5 ช่วงเวลาทำใจ

“ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกพอล พี่ทำเต็มที่เท่าที่จะทำได้แล้ว แพรเข้าใจนะเข้าใจทุกอย่างนั่นแหละ แต่เอาเข้าจริง ๆ พอเวลานี้มาถึงมันกับทำใจไม่ได้ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ทั้งเศร้าเสียใจรวมถึงกลัวด้วย”

เธอปลอบคุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้ทำหน้าเศร้ารู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่าเธอซะเสียอีก พร้อมระบายความสับสนที่อยู่ภายในใจออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยถามถึงอาการของบิดาต่อ

   “วันนี้คุณพ่ออาการเป็นยังไงบ้างคะ”

“อาการของคุณลุงทรงตัว มีลืมตาตื่นขึ้นมาสื่อสารบ้างบางครั้งพี่ว่าช่วงนี้แพรควรอยู่กับท่านให้มาก ๆ นะ”

“แพรก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน จะใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด”

หญิงสาวตอบน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลออกมาสองข้างแก้มอย่างกลั้นไม่ไหว ถึงภายนอกจะพยายามทำเป็นเข้มแข็งมากเพียงใด แต่ภายในใจลึก ๆ มันก็มีความเสียใจ หดหู่หัวใจอย่างที่ไม่สามารถอธิบายหรือบอกใครต่อใครให้มาเข้าใจความรู้สึกของเธอตอนนี้ได้

“โอเคใช่ไหม”

เมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้แต่ยังคงพยายามแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเหมือนไม่เป็นอะไร เขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ หลังเห็นเธอร้องไห้ไม่หยุดอยู่นาน คุณหมอหนุ่มจึงเดินเข้าไปสวมกอดปลอบ ทำให้แพรไหมปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม คำถามธรรมดา ๆ แต่กลับทำให้ใจของหญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้างในเวลาเช่นนี้

เธอเพียงต้องการใครสักคนที่เข้ามาปลอบและถามคำถามพวกนี้กับเธอ มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกอันโหดร้ายนี้

เมื่อได้ปลดปล่อยความเสียใจออกมาบ้างไม่นานหญิงสาวก็ปิดสวิตช์ตัวเอง โดยการนั่งนิ่งเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นพยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ หยุดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธอนั่งทำสมาธิอยู่นานเพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนแอเกินไปในเวลาเช่นนี้เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งนิ่งในท่าเดิมนานเกินไปคุณหมอหนุ่มจึงดึงร่างของหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้าไปกอดปลอบอีกครั้ง มือหนาตบที่หัวไหล่ของน้องสาวเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ น้อยครั้งนักที่เขาจะแสดงความห่วงใยต่อเธอเช่นนี้ อาจเป็นเพราะตั้งแต่ที่เขาและเธอต้องแยกจากกันตั้งแต่เด็กรวมถึงการใช้ชีวิตอยู่คนละประเทศ ต่างคนก็ต่างโตมีชีวิตในแบบของตัวเองเลยไม่ค่อยแสดงความรักเช่นนี้ออกมา

“เข้มแข็งไว้”

“แน่นอน..ฉันต้องโอเคอยู่แล้วขอบคุณมากนะพอลฉันจะเข้าไปหาพ่อก่อน” หญิงสาวบอกทั้งที่น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหล

“แพร มีอะไรให้โทรหาพี่ทันทีนะ แพรยังมีพี่มีอยู่ รู้ใช่มั้ย”

หมอหนุ่มย้ำกับหญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องขณะที่เธอกำลังเดินไปยังห้องผู้ป่วย

“อืม แพรรู้ค่ะขอบคุณนะคะ”

แพรไหมหันหน้ามาตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มเจื่อน ๆ ให้คุณหมอหนุ่ม แล้วหันกลับไปหยุดยืนที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย ที่ด้านในมีบิดาของเธอพักอยู่ เธอใช้หลังมือเช็ดปาดน้ำตาออกจากใบหน้าทั้งสองข้างด้วยความรวดเร็วทั้งที่ยังมีน้ำใส ๆ ไหลออกมาเพิ่มไม่ยอมหยุด

แพรไหมพยายามอย่างหนักในการปรับอารมณ์ให้เป็นปกติจนน้ำตาเจ้าตัวต้นเหตุก็ยอมหยุดไหล หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกยาว ๆ สองสามครั้งเป็นการทำสมาธิก่อนจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มหวานอย่างฝืนทน เธอไม่อยากให้บิดาเห็นเธอเศร้า จากนั้นจึงผลักประตูเปิดเข้าไปในห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฉันมาแล้วขอบคุณมากนะซาร่าที่อยู่เป็นเพื่อนพ่อของฉันจนถึงตอนนี้”

“ด้วยความยินดี หมอว่าอย่างไรบ้างเกี่ยวกับอาการของพ่อเธอ” ซาร่าถามขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วง

“ฉันคงต้องทำใจเพราะไม่มีทางรักษาแล้ว ท่านอาจจะอยู่กับฉันได้ไม่นาน”

เธอบอกเสียงเบาสีหน้าหม่นลงก่อนจะปรับสีหน้าเป็นรอยยิ้มขึ้นมาใหม่ ถึงจะกล้ำกลืนฝืนทนมากแค่ไหน แต่เธอจะไม่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง

“ฉันเสียใจด้วยนะ มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้บ้างไหม”

“ไม่เป็นไรขอบคุณมากนะซาร่า ขอบคุณมากจริง ๆ นี่เป็นเงินส่วนที่เหลือของคุณ ต่อจากนี้คุณไม่ต้องมาแล้วช่วงเวลาที่เหลือต่อจากนี้ฉันจะดูแลพ่อด้วยตัวเอง ขอบคุณที่ผ่านมา"

แพรไหมกล่าวขอบคุณพยาบาลพิเศษอย่างซึ้งใจ ที่ผ่านมาซาร่าดูแลบิดาของเธอเป็นอย่างดีและคอยช่วยเหลือเธอในหลายๆ เรื่องบางเรื่องก็เกินหน้าที่ของพยาบาลที่มีหน้าที่ดูแลผู้ป่วยด้วยซ้ำ แต่ซาร่าก็ช่วยด้วยความเต็มใจ

นั่นเป็นความโชคดีของเธอที่ได้พยาบาลสาวคนนี้มาดูแลบิดา แต่ต่อจากนี้เธอจะทำหน้าที่นี้เองในช่วงสุดท้ายของชีวิตบิดา เธอตั้งใจจะดูท่านด้วยตัวของเธอเอง

“มันคือหน้าที่ของฉันและฉันยินดีที่ได้ช่วยคุณ ฉันเต็มใจที่จะทำมันหากคุณเปลี่ยนใจ ต้องการให้ฉันช่วยสามารถโทรหาฉันได้ทุกเมื่อฉันจะรอคุณโทรมานะ”

พยาบาลสาวกล่าวทิ้งท้ายอย่างเข้าใจว่าหญิงสาวต้องการใช้เวลาที่เหลือกับบิดาของเธอ

“ขอบคุณอีกครั้ง ซาร่า”

เธอกล่าวขอบคุณอีกครั้งอย่างซึ้งใจ เมื่อพยาบาลสาวกลับไปแล้วแพรไหมจึงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บิดา เธอจ้องพินิจพิจารณามองใบหน้าชายชราที่กำลังนอนหลับอยู่ อดคิดไม่ได้ว่าหากบิดาจากไปแล้วเธอจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ได้อย่างไร ชีวิตที่ผ่านมาของเธอนั้น จะต้องมีบิดาคอยอยู่ข้าง ๆ ตลอดทั้งในยามสุข ยามทุกข์ ยิ่งคิดหัวใจดวงน้อย ๆ ก็เริ่มหม่อมลงดวงตายังคงจับจ้องใบหน้านั้นราวกับจะบันทึกเก็บไว้ในความทรงจำอย่างไม่มีวันลืม