เกิดใหม่ทั้งที ขอเป็นชะนีไม่มีผัว

        กลางฤดูร้อนในเมืองปักกิ่งฝูลี่เหม่ยนั่งมองแหวนคู่บนรถบีเอ็มดับบลิว ซีรี่ส์ 5 หญิงสาวยากจนพ่อตายแม่แต่งงานใหม่กับชายเกียจคร้านที่เป็นภาระมากกว่าผู้นำครอบครัว จนเจ้าหล่อนทนอยู่ร่วมชายคาไม่ไหวต้องหนีออกมาดิ้นรนเอาชีวิตรอดเองตั้งแต่อายุ 18 ปี ชีวิตพลิกผันเจอเจ้านายใจดีให้งานให้เงินให้อนาคต จนตอนนี้กลายเป็นดีไซเนอร์เสื้อผ้าชื่อดัง 10 อันดับแรกของปักกิ่ง วันนี้ครบรอบ 9 ปีที่คบกับแฟนหนุ่มนายแบบดาวรุ่งที่กำลังโด่งดังในวงการ ด้วยความเป็นผู้หญิงที่กล้าได้กล้าเสียมาแต่ไหนแต่ไรชีวิตหล่อนไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย ดังนั้นเมื่ออยากแต่งงานจึงไม่คิดรอฝ่ายชายมาสู่ขอ หล่อนทำเองทันใจกว่าเยอะ

        มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดถูกเปิดขึ้น ปลายสายคือผู้ชายคนเดียวที่เธอรักและเธอรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มที่ฝันเป็นนายแบบแต่ขาดการสนับสนุน จนต้องขอยืมเสื้อผ้าออกแบบของสาขาออกแบบแฟชั่นอยู่เสมอ หล่อนเห็นแล้วสงสารจึงแอบช่วยเหลือด้วยการตัดเย็บเสื้อผ้าให้หลายครั้ง จนกลายเป็นความผูกพันและลงเอยด้วยความรักในที่สุด

                “ฮัลโหลหวงตี้นายว่างคุยไหม” ลี่เหม่ยอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงแผนการขอผู้ชายแต่งงานของตนเอง

                “เหม่ยเหม่ยตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ กำลังจะเข้าฉากถ่ายแบบแล้วไว้คืนนี้ฉันไปหา” หวังหวงตี้ดูหอบเหนื่อยไม่น้อย

                “งั้นสองทุ่มเจอกันที่ภัตตาคารเฟยเหิง” เมื่อเห็นว่าเขายุ่งเธอจึงรีบนัดแนะภายในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนที่สายจะถูกตัดลง

                “ยังพอมีเวลารีบเคลียร์งานให้เสร็จดีกว่า พรุ่งนี้จะได้เข้าสายหน่อย” ลี่เหม่ยมองนาฬิกาก่อนจะขับรถกลับออฟฟิศหวังเคลียร์สัญญากับลูกค้ารายใหม่ให้เสร็จก่อนสองทุ่ม

        อาคารทรงแปดเหลี่ยม 5 ชั้นย่านชานเมืองเป็นน้ำพักน้ำแรงที่หล่อนสร้างมากับมือ แม้ไม่ร่ำรวยเทียบเท่าพวกมหาเศรษฐีแต่เธอก็มาไกลเกินเด็กกำพร้าคนหนึ่งจะทำได้

        วันหยุดทั้งตึกเงียบสงัด มีเพียงเสียงรองเท้าส้นสูงของหล่อนที่ดังกระทบพื้น ลิฟต์ถูกกดไปชั้นบนสุดของตึก ก่อนจะเปิดออกอีกครั้งในเวลาไม่กี่วินาที

        ลี่เหม่ยเดินผ่านห้องทำงานของเลขาสาวดีกรีเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ สาวน้อยผู้เรียบร้อยที่สุดในออฟฟิศอย่างเสี่ยวฮวาวันนี้คงออกเดตกับแฟนหนุ่มที่พึ่งคบกันได้ไม่นาน

                อ๊ะ~ เบาหน่อย เจ็บนะ

        เสียงหวิวลอยออกมาจากห้องเลขาของลี่เหม่ย ทำเจ้าหล่อนต้องหยุดฝีเท้าแม้จะอายุย่างสามสิบแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงแบบนี้หล่อนก็ยังหน้าแดงทุกครั้ง

                “นี่เสี่ยวฮวาก็มีมุมนี้ด้วยหรอ” ลี่เหม่ยอมยิ้มพึมพำกับตนเอง ก่อนจะสลัดความคิดนั้นรีบตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของตน

        เอกสารของลูกค้ายังวางอยู่บนโต๊ะ เจ้าหล่อนตัดสินใจกลับไปเคลียร์งานที่บ้านดูจะเหมาะกว่า เกรงว่าหากเลขาสาวรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้จะวางตัวไม่ถูก ลี่เหม่ยย่องเบาไม่ให้ขัดความสุขของคนในห้องทำงาน

                “หวงตี้อะ~ เบาหน่อยสิคะฉันเจ็บนะ”

เสียงออดอ้อนของหญิงสาวภายในห้องทำทั้งร่างของลี่เหม่ยถูกแช่แข็ง ความรู้สึกชาไปทั้งตัวเธอพึ่งเคยรู้สึกก็วันนี้

      “ขอโทษ มันอดใจไม่ไหว” เสียงหอบเหนื่อยนี้เธอจำได้ดี เป็นเสียงของแฟนหนุ่มตนเองที่คบกันมายาวนานถึง 9 ปีไม่ผิดแน่ ชายหนุ่มที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ไม่สิ! ต้องบอกว่าร่วมสุขกับเธอมาถึง 9 ปี เพราะตอนเธอมีปัญหาเขาไม่เคยอยู่คอยรับฟังหรือช่วยเหลือเลย

                ปัง!!

       ประตูห้องทำงานถูกถีบให้แยกออกจากกัน จากแรงบาทาของคนด้านนอกที่ใช้กำลังสุดแรงเกิดระบายความแค้นกับประตูห้อง หนึ่งหญิงหนึ่งชายที่ยังแก้ผ้าล่อนจ้อนมือสาวเจ้ายังค้ำยันโต๊ะทำงาน โดยมีนายแบบหนุ่มยืนประกบหลังอะไรต่อมิอะไรยังไม่ถูกถอดเก็บ ยืนตาค้างมองเธอที่หน้าแดงจัดด้วยความโมโห

                “มะเหม่ย! เหม่ย! อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ มะ มันไม่ได้เป็น ยะอย่างที่ ธะ เธอคิด” หวงตี้ความรู้สึกเร็วรีบผละออกจากเสี่ยวฮวาใส่เสื้อผ้าตัวเองให้รีบร้อย

                “เข้าใจผิด! นี่จะเข้าใจผิดอะไรอีกจะให้ฉันเชื่อว่านายกำลังคุยงานกับหล่อนอยู่หรือไง ในเมื่อเสียงครางลั่นออกขนาดนี้ แล้วร่างกายอุบาดของพวกนายที่ไม่มีเสื้อผ้านี่อีก จะให้ฉันคิดว่าทำอะไรกัน”

                “คุณลี่เหม่ยอย่าพึ่งโกรธนะคะ ฉันไม่ดีเองที่แอบรักคุณหวงตี้มานานอย่าโทษเขาเลยนะคะ” เสี่ยวฮวาแม้จะพูดเช่นนั้นแต่หน้าตายังยิ้มระรื่น รีบเกาะแขนชายหนุ่มแน่นทั้งที่เสื้อผ้าไม่คิดจะหยิบใส่ หวงตี้เห็นอย่างนั้นรีบสะบัดอีกฝ่ายออกอย่างร้อนรน จนหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าต้องทำหน้างง

                “นี่จะพูดอะไรก็ใส่เสื้อผ้าก่อนนะ เห็นแล้วจะอ้วก แก้ผ้าให้คนอื่นมองกลางวันแสก ๆ ไม่คิดอายบ้างหรือไง”

        รักมากเกลียดมากท่าจะจริง ลี่เหม่ยตอนนี้ไม่มีความเอ็นดูให้เสี่ยวฮวาแม้แต่น้อย ในเมื่อนางกล้าดูเอ็นแฟนเจ้านายอย่างเธอ แล้วมีเหตุผลอะไรที่คนอย่างลี่เหม่ยจะพูดจาดีด้วย

                “นี่! จะไม่มากเกินไปหรอคะ เราก็ทำกันในห้องจะรู้ได้อย่างไรว่าใครจะมา” เสี่ยวฮวายังกล้าตำหนิคนเป็นแฟนอย่างเธอพลางก้มลงแต่งตัว ทำเอาลี่เหม่ยพูดอะไรไม่ออก

                “เฮอะ! ฉันพึ่งรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนี้ ตอนนั้นไม่น่าช่วยเธอจากแม่เลี้ยงเลย น่าจะปล่อยให้ถูกจับแต่งงานกับตาแก่โรงงานผ้าไปซะ”

        ครั้งหนึ่งเสี่ยวฮวามาทำงานกับเธอได้ไม่ถึงสามเดือน ถูกแม่เลี้ยงมาลากตัวถึงออฟฟิศให้ไปแต่งงานใช้หนี้ที่พอของหล่อนกู้มาเพื่อส่งเจ้าตัวเรียน แต่พ่อดันมาตายทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้แม่เลี้ยง ลี่เหม่ยสงสารเพราะเอ็นดูเด็กเรียบร้อยดั่งน้องสาว จึงยอมจ่ายสามล้านหยวนช่วยชีวิตหล่อนไว้ ใครจะรู้ว่าวันนี้จะกลายเป็นมารร้ายมาแย่งแฟนตนเองได้

                “ฉันก็ซาบซึ้งที่คุณช่วยเหลือ แต่เราสองคนรักกันฉันก็จนใจที่จะขัดความต้องการของหวงตี้” เมียน้อยยังทำหน้าระรื่นไม่สะทกสะท้าน ต่างจากฝ่ายชายส่ายหน้าจนหัวจะหลุดออกจากบ่า

                “ไม่นะ! ฉันไม่ได้รักยัยคนนี้ ฉันรักเธอคนเดียวนะเหม่ยเหม่ย!”

                “ทำไมคุณพูดแบบนี้ ได้ฉันแล้วคิดจะทิ้งหรอ” เสี่ยวฮวาโวยวายเมื่อดูเหมือนตัวเองจะถูกทอดทิ้ง

                “ได้อะไรกัน เธอร่านไปทั่วได้กับใครบ้างก็ไม่รู้ จะให้ฉันรับผิดชอบได้ยังไง” สองคู่ขาจากได้กันจนหวานซึ้งกลับโต้เถียงกันต่อหน้าลี่เหม่ย

                “ได้! ผู้ชายสารเลวเอากับผู้หญิงไปทั่วแบบคุณฉันก็ไม่ต้องการ คุณลี่เหม่ยคงไม่รู้ว่าแฟนคุณมันเลวแค่ไหน”

                “หุบปาก!” หวงตี้ตวาดคู่ขาเสียงลั่น จนลี่เหม่ยมีลางสังหรณ์ผุดขึ้นในหัว

                “พูด!” สองมือลี่เหม่ยกำแน่น สั่งเลขาสาวเสียงเย็น

                “ก็แฟนคุณออกเที่ยวคลับ king ทุกคืนหนีบสาวกลับบ้านไม่ซ้ำหน้า คุณต้องขอบใจฉันนะที่พอได้กับฉันเขาก็ไม่ได้ไปสำส่อนที่ไหนอีก” เสี่ยวฮวาเล่าหมดเปลือก

        ลี่เหม่ยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี 9 ปีมานี้ คิดแต่ว่าอีกฝ่ายยุ่งทำตามความฝันจนไม่มีเวลาให้เธอ ใครจะคิดว่าคนสารเลวนี่จะเที่ยวหาความสุขทุกคืนแล้วยังมีหน้ามาแอบแซบกับเลขาเธออีก นังเลขาที่เธอช่วยไว้ก็ดันตรรกะป่วยอีก

                “ดีนี่! งั้นพวกเธอก็เหมาะสมกันแล้วหญิงโฉดชายชั่ว”

                “แล้วแต่คุณจะคิด ถ้าหากวันนี้ไม่จ่ายมา 30 ล้าน ฉันจะเอาคลิปที่แฟนคุณมีอะไรกับฉันเปิดเผยให้หมด คอยดูใครยังจะกล้าจ้างเขาอีก”

                “แล้วแต่เลย เขาไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว” ลี่เหม่ยไม่คิดจะเก็บของเน่าเสียอย่างหวงตี้มาไว้ในชีวิตอีก

                “เหม่ยเหม่ยอย่าพูดแบบนี้สิ ฉันสำนึกผิดแล้ว ช่วยฉันหน่อยนะ” หวงตี้กลัวสุดขีดรีบคุกเข่าเกาะขาเธอไว้แน่น

                “ปล่อยนะ นายจะกลัวอะไรเรือนหอที่นายสร้างไว้ก็ร้อยล้านแล้ว ก็ขายให้เธอไปสิ” ลี่เหม่ยใจอ่อนยอมบอกทางแก้ปัญหาให้อดีตคนรัก

                “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! ร้อยล้านอะไร ผู้ชายบ้าตัณหาแบบนี้จะมีเงินไหนสร้างเรือนหอ บ้านที่พาคุณไปดูก็เป็นฉันช่วยหามาตบตาให้” เสี่ยวฮวาสมเพชลี่เหม่ยที่ถูกหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า

                “นี่! อะไรนะ บ้านนั้นนายก็หลอกฉันหรอ” ลี่เหม่ยจุกอกจนหายใจไม่ออกทั้งเจ็บทั้งแค้น

                “ไอ้คนเลว 9 ปีที่ผ่านมานายเคยทำอะไรดี ๆ บ้าง ดีแต่ใช้เงินฉันไปวันวัน ไหนบอกสิ้นปีนี้จะแต่งงานกันไง” น้ำตาที่ร่วงหล่นมาพร้อมกับสองมือที่ทุบตีลงบนตัวของหวงตี้

                “อะไรนะ! ไหนคุณบอกจะบอกเลิกหล่อนแล้วเอาสมบัติของหล่อนมารับผิดชอบฉันไง” เสี่ยวฮวาที่โดนหลอกไม่ต่างกันช่วยทุบตีชายชั่วอีกแรง จนหวงตี้ทนเจ็บต่อไปไม่ไหว

                “โอ๊ย! พอแล้ว!”

          การระเบิดอารมณ์ของเขามาพร้อมกับแรงมหาศาลผลักสตรีรอบกายให้ออกห่าง ทว่าลี่เหม่ยดันดวงซวยที่เซถลาหัวฟาดเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง นั่นคือฉากสุดท้ายที่เธอจำได้ ก่อนความมืดจะครอบงำสติ