4 : จวนหลังใหม่

บทที่ 4

'จวนหลังใหม่'

.

.

“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ยามเหม่าแล้ว”

เสียงปลุกดังขึ้นข้างหูมันทำให้ซ่งหลิงซูที่กำลังหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย นางบิดขี้เกียจเล็กน้อย ยืดขาเรียวเหยียดยาวเพราะรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่เพื่อพยายามปรับแสงที่สาดส่องเข้ามากระทบในม่านตา

“ลุกเถิดพ่ะย่ะค่ะ นี่ยามเหม่าแล้ว ประเดี๋ยวต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับฮองเฮา”

เสียงนั้นดังมาจาก ‘สวีกงกง’ ขันทีคนสนิทขององค์หญิงซ่งหลิงซูที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เยาว์วัยจึงเป็นขันทีที่อายุรุ่นราวคราวมารดา ก่อนจะย้ายมาดูแลซ่งหลิงซูเขาก็เคยดูแลมารดาของนางที่เป็นสนมมาก่อน เมื่อมารดาเสียไปจึงถูกโยกย้ายให้มาดูแลซ่งหลิงซูต่อ

“ยังเช้าอยู่เลยจะรีบตื่นไปไหนกัน” ซ่งหลิงซูมุดใบหน้าเข้าไปใต้ผ้าห่มเช่นเดิมด้วยความขี้เกียจแต่ก็ถูกสวีกงกงดึงผ้าห่มออก

“ลุกเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรกัน” นางพึมพำออกมาเมื่อถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งหนึ่ง “นี่ข้าอุตส่าห์ได้มาเกิดใหม่เป็นองค์หญิงแล้ว แต่ก็ยังต้องตื่นเช้าอีกหรือไง?”

“อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ?” สวีกงกงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพึมพำไม่ถนัดนัก

“ไม่มีสิ่งใดหรอก”

ซ่งหลิงซูขยับตัวลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปชำระกาย แต่ทันทีที่เท้าเหยียบลงบนพื้นกลับรู้สึกเหมือนว่าตนเองไร้ขาจนเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นก้นจ้ำเบ้าเต็มแรงจนความเจ็บปวดแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย

“องค์หญิงของกระหม่อมเป็นเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” สวีกงกงรีบเข้ามาช่วยประคองซ่งหลิงซูให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงดี ๆ

“เจ็บชะมัด” ซ่งหลิงซูบ่นพึมพำออกมามือเท้าจับสะโพกตนเองด้วยสีหน้าเหยเก

สวีกงกงเห็นเช่นนั้นก็แย้มยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา “องค์หญิงโปรดระมัดระวังตัวด้วย เมื่อคืนร่วมอภิรมย์มาทั้งคืน วันนี้จะอ่อนแรงก็ไม่แปลกนักพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของสวีกงกงมันทำให้เหตุการณ์เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาไหลย้อนกลับเข้ามาในความคิดของซ่งหลิงซู ทุกภาพทุกเสียงและทุกสัมผัสยังติดตรึงใจไม่ลืมเลือน เมื่อคืนนั้นล้วนกระทำลงไปด้วยความใคร่ในตัณหาราคะ มัวเมาความสุขสมจนหน้ามืดหูดับตาบอดไปหมด

แต่ในยามนี้ที่สติสัมปชัญญะกลับคืนมาแล้ว

พอความเงี่ยนหมดไป ความอับอายก็เข้ามาแทนที่

มือเล็กยกขึ้นปิดบังใบหน้าตนเองด้วยความอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แล้วไม่รู้ว่าเมื่อคืนมีผู้ได้ยินได้ฟังเสียงร้องครวญครางอันสุขสมราวกับได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเก้าฟ้าของนางบ้าง

‘หมดสิ้นกันภาพลักษณ์องค์หญิงผู้สูงส่งของข้า บรรลัยหมดแค่เพราะปล่อยให้ความเงี่ยนครอบงำ’

“องค์หญิงอย่าช้าเลยพ่ะย่ะค่ะ ต้องรีบไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับฮองเฮา”

แม้จะอับอายแต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ซ่งหลิงซูทำได้เพียงคิดแค่ว่า เรื่องเซ็กซ์มันเรื่องธรรมชาติ ใคร ๆ ก็มีเซ็กซ์จะอายทำไมกัน!

..........

.

หลังจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับฮองเฮาเพื่อยกน้ำชาตามธรรมเนียมประเพณีแล้ว ซ่งหลิงซูก็ต้องออกนอกวังมาพร้อมสามีทั้งสองคนเพื่อดูจวนที่จะย้ายเข้าอยู่ในอีกสามวันข้างหน้า

เนื่องด้วยนางแต่งงานแล้ว ตามธรรมเนียมประเพณีก็ต้องย้ายออกไปอยู่จวนนอกวังเพราะมันคงจะไม่เหมาะสมถ้าองค์หญิงจะพาสามีมาอยู่วังหลังร่วมกับพระสนมหรือองค์หญิงองค์อื่น ๆ

จวนที่ราชสำนักจัดเตรียมไว้ให้เป็นจวนใกล้ตลาด มีความเจริญรุ่งเรืองและมีผู้คนมากมายเดินผ่าน ไม่เปลี่ยว ไม่อันตราย เหมาะสมแก่การอยู่อาศัยอย่างยิ่ง

ทั้งสามคนเดินเข้ามาภายในจวนที่ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมเข้าอยู่อาศัยได้ทันที

เหยียนอี้ลากนิ้วไปตามเสาที่น้ำมันขัดเงาเพิ่งแห้งไปได้ไม่นาน “เดิมทีจวนนี้เคยเป็นของอดีตมหาเสนาบดีในรัชสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน”

“อ๋อ ถึงว่าใหญ่นัก” ซ่งหลิงซูพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ฉุกคิดบางอย่างออก

จวนขุนนางใหญ่ย่อมต้องได้รับสืบทอดสู่ลูกหลานไม่ใช่หรือ?

มันก็คงมีเหตุผลไม่มากที่ทำให้จวนถูกยึดคืนสู่ราชสำนักและปล่อยให้ร้างไร้ผู้คนอยู่อาศัยเช่นนี้ หนึ่งในนั้นคือตายหมด…

นางหันขวับไปจ้องหน้าเหยียนอี้ทันที สีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย “ยะ… อย่าบอกนะว่าพวกเขาต้องโทษประหาร ตายยกบ้าน จนจวนถูกราชสำนักยึดคืนเช่นนี้?”

เหยียนอี้หัวเราะเบา ๆ กับท่าทางตื่นกลัวของซ่งหลิงซู “พวกเขาต้องโทษจริง แต่ไม่ได้โดนประหารยกบ้านหรอก แต่ถูกเนรเทศไปอยู่บ้านนอกต่างหาก จวนนี้จึงถูกราชสำนักยึดคืนเพียงเท่านั้น”

เมื่อได้คำตอบอันหนักแน่นมันก็ทำให้ซ่งหลิงซูถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางกวาดสายตามองจวนหลังใหญ่ที่มีเรือนมากมายตั้งเรียงรายอย่างงดงามก็พลันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

‘โชคดีแล้วโจวหลิงที่ได้ข้ามภพมาเป็นองค์หญิง ไม่ต้องลำบากสู้ชีวิตเหมือนในซีรีส์ เพราะชีวิตตอนนี้โคตรจะดี!’

นางรีบเดินสำรวจไปทั่วจวนด้วยความตื่นเต้น ดวงตาคู่สวยทอประกายระยิบระยับยามเปิดห้องนู้นออกห้องนี้ ทุกห้องล้วนถูกประดับประดาอย่างงดงามวิจิตรไม่มีห้องไหนเลยที่ปล่อยโล่งไร้สิ่งของ

มือเล็กหยิบรูปสลักหยกขึ้นมาดูใกล้ ๆ พลางคิดในใจ ‘นี่สิ ชีวิตดี ๆ ที่ลงตัว มีแต่ความสบายจนมองไม่เห็นความลำบากเลย ชาตินี้ข้าจะลำบากกับเขาบ้างไหมเนี่ย เกิดเป็นองค์หญิงมันดีแบบนี้นี่เอง’

ซ่งหลิงซูมัวแต่สนใจข้าวของมีค่าภายในห้องโดยไม่ทันสังเกตว่าในยามนี้สองบุรุษกำลังจับจ้องนางอยู่ไม่วางสายตา ไม่ว่านางจะขยับไปทางไหนพวกเขาล้วนมองตามทั้งสิ้น แววตาในตอนนี้ทอประกายระยิบระยับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ถูกปลุกจากความร่าเริงสดใสของนางที่ทำให้พวกเขามันเขี้ยวจนอยากย่ำยีให้สาแก่ใจ

เซียวหยางชุนเลื่อนมือลงมาปลดเข็มขัดคาดเอวออกก่อนจะเป็นฝ่ายลุกเดินมาหาซ่งหลิงซูก่อน เขาคว้าเอวคอดบางดั่งต้นหลิวของนางเอาไว้ทำให้นางตกใจหันกลับมามอง

“มะ… มี อื้อ!~” เสียงของซ่งหลิงซูกลืนหายไปในลำคอเมื่อถูกเซียงหยางชุนประกบจูบลงมาอย่างแนบแน่น

ปลายลิ้นของทั้งสองตวัดไล่เลียกันอย่างเร่าร้อนจนเกิดเสียงจูบอันชื้นแฉะดังระงมออกมา เซียวหยางชุนดันตัวของซ่งหลิงซูไปยังเสาต้นหนึ่งจากนั้นจึงจับแขนของนางมัดไว้กับเสาด้วยเข็มขัดหนังของเขา

“เจ้าจะทำอะไร?” ซ่งหลิงซูหน้าตาเหลอหลาเมื่อถูกจับมัด

แต่แทนที่เซียวหยางชุนจะตอบ เขากลับงัดท่อนเนื้อลำอวบใหญ่ออกมาก่อนจะจ่อส่วนหัวไปยังปากของซ่งหลิงซู ในตอนแรกนางยังสับสนกับการกระทำของเขาจึงไม่ยอมอ้าปากทำให้องค์ชายหนุ่มดันส่วนหัวกระแทกปากของนางซ้ำ ๆ จนสุดท้ายซ่งหลิงซูต้องยอมอ้าปากออกเพื่อกลืนกินท่อนเอ็นอุ่นเข้ามาในปาก

“ปากของเจ้าอุ่นยิ่งนัก”

“อื้อ!” ซ่งหลิงซูเบิกตากว้างเมื่อถูกเซียวหยางชุนจิกหัวจนผมแทบขาด แต่ก็ร้องโวยวายสิ่งใดไม่ได้เนื่องด้วยแก่นกายลำอวบใหญ่ยังกระแทกอยู่ภายในปากของนางจนแทบจะอาเจียนยามมันไหลลึกลงคอ

“พระองค์ทรงเบามือหน่อย” เหยียนอี้เดินเข้ามาห้ามปรามเซียวหยางชุน

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของข้า” เซียวหยางชุนหันไปจ้องเหยียนอี้ตาเขม็งก่อนจะมองต่ำลงไปยังเป้าของอีกฝ่าย “อย่าทำตัวเป็นคนดีนักเลย เจ้าเองก็แข็งแล้ว”

เหยียนอี้ไม่ได้ตอบสิ่งใดเขาเลือกจะทิ้งตัวลงนั่งระหว่างขาของซ่งหลิงซูเพราะยอมรับว่าอารมณ์ปรารถนาของตนก็กำลังพลุ่งพล่านแผดเผาร่างกายเช่นเดียวกัน

ซ่งหลิงซูเหลือบตามองเหยียนอี้ที่กำลังจะเสียบแก่นกายเข้ามาในรูสวาทของนางก็ตกใจรีบคายแก่นกายของเซียวหยางชุนออกจากปาก

“พวกเจ้าจะทำกับข้าที่นี่หรือ?!”

“แปลกตรงไหนกัน อย่างไรเสียที่นี่ก็ต้องเป็นจวนของพวกเราอยู่ดี” เซียวหยางชุนกล่าว

“ตะ… แต่ข้ายังเจ็บอยู่เลย” ซ่งหลิงซูจ้องตากับสามีทั้งสองอย่างอ้อนวอนเพราะกิจกรรมรักเมื่อคืนยังตราตรึงไม่หายจะซ้ำรอยเดิมอีกเกรงว่ามันจะอักเสบ

“อ๊า!”

แต่เหมือนสายตาอ้อนวอนของนางจะไม่เป็นผลเพราะสุดท้ายแล้วเหยียนอี้ก็กระแทกแก่นกายเข้ามาในตัวของนางอยู่ดี ร่างบอบบางจิกเกร็งด้วยความเจ็บระคนจุกในเวลาเดียวกันเมื่อแก่นกายลำอวบใหญ่ไม่เว้นช่วงให้นางพักหายใจหายคอเลย ทันทีที่เข้าจนลึกสุดลำยาว เหยียนอี้ก็เริ่มซอยเอวในจังหวะหนักหน่วงจนซ่งหลิงซูหัวสั่นหัวคลอน

“บอกให้ข้าเบา แต่เจ้ากระแทกไม่ยั้งเชียว” เซียวหยางชุนยกยิ้มมุมปากยามเหยียนอี้ซอยเอวถี่ยิบจนเสียงเนื้อกระทบกันดังระงมออกมาไม่ขาดช่วง

เขาหันกลับมาหาซ่งหลิงซูก่อนจะจิกผมของนางจนหน้าหงายแล้วยัดแก่นกายลำอวบใหญ่เข้าไปในปากเล็กอีกครั้ง “ทำให้ข้าเสร็จในปากเจ้าหน่อย”

ซ่งหลิงซูน้ำตาไหลอาบแก้มยามถูกย่ำยีทั้งข้างบนข้างล่างอย่างหนักหน่วง นางไร้หนทางขัดขืนเพราะแขนถูกมัดไว้กับเสาเหมือนทาสกามของสองบุรุษไม่มีผิด ไม่คาดคิดด้วยว่าพวกเขาจะกล้าทำกับนางแบบไม่เลือกสถานที่ จากนี้ไปคงต้องระวังตัวให้มากเผลอไผลไม่ได้เชียวมีหวังโดนจับแทงทุกที่ทุกเวลาเป็นแน่

แก่นกายลำอวบใหญ่ยังคงขยับเข้าออกภายในปากของซ่งหลิงซูจนน้ำหูน้ำตาไหล แทบจะอาเจียนออกมายามมันแทงลึกลงคอ ร่างบอบบางยังคงขยับโยกจากแรงกระแทกกระทั้นเบื้องล่าง

“ข้าจะแตกใส่ปากใส่หน้าเจ้า!” เซียวหยางชุนจิกรั้งผมนุ่มขึ้น

ไม่นานเขาก็ปลดปล่อยความต้องการออกมา น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งใส่ปากไหลลงลำคอของซ่งหลิงซูไปส่วนหนึ่ง อีกส่วนนั้นองค์ชายหนุ่มถอนกายออกมาแล้วปล่อยให้น้ำคาวรักฉีดใส่หน้าของนางจนไหลเยิ้ม

“อร่อยหรือไม่?” เซียวหยางชุนปาดคราบน้ำรักบนใบหน้าใส่ปากของนางด้วยรอยยิ้ม

“อร่อยมาก น้ำของเจ้าหวานยิ่งนัก” ซ่งหลิงซูแลบลิ้นเลียนิ้วของเซียวหยางชุนอย่างยั่วยวน

“เดี๋ยวข้ามาต่อ ไปหาน้ำชามาแก้กระหายก่อน”

เซียวหยางชุนสวมใส่อาภรณ์ให้เรียบร้อยก่อนจะหันตัวเดินออกไปจากห้อง และไม่ลืมจะปิดประตูให้เรียบร้อยทิ้งให้ซ่งหลิงซูอยู่กับเหยียนอี้ภายใน