บทที่ 1532

หนึ่งวันหนึ่งคืนให้หลัง

ณ ค่ายต้าเซี่ย

ศพถูกโยนออกไปเกือบหมดแล้ว

ซุนชิงไต้พาหมอหญิงน้อยน่ารักกลุ่มหนึ่ง สวมเสื้อสีขาว ใบหน้าสวมหน้ากากอนามัย กำลังฉีดสุรากลั่นบริสุทธิ์ฆ่าเชื้อบริเวณกองศพ เพื่อป้องกันการปนเปื้อนของโรคระบาด

ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นสุราที่เข้มข้น ทำให้มึนงงไปหมด

กลิ่นศพที่เคยมีอยู่ ก็หายไปโดยสิ้นเชิง

เหล่าทหารรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก หายใจสะดวกขึ้นเยอะ

“ฮิฮิฮิ แผนการขององค์รัชทายาทช่างร้ายกาจยิ่งนัก!”

“กลิ่นศพไม่ได้หายไปไหน แต่ย้ายไปอยู่ที่เมืองซั่วเป่ยต่างหาก”

“ให้พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้สูดกลิ่นศพดูบ้าง!”

“หลายวันนี้ ข้าอัดอั้นจะแย่ ไม่กล้าหายใจแรงๆ เลย”

ชั่วขณะหนึ่ง ขวัญกำลังใจของกองทัพต้าเซี่ยก็ฮึกเหิมขึ้นมาทันที

จางไป่เจิงมองไปยังประตูเมืองซั่วเป่ยที่ปิดแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รัชทายาท แผนการของท่าน แม้จะร้ายกาจ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลวอยู่ดี!”

หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “ล้มเหลวหรือ? ท่านแม่ทัพจางกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

จางไป่เจิงสีหน้าเคร่งขรึม รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ชนะก็คือชนะ แพ้ก็คือแพ้

มีอะไรที่ไม่อาจยอมรับได้?

ท่