LOGINShare
030
Last Updated:
2025-10-21 20:15:56รุ่งอรุณคลี่ตัวอย่างอ้อยอิ่ง ละอองหมอกบางล้อมรอบจวนฟาง เงาของกิ่งเหมยทอดบนพื้นกรวดที่ยังชื้นจากฝนเมื่อคืน
ซูเหยาแต่งกายเรียบง่ายในอาภรณ์สีฟ้าอ่อน ผ้าคลุมไหล่บางพาดผ่านบ่า ผิวซีดจัดราวกับยังไม่หายไข้ดีนางก้มหน้าลงช้า ๆ สะท้อนภาพตนเองในกระจกสำริด ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ริมฝีปากคล้ายกลีบดอกท้อถูกน้ำค้างกัดจนจืดสีปลายนิ้วเรียวแตะกล่องแป้งฝุ่น ตบเบา ๆ ลงบนแก้ม นางมองเงาตัวเองอย่างพิจารณา ก่อนหัวเราะแผ่วที่มุมปาก
“อ่อนแอหน่อยจะได้ไม่มีใครกลัวข้า”เสียงไอหลายคำหลุดจากลำคอราวกับลมร่วงผ่านกิ่งหลิว เมื่อก้าวออกจากเรือน ทุกสายตาที่มองเห็นต่างรีบเข้ามาช่วยประคอง แต่ซูเหยาเพียงยกมือปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร ข้าเพียงต้องลมเข้าหน่อยเท่านั้น”พอถึงลานกลาง บ่าวทุกคนก็รออยู่เรียงแถวเรียบร้อย บนโต๊ะหินกลางลานมีถุงเงินวางซ้อนเรียงเป็นระเบียบ สิบตำลึงสำหรับทุกคนตามที่นางสัญญาไว้เมื่อคืน
“ทุกคนอยู่กันพร้อมแล้วหรือ” ซูเหยาเอ่ย น้ำเสียงอ่อนแรง
“พร้อมเจ้าค่ะ/ขอรับ” เสียงตอบพร้อมกันดังกังวานซู
Latest chapter
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 030
รุ่งอรุณคลี่ตัวอย่างอ้อยอิ่ง ละอองหมอกบางล้อมรอบจวนฟาง เงาของกิ่งเหมยทอดบนพื้นกรวดที่ยังชื้นจากฝนเมื่อคืนซูเหยาแต่งกายเรียบง่ายในอาภรณ์สีฟ้าอ่อน ผ้าคลุมไหล่บางพาดผ่านบ่า ผิวซีดจัดราวกับยังไม่หายไข้ดีนางก้มหน้าลงช้า ๆ สะท้อนภาพตนเองในกระจกสำริด ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ริมฝีปากคล้ายกลีบดอกท้อถูกน้ำค้างกัดจนจืดสีปลายนิ้วเรียวแตะกล่องแป้งฝุ่น ตบเบา ๆ ลงบนแก้ม นางมองเงาตัวเองอย่างพิจารณา ก่อนหัวเราะแผ่วที่มุมปาก“อ่อนแอหน่อยจะได้ไม่มีใครกลัวข้า”เสียงไอหลายคำหลุดจากลำคอราวกับลมร่วงผ่านกิ่งหลิว เมื่อก้าวออกจากเรือน ทุกสายตาที่มองเห็นต่างรีบเข้ามาช่วยประคอง แต่ซูเหยาเพียงยกมือปฏิเสธ“ไม่เป็นไร ข้าเพียงต้องลมเข้าหน่อยเท่านั้น”พอถึงลานกลาง บ่าวทุกคนก็รออยู่เรียงแถวเรียบร้อย บนโต๊ะหินกลางลานมีถุงเงินวางซ้อนเรียงเป็นระเบียบ สิบตำลึงสำหรับทุกคนตามที่นางสัญญาไว้เมื่อคืน“ทุกคนอยู่กันพร้อมแล้วหรือ” ซูเหยาเอ่ย น้ำเสียงอ่อนแรง“พร้อมเจ้าค่ะ/ขอรับ” เสียงตอบพร้อมกันดังกังวานซู
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 029
พลบค่ำหลี่หลัวกลับมาด้วยสีหน้าเร่งรีบก็รู้ได้ทันทีว่ามีข่าวใดไม่ดีซูเหยาซึ่งเอนกายอยู่บนหมอนลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ว่าอย่างไร”สีหน้านางซีดเผือดด้วยความวิตก ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าซูเหยา “คุณหนู ยามีปัญหาจริง ๆ เจ้าค่ะ”“อืม ท่านหมอบอกว่าอย่างไรหรือ” ซูเหยาทิ้งเสียงหัวเราะแผ่วเบา เห็นว่าตนทำให้หลี่หลัวตื่นตกใจเสียแล้ว “ไม่เป็นไร อย่ากังวล ค่อยๆ เล่า”“หมอท่านว่า สารที่พบคล้ายเป็นผงรากเย็น ชนิดที่ผ่านการบดละเอียดและแช่ในน้ำไว้นานจนสลายเป็นละออง สรรพคุณของมันไม่ใช่ให้ตายทันที หากแต่ชะลอการหมุนเวียนโลหิต ทำให้หยางภายในอ่อนลง สร้างความเย็นชาต่อเนื้อเยื่อและช่วยชะลออัตราการเผาผลาญ หากรับประทานต่อเนื่อง ผู้รับจะค่อย ๆ ซีด เหนื่อยล้า ชีพจรเบาและช้า มือเย็น ปลายเท้าเย็น อาจมึนงงและซึมลงทุกวัน”ซูเหยาพยักหน้า ช้อนสายตาลงมองผ้าเช็ดหน้าซึ่งหลี่หลัวนำมาวางไว้บนเก้าอี้ข้างเตียง “แปลว่าผู้วางตัวยาหวังให้ข้าอ่อนแรงลง มิได้หวังให้ข้าตายทันที”หลี่หลัวอุทาน “เจ้าคะ?”ซูเหยาครุ่นคิด มือข้างหนึ่งก่ายหน้าผากจนใจเอื้อนเอ่ย “แล้วกากยาล่ะ พบอะไรหรือไม่”“ไม่พบเจ้าค่ะ” หลี่หลัวสั่นศีรษะ “กากยาที่ข้านำไปตรว
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 028
นับจากที่ตากฝนเมื่อคืน ซูเหยาล้มป่วยอย่างเป็นทางการ หลายวันมานี้นางเจอเรื่องราวมากมายจนร่างกายอ่อนแอด้วยความเครียดสะสม เป็นเหตุให้ซูเหยาหยุดแสร้งทำตัวอ่อนแอเพราะนางป่วยจริงๆหลี่หลัวเข้ามาพร้อมยาต้ม พอรับประทานอาหารเสร็จจิบไปคำหนึ่ง รสขมเฝื่อนของยาเมื่อครู่ทำเอานางอดขมวดคิ้วไม่ได้ แต่ไม่ได้กล่าวอันใด นางดื่มอีกคำลงไป ยามนี้เองสีหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว พร้อมกับคายยาใส่ถ้วยดังเดิม“ยาต้มนี้เป็นชามที่สามของวันแล้วใช่หรือไม่” ซูเหยาวางชามลง มองหลี่หลัวแววตาจริงจัง ยาชามนี้คล้ายว่าไม่เหมือนกับก่อนหน้า“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูเป็นอันใดไป หรือว่ายามีปัญหาเจ้าคะ”ซูเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปาก ถามขึ้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ยารอบนี้ เจ้าต้มเองหรือไม่”“กุ้ยซินเป็นคนต้มเจ้าค่ะ ส่วนข้าเป็นคนเฝ้าไว้ไม่ได้ลุกไปไหน ทุกขั้นตอนล้วนทำตามที่ท่านหมอกำชับ” สีหน้าหลี่หลัวแปรเปลี่ยน “ยานี้ผิดปกติจริงหรือ”“ยังบอกไม่ได้ เพียงแต่กลิ่นแตกต่างกว่าครั้งก่อนอยู่บ้าง” ซูเหยาดึงปิ่นปักผมจุ่มลงชามยาต้ม ด้ามสีเงินยังคมเดิม “เจ้านำยาต้มในชามไปโรงหมอสักรอบหนึ่ง ตรวจดูว่ามีสิ่งใดเจอปนบ้าง หากไม่พบก็แล้วไป ข้าอาจคิดมา
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 027
เสียงระฆังลมกระทบกันเบา ๆ แสงแดดยามสายส่องลอดม่านไม้ไผ่เป็นริ้วร้านน้ำชาที่เพิ่งเปิดใหม่ “เหยาซินถัง” ตกแต่งงดงาม ตัวอาคารไม้สีอ่อน โปร่งด้วยหน้าต่างกระจกฝ้ารูปเมฆ โต๊ะไม้ไผ่เรียงรายเป็นระเบียบ ด้านในสุดมีชั้นวางโถชาแกะลาย ตรงกลางห้อง มีกระถางบัวขนาดใหญ่ น้ำใสสะท้อนเงาจันทร์จำลองจากโคมกระดาษที่แขวนอยู่เหนือศีรษะวันนี้คลาคล่ำด้วยผู้คน พวกหลงจู๊และเหล่าบัณฑิตมานั่งพูดคุยกัน เสียงหัวเราะนุ่มนวลเคล้ากลิ่นชาอบใบเหมย และกลิ่นหอมหวานจากขนมสดใหม่ซูเหยาอยู่ในชุดผ้าแพรสีอ่อน นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ นางกำลังบรรจงรินน้ำชาจากกาน้ำดินเผาลงในจอกขาว ละอองไอร้อนลอยคลอรอบปลายนิ้วหลี่หลัวยืนอยู่ใกล้ ๆ มือเรียวกำลังจดบัญชีและตรวจนับกล่องชา พูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ“ในที่สุดความฝันของคุณหนูก็กลายเป็นจริงแล้วเจ้าค่ะ ดูสิ ลูกค้าข้างนอกแน่นขนัดตั้งแต่เปิดร้านจนถึงตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะลดลงเลยสักนิด”ซูเหยายิ้มบาง ดวงตาอ่อนโยนทอดมองออกไปยังหน้าร้าน มองกลุ่มคนเดินผ่าน เสียงหัวเราะของแขกหนุ่มสาว และสูดกลิ่นหอมของขนมอบคลุ้งไปทั่วอากาศ“กลิ่นชาคละเคล้าขนมสูตรเฉพาะตอนนี้กำลังดีทีเดียว หากรุนแรงไปจะท
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 026
ซูเหยาใช้เท้าเขี่ยขาเขาอย่างไม่ลังเล ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง น่าจะสลบไปแล้วกระมัง"ช่วยคนหนึ่งครั้งเรียกว่าบังเอิญ สองครั้งเรียกว่าสวรรค์บังคับ" ซูเหยาพึมพำกับตัวเองขณะยืนมองเขา นางเริ่มยกชายเสื้อของเขาขึ้น พิจารณาแผลกลางอกที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด แม้จะไม่ลึกมากจนถึงชีวิต แต่ถ้าไม่รีบรักษาในตอนนี้ เขาคงจะได้ตายจริง ซูเหยารู้ดีว่าเวลาไม่รีรอเมื่อมือของซูเหยาเริ่มทำแผลให้กับเขา นางรู้สึกถึงความไม่มั่นคงที่กำลังก่อตัวในใจ ความหล่อเหลาของเขาทำให้นางเผลอหยุดมองเนิ่นนาน ใบหน้าที่ไม่อาจบรรยายได้ด้วยคำพูด ความงดงามของเขานั้นเหมือนเทพบุตรที่ลงมาอยู่ตรงหน้าในขณะที่นางทายา มืออีกข้างไม่รักดีถึงกับลูบไล้ใบหน้ารูปสลักนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็แทรกเข้ามาในใจของซูเหยาฉับพลัน นางรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย ซูเหยากลืนน้ำลายอึกใหญ่ สั่นศีรษะเรียกสติตนเองกลับคืน ไม่ได้ ข้าไม่อาจปล่อยให้ตัวเองติดอยู่ในความลุ่มหลงนี้ได้จู่ ๆ สัญชาตญาณบางอย่างก็ทำให้ซูเหยาหยุดการกระทำของตัวเองได้สำเร็จ นางเหลือบมองไปที่ศีรษะของชายหนุ่ม แล้วเห็นตัวเลขที่กระพริบขึ้นเหนือหัวของเขา นางไม่อาจมองข้ามสิ่งนี้ได้ ค่าความชอบ
อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย 025
ซูเหยากระพริบตามองหลี่หลัวอยู่หลายที “หลี่หลัว ข้าคิดว่าตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าควรออกกำลังกายให้มากเสียหน่อย”หลี่หลัวยิ้ม ขยับแขนหมุนข้อมือ “คุณหนูเจ้าคะ ข้าก็คิดเช่นนั้นอยู่พอดี”จากนั้น เสียงฟาด ฟัน กระแทกดังสนั่นราวม้าน้ำคลั่งในลานเก่าแห่งนี้ เหล่านักฆ่าคิดว่าตัวเองคือผู้ล่า ที่ไหนได้พวกเขากลายเป็นหมูในถังไม้ไผ่ ถูกปลิดลมหายใจราวกับใบไม้หล่นเปรี๊ยะ!เสียงกระทบเหล็กดังลั่น ชายชุดดำเบี่ยงหลบ แต่มือซ้ายของเขาถูกปาดจนเส้นเอ็นขาด นิ้วที่กำคมดาบอ่อนยวบลงทันใด“เร็วเกินไปแล้ว!” เขาสบถอีกคนอาศัยจังหวะหลบหลี่หลัว พุ่งเข้าหาซูเหยาจากด้านหลัง แต่ก่อนปลายดาบจะถึงเส้นผมของนาง ซูเหยาแค่ขยับชายแขนเสื้อเบา ๆ เข็มอีกเล่มก็ฝังเข้าไปใต้คางของมันไม่กี่ลมหายใจนับจากที่เหยียดหยามนาง หกคนล้มลงต่อหน้าทุกสายตาตอนนี้ แม้แต่เสียงหัวเราะก็เริ่มฝืดคอ นักฆ่าคนหนึ่งเริ่มถอยหลัง อีกคนเบิกตากว้าง มองพัดในมือหลี่หลัวกับแววตาไร้หวั่นของซูเหยา“อี-อี-อีนังนี่ ไม่ใช่แค่คุณหนูธรรมดา! ข่าวลือเป็นเรื่องจริง อึก”“โง่จริง ถ้าข้าเป็นคุณหนูธรรมดา คงถูกฆ่าไปตั้งแต่ตอนอยู่ในจวนโหวแล้วกระมัง” ซูเหยาถอนหายใจ เพียงแค่ตอนนั้นนั
You may also like
เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่14.1K viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว79.5K viewsยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น419.5K viewsภรรยาเปลี่ยนชะตา
ไห่ถาง25.5K viewsข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ
ป่าดอกท้อ21.7K viewsท่านอ๋องพิการกับนางมารมาใช้กรรม
橙花3.8K viewsตื๊อรักวาณิช
lianlian1.4K viewsจิ่วหรง
Story by Aasia (อาเซีย)446 views
