บทที่ 15

เย่เฟยหลีจ้องมองนางอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขาต้องการจับผิดอะไรบางอย่างจากนาง แต่ก็ล้มเหลว

“เจ้าคิดจะทำอันใดกันแน่?”

“ข้าจะช่วยท่านกำจัดพิษให้หมด ส่วนท่านต้องยินยอมมอบหนังสือหย่าให้กับข้า ตกลงไหม?”

เย่เฟยหลีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว "เจ้าคิดจะเล่นกลอะไรอีก?"

เสียงการต่อสู้และการปะทะกันของดาบด้านนอกยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง แต่ทั้งสองกลับไม่สนใจ

จู่ ๆ ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกขำเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางที่ดูกลัวเกินกว่าเหตุของเขา

นางปิดมุมปากของตัวเองเบา ๆ และเบ้ปากเล็กน้อย “ท่านคิดว่าข้าดูไม่จริงจังพอหรือ? ถึงได้คิดว่าข้ากำลังเล่นกลอยู่?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเย่เฟยหลีก็มืดมนลง และดวงตาสีดำเข้มคู่นั้นก็มองไปยังนาง ราวกับว่าเขาต้องการจะมองให้ทะลุปรุโปร่ง

แต่เขามองนางเป็นเวลานาน ก็ได้เห็นว่าแม้นางจะยิ้มอยู่ แต่ดวงตากลับมีความจริงจังมาก นั่นทำให้เขาค่อนข้างสับสนเกี่ยวกับนางอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ความคิดที่หยั่งรากลึกเกี่ยวกับนางยังคงทำให้เขารู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังพยายามเรียกร้องความสนใจจากเขา

"กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับใช้ไม่ได้ผลกับข้าหรอกนะ"

ฉู่