LOGINShare
บทที่ 653
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 816
ฉินซูจิบชาหนึ่งอึก เขาฉีกยิ้มแหยและถามว่า “องค์ชายกับขุนนางในราชสำนักมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด พระองค์มิได้ทรงละเลยที่จะให้ผลประโยชน์แก่พวกเขาใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"เรื่องนี้ย่อมแน่อยู่แล้ว หาไม่แล้วเหล่าขุนนางที่คุมอำนาจใหญ่ในมือจะยินดีเต็มใจทำงานให้ข้าได้อย่างไรเล่า?""การดึงให้พวกเขามาเข้าพวกต้องใช้เงินทองมากมาย ของกำนัลกับเงินบำเหน็จที่องค์จักรพรรดิประทานแด่องค์ชายในชีวิตประจำวันนั้นก็อาจมิเพียงพอใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"มู่หรงหัวชะงักไปชั่วขณะ และหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้าเขาถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านผู้อาวุโสคิดจะพูดกระไรหรือ? ท่านพูดมาเถิด มิเป็นไร”“กระหม่อมหมายความว่า หากองค์ชายทรงใช้เรื่องนอกเหนือกฎหมายในการหาเงิน องค์ชายพระองค์อื่นก็น่าจะทำเช่นเดียวกัน เพียงแค่จับจุดอ่อนของพวกเขาไว้ เช่นนั้นแล้วก็มิต้องกลัวว่าจะไม่มีข้ออ้างไปกล่าวโทษพวกเขาต่อหน้าพระพักตร์องค์จักรพรรดิ!”มู่หรงหัวรู้แจ้งขึ้นมาทันใด “ใช่แล้ว ไยข้าจึงมินึกถึงเรื่องนี้หนา เรื่องอื่นข้าก็มิค่อยรู้ แต่น้องสี่ของข้านั้นจัดการกิจการหอนางโลมหลายแห่ง ซึ่งนี่ถือเป็นเรื่องที่เสด็จพ่อทรงบัญชาไว้อย่างเข้มงวด!”
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 815
ฉินซูพยักหน้าช้า ๆ และกล่าวเชยชมด้วยความเคารพ "องค์ชายทรงพระปรีชาญาณสมกับคำร่ำลือ กระหม่อมขอนับถือจากใจพ่ะย่ะค่ะ""ท่านชมเกินไปแล้ว ท่านกล่าวชัดเจนถึงเพียงนี้ หากข้ายังมิเข้าใจอีกก็คงจะโง่เขลาเกินไปแล้วกระมัง"มู่หรงหัวครุ่นคิดอยู่พักใหญ่แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ ออกมาอีกหนฉินซูถามด้วยความสงสัย "องค์ชายทรงถอนหายใจด้วยเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?""ท่านผู้อาวุโสจูเก๋อ ท่านอาจยังมิทราบ แม้เสด็จพ่อจะยอมให้พวกเราคบหากับเหล่าขุนนางในราชสำนักโดยปริยาย ทว่าขุนนางฝ่ายทหารผู้มีอำนาจกลับมิเคยมีใครติดต่อกับเหล่าพี่น้องของข้าเลยแม้แต่คนเดียวอาจกล่าวได้ว่า อำนาจทางทหารของเป่ยเยี่ยนนั้นยู่ในพระหัตถ์ของเสด็จพ่ออย่างมั่นคง ดังนั้นจะหวังใช้เรื่องการครอบครองเมืองชิ่งโจวมายั่วยุฉินอู๋ต้าวให้บันดาลโทสะ เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ยากยิ่งยวดเสียแล้ว""องค์ชายทรงคิดว่า หากจะก่อความวุ่นวายขึ้นมา จำเป็นต้องยกทัพเปิดศึกหรือ?"มู่หรงหัวชะงักไปเล็กน้อย แล้วถามกลับว่า "มิใช่หรอกหรือ?"ฉินซูยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “แน่นอนว่ามิใช่ ตามสุภาษิตที่ว่า ปากคนน่ากลัวยิ่ง บางครั้งข่าวลือเพียงมิกี่คำ ยังน่ากลัวยิ่งกว่ากองทัพนับหมื่น
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 814
แววตาของซ่างกวนอวิ๋นซีวูบไหวเล็กน้อย นางกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะพูดตรง ๆ แล้วกัน เคล็ดวิชานี้เดิมทีก็สร้างขึ้นมาเพื่อสายเลือดแห่งร่างศักดิ์สิทธิ์โดยเฉพาะ เหมาะที่สุดแล้วที่จะให้เจ้าฝึกฝน เหตุที่ข้าถ่ายทอดให้เจ้า ก็เพราะอยากคบเจ้าเป็นสหาย ภายภาคหน้าอาจจะมีเรื่องที่จำต้องพึ่งพาเจ้าก็เป็นได้"เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ ฉงชูโม่ก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลมากขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกฉงนใจอยู่บ้าง"ข้าในยามนี้อยู่เพียงระดับสวรรค์ขั้นต้น แม้จะมีสายเลือดอะไรที่ท่านว่านั้นอยู่ในกาย พลังของข้าก็มิอาจทะลวงขึ้นไปได้ในชั่วพริบตา ข้าจะมีความสามารถอะไรไปช่วยท่านได้เล่า""เรื่องของวันข้างหน้า ใครเล่าจะรู้ได้ ถือว่าข้าเดิมพันกับเจ้าครั้งหนึ่งก็แล้วกัน"ได้ยินเช่นนี้ฉงชูโม่ก็เงียบมิพูดอะไรอีก“จงตรึกตรองให้ดีเถิด อ้อ จริงสิ หากเจ้าหมายจะฝึกเคล็ดวิชานี้ให้สำเร็จ เจ้าจะต้องรักษาร่างบริสุทธิ์นี้ไว้ มิเช่นนั้น พลังของเจ้าจะหยุดอยู่ที่ระดับสวรรค์ตลอดไป และจะมิอาจก้าวหน้าได้แม้แต่น้อย”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซ่างกวนอวิ๋นซีก็ป้ายอาญาสิทธิ์ออกมาจากอกเสื้อแล้วโยนใส่มือของฉงชูโม่“ป้ายนี้เจ้าจงเก็บไว้ให้ดี หากมีเรื่องจำ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 813
หลังจากที่ซ่างกวนอวิ๋นซีฝึกตนเสร็จ นางก็มาที่หน้าต่างพลางยืดเส้นยืดสายขณะนั้นเอง นางชำเลืองมองไปยังคฤหาสน์ที่อยู่อีกฟากของคูเมืองจากระยะไกล!ที่หน้าลานเรือน ฉงชูโม่กำลังดูแลดอกไม้และต้นหญ้าอยู่ตรงนั้นซ่างกวนอวิ๋นซีหรี่ตามองนางครู่หนึ่ง ใบหน้าอันงดงามก็เผยสีหน้าตกใจอย่างเหลือเชื่อออกมาในทันที!จากนั้นร่างของนางพลันไหววูบ พริบตาเดียวก็หายไปจากที่เดิมแล้วที่ลานหน้าคฤหาสน์นั้นฉงชูโม่รู้สึกขึ้นมาทันทีว่ามีใครบางคนเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณทันใดนั้น ก็เห็นเงาร่างงามกำลังเดินเข้ามาช้า ๆ จากทางประตูสตรีผู้นี้งดงามปานล่มเมือง รูปร่างก็โดดเด่นน่าชื่นชม!ในวันที่หนาวจัดเช่นนี้ นางกลับสวมเพียงกระโปรงยาวสีแดงตัวเดียว ดูเหมือนจะมิรู้จักความหนาวเย็นจัดนั้นเลยฉงชูโม่หยุดมือพร้อมกับเผยสีหน้าประหลาดใจ นางเลิกคิ้วและถามว่า "ท่านเป็นเจ้าสำนักหอดารารักษ์ใช่หรือไม่?"ซ่างกวนอวิ๋นซีพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับพินิจพิจารณานางอย่างมิแสดงอารมณ์ใด "ฉินซูมิได้อยู่ที่นี่ ท่านคงมาเสียเที่ยวแล้ว"ฉงชูโม่มิได้สนใจนางมากนัก พูดจบก็ยังคงจัดการกับต้นกุหลาบสองสามต้นนั้นต่อไปแต่ซ่างกวนอวิ๋นซี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 812
มู่หรงเซี่ยวเทียนกล่าวต่อ “ประเด็นสำคัญที่สุดคือ แค่กำลังพลเพียงหมื่นนายเขาก็สามารถทำลายล้างแคว้นศัตรูลงได้ กลศึกทั้งบุ๋นและบู๊ของเขาเหนือกว่าคนธรรมดายิ่งนัก เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้นำที่เก่งกาจทั้งในสนามรบและการปกครอง! และที่สำคัญที่สุดคือ สถานะของเขายังสูงส่งมาก นับว่าเหมาะสมกับเจ้าอย่างยิ่ง!”เมื่อเห็นเขาพูดด้วยสีหน้าแย้มยิ้มยินดี ความอยากรู้อยากเห็นของมู่หรงอวิ๋นเจิงก็ถูกกระตุ้นขึ้น“เสด็จพ่อ ผู้ที่พระองค์ตรัสถึงคือผู้ใดหรือเพคะ? เขามีสามเศียรหกกร[footnoteRef:0]หรือเพคะ? มิเช่นนั้นเขาจะเก่งกาจปานนี้ได้อย่างไร?!” [0: สามเศียรหกกร อุปมาถึง เก่งกาจ มีความสามารถโดดเด่นเหนือคนทั่วไป] มู่หรงเซี่ยวเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “คนผู้นี้ก็คือ ฉินซู องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน!”มู่หรงอวิ๋นเจิงชะงักเล็กน้อย และอุทานด้วยความตกใจ “เสด็จพ่อ พระองค์ประสงค์ให้ลูกแต่งงานกับฉินซูหรือเพคะ”“เหตุใดเล่า เจ้ามิเต็มใจรึ?”“แต่ลูกได้ยินมาว่า รัชทายาทแห่งต้าเหยียนเป็นคนไร้ประโยชน์ รู้เพียงแต่หมกมุ่นกับสุรานารี...”“เฮ้อ ข่าวพวกนั้นก็แค่ข่าวลือเท่านั้น หากฉินซูเป็นพวกไร้ประโยชน์จริง ๆ เจ้าสำนักหอดาร
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 811
“ก่อนที่จะอุทิศตนรับใช้อ๋องฉี กระหม่อมได้เดินทางท่องเที่ยวสำรวจในยุทธจักรอยู่เป็นนิจ จึงได้ผูกมิตรภาพกับเหล่าสหายมากหลายจากต้าเหยียน บางคนเป็นจอมยุทธ์พเนจรในยุทธภพ และบางคนก็เป็นผู้ทรงเกียรติจากตระกูลราชบัณฑิตที่มีชื่อเสียงในคราที่กระหม่อมตกทุกข์ได้ยาก พวกเขาทั้งหลายต่างยื่นไมตรีให้แก่กระหม่อม เพียงแต่องค์รัชทายาทผู้รอวันปลดผู้นั้นมีอำนาจยิ่งใหญ่เกินไป กระหม่อมมิอยากลากคนอื่นมาเดือดร้อนด้วย จึงจำใจต้องหนีมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูพูดโดยมิลังเลมู่หรงหัวได้ฟังคำพูดนั้น ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าตนเลือกคนมิผิดจริง ๆ คนที่ดำรงอยู่ในยุทธภพได้อย่างเสรีเช่นนี้ จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไรกันเล่า!เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ปลอบใจว่า "ท่านหาได้ต้องกังวลไม่ พี่ฉินผู้นี้ ข้าเคยได้พบกับเขามาแล้ว เขาเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมา มีอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ มิเหมือนคนประเภทที่แค้นฝังหุ่นเยี่ยงนั้น!เขาเคยบอกกับข้าไว้ว่า เขามิเคยถือโทษท่านเลย อีกทั้งยังบอกด้วยว่า หากข้าตามหาท่านพบแล้วก็ให้รีบแจ้งเขา เขาจะได้มาทำความรู้จักกับท่านสักครั้ง"ใบหน้าของฉินซูเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาโบกมือปฏิเสธ
