เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 207
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 208
หลินกุ้ยเฟยหยิบกล่องผ้าสี่เหลี่ยมออกมาจากใต้หมอนแล้วมอบให้ฮ่องเต้หวู่ฮ่องเต้หวู่ตะลึง “นี่อะไร?”หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงเบา “นี่เป็นรางวัลที่ฝ่าบาทมอบให้หม่อมฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา หม่อมฉันใช้สอยอย่างประหยัด จึงเหลืออยู่บ้าง! อย่างน้อยก็มีอยู่หลายตำลึง ฝ่าบาทได้โปรดอย่ารังเกียจเลยนะเพคะ”หัวใจของฮ่องเต้หวู่สั่นไหว เขาเปิดกล่องผ้าออกอย่างที่คาดไว้ มีปิ่นปักผมทองคำ ไข่มุก และหยก และยังมีเศษเล็กๆ น้อยอีกจำนวนหนึ่ง สุดท้ายก็เป็นตั๋วเงินอีกหลายใบ บางส่วนก็เหลืองไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีอายุหลายปี“พระสนม...เจ้า...”ฮ่องเต้หวู่ตื้นตันจนแทบหลั่งน้ำตา “หลายปีมานี้ ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ...”หลินกุ้ยเฟยพูดเบาๆ “หม่อมฉันไม่ได้ลำบากเลยเพคะ! เป็นฝ่าบาทต่างหาก ทรงงานหนักเพื่อแคว้น ราชกิจก็ยุ่ง จนเกศากลายเป็นสีขาวก่อนวัยอันควร จอนทั้งสองข้างก็เป็นจุดขาว...”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ พร้อมคืนกล่องผ้าให้หลินกุ้ยเฟย “ฉินกุ้ยเฟยผู้นั้น หากมีคุณธรรมได้สักส่วนหนึ่งในหมื่นของเจ้าก็คงจะดี ข้าก็คงไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้! แต่ว่าเงินนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเก็บกลับไปเถอะ!”หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามที่สุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 209
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ถือสาฉินกุ้ยเฟยต่อเพราะไทเฮาแต่เมื่อวานนี้ ฮ่องเต้หวู่เพิ่งส่งฉินกุ้ยเฟยเข้าไปในตำหนักเย็น วันนี้เกิดเสียใจขึ้นมา แล้วออกราชโองการเปลี่ยนในชั่วข้ามคืน แบบนั้นความน่าเกรงขามของฮ่องเต้อยู่ที่ไหน?เว่ยซวินเอ่ยเสียงกระซิบ “ฝ่าบาทไม่เพียงแต่เงินเดือนของเหล่าชนชั้นสูงเท่านั้น แต่ยังมีเงินจำนวนมากที่ต้องใช้ในงานพระราชสมภพของไทเฮาด้วย เหตุใดไม่ให้ฉินกุ้ยเฟยเอาเงินมาชดใช้ความผิดล่ะพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่คิดอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อ คงมีเพียงเท่านี้”เขาไม่อยากจะไว้ชีวิตของฉินกุ้ยเฟยจริงๆแต่เพื่อเงิน เขาก็ทำได้แค่บีบจมูกแล้วยอมรับเท่านั้น!เว่ยซวินดีใจมาก “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ฉินกุ้ยเฟยยอมเสียเงินจำนวนมากเพื่อหนีออกมาจากภัยพิบัติขณะนี้ ไม่ว่าฉินกุ้ยเฟย หรือองค์ชายสี่ หรืออัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน ต่างก็ติดค้างหนี้บุญคุณเว่ยซวินมากมาย!เว่ยซวินเป็นขันทีนั้นไม่ผิดแต่พูดตามตรง เว่ยซวินไม่ต้องการเป็นศัตรูกับขุนนางที่มีตู้เหวินยวนเป็นผู้นำ!ทุกคนได้ประโยชน์แล้วทำไมต้องฆ่าต้องแกงกันด้วย?ในราชสำนักสามารถวิพากษ์วิจารณ์กัน เจ้าสังเกตข้า ข้าฟ้องร้องเจ้า วุ่นวายจนไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 210
ในสายตาของคนนอก ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินนั้นฉาวโฉ่ไม่น่าฟัง และอนาคตก็ดูเหมือนจะแย่มากขึ้นเรื่อยๆหลังชาวบ้านในเมืองหลวงกำลังดื่มชากัน ก็จะพูดถึงเรื่องไร้สาระที่องค์ชายเก้าทำ ทั้งหัวเราะเยาะ สาปแช่ง และดูแคลนอย่างไรก็ตามเว่ยซวินรู้ดีว่าองค์ชายเก้าผู้นี้ ไม่ได้ซ่อนความสามารถเอาไว้อีกแล้ว แต่กำลังแสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็น!ที่เขาทิศประจิมเมื่อคืนนี้กลุ่มขุนนางที่นำโดยตู้เหวินยวนก็ได้ทะเลาะกับองค์ชายเก้าอีกครั้งว่ากันว่า แม้แต่องค์ชายสี่ก็ยังพาพระชายาตู้ซื่อไปด้วยแค่คิดก็รู้ การปะทะของมังกรและพยัคฆ์ มันรุนแรงถึงระดับไหน!ผลก็คือองค์ชายเก้าเป็นฝ่ายชนะองค์ชายสี่และตู้เหวินยวนกลับไปพร้อมกับความล้มเหลว พ่ายแพ้ยับเยิน!นี่จึงทำให้เว่ยซวินมององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินใหม่อีกครั้งทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มไร้เดียงสาไม่เป็นอันตรายของหลี่หลงหลิน แม้แต่พระเก้าพันปีที่มีอำนาจคนนี้ก็ยังอดตกใจไม่ได้!เด็กคนนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว!จะเก็บไว้ไม่ได้!เป็นเพราะเหตุนี้ เว่ยซวินจึงได้เกิดแผนสร้างสันติสุขกับกลุ่มขุนนาง เปลี่ยนศัตรูให้เป็นพันธมิตร แล้วหันไปจัดการกับหลี่หลงหลินด้วยกัน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 211
แสงอันล้ำค่า ส่องสว่างพร่างพรายถึงบนฟ้า!รถเกวียนเต็มไปด้วยทองคำและตั๋วเงินเปล่งแสงเจิดจ้า สว่างจะไม่อาจลืมตามอง!“ขันทีเว่ย…”เสียงของฮ่องเต้หวู่สั่นเครือ “เร็ว! ดึงผ้าสีดำของรถม้าคันอื่นออก ให้ข้าดูเร็วเข้า!”เว่ยซวินรีบดึงผ้าสีดำของรถม้าแต่ละคันออกรถม้าทุกคัน เต็มไปด้วยทองคำตั๋วเงิน แสงสีทองในลักษณะเดียวกันเปล่งประกายส่องสว่าง ทำให้ผู้คนตกตะลึง!สูด สูด...แม้แต่เว่ยซวินก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง!พระเก้าพันปีคนนี้ แม้ว่าจะร่ำรวยไม่แพ้ใครในแว่นแคว้น!แต่ทั่วไปแล้ว เว่ยซวินจัดการเรื่องของตั๋วเงินและธนบัตร!ตั๋วเงินฉากหน้าอาจสูงค่า แต่สุดท้ายก็ไม่สู้มูลค่าจากเงินจริงทองแท้!เงินสดสองล้านตำลึง!ถึงขั้นต้องใช้รถม้าหลายสิบคัน ลากมันขึ้นมาเป็นภูเขาเงินภูเขาทองที่แท้จริง!ยังไม่ต้องพูดถึงเว่ยซวิน แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ ผู้สูงส่งแห่งเก้าห้า[footnoteRef:1] ก็แทบไม่ได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ในชีวิตเท่าใดนัก! [1: เลขเก้า เป็นเลขที่มีค่าสูงสุดในบรรดาเลขหยาง(เลขคี่) และมีเลขห้าอยู่ตรงกลาง ดังนั้น “เก้าห้า” จึงเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจของจักรพรรดิ] “องค์ชายเก้า นี่คือ…”เสียงของเว่ยซว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 212
เว่ยซวินมองส่งร่างที่เดินจากไปของฮ่องเต้หวู่ ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว!องค์ชายเก้าส่งเงินสดสองล้านตำลึงมาให้ นั่นช่วยแก้ปัญหายากของฮ่องเต้หวู่ได้อย่างแท้จริงและทำให้แผนการของเว่ยซวินที่ยังไม่ทันได้ใช้ ต้องถูกพับเก็บลงไปก่อน!“เฮ้อ...”เว่ยซวินถอนหายใจยาว ผ่อนคลายตนเองวันนี้เขานัดกับตู้เหวินยวนที่หอเซียนเมามาย หารือเรื่องสำคัญ!ฉินกุ้ยเฟยยังทนทุกข์อยู่ในตำหนักเย็น เรื่องนี้ยังทำไม่สำเร็จดี เช่นนี้ควรทำอย่างไรต่อ?เว่ยซวินคิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจออกจากวัง พบกับตู้เหวินยวนที่หอเซียนเมามายตามนัด!….หลี่หลงหลินยุ่งอยู่ที่เขาประจิมทั้งคืนหน้าประตูเต็มไปด้วยทะเลมนุษย์ คนเยอะป้วนเปี้ยน คึกคักกว่าตลาดสดเสียอีก!“เกิดอะไรขึ้น?”“หรือว่าคนขององค์ชายสี่จะมาหาเรื่องที่นี่?”ซูเฟิ่งหลิงตกใจ กระชับหอกเงินในมืออย่างลืมตัวสตรีท่าทางเย็นชายืนอยู่หน้าจวนตระกูลซู ดูวิตกกังวลเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นพี่สะใภ้รอง กงซูหว่านเมื่อเห็นหลี่หลงหลินและคนอื่นๆ เดินมา นางก็เดินเข้าไปหาพวกเขาทันที “องค์ชายเก้า พี่สะใภ้ใหญ่ น้องหญิง พวกท่านกลับมาเสียที!”หลี่หลงหลินพลิกตัวลงจากหลังม้า เหลือบมองฝ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 213
เหล่าขุนนางผู้สูงศักดิ์ยิ้มอย่างกว้าง ดูเหมือนจะเขินอายเล็กน้อยกงซูหว่านพูดอย่างเย็นชา “พวกเขามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะตำแหน่งว่างในมือท่านหรอกหรือเจ้าคะ?”หลี่หลงหลินตระหนักได้ทันทีพวกขุนนางสูงส่งเหล่านี้ ข้อมูลสื่อสารดียิ่งก็ไม่รู้ว่าไปรู้มาจากไหนว่าเขาเพื่อสร้างกองทัพตระกูลซูขึ้นมาใหม่ ได้ขอตำแหน่งขุนนางมาจากเสด็จพ่อหลายสิบตำแหน่งตำแหน่งว่างเหล่านี้ มีค่าสำหรับเหล่าขุนนางอย่างที่สุด!พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่เป็นสุนัข ดมได้กลิ่นก็กรูกันมาแล้ว!แต่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้ขุนนางที่ต้องการการเลื่อนตำแหน่ง ไม่มีทางใดให้เดิน เช่นนั้นก็มีทางเดียวเท่านั้น นั่นคือเข้าร่วมกองทัพ สร้างผลงาน รับรางวัล!อันที่จริง เหล่าขุนนางผู้สูงศักดิ์ทำกันเช่นนี้มาตลอดหลายปีที่ผ่านมาตำแหน่งที่ดีในกองทัพ ล้วนแต่ถูกขุนนางซื้อขายไปนานแล้วเมื่อเวลาผ่านไป กองทัพต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ ก็กลายเป็นกองทัพชายหนุ่ม ทรุดโทรม สูญเสียประสิทธิภาพในการรบถ้าไม่ใช่เพราะกองทัพตรงกูลซูคอยปกป้องชายแดนทางเหนือ ปกป้องแม่น้ำและภูเขาเอาไว้ ต้าเซี่ยคงล่มสลายไปนานแล้ว!จนกระทั่งหม่านอี๋บุกเข้ามา สงครามก่อกำเนิดขึ้น เส้นทางสู่สวรรค์ของ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 214
พูดตามหลักแล้ว องค์ชายและขุนนางเหล่านี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลซูซูเฟิ่งหลิงเป็นบุตรีคนเดียวของตระกูลซู และตอนนี้ก็เป็นชายาขององค์ชายเก้าแม้ว่าปากนางจะไร้หูรูด พูดจาหยาบคายแต่ในฐานะผู้อาวุโส ขุนนาง พวกเขาไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับเด็กสาวเช่นนาง ด้วยเกรงว่าจะเสียเกียรติ!ทว่าเหล่าขุนนางไร้ความปรานี วิจารณ์ซูเฟิ่งหลิงทั้งทางวาจาและภาษากายและย่อมต้องมีเหตุผลอยู่เบื้องหลัง!ขุนนางผู้มีชื่อเสียงเหล่านี้ทำเช่นนี้ แท้จริงเพราะพยายามประจบประแจงหลี่หลงหลิน!ซูเฟิ่งหลิงเป็นชายาที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ไม่ใช่เรื่องเท็จแต่ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าถึงแม้หน้าตานางจะสะสวย ทว่าอารมณ์ร้ายอย่างยิ่ง เป็นเสือโคร่งจอมดุดัน!มีโอกาสคราวใด เป็นต้องทุบตีองค์ชายเก้าร่ำไป!ไม่รู้ว่าองค์ชายเก้าในตอนนี้ ต้องกดเก็บความโกรธไว้ในใจมากแค่ไหน!ดังนั้น พวกเขาจึงจงใจทำให้ซูเฟิ่งหลิงต้องอับอาย เพื่อให้หลี่หลงหลินพอใจ“องค์ชายเก้า นางหนูจากตระกูลซูคนนี้ ช่างโง่เขลาเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!”“สงครามเป็นกิจการของบุรุษ นางที่เป็นสตรีผอมบาง เหตุใดถึงมีสิทธิ์มาชี้ไม้ชี้มือได้?”“องค์ชาย ท่านว่าใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 215
หลี่หลงหลินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ขอรับ!”จางเฉวียนตกตะลึง มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าได้ยินไม่ชัดเจน!”หลี่หลงหลินหัวเราะและพูดเบาๆ “ข้าบอกว่า ไม่ ขอรับ!”ดวงตาของจางเฉวียนเบิกกว้าง จ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน “เพราะเหตุใด?”หลี่หลงหลินพูดอย่างองอาจ “ข้าทำงานใต้บังคับบัญชาของเสด็จพ่อ สร้างกองทัพตระกูลซูขึ้นใหม่ ย่อมต้องทำให้ดีที่สุด ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทุกข้ออย่างเคร่งครัด! ถ้าข้าเปิดประตูหลังให้ลูกชายของท่าน นั่นไม่ใช่ว่าฝ่าฝืนกฎ ผิดระเบียบเพื่อหาประโยชน์ส่วนตนหรอกหรือ?“อีกอย่าง ท่านน้าเองก็มีอำนาจในกองทัพ การจะจัดหาตำแหน่งให้ลูกชายไม่ใช่ว่าง่ายดายมากหรอกหรือ? เหตุใดท่านจึงต้องมาขอเอาจากข้าด้วย?”“พูดกันตามตรง นั่นเพราะเขาเป็นพวกไม่เอาอ่าว ไร้ความสามารถ!”คำพูดของหลี่หลงหลินไร้ซึ่งความสุภาพและนอบเคารพเขาในฐานะชายผู้เสเพลอันดับหนึ่งในเมืองหลวง นอกจากจะรู้ว่าคณิกาคนไหนงาม โรงเตี๊ยมร้านไหนมึนเมาง่าย เขายังรู้อีกอย่างหนึ่งอีกด้วยนั่นคือชายเสเพลจากตระกูลใหญ่ เป็นคนไร้ประโยชน์ที่แท้จริงหรงกั๋วกง จางเฉวียน มีความสามารถไม่น้อย กิจการทางทหารก็บริหารได้อย่างยอดเย
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1288
ความยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮ่องเต้หวู่ เปี่ยมด้วยความพอใจอย่างยิ่ง “เจ้าเก้านี่มักจะทำให้ข้าประหลาดใจได้เสมอจริงๆ”ฮ่องเต้หวู่ทรงยกน้ำแกงปลาเบื้องหน้าขึ้น ค่อยๆ ลิ้มรสความหวานละมุน รสชาติยังคงติดตรึง ยิ่งกว่าความอร่อยที่รับรู้ทางรสสัมผัสคือความรู้สึกอิ่มเอมในพระทัยเมื่อเห็นฝ่าบาททรงพอพระทัยยิ่งนัก ฮองเฮาหลินจึงรีบทูลว่า “ฝ่าบาท หากฝ่าบาททรงโปรด หม่อมฉันสามารถทำน้ำแกงปลาถวายฝ่าบาทได้ทุกวัน เพื่อบำรุงพระวรกายของฝ่าบาทเพคะ ยิ่งไปกว่านั้น แม้พระโอรสจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นี่ก็เป็นความกตัญญูของเขาเพคะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงดื่มน้ำแกงปลาในชามจนหมดสิ้น ก็รู้สึกสบายพระวรกาย “ข้าไม่เคยได้ลิ้มรสเนื้อปลาที่สดอร่อยถึงเพียงนี้ คาดไม่ถึงว่าที่ตงไห่จะมีปลาพันธุ์ดีรสเลิศเช่นนี้อยู่ด้วย วันนี้ข้าถือว่าได้อิ่มหนำสำราญแล้ว!”เมื่อเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงสำราญพระทัย ก้อนหินที่ถ่วงอยู่ในใจของฮองเฮาหลินก็คลายลง นางกลัวว่าฮ่องเต้หวู่จะทรงลงพระอาญาแก่หลี่หลงหลิน ในความเห็นของฮองเฮาหลินแล้ว น้ำแกงปลาชามนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับชะตากรรมของหลี่หลงหลินทีเดียวฮ่องเต้หวู่มองไปที่เว่ยซวินอย่างสนพระทัยยิ่ง ตรัสว่า “สหาย เล่าให้ข้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1287
เรื่องในราชสำนักล้อเล่นไม่ได้เป็นอันขาด มิเช่นนั้นจะต้องนำพาภัยพิบัติมาสู่บ้านเมืองและราษฎร ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้ยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าเคร่งขรึม “ข้าตั้งใจจะเรียกตัวองค์รัชทายาทเข้าเมืองหลวงมาพบข้าทันที ข้าจะถามเขาต่อหน้า ว่าไอ้ ‘เหตุใดไม่กินโจ๊กเนื้อเล่า’ นี่มันหมายความว่ากระไรกันแน่!”ทันใดนั้น ฮองเฮาหลินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะทูลว่า “ฝ่าบาท สิ่งที่พระโอรสพูด ดูเหมือนว่า...ก็ไม่ผิดนะเพคะ”“อะไรนะ?”ในแววตาของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความเย็นชา “มิน่าเล่าหลี่หลงหลินถึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่าแม้แต่เจ้ายังเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา! เหลือเชื่อจริงๆ! มีแม่เช่นไรย่อมมีลูกเช่นนั้น!”เพียงชั่วพริบตา ความประทับใจดีๆ ที่ฮ่องเต้ทรงมีต่อฮองเฮาหลินมาตลอดหลายปีก็มลายหายไปสิ้นฮองเฮาหลินทูลเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท เกรงว่าพระองค์จะทรงเข้าพระทัยความหมายของหม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”กล่าวจบ ฮองเฮาหลินก็ทรงหยิบสาส์นฉบับนั้นออกมา ถวายให้ฮ่องเต้ “ฝ่าบาท นี่คือลายมือขององค์รัชทายาทเพคะ ขอฝ่าบาททอดแววตาด้วยเพคะ”ฮ่องเต้ทรงเหลือบมอง ในแววตาเต็มไปด้วยโทสะ “ข้าไม่ดู! ต่อให้เป็นล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1286
ฮองเฮาหลินทรงประหลาดพระทัยยิ่งนัก บนใบหน้าอันงดงามสมเป็นมารดาแห่งแผ่นดินปรากฏแววตกตะลึง “ฝ่าบาท เหตุใดฝ่าบาทจึงตรัสถึงพระโอรสเช่นนั้นเพคะ?”ฮองเฮาหลินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ทอดพระเนตรเห็นว่าฮ่องเต้หวู่ผู้ซึ่งปกติทรงโปรดปรานหลี่หลงหลินยิ่งนัก ยามนี้กลับเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทรงแสดงท่าทีรังเกียจหลี่หลงหลินกระทั่งเมื่อทรงทราบว่าปลานี้หลี่หลงหลินส่งมาจากตงไห่ด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้ ก็ไม่ยอมเสวยน้ำแกงปลาต่อฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พอนึกถึงหลี่หลงหลินขึ้นมา ก็รู้สึกเดือดดาลในท้อง ยิ่งไม่มีกะจิตกะใจจะเสวยน้ำแกงปลาใดๆ ทั้งสิ้น“ทำไม? ข้าต่างหากที่อยากจะถามเจ้าว่าเหตุใด! เหตุใดองค์รัชทายาทที่ปกติก็ดูดีๆ อยู่ พอไปถึงตงไห่จึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!”ฮ่องเต้หวู่กริ้วจนพระพักตร์แดงก่ำ แววตาลุกวาบด้วยโทสะขอบตาของฮองเฮาหลินแดงก่ำขึ้นทันที นางไม่เคยเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วถึงเพียงนี้มาก่อน ร่ำไห้สะอื้นไม่หยุด “ฝ่าบาท พระโอรสของหม่อมฉันเพียงแค่อยากจะบำรุงพระวรกายให้ฝ่าบาท เหตุใดจึงต้องทรงจ้องจับผิดเรื่องความเหลวไหลของเขาอยู่เรื่อย การส่งปลาด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้มันเหลวไหลมา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1285
ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรไปรอบๆ พระตำหนัก แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของฮองเฮาหลิน ก็ยิ่งทำให้โทสะพุ่งขึ้น “ฮองเฮาหลินอยู่ไหน! ข้าต้องการพบนางเดี๋ยวนี้!”ขันทีน้อยประจำตำหนักฉางเล่อรีบหมอบราบกับพื้น “ทูลฝ่าบาท วันนี้ฮองเฮาเสด็จออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ออกไป? ไปไหน?”คิ้วของฮ่องเต้หวู่ขมวดแน่น โทสะยิ่งพลุ่งพล่าน เดิมทีก็ทรงกริ้วเรื่องของหลี่หลงหลินอยู่แล้ว พอมาถึงช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ กลับหาตัวฮองเฮาหลินไม่พบอีกขันทีน้อยกล่าวเสียงสั่น “กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นเพียงผู้รับใช้ดูแลกิจวัตรประจำวันของฮองเฮา มิกล้าสอดรู้เรื่องที่เสด็จไปพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง ตรัสว่า “เว่ยซวิน ส่งคนไปตามหาฮองเฮาหลินกลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้! วันนี้ข้าจะต้องถามนางให้รู้เรื่องว่าอบรมสั่งสอนองค์รัชทายาทอย่างไร!”เว่ยซวินคิดในใจดูท่าครั้งนี้ฝ่าบาทจะทรงกริ้วจริงจัง แม้แต่ฮองเฮาก็คงยากจะรอดพ้นความผิดไปได้เว่ยซวินกล่าวเสียงหนัก “ฝ่าบาท กระหม่อมจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”ทันใดนั้น กลิ่นหอมระลอกแล้วระลอกเล่าโชยมาปะทะจมูก ตามมาด้วยเสียงใสกังวานราวระฆังเงินเป็นระลอกเว่ยซวินก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
