ตอนที่ 2.1 การกลับมา

          ช่วงสายของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับสองหนุ่มหัวแดงส้มยืนอยู่หน้าทางเข้า เจ้าของเรือนผมแดงผิวขาวผ่อง ร่างสูงโปร่ง แม้ว่าร่างกายจะไม่ได้กำยำแต่ก็ดูแข็งแรง ใบหน้าเรียวคมดูหยิ่งผยอง ทว่าอีกคนผิวแทน ร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าหล่อเหลาติดเย็นชา

          “ถอยไปหน่อยได้ไหม” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ

          “จะให้กูถอยไปไหน อีกนิดคงได้สิงกับรั้วออกรากเป็นต้นตำลึงพอดี”

          “มองหน้าแบบนี้หมายความว่ายังไง?” วินมองหน้าอีกคนพร้อมกับยักคิ้วเป็นเชิงถาม แต่คนด้านข้างยิ่งชักสีหน้ามากกว่าเดิม

          “ยุ่ง” ข้าวจ้าวหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเผลอก้าวเท้าออกจากบ้านผิดข้างรึเปล่า ทำไมถึงได้ซวยมาเจอคนที่เหม็นขี้หน้าแบบนี้!

          วินไหวไหล่กลับไป เขาก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอคู่กัดเข้า ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะว่าเพื่อนก็ไม่เชิงเพื่อน เพื่อนที่ไหนเจอหน้ากันแล้วพร้อมเลาะฝีปากกันได้ตลอดเวลา เหมือนไม่ได้ด่าแล้วกินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับอย่างนั้น

          ในขณะนั้น รตีเดินออกมาเก็บผักหน้ารั้วก็บังเอิญเจอกับเพื่อนทั้งสองของลูกชาย เธอเข้าไปทักทายเด็กหนุ่มด้วยท่าทีเป็นกันเอง พร้อมกับตะกร้าสานในมือที่เตรียมไว้ใส่ผัก “อ้าว ไปไงมาไงกันลูก”

          “สวัสดีครับน้ารตี พอดีว่าผมเอาขนมมาฝากครับ” พูดจบข้าวจ้าวก็ชูตระกร้าขนมในมือขึ้น หางตาเหลือบมองคนตัวโตด้านข้าง ก่อนจะยักคิ้วใส่

          ทางด้านของวินได้แต่เม้มปากแอบหัวเราะคิกคักในใจ ไอ้ท่าทางยักคิ้วเหล่ตาของอีกคน เขาบอกได้เลยว่ามันตลก ไม่ได้ทำให้ดูเคืองหรือสลดใจแม้แต่น้อย

          “ขอบใจนะจ๊ะ เข้ามานั่งข้างในก่อนมา” หญิงวัยกลางคนลอบยิ้มให้กับท่าทางของทั้งคู่ลำพัง เธอก้มลงปลดล็อคกลอนประตูด้านล่าง และเปิดออกให้กับพวกเขา “ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวน้าขอเก็บผักไปทำอาหารก่อนจ้ะ”

          “ครับ แล้วนี่ฟ้าตื่นรึยังครับ”

          เสียงทุ้มห้าวกล่าวขึ้น พลางช่วยดันประตูไปอีกฝั่ง

          “รายนั้นเข้าไปดูองุ่นในไร่ตั้งแต่เช้านู่น อีกเดี๋ยวก็คงมาน่ะจ้ะ”

          ทั้งสองพูดคุยกับหญิงวัยกลางคนสักพักแล้วเดินจากไป เงาร่างเล็กใหญ่เดินไล่เลี่ยกันมาจนถึงหน้าบ้าน บริเวณภายนอกถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด พวกมันพากันออกดอกเบ่งบานอย่างสวยงาม ข้าวจ้าววางตะกร้าลงบนโต๊ะไม้หน้าบ้าน เขาอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูดอกไม้พวกนั้น มือเรียวยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ ส่วนวินได้แต่ยืนมองอยู่อย่างเงียบ ๆ

          ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นด้านหลังพวกเขา

          “มาอะไรกันแต่เช้า” น่านฟ้าพึ่งเดินกลับมาจากในไร่ ก็เจอกับเพื่อนซี้คู่กัดอย่างวินกับข้าวจ้าว คนตัวเล็กเดินรุดเข้าไปหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว

          เจ้าของเรือนผมแดงลุกพรวดขึ้น เขารีบยัดมือถือเข้ากระเป๋าทันควัน “กูเอาขนมมาให้ อีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”

          "แล้วแกล่ะ” ใบหน้าสวยหันไปมองเพื่อนอีกคน

          “มาเล่นด้วย รู้สึกว่าผิวพรรณเปล่งปลั่งเชียวนะมึง ไปแอบเข้าสปามาป่ะ”

          คนตัวโตพูดหยอกอย่างเช่นเคย เพราะเขารู้ดีว่าอีกคนไม่ถือสา ยกเว้นคนด้านข้างไว้คนหนึ่งแล้วกัน รายนี้แค่มองหน้าก็พร้อมจดชื่อลงบนบัญชีหนังหมา

          “มีแต่สปาปุ๋ยวัว จะเอาด้วยไหม?”

          น่านฟ้าตอบกลับ พร้อมกับแบมือทั้งสองข้างแล้วยื่นไปข้างหน้า ก็ถ้าอีกคนอยากสปาด้วยจริง เขาจะเดินย้อนกลับไปขุดดินขึ้นมาให้เอง

          ทั้งสามพูดคุยกันอย่างออกรส เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ น่านฟ้าชวนเพื่อนทั้งสองอยู่ทานข้าวเที่ยงด้วยกัน จากนั้นก็พากันเดินเข้าไปดูองุ่นในไร่ ข้าวจ้าวชื่นชอบธรรมชาติเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็รู้สึกว่าเหมือนได้มาพักผ่อนและถูกบำบัดด้วยธรรมชาติไปในตัว แม้ว่าระหว่างทางจะมีมารหัวส้มคอยผจญก็ตาม

          “เดินดี ๆ ดิ๊ ขาเป๋หรือไง เดินเบียดกูอยู่ได้” ข้าวจ้าวมองค้อนใส่อีกคน ถ้ามีแค่พวกเขาสองคน รับรองเลยว่าไอ้หัวส้มนี่ต้องโดนเขาถลกหนังแน่นอน!

          “ก็ทางมันแคบ อย่างกับกูอยากแนบชิดอิงแอบมึงตายแหละ” วินไหวไหล่แล้วยักคิ้วหลิ่วตาใส่โดยไม่เกรงกลัว เขาไม่ได้ผิดสักหน่อย ทำไมต้องยอมด้วยล่ะ

          ข้าวจ้าวพยายามอดกลั้นไม่ให้พ่ายแพ้ต่อเสียงในหัวของตน ทว่าใบหน้าเรียวเริ่มขึ้นสี มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วคลายมือออก ส่วนน่านฟ้าทำได้เพียงส่ายหัวไปมา รอบหน้าถ้าเจอคู่นี้อีกเขาต้องหาอะไรมาอุดหูบ้างแล้วล่ะ

          จนเวลาบ่ายคล้อย วินและข้าวจ้าวจึงขอตัวแยกย้ายกลับไป

          ตลาดช่วงเย็นผู้คนพลุกพล่านหนาตาเป็นพิเศษ ทุก ๆ เดือนจะมีกิจกรรมที่จัดขึ้นสำหรับพ่อค้าแม่ขาย ให้พวกเขาได้เปิดโอกาสลองนำสินค้าใหม่ ๆ มาวางขาย ในหนึ่งเดือนจะมีเพียงหนึ่งวัน ซึ่งนั่นก็ตรงกับวันนี้พอดี เสียงเพลงถูกเปิดผ่านลำโพงขนาดใหญ่ ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาพลันขยับหัวไปตามจังหวะเพลงด้วยความครึกครื้น

          “อย่าวิ่งนะน้ำ ไม่งั้นแม่จะพากลับทันที”

          รตีชี้นิ้วดุลูกชายจอมซนด้วยท่าทีไม่จริงจังนัก ถึงลูกชายจะโตแค่ไหนแต่นิสัยดื้อซน ชอบอยากรู้อยากเห็นกลับทวีเพิ่มมากขึ้น

          “ครับ ทราบแล้วครับ” เด็กหนุ่มตอบรับด้วยท่าตะเบ๊ะอย่างกวน ๆ