บทที่ 4

บทที่4

“รัชทายาทแคว้นจ้าว”

“ไม่ได้นะเจ้าคะ” แม่นมหม่าตะโกนก้อง แคว้นจ้าวและแคว้นเว่ยทำศึกสงครามยืดเยื้อมาหลายปี กิตติมศักดิ์ของรัชทายาทแคว้นจ้าว ไม่ว่าอยู่ซอกมุมใดก็ล่วงรู้

“สองคราแล้วนะหม่าย่งเจิน” กวนเหยเหอเกลียดนางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถูกนางที่เป็นเพียงบ่าวพูดแทรกถึงสองครั้งโทสะยิ่งทวีคูณ

“ลากนางออกไปโบยโทษฐานไม่รู้จักนายบ่าว” สิ้นเสียงประมุขของตระกูล บ่าวรับใช้ผู้ชายก็ลากแม่นมหม่าออกไปกลางลานทันที

“ไม่นะ ท่านพ่ออย่าลงโทษแม่นมเลย นางไม่ได้ตั้งใจคิดแข็งข้อท่าน” ไม่มีใครฟังเสียงนาง เสียงของนางไร้ค่า ขนาดนกกายังไม่รับรู้

“โบยนางสี่สิบไม้”

“ไม่! อย่าทำนาง ได้โปรดท่านพ่อละเว้นแม่นมข้าด้วย ข้ายอมแต่ง ข้ายอมแต่งกับใครก็ได้ที่ท่านต้องการ” กวนเสี่ยวถงวิ่งเข้าไปดึงทึ้งบ่าวรับใช้ที่กำลังถึงไม้ง้างเตรียมลงทัณฑ์

“ข้าไม่ได้ถามความสมัครใจของเจ้ากวนเสี่ยวถง ไม่ว่าเจ้าจะยอมหรือไม่เจ้าก็ต้องแต่ง ลากนางออกมา”

“ไม่ อย่า อย่า” ร่างบางถูกบ่าวรับใช้ที่เป็นสตรีสองนางตรึงแขนทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ขยับเข้าไปตรงที่แม่นมหม่าถูกโบย

เสียงไม้กระทบเนื้อดันลั่นผนวกเสียงกรีดร้องของสตรี กวนเสี่ยวถงกำมือแน่น ดวงหน้าอาบไปด้วยน้ำตา แววตาของนางค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้น ไอร้อนรอบๆกายค่อยๆปะทุ

“ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู ยะ อย่า อย่า” แม่นมหม่าส่ายหน้าห้ามห้ามปราบทั้งที่แผ่นหลังของนางยังถูกไม้ฟาดลงมา

กวนเสี่ยวถงทิ้งตัวทรุดกายลงไปนั่งกับพื้น ทำไมแม่นมถึงห้ามนางอีกแล้ว ถูกทำร้ายขนาดนี้ยังไม่ให้นางช่วยอีก

“พอ! จำความรู้สึกนี้เอาไว้ให้ดีแม่นมหม่า เจ้าต้องตามคุณหนูของเจ้าไปอยู่ต่างแคว้น ไม่ว่าเจ้านายจะสั่งอะไรก้มหน้าทำตามเท่านั้นอย่าแม้แต่จะคิดเงยหน้าถึงมามอง ข้าใจดีกับเจ้าที่สุดแล้วรู้ไว้ซะ” กวนหยงเหอทิ้งทั้งคู่เอาไว้กลางลาน

“แม่นม” กวนเสี่ยวถงสะบัดตัวออกจากพันธนาการ คลานเข้าไปหาแม่นมที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น

“ทำไมท่านไม่ให้ข้าใช้พลัง” กวนเสี่ยวถงพูดทั้งน้ำตา ตอนที่นางถูกโบย ยังไม่เจ็บเท่าที่แม่นมถูกกระทำ แม่นมหม่าเปรียบเสมือนแม่แท้ๆของนาง

“ยะ ยังมะ ไม่ ถึงเวลา” แม่นมหม่าพยายามรวบรวมกำลังคุย รู้ตัวแล้วว่าคงทนพิษบาดแผลครั้งนี้ไม่ไหว กวนหยงเหอไม่ได้อยากให้นางตามไปดูแลคุณ แต่ต้องการให้นางตายวันนี้!

“แล้วเมื่อไร เมื่อไรกัน! ฮื่อๆ” นางต้องทนไปถึงเมื่อไรเวลานั้นถึงจะมาถึง

“โถ่คุณหนู เมื่อท่านอายุครบ 18 อีกไม่นานแล้วทนอีกนิดเดียว”

กวนเสี่ยงถงพยายามพยุงร่างปวกเปียกเพื่อกลับเรือนไปรักษา แต่แม่นมไม่ให้ความร่วมมือกับนางเลย กวนเสี่ยงถงตัวเล็กกว่าแม่นมหม่ามากนัก

“พอเถอะเจ้าค่ะ ข้ารู้ตัวดีว่าคงไม่รอด แค่กๆ” กระอักเลือกออกมากองใหญ่

“ไม่ ไม่ ท่านต้องไม่เป็นอะไร ข้าก็เคยถูกโบยข้ายังรอดเลย” กวนเสี่ยวถงพูด นางไม่ได้ปลอบใจคนเจ็บ แต่กำลังปลอบใจตัวเอง แม่นมชรามากแล้ว ถูกตีไม่ยั้งขนาดนี้ คง..

“คุณหนูท่านสัญญากับข้า ท่านจะต้องรอจนอายุครบ 18 ถึงจะใช้พลังทั้งหมดได้”

“ข้ารู้แล้ว ท่านอย่าพูดเรื่องเดิมๆได้ไหมตอนนี้ พยายามหยักตัวลุกขึ้นก่อน”

“ท่านรับปากข้า ท่านจะต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้โดยไม่มีข้า”

“ไม่! อย่าพูดแบบนั้น ท่านต้องไม่เป็นอะไร”

“รับปากข้า คุณหนู ระ..รับปากข้า” เสียงแม่นมหม่าแผวเบาลงเรื่อยๆ ราวกับจะบอกว่านางกำลังจะเดินทางไปสู่ภพหน้า

“ฮึก อื่อ แม่นมอย่าทิ้งข้าไป ได้โปรดอย่าจากข้าไป ข้าไม่เหลือใครแล้ว”

“รับ..ปะ..ปากข้า” สิ้นเสียงนั้นแม่นมหม่าก็หลับตรลง

“ข้า…จะอยู่ต่อไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าจะมีชีวิตต่อไป”

กวนเสี่ยวถงก้มลงซบร่างไร้วิญญาณของหญิงชรา

“ไม่ แม่นม อาาาาาา อร๊าาาาย ฮื่ออออออ แม่นมอย่าทิ้งข้า”

เสียงร้องคร่ำครวญราวจะขาดใจดังไปทั่งลานกว้าง บ่าวรับใช้ยืนมองดูอยู่ไกลๆ แต่ไม่มีใครเข้าไปช่วยนางแม้แต่คนเดียว

หากคนภายนอกได้ยินเสียงนี้คงคิดเพียงว่าบุตรีของเสนาบดีเศร้าโศกที่ต้องแต่งงานกับรัชทายาทผู้เหี้ยมโหด ความจริงแล้วเกิดสิ่งใดขึ้นมีเพียงคนในจวนเสนาบดีเท่านั้นที่ล่วงรู้