แสนดีศรีอโยธยา

สิงหลเห็นว่าอีกฝ่ายเพียงแค่หลับไปเท่านั้น เขาจึงทำการปลุกโดยการใช้กิ่งไม้ที่อยู่แถวนั้นเขี่ยไปที่โอเมก้าร่างเล็กที่มีกลิ่นลีลาวดี

"นี่ตื่นสิ เธอจะมานอนตรงนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันฟ้องเจ้านายพวกเธอนะ!!"

แสนดีที่ได้ยินเสียงคนปลุกเขาขยี้ตางัวเงียทันที เขาเป็นถึงลูกคุณหนูไม่เคยมีใครกล้าปลุกเขาเวลานอนแม้แต่คนเดียว

"ใครมันมาปลุก น่ารำคาญเสียจริง พวกมึงไม่เคยโดนหวายกันรึ ถึงได้กล้ามาปลุกกูเช่นนี้!!"

กะหล่ำสาวใช้เป็นคนตื่นก่อนเจ้านาย เมื่อลืมตาขึ้นเธอเจอชายหนุ่มสองคนที่ใส่นุงผ้าแปลกๆ แถมยังจ้องเขม่งมายังเธอและคุณหนูอีก

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูแสนดี คุณหนูตื่นก่อนเจ้าค่ะ!!"

"อะไรอีกกะหล่ำ เรายังอยากนอนอยู่เลยขอเรานอนต่ออีกนิดนะ"

"ไม่ได้เจ้าค่ะคุณหนู คุณหนูตื่นมาก่อนนะเจ้าคะ"

แสนดีจำใจตื่นขึ้นตามคำขอของบ่าวคนสนิท พอลืมตาขึ้นเขาเจอกับคนแปลกๆสองคนที่แต่งกายแปลกๆ 

"นี่พวกเอ็งเป็นใคร ใยมายืนจ้องข้าเช่นนี้!!"

สิงหลมองคนทั้งสองอย่างประหลาดใจ คำพูดคำจาของสองคนนี้เหมือนหลุดมาจากโบราณไม่มีผิด แต่เรื่องแบบนั้นมันไม่เคยมีจริงไง สรุปก็คือสองคนนี้มันบ้าไปแล้ว

"นี่มันคนบ้าหรือเปล่าไกร!"

พออีกฝ่ายบอกว่าเขาคือคนบ้า แสนดีถึงกับท้าวสะเอวทันที ชายผู้นี้มันกำแหงนัก กล้าว่าคุณหนูแสนดีเป็นคนบ้าอย่างนั้นหรือ

"นี่พวกเอ็งเป็นใคร กล้าดียังไงมาว่าเราเป็นบ้า นี่แสดงว่าไม่รู้จักเราใช่ไหม เราเป็นลูกชายของท่านราชครู ที่นี่รู้แล้ว ก็จงหมอบกราบไปซะ!!"

สิงหลมองคนร่างเล็กอย่างแปลกใจ เขาไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายที่พูดออกมาเลย สิงหลหันไปมองหน้าเกรียงไกร เกรียงไกรเองก็ตอบด้วยสีหน้าว่าไม่รู้เช่นกัน

"พวกเธอจะไปแสดงละครที่ไหนกันอย่างนั้นเหรอ ถึงได้แต่งตัวแบบนี้"

"แสดงละครบ้าบออะไรของเอ็ง ถอยไปเราจะกลับเรือนแล้ว ไม่ไปมันแล้วราชวัง!!"

ทันทีที่พลักสิงหลออกจากทาง แสนดีจึงได้สังเกตว่าที่นี่มันผิดปกติ มันเป็นทุ่งหญ้าที่กว้างแทบจะไม่มีต้นไม้เลย แถมยังมีของแปลกๆจอดอยู่ด้วย ซึ่งคนที่จะมีสิทธิ์ใช้ของเช่นนี้มีแค่ฝาหรั่ง ที่มาอาศัยอยู่ในพระนครเท่านั้น ขึ้นแสนดีชอบเรียกมันว่าควายเหล็ก

"ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!!"

กะหล่ำเดินมายืนข้างเจ้านายที่กำลังยืนอึ้งเพราะสถานที่มันไม่เหมือนเดิม ที่ที่พวกเขาจากมามีต้นไม้มากมายเขียวชะอุ่ม แต่ที่นี่ไม่มีต้นไม้เลยเป็นเพียงพื้นดินนูนไปนูนมา แต่เหมือนจะแต่งไว้เพื่ออะไรสักอย่าง

"ที่นี่มันที่ไหนหรือคะเจ้าคะคุณหนู ทำไมมันแปลกๆเยี่ยงนี้ บ่าวกลัวเจ้าค่ะ!!"

กะหล่ำเดินชิดเจ้านายทันที เธอรู้สึกว่าสถานที่นี้มันแปลก มันไม่เหมือนตอนก่อนที่พวกเธอจะวิ่งเข้าไปในถ้ำเลยแม้แต่นิดเดียว 

"เราก็ไม่รู้เหมือนกันกะหล่ำ ที่นี่มันแปลกมากเลย แล้วเราจะหาทางกลับเรือนได้ยังไง"

สิงหลยืนมองคนแปลกหน้าทั้งสองคนที่ยืนพูดกัน เขารู้สึกสนใจโอเมก้ากลิ่นลีลาวดี ไม่เคยมีใครในโลกโอเมก้าเวิร์ส ที่มีกลิ่นกายดอกลีลาวดี 

"สรุปพวกเธอสองคนจะไปไหน หรือมาจากที่ไหน"

แสนดีหันกลับมามองหน้าคนแปลกหน้าทั้งสองคน เธอรู้สึกไม่ชอบหน้าคนตัวโตๆนี่เลยดูแสดงอำนาจ อีกคนน่าจะเป็นบ่าวของไอ้ตัวโตคนนี้

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องของพวกเอ็ง จะไปไหนก็ไปสิ จะไปยืนค้ำหัวเราอยู่ทำไม!!"

แสนดีตวาดใส่คนแปลกหน้าทั้งสองทันที เขาไม่เคยยอมให้ใครกดขี่ข่มเหงหรอก ไม่อย่างนั้นเขาจะได้ฉายาว่าแสนดีศรีอโยธยาอย่างนั้นรึ

สิงหลยืนมองลูกแมวตัวน้อยที่ขู่เขาฟ่อๆ เหมือนแมวที่กำลังกางเล็บข่วนศัตรูไม่มีผิด ก็เขาตัวสูงกว่า ตัวใหญ่กว่า เขาก็ต้องยืนค้ำหัวคนที่ตัวแค่หมากระเป๋าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

"ก็เธอนั้นแหล่ะเกิดมาเตี้ยทำไม  ห๊ะ!!     ก็เอาความสูงมาแค่นี้เองจะมาหาว่าคนอื่นเขาค้ำหัวได้ยังไง เนี่ยดูสิ! สูงแค่หน้าอกฉันเอง"

สิงหลขยับมาใกล้เพื่อเทียบความสูงกับแสนดี ทำให้คุณหนูแสนดีถึงกับโกรธจนลมออกหู

"กล้าดียังไงมาว่าเราเตี้ย ในพระนครเราสูงที่สุดแล้ว มีแต่เอ็งนั่นแหละที่สูงเหมือนยักษ์วัดแจ้งก็ไม่ปาน!!"

สิงหลถึงกับหลุดขำ กับคำเปรียบเปรยของคนแปลกหน้า เขารู้สึกถูกชะตากับโอเมก้าคนนี้จริงๆ ทั้งฝีปาก ทั้งหน้าตา ถูกสเปคเขาอย่างแรง

"เอาเป็นว่าเธอสองคนมีที่ไปไหม จะไปที่ไหนกัน ให้ฉันไปส่งไหม"

สิงหลถามคนทั้งสองเพราะตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้วอากาศเริ่มร้อนเต็มที่

"นายครับ ท่านกำจรติดต่อมาแล้วว่าติดธุระสำคัญไม่สามารถมาตามนัดได้ เขาจะส่งกระเช้าไปขอโทษนายทีหลังครับพร้อมกับนัดใหม่ครับนาย"

สิงหลพยักหน้าให้กับคำพูดของบอดี้การ์ดส่วนตัว ก่อนที่จะหันไปสนใจกับโอเมก้าและเบต้าที่ยืนยังไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี

"ตกลงว่ายังไง จะไปที่ไหนกัน ถ้ายังไม่มีที่ไปก็ขึ้นรถฉันจะพาไปหาอะไรกิน ท้องร้องเสียงดังมาก ฉันสงสารท้องเธอ"

แสนดีรีบตะคลุบท้องตัวเองทันที ตอนนี้เขาหิวมากจนท้องร้องออกมาดังมาก แสนดีมองหน้ากะหล่ำ

ตอนนี้คงจะต้องไหลตามน้ำไปก่อน ถ้าท้องหิวแบบนี้เขาคิดอะไรไม่ออกแน่นอน