แลกไลน์

S2 PUB

"...น้องคนนั้นสวยว่ะ กูล็อกเป้าเรียบร้อย ห้าทุ่มเจอกัน!" ฉลามดีดปลายนิ้วพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก ตาคมทอดมองไปยังร่างบอบบางของคนที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูสดใส

ฉลามมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ชัดเจนกว่าทุกคนเสมอ ชอบคนไหนมันก็เอาคนนั้น มีแต่ผมนี่แหละที่ขยับทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้สักที

"มึงเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนกางเกงในเลยนะหลาม รถไฟไม่เคยชนกันหน่อยเหรอวะ เหมือนกูต้องยอมก้มหัวคารวะให้มึงเป็นอาจารย์ว่ะ"

"กลัวเหี้ยไรวะ ก็รู้ๆ กันอยู่แล้ว ว่าไม่ได้จะคบจริงจังแบบนั้น รู้กันทั้งสองฝ่ายแล้วแบบนั้นจะเรียกร้องให้ได้เหี้ยไร"

"มึงนี่โชคดีเหมือนกันนะ ควงไม่เคยซ้ำหน้าแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาเลยสักที" ลีโอมองหน้าเพื่อนแบบเหนือความคาดหมาย ส่วนคนถูกชมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เรื่องนี้ไม่มีใครสู้มันได้จริงๆ

"วันนี้จีน่าไม่มาถูกปะ? เงียบ เงียบนี่แปลว่าอะไรวะ ไม่รู้หรือขี้เกียจตอบ"

"แล้วมึงถามใคร?"

"ถามเหี้ยเซย์ไง มันสนิทกับจีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอวะ"

"มึงมากกว่ามั้งที่สนิทกับยัยนั่นมากกว่ากู" เซย์เอ่ยขึ้นมาบ้าง วันนี้สีหน้าของมันค่อนข้างเซ็งถึงเซ็งมาก แต่ก็นะ เซย์ก็ยังเป็นเซย์ที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

"กูเนี่ยนะสนิทกับจีน่ามากกว่ามึง?" ฉลามกดปลายนิ้วแล้วชี้เข้าหาตัวเอง เป็นจังหวะที่เซย์มองหน้ามันไม่วางตา

"มึงนั่นแหละที่สนิทกับมันมากกว่า เวลาจะแยกย้ายกันกลับบ้านเนี่ยกูก็เห็นมึงลากมันกลับพร้อมมึงตลอด ตัวติดกันขนาดนั้นจะบอกว่าพวกมึงไม่สนิทกันเหรอวะ"

"แล้วที่ออกไปหากันได้ทุกเวลาที่เรียกหานี่แปลว่าอะไร หรือมึงไม่กล้าพูดว่าบางครั้งก็อดอยากปากแห้ง หน้ามืดจนเผลอกินเพื่อนตัวเอง" ทุกสายตาหันไปหยุดมองที่ฉลามพร้อมกัน เช่นเดียวกับตัวของมันที่กลืนน้ำลายลงคอหนักๆ

"จีไม่ได้มาหากู"

"มึงอย่ามา..."

"ไม่เชื่อมึงก็ถามองศา มันอยู่กับกูตอนที่พวกเราแยกย้ายกัน" แล้วทุกคนก็เลื่อนสายตามมาอยู่ที่หน้าผม โดยเฉพาะไอ้เซย์ที่จ้องหนักมาก

รู้สึกว่าไอ้สองตัวนี้มันวุ่นวายกับจีน่ามากเกินไป แต่ถ้าให้พูดถึงคำว่าห่วง ผมมั่นใจว่ามีคนคนหนึ่งที่รู้สึกมากกว่าอย่างแน่นอน!

"จีไม่ได้มาหาไอ้หลามที่คอนโดนะ จีบอกมึงแบบนั้น?" เซย์ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองก่อนจะเบือนหน้าหนี เหล้าในมือมันยกกระดกรวดเดียวหมด ทำตัวเหมือนคนเครียด แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันกำลังเครียดเรื่องอะไร

"รำคาญว่ะ กูกับไอ้จีเป็นเพื่อนกันเว้ย ที่กูถามถึงมันตอนนี้เพราะคืนนี้ไม่อยากให้มีก้างชิ้นไหนมาขวาง ถึงมันจะระรานไม่ให้กูไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นไม่ต่างจากเมีย แต่มันก็ไม่ใช่เมียเว้ย" ผมเบือนหน้าหนีตัดความรำคาญเลือกที่จะเฉยกับคำตอบของฉลาม

ผมเองก็เห็นว่าจีน่าไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกยังไงกับฉลามเลยสักนิด แต่ก็เห็นอีกนั่นแหละว่าจีน่าขัดขวางทุกครั้งที่ฉลามทำตัวแรด พวกมันสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนั่นแหละ ไม่น่าจะมีใครรู้สึกกับใคร แต่ก็ไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจีน่าต้องวุ่นวายกับฉลามทั้งที่อยู่เฉยๆ ไม่ยุ่งก็ยังได้เลย!

"ใครวะ หน้าคุ้นๆ" ลีโอจ้องเขม็งไปยังเป้าหมายใหม่ ส่วนผมสนใจแค่เหล้าในแก้วจนกระทั่งได้ยินเสียงตอกย้ำว่าคนที่ลีโอเจอคือใคร

"คัพเค้กปะ คนในใจของไอ้องศานี่หว่า" เท่านั้นแหละสายตาของผมถึงกับหันเองอัตโนมัติ อยู่ดีๆ ใจมันก็เต้นแรงเพียงแค่เห็นว่าคัพเค้กก็กำลังมองมาที่ผมเช่นกัน

"เขามองมึงด้วยว่ะ คืนนี้เพื่อนกูมีลุ้นปะวะ"

"ลุ้นเหี้ยไรกันวะ องศามึงอย่าลืมว่ามึงยังมีของขวัญอยู่ ถึงมึงสองคนจะไม่ได้ชอบกัน แต่ของขวัญยังเข้าใจว่ามึงเป็นคนรักของเขา ฉะนั้นกูว่ามึงไม่ควรออกนอกลู่นอกทาง" ติณห์เตือนสติ เป็นจังหวะที่คัพเค้กเดินมายังกลุ่มที่พวกผมนั่งอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเดินมาหาใครสายตาคู่นั้นไม่ละออกไปจากใบหน้าของผมเลย

"คุยกันหน่อยได้ไหม"

"ได้ดิ ว่าแต่ทำไมถึงได้มาทำงานที่นี่"

"ออกไปคุยกันที่อื่นได้ไหม" ผมไม่ลังเลที่จะพยักหน้ารับพร้อมกับการดันตัวลุกจากที่นั่ง

"เดี๋ยวกูมา" ผมบอกไอ้พวกที่เหลือก่อนจะเดินออกมากับคัพเค้กทันที

"ขอโทษด้วยนะที่วันนั้นทำให้มีปัญหา เขาไปหาเรื่องใช่ไหม"

"ก็คงอยากมาเคลียร์แหละ แต่ยังไม่ได้เจอกัน"

"เราตัดสินใจจะเลิกกับเขาแล้วนะ" ขาผมชะงักทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เช่นเดียวกับคนตัวเล็กกว่าที่หันหน้ามามองผมตรงๆ

"ทำไมถึงคิดจะเลิกล่ะ เธอรักเขาไม่ใช่เหรอ เห็นคบกันมานาน"

"เรื่องรักมันก็รักนั่นแหละ แต่ถ้ารักแล้วต้องอดทนแบบนี้เราเองก็ไม่ไหว องศารู้ไหมว่าพักหลังเขาทำตัวแย่แค่ไหน ถึงกับพาผู้หญิงคนอื่นไปที่ห้อง แบบนี้เราว่ามันมากเกินไป" น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาจากตาอัตโนมัติ

รู้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าแฟนของคัพเค้กนอกใจ แต่ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ไม่รักแล้วทำไมไม่บอกเลิกก่อนวะ มาทำเหี้ยกับผู้หญิงด้วยวิธีแบบนี้ได้ยังไง!

"เพราะตัดสินใจดีแล้วเลยเลือกมาทำงานที่นี่ใช่ไหม"

"อืม เราเก็บของออกมาจากคอนโดเขาแล้ว เลยคิดว่าจากนี้คงต้องทำงาน"

"ถ้าคิดว่าตัดสินใจดีแล้วเราว่าเธออย่าเสียใจเลยดีกว่า ถ้ามันเลวแบบนั้นเลิกไปน่ะดีแล้ว"

"ยังไงก็ขอบใจนะที่วันนั้นอยู่เป็นเพื่อน ถ้าองศาไม่เข้ามาเราก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเหมือนกัน" ผมพยักหน้ารับ อยากเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนๆ ฉิบหาย แต่ติดที่ว่าไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแบบนั้น มีแค่สิทธิ์คิดแต่ไม่มีสิทธิ์ทำ

"มีอะไรให้ช่วยก็บอก ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอไลน์องศาไว้หน่อยได้ไหม มาที่นี่กันบ่อยไม่ใช่เหรอ หลายครั้งเลยที่เราเจอพวกนายที่นี่"

"ก็มาบ่อยแหละ ร้านประจำของพวกนั้นเลย" ผมเบนสายตากลับเข้าไปทางด้านใน ซึ่งเป็นโซนที่เพื่อนของผมนั่งอยู่ เห็นชัดเจนว่าไอ้พวกนั้นมองมาที่ผมตาไม่กระพริบ

"เราต้องกลับไปทำงานแล้ว ขอไลน์องศาไว้ได้ไหม แต่ถ้าองศาไม่สะดวกบอกตรงๆ ก็ได้นะ"

"ได้ดิ บอกไลน์เธอมา" ผมล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ยอมรับว่าแว๊บนึงเผลอคิดถึงใบหน้าของของขวัญ แต่ก็คิดต่ออีกนั่นแหละว่าเพราะอะไรผมต้องปิดกั้นตัวเองเพียงเพราะเรื่องระหว่างผมและของขวัญ มันไม่ใช่เรื่องจริง!

สุดท้ายระหว่างผมและของขวัญวันหนึ่งก็ต้องเลิกแล้วต่อกันอยู่ดี ทำไมผมจะต้องปิดกั้นตัวเองจากสิ่งที่ผมเองก็พอใจ

"กลับกี่โมงอ่ะ อยู่ดึกไหม" ผมเงยหน้าขึ้นมองสบตากับคนถาม คล้อยหลังที่แอดไลน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าสายตาของคัพเค้กที่มองผมมันกำลังเปลี่ยนไป

"ก็คงดึกแหละ"

"เราเลิกงานเที่ยงคืน อยากไปกินข้าวต้มด้วย รอไหม" ผมไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง คิดแต่ว่า ถ้าเรื่องราวของผมและเธอมันจะมีโอกาส ก็คงต้องเป็นผมที่เป็นฝ่ายเดินหน้าเข้าไปก่อน ไม่คิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายมองย้อนกลับมา

"อืม เดี๋ยวรอ ถ้าเลิกงานก็ไลน์มา" คัพเค้กพยักหน้ารับและยิ้มให้แทนคำตอบจากนั้นก็เดินเลี่ยงออกไป

และทันทีที่ผมดึงสายตาไปหาพวกเพื่อนของตัวเอง ก็เห็นชัดว่าพวกมันมองตาขวาง ทำเหมือนไม่พอใจทั้งที่เพื่อนของตัวเองกำลังสมหวัง โคตรไม่เข้าใจพวกมัน!

[ END ]

-------------

ขอ 1 คอมเมนต์ ให้ผู้ชายที่ชื่อองศาหน่อยค่ะ