ตอนที่ 3.1 อาตี๋น้อย

          รถหรูวิ่งเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านหลังใหญ่ บานประตูรถสีดำเงาถูกเปิดออก ร่างเพรียวของหญิงสาวรีบก้าวลงจากรถโดยเร็ว เธอเชิดหน้าขึ้นมองดูบรรยากาศโดยรอบ เฟยหลงที่เตรียมจะก้าวเท้าลงก็พลันชะงัก ชายหนุ่มเห็นว่าอีกคนเอายืนบื้อไม่ยอมขยับสักที ด้วยความหงุดหงิดเขาจึงก้าวลงไปยืนเบียดร่างเล็กตรงหน้า

          “เฮีย! ไม่เห็นรึไงว่าอั๊วยืนอยู่”

          “เห็น แต่อั๊วจะเดิน หลบดิ๊เกะกะว่ะ” มือแกร่งยื่นไปดันหัวน้องสาวไม่แรงนัก แต่ก็พอจะทำให้ผมของเธอเสียทรงได้

          “ทรงผมของอั๊ว! อั๊วจะฟ้องเตี่ย!”

          เหล่าลูกน้องเมื่อเห็นทรงผมไม่เป็นทรงของหญิงสาว ก็เผลอหลุดขำออกมา ทว่าก็ต้องรีบเอามือปิดปากฉับพลัน เมื่อถูกสายตาอาฆาตส่งมา

          “หัวเราะหาเตี่ยอั๊วรึไง?!”

          สิ้นเสียงเล็กแหลมที่ตวาดขึ้น เสียงจามของคนในบ้านก็ดังขึ้นทันที เฉียบและพวกสมุนถึงกับมองหน้ากันเลิ่กลั่ก หลังจากร่างเพรียวของหงส์หยกเดินจากไป ก็เปรียบดั่งยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก

          “ข้าว่าบ้านนี้ไม่สงบอีกต่อไปแน่พวกเอ็ง บรึ๋ยย”

          หงส์หยกเดินเข้าไปโผลกอดผู้ให้กำเนิดด้วยความคิดถึง จมูกเล็กกดลงบนแก้มที่เริ่มมีริ้วรอยตามวัยอย่างแผ่วเบา “เตี่ยย คิดถึงเตี่ยมากเลย”

          “น้อย ๆ หน่อยเถอะ ก่อนหน้านั้นอั๊วยังเห็นลื้อบ่นอยากกลับจีนอยู่เลย”

          ดวงหน้าสวยหันมาตอบกลับอย่างไม่ยอมจำนนเช่นเดียวกัน เปรียบได้ว่าทั้งเธอและพี่ชายเป็นไม้เบื่อไม้เมาย่อมไม่ผิด ถ้าวันไหนไม่ได้เลาะฝีปากกัน ดูเหมือนชีวิตจะขาดแสงสีทีเดียว

          “อาหมวย!”

          “เมื่อไหร่พวกลื้อจะเลิกทะเลาะกันสักที รอเตี่ยตายก่อนรึยังไง”

          เสียงทรงอำนาจพูดขึ้นแทรกขัดบทสนทนาของทั้งคู่ อยู่นู่นก็ตีกัน มาอยู่นี่ก็ยังทะเลาะกันอีก ยิ่งคิดว่าในทุก ๆ วันจะต้องมาเจอสงครามน้ำลายของสองพี่น้องคู่นี้ เขาเห็นแววว่าตัวเองต้องเป็นประสาทแน่นอน

          “เตี่ยอย่าพูดแบบนี้สิ อั๊วไม่ชอบ” หญิงสาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาวูบไหวชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งเช่นเดิม

          เมื่อรู้ว่าตนพูดอะไรออกไป จึงเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกสาวคนเล็ก

          “เตี่ยขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รู้สึกไม่ดี”

          บ๊อก บ๊อก เสียงเห่าของลูกสุนัขดังขึ้น บรรยากาศชวนอึดอันก่อนหน้าพลันสลายหายไป ก้อนขนปุยวิ่งดุ๊กดิ๊กส่ายหางไปมา ก่อนจะหยุดตรงหน้าผู้เป็นเจ้าของ

          “อาตี๋น้อยมาพอดีเลย” ชายวัยกลางคนก้มตัวอุ้มก้อนขนปุยขึ้นมานั่งบนตัก

          “อาตี๋น้อย? นี่อั๊วไม่อยู่แค่ไม่กี่ปีเตี่ยก็พาลูกใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านแล้วหรอ” เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความไม่พอใจ นัยน์ตาคมกริบดั่งเหยี่ยวจ้องมองก้อนอึตรงหน้า เห็นแค่นี้ก็รับรู้ได้ถึงความรักที่มันได้รับไปจากเตี่ย ไหนจะเรียกว่าตี๋น้อยอีก!

          “ไร้สาระน่าอาตี๋”

          เฟยหมิงปรามลูกชายไม่จริงจังนัก มือหยาบลูบก้อนขนนุ่มบนตักไม่ปล่อย

          “เตี่ย มันชื่ออะไรหรอ น่ารักมากเลยอะ” หญิงสาวมองลูกสุนัขเบื้องหน้าด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู อยู่ที่จีนเธอไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเลยสักตัว จึงตื่นเต้นที่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตน่ารัก ๆ ตรงหน้า

          “ชื่อตี๋น้อย เตี่ยตั้งให้คล้องกับตี๋ใหญ่”

          “แล้วไหนตี๋ใหญ่ล่ะ” เสียงเล็กถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

          “นั่นไง” เฟยหมิงตอบกลับ และชี้ไปยังร่างสูงของคนที่ยืนกอดอกแง่งอนเบื้องหน้า

          “ฮ่า ฮ่า ฮ่า อั๊วไม่รู้นะเนี่ย ว่าพี่ชายของตี๋น้อยจะเป็นเฮีย” หญิงสาวถึงกับขำพรืดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ท่าทางแบบนั้นมันอะไรล่ะนั่น ใบหน้าขาวเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง แล้วคนที่เลาะฝีปากกับเธอก่อนหน้านี้หายไปไหนกัน ทำไมถึงเห็นแต่เด็กน้อยแสนแง่งอนยืนบิดตัวไปมา

          ร่างสูงหน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย เขารีบเดินหนีสองพ่อลูกกับหนึ่งก้อนอึตรงหน้าทันที ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาจะต้องทวงแหน่งลูกชายที่รักของเตี่ยกลับมาให้ได้ ส่วนไอ้ก้อนอึนั่นก็เตรียมย้ายบ้านได้เลย!

          ตี๋น้อย : “…”

          ภายในครัวสไตล์โมเดิร์น กลิ่นหอมของเครื่องเทศลอยคลุ้งทั่วห้อง เชื้อเชิญให้ใครบางคนแอบย่องเข้ามาลอบดมกลิ่นอย่างห้ามไม่ได้ แค่ได้กลิ่นก็ชวนน้ำลายสอยแล้ว

          “วันนี้พี่จะทำอะไรกินหรอ?”

          เสียงทางด้านหลังเรียกความสนใจจากน่านฟ้าได้เป็นอย่างดี คนตัวเล็กผละมืออกจากวัตถุดิบแล้วหมุนตัวหันมาหาเจ้าของเสียง เขายกยิ้มก่อนจะตอบกลับไป “แกงจืดกระดูกหมูอ่อนน่ะ”

         “โห นี่มันเมนูโปรดของน้ำเลย พี่นี่รู้ใจจังเลยน้า”

          “มะเหงกนี่ ได้ข่าวว่าไปแว้นรถกับพวกไอ้เปี๊ยกอีกแล้วนะแกน่ะ ทำไมไม่ถอดน้ำมันเครื่องออกมากินด้วยเลย” เขาเอ็ดน้องชายที่วัน ๆ เอาแต่แอบออกไปซิ่งรถเล่นกับพวกเพื่อน ๆ กว่าจะกลับบ้านก็บ่ายคล้อยจวนค่ำ

          มันน่าโดนเนรเทศออกจากบ้านเหมือนละครหลังข่าวภาคค่ำจริง ๆ

          “แหมพี่ก็ วัยรุ่นก็แบบนี้แหละน่า ช่วงอยากรู้อยากลอง” เด็กหนุ่มรีบแย้งขึ้น

          “แล้วอยากลองไปนอนอยู่โรงบาลสักเดือนไหมฮะ”

          คนมีชนักติดหลังถึงกับไปต่อไม่เป็น ยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ คิดหาคำเถียงไม่ออกเพราะมันเป็นความจริง ทำได้เพียงยิ้มแหยะตอบกลับไป

          “ไม่รู้แหละ พรุ่งนี้แกต้องตื่นแต่เช้าไปช่วยพวกลุงมิ่งเก็บองุ่น แล้วตอนสายไปเป็นเด็กรถช่วยขนของต่อ” น่านฟ้ามอบหมายหน้าที่ส่งต่อให้กับน้องชายด้วยเสียงจริงจัง เขาไม่เคยบังคับน้องชายให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ แต่อีกคนกลับละเลยสิ่งที่ควรทำ เขาในฐานะที่เป็นพี่ชายก็ต้องคอยควบคุมพฤติกรรรม เพื่อไม่ให้ไม้อ่อนกลายเป็นไม้แก่เสียก่อน

          “เอาจริงดิ ไม่ทำได้ไหมเนี่ย” สีหน้าหดหู่ปรากฏบนใบหน้าเด่นหรา เจ้าตัวรับรู้ได้เลยว่าเวลาแห่งความสุขกำลังสั้นลงทุกที

          เพราะครั้งนี้พี่ชายของเขาเอาจริงแน่นอน!

          “ได้สิ” เสียงทุ้มเปล่งออกมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม หากมีเพียงประโยคเดียวคงจะดูน่าฟัง ทว่าประโยคหลังดันดับฝันของคนฟัง ให้สลายหายไปราวกับหมอก “แต่เตรียมเก็บเสื้อผ้าเน่า ๆ กับกางเกงในขาดเป้าของแกไปอยู่กับไอ้เปี๊ยกได้เลย!”