Chapter: ตำราเล่มหนึ่งกว่าค่อนคืนที่พวกหลี่หลิงเฟิ่งติดอยู่ในสุสานบรรพบุรุษ จนกระทั่งเสียงระฆังเตือนภัยของตระกูลเป่ยดังสะท้อนขึ้นกลางรุ่งเช้า “ยันต์สั่นสะเทือนขึ้นมาอีกแล้ว พลังค่ายกลรั่วไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทุกคนรีบมารวมตัวด่วน!” แสงแรกของวันยังไม่ทันลอดผ่านยอดไม้ หมอกจางเหนือจวนก็พลันไหวระริก แสงยันต์ที่ล้อมค่ายกลใหญ่เรืองขึ้นเป็นเส้นสีเงินวาบวับ ราวกับแสงดาวสุดท้ายถูกกลืนกินทุกเส้นพลังใต้พื้นหิน แรงสั่นสะเทือนสะท้านในอกของทุกคนจนใจหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พื้นดินใต้ลานหลักรับแรงสั่นสะเทือนแทบไม่อยู่ เส้นยันต์แตกแขนงแผ่ซ่านราวรากไม้ที่กำลังดิ้นรนมีชีวิตพลังพุ่งสวนทางขึ้นสู่ท้องฟ้า ทะลุผ่านหมอกยามเช้าอย่างบ้าคลั่ง “แปลกนัก พลังนี้ไม่ควรเป็นเพียงของค่ายกล แต่มันเหมือนมีพลังจากภายนอกแทรกเข้ามา เป็นผู้ใดกันกล้าบุกรุกพื้นที่ของข้า สงสัยพวกมันคงเบื่อชีวิตกันแล้ว!” เสียงของหนึ่งผู้อาวุโสร้องขึ้น ขณะพลังสีเทาพุ่งไหลเข้าหากันกลางลานเพื่อตรวจสอบมหาโจรที่ลาดตาข่ายเข้ามา พวกมันเก่งกาจหรือตระกูลเป่ยของข้าอ่อนแอลงกันแน่นะ ยามนี้เหล่าคนในตระกูลต่างก็ไม่มีความมั่นใจในตนเองเสียแล้ว
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: ปลดผนึกลมยามดึกพัดหวิว หลี่หลิงเฟิ่งยังคงนั่งอยู่บนระเบียง แต่กระแสจิตของนางกลับล่องลอยไกลออกไปกว่ากำแพงจวนบางสิ่งในอากาศแปรปรวนเล็กน้อย“มาเร็วกว่าที่คิด” แววตาเยือกเย็นพลันเข้มขึ้นเสี่ยวมู่เงยหน้า “นายท่าน รับรู้ได้หรือ ทำไมข้าไม่รู้สึกอะไรเลย”“อืม มีคนแตะยันต์ตรวจพลังที่จุดเหนือสุสาน พวกนั้นใช้ยันต์พรางตัวชั้นสูง ไม่แปลกที่เจ้าจะสัมผัสไม่ได้”เสี่ยวมู่ชะงักไปชั่วครู่ “อาจเป็นคนของจวนเองหรือไม่”หลี่หลิงเฟิ่งส่ายหน้าเบา “ไม่ใช่ พลังพวกนั้นไม่ใช่สำนักสายพลังธาตุทั่วไป มันมีร่องรอยของกลิ่นน้ำค้างจากแดนฟ้า”แดนฟ้า?เสี่ยวมู่เบิกตา “คนของตำหนักธิดาสวรรค์”หลี่หลิงเฟิ่งไม่ตอบ เพียงยกมุมปากเล็กน้อย “ให้ข้าตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนก็แล้วกัน”นางลุกขึ้นจากระเบียง เงาร่างเคลื่อนไหวไร้เสียงราวสายน้ำ ปลายนิ้วแตะยันต์พรางกาย ก่อนเหยียบปลายหลังคา เรือนทั้งเรือนดูเหมือนเพียงสั่นไหวตามลม ไปมาไร้ร่องรอยเส้นทางที่นางเลือกลงไปนั้นคือเส้นเดียวกับที่วางแผนไว้ก่อนหน้า ใต้น
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: ตาอยู่คืนนั้น หลังเหตุโกลาหลกลางวันสิ้นสุดลง จวนตระกูลเป่ยกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งเสียงฝีเท้าผู้คนจางหาย เหลือเพียงแสงโคมที่ไหวระริกอยู่ตามเฉลียง กลิ่นควันจากยันต์ที่เผาเพื่อซ่อมค่ายกลยังลอยอ้อยอิ่งในอากาศ แฝงกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ จากเรือนของหลี่หลิงเฟิ่งที่ยังไม่ดับไฟหลี่หลิงเฟิ่งนั่งอยู่ตรงระเบียงไม้ด้านใน สายลมเย็นพัดชายแขนเสื้อของนางกระเพื่อมเบา ๆ บนโต๊ะมีตะเกียงน้ำมันดวงเล็ก ส่องแสงอุ่นสลัวสะท้อนเงาเรียวของผู้เป็นเจ้าของเงาร่างโปร่งของเด็กน้อยปรากฏขึ้นในมิติมายา เสียงของเขาแผ่วเบา“นายท่านวันนี้ค่ายกลใหญ่สั่นสะเทือนมากทีเดียว ข้าคิดว่า..”“ข้ารู้” หลี่หลิงเฟิ่งตอบพลางหมุนถ้วยชาในมือเล่น “แต่เจ้าสังเกตหรือไม่ ยันต์ปกคลุมที่ใต้สุสานกับค่ายกลใหญ่ มันไม่ได้มาจากของยุคเดียวกัน”เสี่ยวมู่ชะงัก “ท่านหมายถึง?”“ค่ายกลที่ผนึกสิ่งนั้นไว้ใต้ดิน ไม่ใช่ผลงานของคนตระกูลเป่ย” เสียงของนางดังแว่ว ดวงตาที่ทอดมองแสงตะเกียงเต็มไปด้วยประกายคิดคำนวณ“ลายอักขระและเส้นเชื่อมพลังนั้น ข้าจำได้ คล้ายกับ
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: ตื่นปลายนิ้วของชายหนุ่มแตะลงบนผิวน้ำแข็งเบา ๆ เท่านั้นเองเสียง “แครก” ดังลั่นก้อง รอยร้าวสีฟ้าเข้มแล่นออกจากจุดสัมผัสอย่างรวดเร็ว ราวกับใยแมงมุมขยายครอบคลุมทั้งแท่งน้ำแข็งในพริบตา“ถอยออกมา!” เป่ยเหยียนคว้าตัวหลานชายดึงกลับแทบไม่ทัน คลื่นพลังเย็นจัดระเบิดออกมาจากแท่นน้ำแข็งทันทีแสงสีน้ำเงินสว่างวาบไปทั่วทั้งสุสาน ความเย็นยะเยือกพุ่งออกมาราวกับพายุหิมะ น้ำแข็งเกาะจับบนผนังหินและพื้นทางเดินในพริบตา ยันต์ทองที่ติดอยู่ตามเสาหินรอบโถงเริ่มสั่นสะเทือน เส้นอักขระบนผนังเปล่งแสงกระพริบถี่รัวราวกับหัวใจของใครบางคนกำลังเต้นแรงเป่ยเหยียนกัดฟันแน่น ใช้พลังปราณกางโล่ป้องกันลูกน้องไว้ “ผนึกแตกแล้ว รีบรายงานเบื้องบนเดี๋ยวนี้!”แต่ไม่มีใครทันได้ก้าว เพราะจากภายในแท่นน้ำแข็งที่แตกร้าวนั้น เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบา ดังลอดออกมา เสียงที่ไม่ควรมีอยู่ในสุสานที่ถูกปิดตายมานับศตวรรษ“เจ้าทั้งหลาย... ยังมีชีวิตอยู่กันงั้นหรือ”เพียงคำพูดนั้น เสียงพายุหิมะในสุสานก็สงบลงอย่างประหลาด อุณหภูมิรอบตัวตกลงอย่างรวดเร็ว จนลมหายใจทุกคนกลายเป็นควันขาวเหนือแท่นน้ำแข็ง รอยแตกสุดท้ายแตกออกพร้อมเสียงสะท้อนทั่วห้องโถง แสงสีน้ำเงินส
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: ค่ายกลสั่นสะเทือนณ เรือนคุณชายสามหลายวันผ่านไปหลังจากหลี่หลิงเฟิ่งพบสุสานน้ำแข็งใต้ดิน ทุกอย่างภายนอกดูเหมือนเดิม เสี่ยวไป๋กับนุ่มนิ่มผลัดกันเฝ้าสังเกตพลังในสุสานไม่ให้แปรปรวน ส่วนหลี่หลิงเฟิ่งเองกลับไปยังเรือนชั้นในเพื่อดูแลคุณชายสามเป่ย ผู้ยังคงหลับใหลหลี่หลิงเฟิ่งประคองข้อมือคุณชายสาม ตรวจชีพจรก่อนจะวางลงข้างหมอน “ชีพจรเริ่มนิ่งกว่าก่อนหน้ามากแล้ว อีกไม่นานน่าจะฟื้น”นางพึมพำกับตนเอง ขณะมือข้างหนึ่งยกชาถ้วยเล็กขึ้นจิบ แต่ความสงบสุขมักเป็นเพียงภาพลวงตาก่อนพายุเสมอเย็นวันนั้น ขณะเงาจันทร์เริ่มทอดผ่านยอดหลังคา จู่ ๆ เสียงกึกก้องราวแผ่นดินสะเทือนก็ดังขึ้นจากทิศตะวันออกของจวนหลี่หลิงเฟิ่งเงยหน้าขึ้นแทบจะทันที สัมผัสพลังไหลวนแปรปรวนอย่างฉับพลัน พลังปราณธาตุน้ำกระเพื่อมปั่นป่วนจนพื้นเรือนสั่นสะเทือน“เกิดอะไรขึ้น” นางพุ่งตัวออกจากเรือนมาถึงบ่อน้ำใหญ่ที่ปกติใช้เป็นศูนย์กลางกระแสปราณของค่ายกลป้องกันจวน สิ่งที่เห็นทำให้นางต้องขมวดคิ้วแน่นกลางบ่อน้ำใสราวกระจก บัดนี้กลับปั่นป่วนกลายเป็นน้ำวนขนาดใหญ่ ราวกับมีสิ่งใดดูดกลืนพลังอยู่เบื้องล่าง น้ำที่เคยใสกลับกลายเป็นสีเงินหม่น สะท้อนแสงวิบวับประหลาด“น้ำวนนี้ป
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: สุสานน้ำแข็งเสียงลมหนาวพัดแผ่วผ่าน เส้นผมของหลี่หลิงเฟิ่งพลิ้วไหวเบาตามแรงลมเย็นจัดในสุสานใต้ดินนางก้าวเข้าใกล้แท่นหินสูงกลางห้อง ดวงตาเต็มไปด้วยแววครุ่นคิด ใต้เปลวไฟสั่นไหวจากตะเกียงในมือ แสงสะท้อนบนผิวน้ำแข็งกระทบใบหน้าบุรุษตรงหน้าให้ยิ่งดูราวกับไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เป็นเทพเจ้าที่หลับใหลอยู่ในกาลเวลา“พลังปราณในร่างเขายังไม่ดับสิ้น” หลี่หลิงเฟิ่งเอ่ยแผ่ว นัยน์ตาเปล่งแสงวาบ “เขายังมีชีวิตอยู่?”“อื้อ นายท่าน ข้าก็รู้สึกได้” นุ่มนิ่มยกหัวขึ้น ดวงตากลมแดงเรื่อสะท้อนแสงตะเกียง “กลิ่นพลังของเขาเก่าแก่มาก เหมือนเคยเห็นในยุคโบราณ กลิ่นพลังนี่หนาวเสียยิ่งกว่าน้ำแข็งพันปีอีก นายท่าน แน่ใจหรือไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ ข้าไม่อยากกลายเป็นมังกรแช่แข็งนะ”หลี่หลิงเฟิ่งไม่ตอบทันที นางเพียงก้าวเข้าใกล้อีกก้าวชายผู้นี้คือใครกันแน่เหตุใดจึงถูกแช่แข็งไว้ในสุสานตระกูลเป่ยเช่นนี้…หรือว่าจะเกี่ยวกับถิงถิง…เพียงแค่เอ่ยชื่อนั้น ความเจ็บปวดแปลกประหลาดก็วูบเข้ามาในหัวใจ ถิงถิง สัตว์วิญญาณที่อยู่กับนางมาตลอด แต่กลับจำไม่ได้ว่าตนเองเคยเป็นใคร เคยผ่านเรื่องราวใดมา หากชายลึกลับตรงหน้ามีส่วนเกี่ยวข้องจริง บางทีอาจจะเป็นเบาะแสเ
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: 026ซูเหยาใช้เท้าเขี่ยขาเขาอย่างไม่ลังเล ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง น่าจะสลบไปแล้วกระมัง"ช่วยคนหนึ่งครั้งเรียกว่าบังเอิญ สองครั้งเรียกว่าสวรรค์บังคับ" ซูเหยาพึมพำกับตัวเองขณะยืนมองเขา นางเริ่มยกชายเสื้อของเขาขึ้น พิจารณาแผลกลางอกที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด แม้จะไม่ลึกมากจนถึงชีวิต แต่ถ้าไม่รีบรักษาในตอนนี้ เขาคงจะได้ตายจริง ซูเหยารู้ดีว่าเวลาไม่รีรอเมื่อมือของซูเหยาเริ่มทำแผลให้กับเขา นางรู้สึกถึงความไม่มั่นคงที่กำลังก่อตัวในใจ ความหล่อเหลาของเขาทำให้นางเผลอหยุดมองเนิ่นนาน ใบหน้าที่ไม่อาจบรรยายได้ด้วยคำพูด ความงดงามของเขานั้นเหมือนเทพบุตรที่ลงมาอยู่ตรงหน้าในขณะที่นางทายา มืออีกข้างไม่รักดีถึงกับลูบไล้ใบหน้ารูปสลักนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็แทรกเข้ามาในใจของซูเหยาฉับพลัน นางรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย ซูเหยากลืนน้ำลายอึกใหญ่ สั่นศีรษะเรียกสติตนเองกลับคืน ไม่ได้ ข้าไม่อาจปล่อยให้ตัวเองติดอยู่ในความลุ่มหลงนี้ได้จู่ ๆ สัญชาตญาณบางอย่างก็ทำให้ซูเหยาหยุดการกระทำของตัวเองได้สำเร็จ นางเหลือบมองไปที่ศีรษะของชายหนุ่ม แล้วเห็นตัวเลขที่กระพริบขึ้นเหนือหัวของเขา นางไม่อาจมองข้ามสิ่งนี้ได้ ค่าความชอบ
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: 025ซูเหยากระพริบตามองหลี่หลัวอยู่หลายที “หลี่หลัว ข้าคิดว่าตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าควรออกกำลังกายให้มากเสียหน่อย”หลี่หลัวยิ้ม ขยับแขนหมุนข้อมือ “คุณหนูเจ้าคะ ข้าก็คิดเช่นนั้นอยู่พอดี”จากนั้น เสียงฟาด ฟัน กระแทกดังสนั่นราวม้าน้ำคลั่งในลานเก่าแห่งนี้ เหล่านักฆ่าคิดว่าตัวเองคือผู้ล่า ที่ไหนได้พวกเขากลายเป็นหมูในถังไม้ไผ่ ถูกปลิดลมหายใจราวกับใบไม้หล่นเปรี๊ยะ!เสียงกระทบเหล็กดังลั่น ชายชุดดำเบี่ยงหลบ แต่มือซ้ายของเขาถูกปาดจนเส้นเอ็นขาด นิ้วที่กำคมดาบอ่อนยวบลงทันใด“เร็วเกินไปแล้ว!” เขาสบถอีกคนอาศัยจังหวะหลบหลี่หลัว พุ่งเข้าหาซูเหยาจากด้านหลัง แต่ก่อนปลายดาบจะถึงเส้นผมของนาง ซูเหยาแค่ขยับชายแขนเสื้อเบา ๆ เข็มอีกเล่มก็ฝังเข้าไปใต้คางของมันไม่กี่ลมหายใจนับจากที่เหยียดหยามนาง หกคนล้มลงต่อหน้าทุกสายตาตอนนี้ แม้แต่เสียงหัวเราะก็เริ่มฝืดคอ นักฆ่าคนหนึ่งเริ่มถอยหลัง อีกคนเบิกตากว้าง มองพัดในมือหลี่หลัวกับแววตาไร้หวั่นของซูเหยา“อี-อี-อีนังนี่ ไม่ใช่แค่คุณหนูธรรมดา! ข่าวลือเป็นเรื่องจริง อึก”“โง่จริง ถ้าข้าเป็นคุณหนูธรรมดา คงถูกฆ่าไปตั้งแต่ตอนอยู่ในจวนโหวแล้วกระมัง” ซูเหยาถอนหายใจ เพียงแค่ตอนนั้นนั
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: 024“มีข่าวจากเรือนเล็กในตลาดฝั่งเหนือเจ้าค่ะ” เสียงของเสี่ยวเซียงดังขึ้นยามเช้า นางเป็นหนึ่งในเด็กสาวกำพร้าที่ซูเหยาช่วยไว้ตั้งแต่ยังเร่ร่อน ปัจจุบันถูกฝึกให้เป็นหูตาในเมืองหัวเฉิน“พูดมา” ซูเหยากล่าวเรียบ ดวงตายังจับจ้องแผนที่เล็กบนโต๊ะ“พ่อค้ากลุ่มใหม่จากเมืองหลวงมาเปิดร้านผ้า แต่ที่แปลกคือไม่มีการแจ้งกับตระกูลใดในเมือง หญิงที่ดูแลร้าน มีสำเนียงคล้ายคนเมืองหลวงเจ้าค่ะ”หลี่หลัวขมวดคิ้ว ช่างจองเวรจองกรรมไม่เลิกรา “พวกนั้นส่งคนมาอีกแล้วหรือ”ซูเหยาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เสียงหึในลำคอดังขึ้น นางไม่แปลกใจ คนเลวเหล่านั้นจะยอมรามือได้อย่างไร หากนางยังมีชีวิตอยู่ดี เพียงแต่กังวลที่พวกเขาเริ่ม “เดินเกมเปิด” แล้ว“ให้อาหลินลองไปสมัครเป็นเด็กยกผ้าในร้านนั้น ถ้าอีกฝ่ายรับเข้า ก็คือเปิดช่องให้เราแล้ว” ซูเหยาว่าช้า ๆ คืนหนึ่งในตลาดยามค่ำ เสียงขลุ่ยจากเด็กเร่ร่อนคนหนึ่งบรรเลงทำนองเพลง ชายวัยกลางคนแต่งกายเรียบง่ายนั่งดื่มสุรากับสหายอยู่โต๊ะใกล้ ๆชายที่ดูไม่มีพิษภัยนี้ไม่มีใครรู้ว่า เขาผู้นั้นคือหวังถง หัวหน้ากลุ่มข่าวเงาในเมืองหัวเฉิน “ข้าคิดว่านางเด็กซูนั่นจะอยู่เงียบ ๆ เสียอีก” เขากระดกเหล้าเข้า
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: 023“รับชาหรือสำรับเจ้าคะ” หลงจู๊ถามบุรุษทั้งสอง“ขอแค่ที่นั่งเงียบ ๆ กับชาร้อนสักจอกวันนี้อากาศมันร้อนมากไปหน่อย” เสียงไม่ดัง ไม่ต่ำดังขึ้นจากบุรุษปริศนา เสียงกระดิ่งดังขึ้นจากประตูหลังร้าน ซูเหยาทันเห็นเป้าหมายสั่งสำรับอาหารบนโต๊ะพอดี เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เขาเพียงเงยหน้ายิ้มรับซูเหยาหญิงสาวแล้วยอบกาย “ไม่ทราบท่านมาจากสำนักใดเจ้าคะ”ชายหนุ่มยิ้มบาง “ข้าแค่คนเดินทาง หยุดพักใต้ร่มเงาไม้ ไม่ได้มาจากที่ใดเป็นพิเศษ”ซูเหยายกคิ้วเล็กน้อย “คนที่ไม่มีจุดเริ่มต้น ก็มักไม่มีปลายทาง”“ข้าไม่แน่ใจเรื่องปลายทาง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม “แต่ข้าประทับใจกลิ่นชาของที่นี่จึงแวะมาเสียหน่อย กลิ่นชาในร้านนี้ บางทีก็คล้ายกลบกลิ่นอื่นดีนัก อย่างเช่นกลิ่นยา หรือกลิ่นพิษ”“นั่นก็แล้วแต่วาสนาของแต่ละคนแล้วเจ้าค่ะ” ซูเหยายิ้มตอบ ช่างประจวบเหมาะที่น้ำชามาถึงพอดีชายหนุ่มหัวเราะในลำคอไม่โต้กลับ แต่ยกจอกชาขึ้นจิบ “อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้ว่าจอกนี้ปลอดภัยยิ่ง”“หากจะใส่ ก็ไม่ใส่ในจอกแรกหรอกเจ้าค่ะ” ซูเหยาว่าพลางยิ้มครู่หนึ่งที่ความเงียบแทรกกลางบรรยากาศ เขาวางจอกลงอย่างแผ่วเบา “คุณหนูรองซูไม่ต้องกังวล ข้าม
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: 022ลมเย็นจากแม่น้ำเซี่ยนที่พัดผ่านกลางเมืองหัวเฉินพัดกลิ่นน้ำแกงเข้มข้นและเสียงขลุกขลักของเตาหล่อเหลาอาหารกลางถนนเส้นรองให้โชยเข้าไปถึงอีกฟากถนน ที่ใจกลางย่านการค้าทางตะวันตกของเมือง ตั้งตระหง่านอยู่คือเหลาเจินซินเหลาอาหารที่เปิดมาสิบปีไม่เพียงขึ้นชื่อในเขตทางใต้แต่กลับโด่งดังในหมู่นักเดินทาง ขุนนางท้องถิ่น และพ่อค้าใหญ่ระหว่างแคว้นที่เดินทางมาชื่อของเหลาเจินซินอาจยังไม่เป็นที่รู้จักในเมืองหลวง แต่ในหัวเฉินหากเอ่ยถึง “หมูแดงหอมชา” หรือ “ขนมเปี๊ยะลายมังกร” ของที่นี่แล้วล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ต้องพยักหน้าทว่า ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของที่แท้จริงของเหลาอาหารหลังนี้คือใคร นอกจากคนตระกูลฟางเช้าวันรุ่งขึ้น ซูเหยาเดินมาถึงหน้าร้านโดยมีเพียงหลี่หลัวติดตาม ใบหน้าเรียบเฉยของนางซ่อนอยู่ใต้หมวกไม้ไผ่ปีกกว้าง สวมผ้าคลุมสีน้ำตาลเรียบ ไร้เครื่องประดับใด ๆ“มีข่าวจากโรงเตี๊ยมฝั่งใต้เจ้าค่ะ สายของพวกในจวนหย่งอันโหวแฝงมาเป็นแขกค้าขายแล้วสองชุด” หลี่หลัวกระซิบซูเหยาไม่ตอบในทันที มือเรียวยกขึ้นถอดหมวกปีกกว้างออก ขณะยืนมองภาพความวุ่นวายเล็กๆ ของร้าน เสียงเด็กฝึกงานตะโกนเรียกออเดอร์ เสียงหัวเราะของพ่อค้าจากดินแดนเห
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: 021ฤดูกาลในหัวเฉินเปลี่ยนแปลงเชื่องช้า ใบไม้สีเขียวอ่อนเปลี่ยนเป็นเหลืองนวล ก่อนร่วงหล่นตามแรงลม และภายในเรือนตะวันออกของจวนตระกูล ซูเหยากำลังใช้ชีวิตที่ดูราวกับว่า สงบและเรียบง่ายหลังจากเหตุการณ์ที่เส้นทางเขานั้นผ่านไปไม่กี่วัน นางแทบไม่ได้เอ่ยถึงมันอีกเลยแม้แต่กุ้ยซินกับซุนจู๊ที่เคยเป็นบ่าวใกล้ตัว ก็ถูกท่านตาส่งไปช่วยงานในเรือนอื่นอย่าง “เหมาะสม”“พวกเขาทำงานมานาน คงอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ท่านตากล่าวเช่นนั้นขณะจิบชาอย่างสงบ ไม่มีเสียงคัดค้านจากนางที่เป็นหลานสาวเลยแม้แต่น้อยเมื่อเข้าสู่เดือนที่สามของการพำนักในหัวเฉิน ชื่อเสียงของซูเหยาเริ่มกระจายไปทั่วเมืองทางใต้ ไม่ใช่ในฐานะคุณหนูรองจวนโหวจากเมืองหลวง ไม่ได้เป็นเพียงหญิงสาวผู้ถูกทอดทิ้ง หากแต่คือคุณหนูแห่งจวนตระกูลฟาง นางกลายเป็นผู้มีสายตาไว วาจาคม มือเปื้อนพิษ และสมองเฉียบกว่าใครในวัยเดียวกันบรรดาขุนนาง ขุนนางปลดเกษียณ พ่อค้าคหบดี หัวหน้าสำนัก และผู้นำตระกูลท้องถิ่น ต่างพากันส่งบุตรหลานมาขอเข้าพบหวังจะฝากฝัง หวังจะผูกไมตรีและในเรือนที่ลึกที่สุดของจวนตระกูลฟาง มีกล่องไม้เก่าแก่กล่องหนึ่งที่ถูกเปิดเป็นครั้งแรกในรอบสิบห้าปีกล่องซึ่ง
Last Updated: 2025-10-14
LOGIN
