ตอนที่ 2.2 การกลับมา

          น่านฟ้ามองคนอายุน้อยกว่าด้วยสายตามันเขี้ยว เขาจึงขอแม่พาน้องเดินไปอีกด้านหนึ่ง รตีมองทั้งคู่ด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะพยักหน้าแล้วปล่อยพวกเขาไป ส่วนตัวเธอเดินไปยังโซนผัก ผลไม้ และเนื้อสด

          ชายหนุ่มผมบลอนด์ยืนมองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยของขาย บอกได้เลยว่าวันนี้มีตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ใบหน้าสวยหันกลับมามองคนเด็กกว่า แม้ว่าน้องชายจะขึ้นมัธยมปลายตอนต้นแล้ว แต่ความสูงก็ไม่ได้ห่างจากเขามากนัก จะมีก็แต่สีผิวและรูปร่างแข็งแกร่งนั่น เขา เทียบ ไม่ ติด สัก นิด!

          “อยากกินอะไรเต็มที่เลยนะ มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง” แขนเพรียวยกขึ้นโอบไหล่กว้างจากนั้นก็ยักคิ้ว ถึงจะไม่มาดแมนเท่า แต่ก็เปย์เอ็งได้เหมือนกันล่ะวะ!

          “จริงดิพี่”

          น่านน้ำได้ยินแบบนั้นก็ยกมือขึ้นมาถูไปมา “งั้นน้ำไม่เกรงใจแล้วนะ”

          “ระดับนี้ เรียกเสี่ยยังได้” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นลูบเคราทิพย์ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าคนข้าง ๆ พร้อมกับพูดขู่ด้วยเสียงที่คิดว่าน่ากลัวที่สุด “แต่อย่าให้รู้ว่านัดพวกไอ้เปี๊ยกเอาไว้แล้วกัน ไม่งั้นบ้านแตกแน่”

          “…”

          มือเรียวหยิบธนบัตรในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นออกไป น่านน้ำรีบยกมือไหว้รับ เจ้าตัวนับธนบัตรในมือพร้อมกับสีหน้าเบิกบานใจ ไล่หลังน้องชายเดินจากไป น่านฟ้าก็เดินแยกไปอีกทาง เท้าทั้งสองก้าวเดินไปข้างหน้า จนกระทั่งบรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไปราวกับคนละโลก

          “หนู… หนูนั่นแหละ”

          “ครับ? ยายเรียกผมหรอครับ”

          คนตัวเล็กหันไปมองหญิงชราตรงน้าที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ

          “ใช่จ้ะ ช่วยยายซื้อของหน่อยสิลูก ยายขายไม่ได้เลยวันนี้”

          ตลับกำมะหยี่ถูกยื่นมาวางไว้ตรงหน้า ของด้านในเต็มไปด้วยเครื่องประดับนานาพรรณ ดูแล้วคงจะมีมูลค่าสูงน่าดู มันเหมือนกับพวกของเก่าแก่ที่คนนิยมเก็บสะสมกัน

          “มีอันไหนที่หนูชอบไหมลูก ถ้าชอบยายจะลดให้”

          เสียงแหบแห้งของหญิงชราเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

          "ถ้างั้นยายช่วยเลือกให้หน่อยได้ไหมครับ ว่าแบบไหนเหมาะกับผม”

          “อันนี้ดีไหมลูก?”

          “สร้อยนี้ยายได้มาแค่ครึ่งหนึ่ง น่าเสียดายที่อีกครึ่งมันหายไป”

          สร้อยพระจันทร์เสี้ยวปรากฎต่อสายตา มันสวยแถมน่าดึงดูดเป็นอย่างมาก และเขาก็เองก็รู้สึกว่าอยากเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนี้ด้วย

          “ราคาเท่าไหร่หรอครับ?”

          “ยายเอาแค่ร้อยเดียวพอ..”

          “ร้อยเดียว?” ของพวกนี้ราคามันน่าจะมากกว่าร้อยเดียวด้วยซ้ำ

          “ถ้าหนูชอบมันจริง ๆ ยายเอาแค่ร้อยเดียวก็พอแล้ว”

          น่านฟ้าลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบตกลงหญิงชราตรงหน้า “ขอบคุณนะครับ”

          ริมฝีปากชมพูอ้ายิ้มกว้าง นับว่าวันนี้โชคดีที่ได้ของสวย ๆ หายากแบบนี้มาเก็บไว้ หนำซ้ำยังได้มาในราคาไม่แพงด้วย มือเรียวยื่นธนบัตรสีแดงให้กับหญิงชรา ก่อนจะรีบลุกและเดินออกไป โดยไม่ได้ยินเสียงแหบแห้งของเธอพูดตามหลัง

          “อีกไม่นานหนูก็จะได้เจอกับเจ้าของสร้อยอีกครึ่งเอง…”

          ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาภายในสนามบิน บริเวณประตูทางออกมีชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ หญิงสาวผิวเนียนขาวกระจ่าง ใบหน้าเรียวเล็ก เปลือกตาชั้นเดียวทว่าคมเรียวดูดุ รูปร่างเพรียวสวย เพียงมองปราดเดียว ด้วยภาพลักษณ์นี้ก็บ่งบอกถึงชาติตระกูลได้เป็นอย่างดี

          ส่วนชายหนุ่มด้านข้างร่างสูงกำยำ แผ่นหลังกว้างรับกับไหล่ที่หนั่นแน่น ผิวพรรณขาวสะอาดสะอ้าน ตาเรียวดุคมเข้ม จมูกโด่งได้รูป บริเวณหลังมือปรากฏเส้นเลือดนูนขึ้นมาเล็กน้อย เรียกได้ว่าใครเห็นจำต้องมองไม่หยุด

          “เฮีย เมื่อไหร่พวกเขาจะมารับเราสักที อั๊วยืนจนเมื่อยไปหมดแล้ว!”

          หงส์หยกพูดด้วยเสียงหงุดหงิด เธอยืนกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับย่ำเท้าไปมา ด้วยนิสัยที่อยู่นิ่งไม่ค่อยได้แก้ไม่หาย ขบคิดในใจอย่างหัวเสียว่าเมื่อไหร่ตนจะได้กลับไปพักผ่อนสักที

          “นี่ ลื้อเลิกย่ำเท้าไปมาได้ไหมอาหมวย ถ้าลื้อไม่รู้แล้วอั๊วจะรู้หรอ”

          เฟยหลงเอ็ดน้องสาวเสียงไม่ดังมากนัก พอให้ได้ยินแค่สองคน

          “เฮีย! ถ้าไม่ช่วยอะไรก็เงียบไปเลย คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่”

          “แค่เท้าแตะพื้น อั๊วก็อยากบินกลับจีนแล้ว ไม่รู้ทำไมเตี่ยต้องให้มาอยู่ที่บ้านนอกแบบนี้ด้วย แอมนอทโอเค ยูโน๊ว!?”

          ตั้งแต่เล็กจนโต หงส์หยกใช้ชีวิตอยู่ที่จีนแผ่นดินใหญ่มาโดยตลอด จนใบหน้าของเธอแทบจะกลมกลืนกับผู้คนในประเทศนั้น เว้นก็แต่ชื่อ เพราะผู้เป็นแม่อยากให้ลูกของตนไม่ลืมความเป็นไทย ส่วนพี่ชายคนโตอย่างเฟยหลงเคยอยู่ที่ไทยช่วงหนึ่ง กระทั่งถูกส่งไปอยู่จีนกับน้องสาว นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาประเทศไทยก็ว่าได้

          เฟยหลงมองน้องสาวอย่างเอือมระอา ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแทบทุกวัน แต่เขาก็ไม่เคยชินกับนิสัยของผู้เป็นน้องสักที

          “แฮ่ก ๆ มาแล้วครับ” เฉียบวิ่งมาหยุดยืนหอบ เขาเผลอหลับระหว่างวัน กว่าจะตื่นก็เลยเวลามารับนายน้อยของบ้านแล้ว มือหยาบยกขึ้นปาดเหงื่อบริเวณกรอบหน้าคมเข้ม

          “ลื้อใคร แล้วหรงเกอไปไหน?” เฟยหลงถามคนเบื้องหน้าที่กำลังหายใจหอบอยู่ เขาไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาบุคคลนี้มาก่อน

          “ผมเฉียบครับ เข้ามาทำงานกับเฮียได้สามปีแล้วครับ ส่วนพี่หรงแกต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด หน้าที่ในส่วนนี้เลยตกมาอยู่ที่เฉียบครับผม!”

          เฉียบรีบอธิบายด้วยเสียงหนักแน่นจริงจัง

          ชายร่างสูงจ้องเขม็งสำรวจอย่างละเอียด

          “จะมองอีกนานไหมเฮีย อั๊วอยากกลับไปอาบน้ำนอนตากแอร์จะแย่แล้ว”

          พูดเสร็จหญิงสาวก็ถูแขนทั้งสองข้างไปมา

          “รีบมากก็เดินไปนู่น เกิดมันไม่ใช่คนของเตี่ยขึ้นมาล่ะก็ ลื้อได้ตายก่อนได้บินกลับจีนแน่” ชายหนุ่มผมดำหันไปเอ็ดน้องสาว จากนั้นก็ตวัดสายตากลับมามองชายร่างใหญ่ตรงหน้า “เดินนำทางไป ถ้าตุกติกคงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

          “ครับนายน้อย”

          เฉียบหมุนตัวหันหลังเดินกลับไปยังทางที่จากมา ระหว่างกำลังก้าวเท้าเดิน ขนแขนทั้งสองข้างเริ่มชูตั้งเรียงกันเป็นแถบ เจ้าตัวยกมือลูบขนแขนทั้งสองข้างไปมา ก่อนจะพูดพึมพำกับตนเองเสียงเบา “ทำไมต้องมาปวดxตอนนี้ด้วยวะ”