ผู้หญิงที่ชอบ

-องศา-

"...แม่ขา" เสียงสดใสของคนตัวเล็กข้างกายทักทายคนที่นั่งรออยู่ในห้องก่อนแล้ว ขาเรียวก้าวเร็วๆ ไปที่เบื้องหน้าก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดคนที่นั่งรออยู่บนโซฟาอย่างรวดเร็ว

"รอนานไหมคะ"

"ไม่นานจ๊ะแม่เพิ่งจะมาถึงเหมือนกัน" ผมยกมือไหว้เมื่อแม่ของขวัญเบนสายตามาที่ผม รอยยิ้มอบอุ่นประดับบนใบหน้า ผมมักจะเจอกับรอยยิ้มนี้ทุกครั้งที่เราเจอกัน

"ไปกินข้าวกันมาเหรอลูก"

"ใช่ค่ะ คุณแม่ทานอะไรมาหรือยังคะให้หนูทำอะไรให้ทานไหม"

"หืม? ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้เลยนะ" ของขวัญยิ้มแห้ง ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากอวดในสิ่งที่ตัวเองกำลังพยายาม

"หนูตั้งใจจะเรียนทำอาหารค่ะ นี่คิดว่าถ้ามีเวลาว่างจะเข้าคอร์สเรียนเลยนะคะ มันต้องดีมากๆ เลยแหละ"

"ขนาดนั้นเชียวเร้อ แบบนี้ในอนาคตแม่คงไม่ต้องจ้างแม่บ้านล่ะมั้ง ลูกสาวจะทำอาหารเก่งแล้วนี่นา"

"ได้นะคะ แต่ต้องขอเวลาเรียนรู้ก่อน รอแบบใจเย็นๆ นะคะ" แม่ของขวัญระบายรอยยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น สังเกตเห็นว่าฝ่ามือลูบศีรษะของบุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"คุณแม่คุยกับพี่องศารอก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูไปหาขนมและน้ำผลไม้มาให้ทานค่ะ"

"ขอบใจนะลูก" ของขวัญหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่จากนั้นก็รีบลุกออกไป ปล่อยให้ผมอยู่กับแม่ของเธอตามลำพัง

"คุณป้ามาคนเดียวเหรอครับ"

"ป้ามากับคนขับรถ เขารออยู่ด้านล่างน่ะ องศาสบายดีนะลูก เราไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆ เลย"

"สบายดีครับ เห็นขวัญบอกว่าคุณป้าอยากคุยกับผม"

"ป้าก็ห่วงตามประสาคนเป็นแม่นั่นแหละ แต่พอมาเห็นของขวัญสดใสแบบนี้ บอกตรงๆ ว่าป้าสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย"

"มันอาจจะเป็นเพราะว่า มันถึงเดือนสุดท้ายก่อนที่ตัวเลขอายุของขวัญจะเปลี่ยนหรือเปล่าครับน้องเลยอาจจะดีขึ้น"

"มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นนะ แต่ป้าว่าส่วนหนึ่งมาจากองศานะลูก ถ้าไม่มีองศาคอยช่วยน้องขวัญต้องแย่แน่ๆ"

"ตอนนี้เหมือนจะไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงนะครับ ก็อย่างที่เห็น ของขวัญสดใสร่าเริงเหมือนเดิม"

"ป้าก็ได้แต่ภาวนาว่าเดือนหน้าน้องขวัญจะยังสดใสอยู่แบบนี้ ถ้าถึงตอนนั้นองศาช่วยใจดีกับน้องเหมือนเดิมได้ไหมลูก"

"..."

"ในฐานะพี่ชายที่มีต่อน้องสาวก็ยังดี" บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง แต่อยู่ดีๆ ทุกอย่างมันก็สะดุดไม่สามารถไปต่อได้ขึ้นมาดื้อๆ

"ความจริงที่ต้องคุยกัน ป้าจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง ไม่รู้ว่าป้าขอองศามากเกินไปหรือเปล่า แต่ป้าอยากให้องศาใจดีกับน้องเหมือนอย่างตอนนี้ป้าขอมากเกินไปไหมลูก"

"แต่เรายังไม่รู้เลยนะครับว่าถ้าถึงตอนนั้น ของขวัญจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า บางทีถ้าน้องรู้ว่าเธอกับผมเราไม่เคยรักกัน ความรู้สึกของเธอมันก็อาจจะเปลี่ยนไป"

"แต่ป้าว่าการที่เราเผชิญกับความเป็นจริง ยอมรับกับสิ่งที่จับต้องได้ มันไม่ได้น่ากลัวเท่ากับสิ่งที่เรามองไม่เห็นนะ สิ่งที่ป้ากลัวมากกว่าคือกลัวของขวัญไม่อยู่กับป้าเหมือนลูกสาวคนโตของป้า ขอแค่เรื่องนี้ผ่านไป ป้าจะเป็นคนบอกความจริงกับน้องขวัญ และป้าเชื่อว่าน้องขวัญจะเข้าใจและยอมรับความจริงได้อย่างแน่นอน"

"..."

"พอถึงตอนนั้นอย่าหายจากกันไปไหนนะลูก เป็นพี่กับน้องที่ไปมาหาสู่กันได้เหมือนเดิมนะองศา"

"ครับ" ผมพยักหน้ารับ พอถึงตอนนั้นผมไม่ได้กลัวการเผชิญหน้าอยู่แล้ว สิ่งที่กลัวมากกว่าคือความรู้สึกของขวัญ ไม่รู้ว่าเธอจะโอเคหรือเปล่าแค่นั้นเอง

"มาแล้วค่ะ คุยอะไรกันอยู่คะ ขนมกับน้ำผลไม้มาแล้วค่ะ ของพี่องศาก็มีนะ"

"ลูกสาวแม่น่ารักจัง" ผมมองคนที่สวมผ้ากันเปื้อนและยกถาดขนมและน้ำผลไม้มาเสิร์ฟ ใบหน้าจิ้มลิ้มถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา

"แก้วนี้ของคุณแม่ ส่วนแก้วนี้ของพี่องศาค่ะ"

"น้องขวัญเก่งจัง ซื้อของมาติดบ้านไว้ด้วยตัวเองเหรอลูก" น้ำเสียงออกจะแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด ตาคู่นั้นมองบุตรสาวไม่วางตา

"ใช่ค่ะ แต่หนูเพิ่งเริ่มนะคะ ต่อไปนี้จะพยายามไม่กินอาหารแช่แข็ง จะพยายามทำทานเองค่ะ"

"เก่งมาก เห็นลูกสาวสดใสได้แบบนี้แม่สบายใจที่สุดเลย"

"แล้ววันนี้คุณพ่อไปไหนคะ ทำไมถึงไม่ได้มาด้วยกันล่ะ"

"คุณพ่อติดงานน่ะ ไว้วันหลังค่อยนัดทานข้าวกันดีไหม"

"ดีค่ะ ไว้ชวนพี่องศาไปด้วยกันนะคะ" ผมยิ้มแทนคำตอบเมื่อถูกมอง ยี่สิบกว่าวันที่เหลือผมจะทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด พอถึงวันที่สถานะเปลี่ยนทุกอย่างจะได้ไม่เลวร้ายจนเกินไป

คอนโด S

"อะไรคือการโผล่มาหากูก่อนเวลาวะ นี่มันเพิ่งทุ่มครึ่งเองนะ" ฉลามหรี่ตามองเวลาบนโทรศัพท์ของมันตามด้วยการตวัดสายตามาจ้องหน้าผม

"เบื่อๆ ขี้เกียจขับรถกลับคอนโดว่ะ"

"ถ้าขี้เกียจขนาดนั้นทำไมมึงไม่นอนเล่นรอเวลาที่ห้องคู่หมั้นมึงล่ะ ทำหน้าเซ็งฉิบหายที่หมายความว่าไง?"

"แม่เขาอยู่ที่นั่น" ผมตอบปัดความรำคาญก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา

"อ๋อ แม่เขามามึงเลยไม่กล้าอยู่กับลูกสาวเขาสินะ สรุปความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับคู่หมั้นกำมะลอนี่คืออะไรวะ เดือนหน้ามึงจะเลิกกันจริงดิ"

"คบกันเพราะเหตุผล ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องคบกันต่อ?"

"กูก็เข้าใจ แต่แบบมันจะไม่มีเยื้อใยอะไรต่อกันเลยเหรอวะ" ฉลามมองหน้าผมอย่างจริงจัง จริงจังจนผมเริ่มคิดมากกว่าเดิม

"กูยอมทำตามคำขอผู้ใหญ่เพราะสงสาร"

"จะบอกว่ามึงไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น?"

"กู..."

"เอาเถอะ ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรก็แล้วไป สุดท้ายคนเราก็ต้องเคารพความรู้สึกของตัวเองอยู่แล้วปะวะ งั้นก็ปล่อยใจลอยๆ ไปเหอะ สุดท้ายก็พ่อแม่เขานั่นแหละที่เป็นคนขอร้องมึง" ผมปิดเปลือกตาลงอย่างเบื่อหน่าย ผมควรรู้สึกแบบที่ฉลามมันพูด ควรปล่อยใจลอยๆ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น อยู่ดีๆ ทุกอย่างมันก็เริ่มซับซ้อนและวุ่นวายขึ้นมา

"นี่สาวที่มึงแอบชอบนี่หว่า คัพเค้กรับงานพิเศษที่ผับงั้นเหรอ?" ผมเปิดเปลือกตาทันทีที่ได้ยินชื่อคัพเค้ก ร่างกายถูกความอยากรู้กระตุ้นอย่างรวดเร็ว ผมคว้าโทรศัพท์จากฉลามมาดูทันที

"ไอ้เวรนี่ ไวจังเลยนะมึง"

"มึงติดตามเค้กอยู่?"

"ใครสวยกูก็ติดตามหมดแหละ แล้วมึงจะออกตัวแรงเพื่อ?" ผมกดปลายลิ้นกับมุมปากเพื่อตอบรับคำถาม ตาคมกริบมองรูปในโทรศัพท์ไม่วางตา

"เขาทำงานที่ผับที่เราตั้งใจจะไปกันพอดีนี่หว่า แบบนี้มันพอจะทำให้คนที่ทำหน้าเซ็งอยู่ตื่นตัวไปอาบน้ำฉีดน้ำหอมได้ปะวะ ใส่เสื้อผ้ากูก่อนได้นะไม่ได้ว่าอะไร" ฉลามไหวไหล่ก่อนจะแย่งโทรศัพท์ของมันกลับคืน

"อยากดูก็เอาโทรศัพท์ของตัวเองมาดูสิวะ"

"กูจะกลับแล้ว"

"กลับ? ถ้ามึงจะบอกว่ามึงจะไม่ไปกับพวกกูนี่กูไม่เชื่อนะเว้ย มึงจะไม่อาบน้ำแต่งหล่อหน่อยเหรอ เผื่อไปเผลอสบตากับสาวที่ชอบเข้าจะได้ไม่เกร็งอะไรแบบนี้"

"พักนี้มึงพูดเยอะเกินไปนะฉลาม"

"กูหวังดี"

"แต่กูรำคาญ!"

"สัส พูดตรงเกินไปนะมึง" ฉลามดันตัวลุกขึ้นจนเต็มความสูงเคาะมวนบุหรี่ออกมาจากซองใช้ปากคีบบุหรี่แล้วก้าวขาผ่านหน้าผมไป

ถ้าใช้ชีวิตให้ได้อย่างไอ้หลามไม่ต้องคิดอะไรมากก็คงจะดี!

-----------

1 คอมเมนต์

เท่ากับ

1 ล้านกำลังใจ