ตอนที่ 4.1 ข่าวลือ

“ผะ ผม” เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน ริมฝีปากเลอะไปด้วยคราบเลือดอาบย้อม เขาทำปากอ้าหุบ ๆ ทว่าไร้เสียงเปล่งออกมา ภายในหัวโล่งเปล่าหาคำแก้ตัวไม่ได้

ร่างสันทัดก้มลงแล้วใช้ปลายกระบอกปืนตบเข้าข้างกระหมับเบา ๆ สร้างความตื่นกลัวให้กับผู้กระทำผิดเป็นอย่างมาก สติของชายหนุ่มเริ่มแตกกระเจิง เพราะรับรู้ได้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา แม้จะพยายามเค้นเสียงตอบทว่ากลับทำได้เพียงกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น

“ตอบไม่ได้?” สิ้นสุรเสียงเรียบเย็น ชายวัยกลางคนพลันลุกยืนขึ้นเต็มตัว ก่อนจะเลื่อนสายตาไล่มองคนตรงหน้า “ถือว่าฉันให้โอกาสแกแล้วนะ”

ปั้ง!

“อ๊ากกก!!”

กระสุนพุ่งทะลุลงบนหน้าขาฝั่งซ้าย ไร้ซึ่งความเมตตาปรานี ของเหลวสีแดงไหลทะลักออกมาอย่างน่ากลัว พายุรีบหลุบสายตาลงพื้นราวกับว่าตนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฝ่ามือกำเข้าหากันแน่น ต่างจากผู้เป็นพ่อที่จ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความนิ่งเงียบ บนใบหน้าไร้ซึ่งคลื่นอารมณ์ คาดเดาไม่ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ฮึกก ผมกลัวแล้ว อย่าฆ่าผมเลย!” ชายหนุ่มใช้แรงที่มีตะเบ็งเสียงออกมาสุดลูกคอ นัยน์ตาทั้งสองเริ่มแดงก่ำ เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างเกรงกลัว

“ทีนี้คงจะตอบได้แล้วใช่ไหม” ศักดิ์ชัยเค้นถามด้วยเสียงเรียบ

โต้งพยายามสูดลมหายใจสุดแรง กลิ่นคาวเลือดตีขึ้นจมูกอย่างไว เขาเม้มปากที่แห้งแตกไว้แน่น นัยน์ตาหม่นหลุบมองรองเท้าหนังเบื้องหน้า ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกให้กับเขาเลยสักนิด และที่สำคัญเขายังมีน้องสาวกับยายกำลังรออยู่ที่บ้าน

“แค่บอกว่าใครจ้างแกมามันคงจะยากเกินไปใช่ไหม งั้นฉันมีอะไรดี ๆ มานำเสนอ เผื่อจะช่วยให้แกตัดสินใจได้ง่ายขึ้น” ปลายกระบอกวัตถุดำด้านถูไล่ตามกรอบหน้าคมสัน เจ้าของของมันเมียงมองผลงานของตน ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “น่าเสียดาย.. ถ้าคนเป็นงานแบบแกต้องหายไปสักคน น้องสาวกับยายคงจะอยู่ลำบากน่าดู จริงไหม?”

“อย่าทำอะไรพวกเขานะ!” โต้งจ้องหน้าชายวัยกลางคนเขม็ง เขาพลาดเองที่ดูแคลนอีกฝ่ายมากไป ฝ่ามือทั้งสองที่ถูกมัดไพล่หลังกำหมัดแน่น

“รับปากผมก่อนสิ ว่าท่านจะไม่ทำอะไรพวกเขา”

“ฉันจะทำหรือไม่ทำ นั่นก็ขึ้นอยู่กับคำตอบของแก”

“สรุปแล้วใครเป็นคนส่งแกมา?”

พายุยืนขมวดคิ้วด้านหลังผู้เป็นพ่อ นัยน์ตาคมเหลือบมองมือขวาที่พ่อของเขาเรียกหาเป็นประจำ เขาแค่นเสียงเย้ยหยันใส่อีกคนเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาดูภาพเบื้องหน้า ถ้าวันข้างหน้าเป็นเขาที่กุมอำนาจทุกอย่างไว้ในมือ เขาจะไม่มีวันเดินตามรอยของพ่ออย่างแน่นอน เส้นทางที่น่าสะอิดสะเอียด เข่นฆ่าผู้คนเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดกันเป็นจังหวะ ชายหนุ่มผมบลอนด์ใช้มือเร่งเคาะประตูอย่างไม่ลดละ

“ตื่นได้แล้ว! จะนอนไปถึงไหนฮะ”

เสียงเคาะประตูดังถี่ขึ้น ไม่มีทีท่าจะลดลงหรือเงียบไป เด็กหนุ่มที่กำลังนอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มก็เริ่มมีปฏิกิริยา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันควัน

“อื้ออ เสียงดังทำไมคนจะนอน” น่านน้ำตอบกลับเสียงยานคาง

เมื่อคืนกว่าจะเข้านอนก็ปาไปตีสองตีสาม ตอนนี้หนังตาทั้งสองข้างเหมือนมีแรงโน้มถ่วงยึดเอาไว้แน่น

“เมื่อวานพี่พูดกับแกว่ายังไงฮะ” ไม่ต้องอ้าปากจนเห็นลิ้นไก่ น่านฟ้าก็รู้ได้ทันทีว่าน้องชายคงนอนดึกอีกเช่นเคย

“ขอเวลาอีกแปป”

เสียงของคนในห้องตะโกนตอบกลับมาแล้วเสียงก็เงียบไป

“ไม่แปป ตื่น เดี๋ยว นี้!”

เงียบ..

ยังเงียบ...

เอาแบบนี้ใช่ไหม ได้!

“ไอ้เปี๊ยก!”

พรึ่บ! น่านน้ำรีบลุกจากเตียงทันทีแม้ว่าตายังปิดอยู่ก็ตาม เด็กหนุ่มขยี้ตาทั้งสองข้าง เขาพยายามปรับภาพที่พร่ามัวเบื้องหน้าให้ชัดเจน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มตัว “ตื่นแล้ว ๆ ลงไปรอข้างล่างเลย!”

ที่บอกว่าหนังตาทั้งสองข้างเหมือนมีแรงโน้มถ่วงยึดไว้ ยังไม่มีน้ำหนักเท่ากับคำว่าไอ้เปี๊ยกด้วยซ้ำ

ด้านล่างบริเวณห้องโถง ร่างของหญิงวัยกลางคนกำลังจัดของใส่ตะกร้าสานในมืออย่างเป็นระเบียบ ขณะนั้นเสียงเดินลงมาจากบันไดก็เรียกความสนใจจากเธอ รตีหันไปมองเจ้าของเสียงเมื่อครู่ก่อนจะส่งยิ้มไป

“เอะอะเสียงดังอะไรกันแต่เช้าลูก มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”

“เปล่าหรอกแม่ พอดีฟ้าจะพาน้องไปเก็บองุ่นช่วยพวกลุงมิ่งแกน่ะครับ”

“แล้วนี่แม่จะไปไหนหรอ” น่านฟ้ามองของที่ถูกจัดไว้ในตะกร้า

“แม่ว่าจะเอาของไปให้ป้าเพ็ญ กะว่าจะอยู่เล่นเป็นเพื่อนแกสักหน่อยจ้ะ” พูดจบรตีก็หันกลับมาหยิบของที่เหลือใส่เข้าไปอีก เมื่อเช็คดูว่าครบแล้วเธอก็ยกตะกร้าใบใหญ่ขึ้นมาถือไว้ข้างตัว “จริงสิ แม่เกือบลืมแล้วเชียว ช่วงบ่ายแม่ฝากไปซื้อของตามนี้ให้หน่อยนะลูก ของในตู้เย็นเริ่มจะหมดแล้ว”

กระดาษขาวขนาดเท่าฝ่ามือสองแผ่นถูกยื่นมาด้านหน้า น่านฟ้าก้มดูแล้วรับมาพับเก็บใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้

“ครับแม่”

“ถ้างั้นแม่ไปก่อนล่ะ กุญแจรถวางไว้ตรงหน้าทีวีนะลูก” เธอยื่นมือไปลูบหัวลูกชายด้วยความรัก ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้น่านฟ้าจะไม่ได้มีเค้าโครงเหมือนกับพ่อของเขา แต่นิสัยบางอย่างก็ทำให้รตีอดคิดถึงผู้ที่จากไปอย่างสามีไม่ได้ ถ้าขุนเขายังอยู่ เขาจะต้องภูมิใจในตัวเด็กทั้งสองคนนี้แน่นอน

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เสียงปิดประตูชั้นบนก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างโปร่งของเจ้าของเสียง น่านน้ำรีบวิ่งลงมาสุดขีด กระทั่งหยดน้ำบนหน้ายังเช็ดไม่หมด ส่วนผมก็ยังไม่ได้ถูกหวีให้เป็นระเบียบ ฟันแปรงรึเปล่าก็ไม่รู้ น่านฟ้ายื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้คนเด็กกว่า

“กินข้าวก่อนไหม หรือค่อยกินทีหลัง?”

“กินพร้อมพี่อะ น้ำยังไงก็ได้อยู่ละ” เด็กหนุ่มใช้ผ้าซับน้ำบนใบหน้าของตัวเอง สำหรับมื้อเช้าก็คือมื้อเที่ยงดี ๆ นี่เอง เพราะงั้นเรื่องนี้จึงไม่ใช่ปัญหา

“ถ้างั้นก็รีบไปกันเถอะ”

น่านฟ้าเดินนำหน้าน้องชายไปหลายก้าว ระหว่างนั้นพลันนึกถึงสร้อยที่ซื้อมาเมื่อวันก่อน มือเรียวยกขึ้นลูบบริเวณลำคอแผ่วเบา ตอนนี้ไม่มีสร้อยห้อยอยู่บนคอ แต่เมื่อคืนเขาฝันเกี่ยวกับสร้อยเส้นนั้น แม้ภาพในฝันจะเลือนราง แต่ลางสังหรณ์กลับบอกว่ามันเป็นฝันที่ไม่ค่อยดีเอาซะเลย