บทที่ 208

หลินกุ้ยเฟยหยิบกล่องผ้าสี่เหลี่ยมออกมาจากใต้หมอนแล้วมอบให้ฮ่องเต้หวู่

ฮ่องเต้หวู่ตะลึง “นี่อะไร?”

หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงเบา “นี่เป็นรางวัลที่ฝ่าบาทมอบให้หม่อมฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา หม่อมฉันใช้สอยอย่างประหยัด จึงเหลืออยู่บ้าง! อย่างน้อยก็มีอยู่หลายตำลึง ฝ่าบาทได้โปรดอย่ารังเกียจเลยนะเพคะ”

หัวใจของฮ่องเต้หวู่สั่นไหว เขาเปิดกล่องผ้าออก

อย่างที่คาดไว้ มีปิ่นปักผมทองคำ ไข่มุก และหยก และยังมีเศษเล็กๆ น้อยอีกจำนวนหนึ่ง สุดท้ายก็เป็นตั๋วเงินอีกหลายใบ บางส่วนก็เหลืองไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีอายุหลายปี

“พระสนม...เจ้า...”

ฮ่องเต้หวู่ตื้นตันจนแทบหลั่งน้ำตา “หลายปีมานี้ ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ...”

หลินกุ้ยเฟยพูดเบาๆ “หม่อมฉันไม่ได้ลำบากเลยเพคะ! เป็นฝ่าบาทต่างหาก ทรงงานหนักเพื่อแคว้น ราชกิจก็ยุ่ง จนเกศากลายเป็นสีขาวก่อนวัยอันควร จอนทั้งสองข้างก็เป็นจุดขาว...”

ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ พร้อมคืนกล่องผ้าให้หลินกุ้ยเฟย “ฉินกุ้ยเฟยผู้นั้น หากมีคุณธรรมได้สักส่วนหนึ่งในหมื่นของเจ้าก็คงจะดี ข้าก็คงไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้! แต่ว่าเงินนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเก็บกลับไปเถอะ!”

หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามที่สุด