บทที่ 1

ไร่ของเราอยู่ติดกัน…

แดดอ่อนทอแสงแรกผ่านม่านเขาสูง ส่งกระทบหยาดน้ำค้างที่พร่างพราวบนยอดหญ้า ความชุ่มชื้นจากพื้นที่อุ้มน้ำฝนไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เริ่มคลายตัวออกเนื่องจากแสงแดดที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ บรรดาสัตว์ตามธรรมชาติน้อยใหญ่ ต่างดำรงชีวิตกันไปตาม    วัฏจักรแห่งชีวิตบนพื้นที่ไร่ทั้งสองนี้

บ้านไร่จินตราและไร่กรุณาธรเป็นไร่ผลไม้ขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่ลุ่มกลางหุบเขา ไร่ทั้งสองนี้มีลักษณะที่คล้ายกัน กล่าวคือ มีภูเขายืนตระหง่านอยู่ด้านหลัง มีลำธารเล็ก ๆ จากทิวเขาด้านหลังไหลผ่าน ลำธารแห่งนี้มีสายน้ำไหลไม่เคยขาดแม้ว่าจะเป็นฤดูแล้งก็ตาม

 ในอดีตไร่ทั้งสองนี้มีความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง เกิดจากเพื่อนรักสองเกลอ ที่เข้ามาบุกเบิกทำไร่ผลไม้ โดยเลือกที่จะปลูกให้เหมาะสมตามสภาพอากาศที่เป็นอยู่ และได้ขยายพื้นที่ออกไปจนสุดเชิงเขาทั้งสองด้าน สุดลูกหูลูกตาเป็นคำกล่าวของชาวบ้านในหมู่บ้านเล็ก ๆ เชิงเขาด้านหลังที่อยู่ถัดจากไร่ทั้งสองไปไม่ไกลนัก

เพื่อนรักทั้งสองต่างมีครอบครัว ดำเนินการของตนเองให้อยู่รอดมาจนถึงรุ่นลูก และกำลังจะส่งต่อให้กับรุ่นหลานของพวกเขา

หลังจากเจเนอเรชันคุณปู่คุณตาผู้บุกเบิกผ่านพ้นไป เจเนอเรชันต่อมา ก็รับช่วงต่ออย่างสมศักดิ์ศรี ไร่ทั้งสองต่างถูกพัฒนา ทั้งสายพันธุ์พืชที่ให้ผลดกงาม เทคโนโลยีการดูแลดิน ลดการใช้สารเคมีในดิน และบางส่วนก็ไม่ใช้สารเคมีเลย 

เจ้าของไร่ทั้งสองครอบครัวต่างไปมาหาสู่กันเป็นประจำ สืบเนื่องกันมาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก แบ่งปันความรู้ใหม่ ๆ ช่วยเหลือกันยามเกิดเหตุวิกฤตให้ผ่านพ้นอยู่รอดมาได้จนถึงปัจจุบัน

‘หลิน’ นายหญิงของบ้านไร่จินตรา เธอสนิทสนมกับ ‘เฟื่องฟ้า’ นายหญิงของไร่กรุณาธรมาตั้งแต่แต่งงานเข้าเป็นสะใภ้ในบ้านไร่    จินตรา เธอเป็นข้าราชการในสังกัดกระทรวงเกษตรที่มาประจำอยู่ในจังหวัด มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับการประชาสัมพันธ์ของหน่วยงาน

ไม่นาน เจเนอเรชันต่อมาก็เกิดขึ้น โดยทางไร่กรุณาธรได้ลูกสาวก่อน เฟื่องฟ้าให้ชื่อลูกของเธอว่า ‘ดาวเรือง’ เป็นการพ้องกับเธอที่ชื่อเป็นดอกไม้ จนผ่านไปอีกไม่กี่ปี ไร่ทั้งสองก็มีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นอีก ไร่กรุณาธร ได้ลูกชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ‘ทานตะวัน’ ชื่อพ้องกับผู้เป็นแม่อีกเช่นเคย ส่วนบ้านไร่จินตรา ได้ลูกชายคนแรก ‘คชา’ หรือชื่อเล่น ‘ออโต้’ เป็นที่ยินดีของทั้งสองบ้านไร่ในเวลานั้น

เกือบทุกวันหยุดสุดสัปดาห์หากไม่มีธุระปะปังที่ใดทั้งสองบ้านมักจะผลัดกันมาเยี่ยมเยือน เพื่ือให้เด็ก ๆ ทั้งสองบ้านได้มาเล่นด้วยกัน ซึ่งต่อมาพบว่าลูกสาวของไร่กรุณาธรมีความเป็นผู้นำสูงสุดนั่น อาจจะเพราะเธอเป็นพี่สาวคนโตจึงมักบงการน้องทั้งสอง ให้ไปทำโน่นทำนี่ต้องอย่างนั้นอย่างนี้จนเด็กทั้งสองลงความเห็นกันว่าจะเรียกดาวเรืองว่า‘เจ้’ซึ่งดาวเรืองดูชอบกับฉายานี้ไม่น้อย

ดาวเรืองผู้เป็นพี่ใหญ่ มักจะพาน้องทั้งสองไปเล่นที่ท้ายไร่กรุณาธร เนื่องจากที่ท้ายไร่มีแก่งและหาดทรายขนาดเล็ก สามารถนั่งเล่นน้ำได้ หากเป็นฤดูฝน ก็จะเปลี่ยนที่นั่งเล่นไปเป็นแถบโรงเก็บเมล็ดพันธุ์ เพราะในฤดูฝนน้ำจากลำธารจะมีมากกว่าฤดูอื่นอาจเกิดน้ำป่าไหล หลากมาจนเป็นอันตรายได้

ลำธารดังกล่าวนี้ไหลทอดต่อไปที่ท้ายบ้านไร่จินตราแต่ไม่มีหาดให้ เล่นน้ำได้เหมือนไร่กรุณาธร

พอเริ่มเข้าเรียน

ดาวเรืองต้องเข้าเรียนก่อนทานตะวันผู้เป็นน้องและเพื่อนบ้านออโต้ เมื่อน้องทั้งสองเข้าเรียนตามหลังมา เธอจึงกลายเป็นติวเตอร์น้อย ๆ ให้กับน้องทั้งสองไปโดยปริยาย

ออโต้ลูกชายของบ้านไร่จินตรา มีอายุมากกว่าทานตะวัน น้องชายของเธอเพียงไม่กี่เดือนเรียกว่าอายุรุ่นเดียวกันเลยก็ว่าได้ แต่ความแตกต่างของทั้งสองคนนี้ กลับทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ แต่เพราะความที่ยังเป็นเด็ก จึงได้แต่เพียงแค่มองเวลาได้เห็นน้องสองคนง่องแง่งกัน เธอก็สุขใจอย่างประหลาด

ด้วยความรู้สึกแบบนี้เธอจึงยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอเป็นมันคืออาการของ ‘สาววาย’ สาวที่ชอบเห็นผู้ชายชอบกัน รักกัน ซึ่งกว่าเธอจะเข้าใจก็เริ่มเข้าสู่สังคมวัยรุ่นแล้ว

ออโต้ มักวิ่งเล่นกับทานตะวันและลูกของคนงาน 2-3 คนเสมอ โดยเฉพาะการเล่น‘ผจญภัย’การเดินไปเล่นในไร่หรือไปเล่นน้ำที่ ลำธาร จะต้องได้รับการอนุญาตจากผู้ใหญ่ก่อนในช่วงแรก แต่ต่อมา พอเริ่มโตขึ้น บรรดาพ่อแม่ก็อนุญาตให้เด็ก ๆ ไปเล่นกันไกล ๆ ได้ แต่ได้มีกำชับให้คนงานคอยสอดส่องดูแลอยู่ห่าง ๆ