4 ข่าวร้าย

แพรไหมตอนนี้เข้าไปนั่งในรถบัสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงหันไปส่งยิ้มหวานให้เขาผ่านกระจกใสของหน้าต่างรถ พร้อมกับโบกมือลาเขากลับเช่นกัน แล้วรถก็แล่นออกจากท่ารถไปโดยที่ทั้งสองยังไม่รู้จักชื่อของกันและกันด้วยซ้ำ นคินทร์ยืนนิ่งมองตามรถบัสที่กำลังเคลื่อนออกไปอย่างช้า ๆ

ไม่นานแพรไหมก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลที่บิดาของเธอรักษาตัวอยู่ เดิมทีบิดาและเธอตั้งใจจะเดินทางมาเยี่ยมครอบครัวของพี่ชายบิดาที่ย้ายมาปักหลักอาศัยอยู่ที่เมืองนี้กับครอบครัว แต่บิดาของเธอกลับมาล้มป่วยหนักเอาเสียก่อน จึงต้องอยู่พักรักษาตัวที่นี่ยาวเลย เพราะหลานชายของท่านเป็นหมอรักษาคนไข้อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้

จึงเป็นการง่ายต่อการรักษาและการดูแลของญาติ ๆ เพราะที่ไทยเธอและบิดาไม่มีญาติที่ไหนแล้วบวกกับคุณหมอแจ้งว่าบิดาของเธอยังไม่สามารถเดินทางไกลได้ในช่วงนี้

“ขอโทษที่มาสายค่ะ พอดีมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย”

ทันทีที่มาถึงหญิงสาวก็กล่าวขอโทษพยาบาลพิเศษและคุณหมอที่ดูแลบิดาของเธออย่างรู้สึกผิด แพรไหมจะต้องรีบมาฟังผลตรวจอาการของบิดาและต้องมาเปลี่ยนเวรกับพยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลบิดาอีกด้วย

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอคุยด้วยหน่อยครับ”

คุณหมอหนุ่มผายมือเชิญให้หญิงสาวออกไปคุยกันด้านนอก แพรไหมหันไปมองร่างบิดาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แล้วจึงหันไปหาพยาบาลพิเศษสาว

“ซาร่าคุณกลับก่อนได้เลยนะฉันคุยกับคุณหมอเสร็จฉันจะกลับมาดูแลคุณพ่อต่อเอง” หญิงสาวบอกเป็นภาษาอังกฤษ

“ไม่เป็นไร เชิญคุณตามสบายฉันจะรอจนคุณกลับมาก่อนแล้วฉันถึงจะไป”

ซาร่าพยาบาลสาวรับรู้เรื่องที่เธอบอกแต่ก็ไม่อยากปล่อยให้คนป่วยที่เธอดูแลต้องอยู่คนเดียวภายในห้อง ได้ยินเช่นนั้นแพรไหมจึงส่งยิ้มหวานให้พยาบาลพิเศษสาวด้วยความรู้สึกขอบคุณก่อนจะเดินตามคุณหมอหนุ่มออกไปคุยด้านนอก

“มีอะไรหรือเปล่าคะพอล”

แพรไหมเป็นฝ่ายเริ่มถามเมื่อดูจากสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของพอล หมอหนุ่มลูกครึ่งเชื้อสายไทย-อังกฤษซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอเอาแต่จ้องมองหน้าแต่ไม่ยอมเอ่ยอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

“อาการของคุณอานะ คือว่า…”

หมอหนุ่มอ้ำอึ้งลังเลไม่กล้าบอกหญิงสาวออกไปตามตรงถึงอาการของบิดาของเธอ เขารู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของผู้หญิงตรงหน้าเกรงว่าหากบอกเธอออกไปตรง ๆ เธอจะรับไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโตน้องสาวของเขาก็มีเพียงบิดาอยู่คนเดียวเหตุการณ์ครั้งนี้อาจทำให้เธอไม่เหลือใครเลยก็ได้ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาอึดอัดใจที่จะพูดออกไปตรง ๆ

“พอลพูดมาเถอะ แพรทำใจไว้บ้างแล้วพ่อเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วใช่มั้ย”

แพรไหมตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ จากอาการของบิดาเธอพอจะเดาได้ว่าระยะเวลาที่บิดาจะอยู่กับเธอนั้นเหลือไม่มากแล้ว หมอหนุ่มเพียงแต่พยักหน้ารับพร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยให้หญิงสาวตรงหน้าเขาสงสารจับใจ แม้ภายนอกผู้หญิงคนนี้จะดูเข้มแข็งแต่เขารู้ว่าภายในใจของเธอนั้นอ่อนไหวเพียงใด เธอมักจะแอบหนีไปร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อย ๆ หลายครั้งที่เขาแอบเห็น

“นานแค่ไหนคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเศร้า

“อาจจะหนึ่งวัน หนึ่งสัปดาห์ หรือหนึ่งเดือน พี่ตอบแพรแน่นอนไม่ได้หรอก ท่านพร้อมจะจากเราไปได้ทุกเวลา พี่คิดว่าแพรควรใช้เวลาที่เหลืออยู่กับท่านให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”

คุณหมอหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงหม่นไม่ต่างกัน คำพูดของหมอหนุ่มทำให้แพรไหมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอกข้างซ้าย ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งมากพอคิดว่าจะไม่เป็นอะไร เพราะคิดว่าทำใจกับเรื่องนี้ไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อถึงเวลานี้จริง ๆ เธอกลับทำใจไม่ได้อย่างที่คิดไว้ ขาเรียวเล็กเดินถอยหลังทีละก้าวราวกับมันอ่อนแรงลง พร้อมกับร่างบางที่ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ที่มีไว้สำหรับให้ญาติผู้ป่วยนั่งรอ

ร่างกายของเธอตอนนี้มันรู้สึกชาไปทั้งตัวเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแต่มันกับรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่หน้าอกข้างซ้ายมากขึ้นราวกับมีเข็มเป็นพัน ๆ เล่มมาทิ่มแทงซ้ำ ๆ ทั้งที่รู้ว่าโรคที่บิดาเป็นนั้นไม่มีทางรักษาได้แล้ว ยิ่งเมื่อรู้ว่าเหลือเวลาอยู่ด้วยกันสั้นเพียงนิดเดียวเช่นนี้ เธอกับทำใจยอมรับไม่ได้เลยไม่ได้เลยจริง ๆ

“พี่ขอโทษนะที่ต้องพูดตรง ๆ และขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้”

คุณหมอหนุ่มบอกอย่างรู้สึกผิดในฐานะหมอเขาหมดหนทางในการรักษาแล้ว แต่ในฐานะพี่ชายเขาเป็นห่วงความรู้สึกของน้องสาวคนนี้มาก หากบิดาของเธอจากโลกนี้ไปแล้วหญิงสาวต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง เธอจะเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ คิดแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้เพาะหลังจากที่เสียมารดาไปเธอไม่เคยอยู่ห่างกับบิดาเลยสักครั้ง