로그인공유
บทที่ 1133
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1134
ตำหนักเฟิ่งซีเคยรุ่งเรืองงดงามเพียงใด บัดนี้กลับไม่เหลือเค้าเดิมถูกแทนที่ด้วยความรกร้างว่างเปล่าตั้งแต่ฮองเฮาหลู่ถูกส่งตัวไปยังตำหนักเย็นตำหนักเฟิ่งซีก็ถูกทิ้งร้าง กระทั่งองค์หญิงไท่ผิงเสด็จกลับมา ทำให้ตำหนักที่เงียบเหงามานาน ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพเดิมองค์หญิงไท่ผิงยืนอยู่ริมหน้าต่าง ทอดมองไปยังทิศทางของตำหนักเย็นฮองเฮาหลู่ผู้ที่เคยรักและเอ็นดูตนที่สุด ประทับอยู่ที่ตำหนักเย็นแห่งนั้นยามนี้เป็นฤดูหนาวไม่รู้ว่าฮองเฮาหลู่จะทรงเป็นอย่างไรบ้างคงจะไม่สุขสบายเหมือนพระมารดาของหลี่หลงหลิน ฮองเฮาหลิน ที่ประทับอยู่ในตำหนักฉางเล่อ!ยามนี้ตำหนักฉางเล่ออบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิส่วนตำหนักเฟิ่งซีกลับหนาวเหน็บสถานที่อันแสนอ้างว้างเช่นนี้ จะมีหงส์ที่ไหนมาอาศัยอยู่?ประกอบกับในช่วงหลายปีมานี้ ฮองเฮาหลู่ค่อยๆ หมดความโปรดปรานตำหนักเฟิ่งซีทรุดโทรมตามกาลเวลาประตูหน้าต่างส่วนใหญ่มักมีลมหนาวลอดเข้ามาลมหนาวไม่เพียงแต่ไม่สามารถพัดพาความโกรธในใจขององค์หญิงใหญ่ไปได้กลับยิ่งเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ ทำให้นางโกรธยิ่งกว่าเดิม!องค์หญิงใหญ่กล่าวว่า “จุดเตาไฟในตำหนักให้ร้อนกว่านี้! พวกเจ้าค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1135
เขาไม่เคยพบเห็นสตรีใดงดงามถึงเพียงนี้มาก่อน!ทันใดนั้น กระแสโลหิตพลุ่งพล่านพุ่งขึ้นศีรษะ ความมึนเมาที่มีเมื่อครู่พลันสลายหายไปสิ้น!“น้องหญิง นี่คือ...?”หลี่เทียนฉี่จ้องมองเฟิงไม่วางตาสำรวจตรวจตราอย่างละเอียดถี่ถ้วนตั้งแต่บนลงล่าง ไม่ยอมละสายตาแม้เพียงเสี้ยววินาทีใบหน้าที่งดงามราวกับถูกสวรรค์สลักออกมา ดวงตากลมโตอันแสนชวนหลงใหลซ่อนอยู่ใต้ขนตาหนาทอดยาวไม่ว่าจะเป็นใบหน้าหรือรูปร่าง ล้วนเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอประกอบกับบุคลิกที่ดูบอบบางน่าทะนุถนอมในเวลานี้ หลี่เทียนฉี่จึงเข้าใจว่า เหตุใดจึงกล่าวกันว่าสตรีนั้นทำมาจากน้ำเขาไม่เคยพบเห็นสตรีที่ดูนุ่มนวล อ่อนหวานถึงเพียงนี้!องค์หญิงใหญ่แย้มยิ้มเล็กน้อย “พี่ใหญ่ นี่คือสาวใช้คนสนิทที่ข้าพามาจากตงอิ๋ง หากท่านพี่ถูกใจ ข้าก็จะมอบนางให้เป็นของขวัญแก่ท่าน”“เพราะเราพี่น้องไม่ได้พบกันมานานหลายปี ข้ากลับจากตงอิ๋งก็ไม่ได้เตรียมของขวัญล้ำค่าใดๆ ให้ท่านพี่เลย”หลี่เทียนฉี่รู้สึกยินดียิ่งนัก!เขาไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้นานแล้ว“ดี ดี ดี!”“น้องหญิงรู้ใจข้าที่สุด!”“คาดไม่ถึงว่าตงอิ๋งจะมีสตรีงามถึงเพียงนี้ ช่างเป็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1136
หลี่เทียนฉี่ลุกขึ้นนั่ง อาศัยจังหวะนี้บีบเอวอวบอิ่มของเฟิงนุ่มนิ่ม ราวกับจะบีบน้ำออกมาได้เฟิงแสร้งทำเป็นขุ่นเคืองออดอ้อน พลางกล่าวว่า “ฝ่าบาทเพคะ ท่านทำให้หม่อมฉันเจ็บแล้วนะ...”หลี่เทียนฉี่อารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง ทอดทิ้งเรื่องกลัดกลุ้มทั้งหมดไปจากใจในจวนมีสตรีงามถึงเพียงนี้ ช่างอยากใช้ชีวิตเสพสุขลุ่มหลงในฝัน ดื่มด่ำสำราญทุกค่ำคืน!...ยามเย็น หลี่เทียนฉี่เชิญเหล่าบัณฑิตทั้งหมดมายังจวน จัดงานเลี้ยงต้อนรับเดิมทีเหล่าบัณฑิตตั้งใจจะรักษาระยะห่างจากหลี่เทียนฉี่ ปฏิเสธอย่างนุ่มนวลแต่เมื่อได้ยินว่าองค์ชายใหญ่มีหลักฐานเอาผิดหลี่หลงหลินก็แสดงสีหน้ายินดี รีบตอบรับคำเชิญทันทีเหล่าบัณฑิตไม่ใช่คนโง่เคยพลาดท่าเสียทีให้กับหลี่หลงหลินมาหลายครั้ง ตอนนี้เพียงได้ยินชื่อหลี่หลงหลินก็ตัวสั่นเทาแต่ละคนต่างก็เกลียดชังหลี่หลงหลินเข้ากระดูกดำ อยากจะจับเขามาบดขยี้ให้แหลกละเอียดแต่ไม่มีหนทางแก้แค้นบัดนี้ได้หลักฐานในมือ ย่อมไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ อย่างแน่นอน!หน้าประตูจวนอ๋อง เหล่าบัณฑิตต่างระบายความโกรธแค้นในใจคำพูดหยาบคายต่างๆ นานา พรั่งพรูออกมาไม่หยุดแต่ทั้งหมดล้วนสื่อถึงสิ่งเดียวก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1137
โอบซ้ายกอดขวา สำราญใจยิ่งนักเหล่าสาวงามเอนกายซบในอ้อมอกของเหล่าบัณฑิต ราวกับนกน้อยน่ารัก หยอกเย้ากันอย่างสนุกสนานฉินฮั่นหยางสังเกตเห็นว่า มีเพียงหลี่เทียนฉี่เท่านั้นที่ข้างกายว่างเปล่า จึงเกิดความสงสัย“นี่จะไม่ใช่กับดักที่หลี่เทียนฉี่จงใจวางไว้หรือ?”“ใช้กลเม็ดสตรีล่อลวงพวกเรา แล้วใช้เรื่องนี้มาข่มขู่?”เพราะหลักการที่เหล่าบัณฑิตยึดถือในการรับราชการ คือการอ่านคัมภีร์ปราชญ์เท่านั้นหากมีผู้พบเห็นภาพความสำเริงสำราญเช่นนี้จะต้องคิดว่าเหล่าบัณฑิตเหล่านี้เอาความรู้ไปทิ้งเสียหมด!ฉินฮั่นหยางผลักหญิงสาวชาวตะวันตกในอ้อมแขนออกไปโดยสัญชาตญาณ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย นั่งตัวตรงเล็กน้อย “เหตุใดวันนี้องค์ชายจึงดูไม่รื่นรมย์? หรือว่าทรงมีเรื่องกังวลพระทัย?”เหล่าบัณฑิตที่กำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน ต่างวางจอกสุราลง แล้วหันมามองหลี่เทียนฉี่ด้วยความสงสัยแต่ละคนต่างคิดในใจ “หลี่เทียนฉี่จะไม่คิดร้ายต่อพวกเราใช่หรือไม่?”หลี่เทียนฉี่แย้มยิ้มเล็กน้อย “ใต้เท้าทั้งหลายโปรดวางใจ เถิด ข้าจะไปสนใจสตรีชั้นต่ำในอ้อมกอดของพวกท่านได้อย่างไร?”เหล่าบัณฑิตประหลาดใจหญิงงามชาวตะวันตกในต้าเซี่ยนั้น ถ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1138
งานเลี้ยงสิ้นสุดลงเหล่าบัณฑิตอาศัยฤทธิ์สุรา คลอเคลียกับสาวงามชาวตะวันตก ก่อนจะจากไปด้วยความพึงพอใจเฟิงประคองหลี่เทียนฉี่กลับไปยังที่พักหลี่เทียนฉี่นึกถึงภาพที่อีกไม่กี่วัน หลี่หลงหลินจะถูกปลดจากตำแหน่งรัชทายาท และตนเองจะได้กลับมามีอำนาจอีกครั้ง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีคืนนี้หลี่เทียนฉี่ดื่มสุราไปมาก จนเริ่มไม่ไหวแต่เฟิงที่คอยปรนนิบัติ กลับไม่มีท่าทีว่าจะเมามายยังคงปรนนิบัติหลี่เทียนฉี่ ถอดเสื้อผ้า เตรียมน้ำอาบเฟิงเอ่ยเสียงอ่อนหวาน “องค์ชาย ยามนี้ดึกแล้ว เตรียมตัวพักผ่อนเถิดเพคะ”ว่าแล้ว เฟิงก็ปลดสายคาดเอวหยกของหลี่เทียนฉี่ออก ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ไม่มีติดขัดหลี่เทียนฉี่หัวเราะเย็นชา คว้าข้อมือของเฟิงไว้ “องค์หญิงใหญ่ส่งเจ้ามาให้ข้า ก็เพื่อให้เจ้าคอยจับตาดูข้า! เพื่อล้วงความลับจากข้าใช่หรือไม่!”ต้องรู้ว่า หลี่เทียนฉี่นั้นคอแข็งยิ่งนัก ชั่วชีวิตนี้ยังไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ไม่ใช่สตรีทั่วไปจะเทียบได้วันนี้หลี่เทียนฉี่จัดงานเลี้ยง ไม่เพียงแต่เพื่อเลี้ยงฉลองแก่เหล่าบัณฑิต เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะที่ใกล้เข้ามาแต่ยังเป็นการหยั่งเชิงเฟิงอีกด้วยในงานเลี้ยง สุราถูกรินให้อย่าง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1139
เฟิงยังคงนั่งอยู่บนพื้น สะอื้นเบาๆ ราวกับลูกแมวขี้อ้อนคลอเคลียอยู่ข้างกายหลี่เทียนฉี่หลี่เทียนฉี่กล่าวเสียงทุ้ม “วันนี้ข้าเพิ่งได้รับข่าว การสังหารล้างตระกูลต่ง พวกเจ้าไม่เพียงแต่ทำงานไม่เรียบร้อย ยังปล่อยให้มีผู้รอดชีวิต!”“อะไรนะ?”ม่านตาของเฟิงหดเล็กลงนางมั่นใจในวิชาลอบสังหารของตนเองยิ่งนักภายใต้มือของนาง ไม่มีทางที่จะมีหลงเหลือผู้รอดชีวิตไปได้!แต่สุราทำให้คนเผยความในใจ น้ำเสียงของหลี่เทียนฉี่หนักแน่นจริงจัง ไม่เหมือนเรื่องล้อเล่นหลี่เทียนฉี่กล่าวเสียงเย็นชา “ปล่อยให้ไท่ผิงดีใจไปเถอะ! นี่เป็นข่าวลือที่ได้มาก่อนใคร รีบกลับไปรายงานนายของเจ้าซะ!”“พรุ่งนี้เช้า ข่าวนี้จะถูกตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เมื่อนั้นคนทั้งเมืองจะรับรู้ หากปล่อยให้เกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงเช่นนี้ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเกินคาดเดา!”“เจ้ารีบกลับไปสารภาพผิดเสียตอนนี้ ยังพอมีทางแก้ไข!”เฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆหากเรื่องนี้ปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเกรงว่าแผนการขององค์หญิงใหญ่จะต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า!เฟิงขมวดคิ้ว “จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีผู้รอดชีวิต? เป็นไปไม่ได้!”เฟิงไม่เคยสงสั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1140
ลมหนาวพัดกระหน่ำ หิมะโปรยปรายลมหนาวพัดกระหน่ำปะทะใบหน้า แต่เฟิงกลับไม่รู้สึกอะไรเลยนางมีไฟสุมอยู่ในอก มุ่งมั่นเพียงจะตามหาเด็กกำพร้าตระกูลต่งที่เหลือรอด แล้วฆ่าปิดปาก! เฟิงกวาดสายตาคมกริบไปทั่วบริเวณจวนตระกูลต่งภายในลานบ้านอันกว้างใหญ่ เงียบสงัดราวกับเมืองร้างเพื่อความไม่ประมาท เฟิงลอบเข้าไปสำรวจห้องหับน้อยใหญ่กว่าร้อยห้องของตระกูลต่งจนทั่วยืนยันอีกครั้งว่า นอกจากตนเองแล้ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก!เฟิงขมวดคิ้ว “หรือว่าข่าวขององค์ชายใหญ่จะผิดพลาด?”ครุ่นคิดอีกครา ความเป็นไปได้อีกอย่างก็ผุดขึ้นในสมองมีคนลงมือก่อนนาง ตอนนี้ได้พาตัวเด็กกำพร้าที่เหลือรอดไปยังที่ปลอดภัยแล้วนางพลาดเป้าทันใดนั้น เฟิงรู้สึกราวกับโลกทั้งใบถล่มทลายเมืองหลวงอันกว้างใหญ่มีบ้านเรือนอย่างน้อยก็เป็นล้านหลัง!การตามหาใครสักคนในเมืองหลวง ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทรเฟิงสูดลมหายใจลึก เพื่อให้ตนเองใจเย็นลง “จะต้องมีทางออก”ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกประตูเฟิงมองลอดประตูจวนตระกูลต่งออกไปเห็นนักการที่ว่าการชุดเขียวสองคน ถือโคมไฟเดินตรงมายังคฤหาสน์ตระกูลต่งนักการที่ว่าการร่างส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1141
ชายร่างสูงใหญ่ขยับกายเข้าไปใกล้ชายร่างผอม กระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หลายวันมานี้เพราะคดีนี้ทำเอาข้าอึดอัดแทบแย่ ตอนนี้ปรารถนาเพียงได้พบพานผีสาวสะคราญโฉม ให้ท่านชายผู้นี้ได้ปลดปล่อยเสียหน่อย!” เอ่ยจบ ร่างสูงก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไป ๆ ๆ! หากเป็นเช่นนั้นจริง เกรงว่าคงทำให้เจ้าขวัญหนีจนพูดไม่ออก!” ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าคนทั้งสองไป เมื่อครู่ยังหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่เลย บัดนี้กลับหวาดผวาประหนึ่งเผชิญหน้าศัตรูร้าย “เมื่อครู่เจ้าเห็นหรือไม่?” ทั้งสองต่างรู้ซึ้งแก่ใจว่า เมื่อครู่มิใช่ภาพหลอนที่ตนเองสร้างขึ้นเป็นแน่! มือทั้งสองข้างเลื่อนไปจับด้ามดาบอย่างไม่รู้ตัว ยามปกติเป็นนักการที่ว่าการที่มักวางอำนาจบาตรใหญ่ บัดนี้กลับหวาดกลัวราวกับลูกไก่ตัวน้อย กายสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง “เป็นเพราะเจ้า! เมื่อครู่ดันพูดจาเหลวไหล! ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า!” นักการที่ว่าการร่างสูงเจ็บคอจนพูดไม่ออกแล้ว! อย่าว่าแต่จะปลดปล่อยเลย เพราะหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ! เขาพยายามเบิกตากว้างสุดกำลัง หวังจะค้นหาเงาร่างนั้นในความมืดมิดราวน้ำหมึก ราตรีกาลนี้ราวกับตาข่ายแห่งความกลัวขนาดใหญ
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
