างกล้ำกลืนฝืนทน

เธอเอ่ยว่า “ลู่เจ๋อ ฉันไม่ได้มีความคิดสกปรก ๆ แบบคุณนะ และฉันก็ไม่มีอารมณ์แบบนั้นเหมือนกัน...... คุณไม่ต้องห่วง ก่อนที่เราจะหย่ากัน ฉันจะไม่เล่นชู้หรอกน่า”

พูดจบ เธอก็ผลักเขาออก หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

ลู่เจ๋อตามไปผลักประตูแล้วเข้าไป

พอเขาเข้าไปก็ถึงกับขมวดคิ้ว ปรากฏว่าไม่ใช่ห้องเดี่ยว

เสิ่นชิงย้ายเก้าอี้ให้เขาและกระซิบเบา ๆ ว่า “รีบนั่งเร็ว! เดี๋ยวป้าให้เฉียวซุนไปปอกผลไม้ให้คุณนะ......นี่ เฉียวซุนอย่ามัวยื่นบื้อสิ! เดี๋ยวแกก็กลับไปกับลู่เจ๋อเลยนะ พ่อของแกอยู่ตรงนี้มีฉันดูแลอยู่ทั้งคน!”

ลู่เจ๋อนั่งลงและพูดคุยเป็นเพื่อนกับเฉียวต้าซวิน

โดยปกติเขาจะทำตัวเย็นชากับเฉียวซุน แต่ต่อหน้าเฉียวต้าซวินจะแสดงออกอย่างไม่ให้มีช่องโหว่ เขาก็คลุกคลีอยู่ในโลกธุรกิจมาหลายปี แค่เพียงเขาเอาใจประจบมันก็ทำให้คนรู้สึกชอบและสนใจเขาอย่างง่ายดาย

เฉียวต้าซวินชื่นชอบเขามาโดยตลอด

แต่เมื่อลู่เจ๋อเสนอให้เปลี่ยนโรงพยาบาล เฉียวต้าซวินก็ยังคงปฏิเสธและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่รบกวนแล้วล่ะ! ที่นี่ออกจะดี หมอเฮ่อคนนั้นก็มีความรับผิดชอบมากด้วย”

ลู่เจ๋อวางเฉยและไม่ได้ฝืนใจ “พ่อพักจนชินแล้วก็ดีครับ!”

ในเวลานี้ เฉียวซุนปอกแอปเปิลแล้วส่งให้เขา

แต่ลู่เจ๋อกลับหยิบมาวางไว้ข้าง ๆ แล้วหันหลังมือจับข้อมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ เขาหยัดตัวขึ้นแล้วเอ่ยกับคู่สามีภรรยาเฉียวต้าซวินว่า “งั้นผมขอพาเฉียวซุนกลับก่อนนะครับ พ่อดูแลสุขภาพด้วยนะครับ”

เฉียวต้าซวินพยักหน้า เฝ้าดูพวกเขาออกไป

เสิ่นชิงเก็บข้าวของ ทันใดนั้นเฉียวต้าซวินก็เอ่ยปากว่า “ช่วงนี้พวกเขากำลังมีปัญหากันอยู่ ใช่ไหม?”

มือของเสิ่นชิงสั่นเทา

เธอรีบปิดบัง “ไม่มีหรอก! เฉียวซุนและลู่เจ๋อก็อยู่ด้วยกันดีนี่นา!”

เฉียวต้าซวินถอนหายใจเบา ๆ “คุณอย่ามาโกหกผม! สายตาที่เสี่ยวซุนมองเขามันไม่เหมือนเดิม แต่ก่อนเธอมองลู่เจ๋ออย่างมีประกาย แต่ตอนนี้ไม่มีแสงประกายอะไรเลย”

เสิ่นชิงตกตะลึงสักพักและเอ่ยเบา ๆ ว่า “คุณโน้มน้าวเธอหน่อย!”

เฉียวต้าซวินค่อย ๆ โน้มตัวไปทางหัวเตียง สักพักเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่แล้ว! ถึงลูกจะไม่พูดอย่าคิดว่าผมจะไม่รู้! ......สือเยี่ยนไม่มีอิสระแล้ว ผมก็ไม่อยากให้เฉียวซุนไม่มีอิสระเหมือนกัน”

เสิ่นชิงอึกอักที่จะพูด

……

ลู่เจ๋อพาเฉียวซุนลงไปชั้นล่าง

พระอาทิตย์ตกดินในตอนเย็น ย้อมรถเบนท์ลีย์สีดำให้เป็นสีแดงเจิดจ้าทั้งคัน ทำให้ดูหรูหราและแพรวพราว

เฉียวซุนถูกดันให้ขึ้นรถ เธอคิดจะลงจากรถ แต่ข้อมือถูกเขารั้งไว้

ลู่เจ๋อมีสีหน้าที่เฉยเมย มองจากภายนอกรถไม่มีทางมองออกว่าเขาใช้กำลังมากขนาดไหน เฉียวซุนไม่สามารถกระดิกตัวได้เลย แสดงให้เห็นถึงความต่างพละกำลังของผู้ชายและผู้หญิงได้อย่างชัดเจน

รอจนเธอยอมแพ้ที่จะขัดขืน ลู่เจ๋อถึงได้คลายมือ

เขาสูบบุหรี่อย่างเงียบ ๆ ภายในรถ

ลมหายใจของเฉียวซุนติดขัดอยู่เล็กน้อย มองใบหน้าเสี้ยวเดียวของเขา แสงสลัว ๆ ทำให้เกิดเงาบนเสี้ยวหน้าของเขา ใบหน้าดูมีมิติและดูหล่อมากยิ่งขึ้น บวกกับฐานะที่ฟ้าประทาน สามารถทำให้ผู้หญิงใจเต้นได้อย่างง่ายดาย

เฉียวซุนคิดขึ้นได้จากการใจลอย

คราแรก ใบหน้านี้ทำให้เธอหลงใหลอย่างกับผีสิง ชอบมาตั้งหลายปี

ลู่เจ๋อหันตัวมาและมองไปยังเฉียวซุน

น้อยมากที่เขาจะรำคาญใจกับเรื่องของเฉียวซุน และเขาไม่ได้สนใจเธอมากด้วยซ้ำ แต่เขาไม่อยากเปลี่ยนภรรยา ผู้ชายที่มีฐานะมีหน้ามีตา การจะเปลี่ยนภรรยาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

สักพัก เขาก็ดับบุหรี่และคลำเอากล่องกำมะหยี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

เปิดออก โดยที่ข้างในมีแหวนเพชรอยู่

เฉียวซุนรู้สึกจุกที่คอ นี่มัน...... แหวนแต่งงานที่เธอขายเมื่อคืนนั้น

ลู่เจ๋อซื้อมันคืนมาเหรอ?

ลู่เจ๋อจ้องใบหน้าของเธอเอาไว้ โดยไม่ละสายตาไปจากการแสดงออกที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของเธอ ราวกับว่าต้องการเห็นการประชดนั่นของเธออย่างชัดเจนอย่างไรอย่างนั้น

นานพอควร เขาเอ่ยปากอย่างราบเรียบว่า “ยื่นมือมา สวมแหวนซะ! แล้วตามฉันกลับบ้าน เรื่องก่อนหน้านั้นฉันจะแกล้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น เธอยังคงเป็นคุณนายลู่อยู่”