Mag-log inChapter 72“ทาร่าง่วงนอนจัง อยากนอน” หญิงสาวรู้สึกอ่อนเพลียหลังจากบทรักอันร้อนแรง ดวงตาคู่สวยเริ่มปิด นึกแปลกใจตัวเองว่าเป็นคนขี้เซาตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากจะนอนท่าเดียวไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น“ลูกแมวน้อยของฉันขี้เซาจังเลยนะ ง่วงก็นอนนะที่รัก ฉันกลับมาจากอเมริกามีอะไรจะให้เธอ” เขาพูดชิดเรียวปากบาง อดใจไม่ไหวจูบหนักๆ ซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายครั้ง ชายหนุ่มถอดถอนร่างกายของเขาออก ลงมานอนเคียงข้างหญิงสาวใช้ลำแขนหนาให้เธอหนุนต่างหมอน ทิพย์ธาราเบียดกระแซะร่างหาไออุ่นจากเรือนกายแข็งแกร่ง ที่ให้ทั้งความอบอุ่นทางร่างกายและจิตใจมาตลอดหลายเดือน นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ได้รับไออุ่นและความร้อนที่ระเหยออกมาจากเรือนกายของเขาอีกแล้ว ทิพย์ธาราจะจดจำความอบอุ่นนี้ไว้ในใจ ใช้ความรู้สึกและความทรงจำ จดจำเรื่องราวดีๆ ของเขาและเธอไว้ ตราบสิ้นลมหายใจอเล็สซานโดรเดินทางออกจากบ้านในตอนสาย ซึ่งเลยเวลาที่กำหนดไว้ไปหลายสิบนาที เนื่องจากชายหนุ่มอ้อยอิ่งอยู่กับเรียวปากนุ่มเนิ่นนาน กว่าจะตัดใจได้ต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน ทิพย์ธาราไม่ได้เดินลงมาส่งเขาอย่างเช่นทุกครั้ง อ้างว่าไม่สบายเวียนหัว อยากพักผ่อน แมวตัวใหญ่เห็นลูกแม
Chapter 71เริ่มจากริมฝีปากบางแตะที่เรียวปากหนาสวยได้รูปแผ่วเบา เสมือนทักทายก่อนจะบดเบียดอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นไล้ไปตามฟันซี่สวยเป็นระเบียบ ก่อนจะสอดแทรกเข้าไปภายใน รุกเร้าเกี่ยวพันลิ้นหนาอย่างกล้าหาญ เพิ่มน้ำหนักแรงบดเคล้ามากยิ่งขึ้น พร้อมกับดูดดึงลิ้นหนาเข้าไปในอุ้งปากที่หอมหวานของเธอ อเล็สซานโดรส่งเสียงครางเล็กๆ ในลำคอ ฝ่ามือบางนุ่มเริ่มไต่สำรวจไปตามเรือนกายที่แข็งแรง หยุดนิ่งที่แผงอกกว้างแสนอบอุ่น ใช้ปลายนิ้วปัดไปมาที่ตุ่มเล็กๆ สีน้ำตาลอย่างนุ่มนวล ร่างของเขาสะดุ้งเฮือกฝ่ามือใหญ่รัดร่างบางให้แนบกับเรือนร่างหนามากยิ่งขึ้น ลูบไล้ฝ่ามือแกร่งไปทั่วแผ่นหลังเปล่าเปลือย เลื่อนต่ำมายังสะโพกผายหญิงสาวผละจากเรียวปากหนาอย่างอ้อยอิ่ง แทะเล็มไปตามสันแก้มที่มีไรเคราขึ้นเขียวครึ้ม ติ่งหู ลำคอแข็งแรง เคลื่อนตัวต่ำลงพร้อมกับริมฝีปากที่ครอบครองตุ่มสีน้ำตาลนั้นแทนที่นิ้วมือ“ทาร่า” อเล็สซานโดรร้องครางเหมือนจะขาดใจ น้ำเสียงของเขาขาดห้วง ดวงตาฉ่ำปรือ ปลายลิ้นที่ดูดกลืนตุ่มเม็ดเล็กอยู่นั้น สร้างความกระสันซ่านให้กับเขาเป็นอย่างมาก ขนในกายลุกชัน เลือดหมุนเวียนไปทั่วร่างด้วยกำลังแรงสูง ไหลวนดั่งลาวาที่ไหล
Chapter 70อเล็สซานโดรเดินเข้ามาในห้องเวลาประมาณสี่ทุมเศษ ชายหนุ่มปรายตามองกระเป๋าเดินทางที่ถูกวางไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้า มองเลยผ่านไปที่เตียงกว้าง ใจของเขาหายวาบ เมื่อไม่เห็นร่างของทิพย์ธาราอยู่บนเตียง เท้าหนากำลังจะก้าวออกไปจากห้อง เพื่อไปที่ห้องของเดชดวง หากแต่บานประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเสียก่อน ชายหนุ่มจึงหันมาตามทิศทางของเสียงเปิดประตูทันที“นึกว่าจะหนีไปนอนที่ห้องรอซซี่เสียอีก” อเล็สซานโดรอยากจะตบปากของตัวเองนักที่พูดประโยคแดกดันนี้ออกไป หญิงสาวระบายลมหายใจเพียงนิด ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา คิดว่าการที่เราจะจากใครสักคนน่าจะจากกันด้วยดี จะได้เก็บความทรงจำครั้งสุดท้ายไว้ในใจ เธอจึงเดินเลี่ยงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนไปสวมใส่ที่ห้องแต่งตัว แต่ถูกร่างหนาของเขาขวางไว้“เดี๋ยวสิ รู้หรือเปล่าว่าวันนี้ผลตรวจออกมาว่ายังไง” ทิพย์ธาราเงยหน้ามองคนถาม เขาจะมาถามเธอทำไมทั้งๆ ที่รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว“รู้ค่ะ อแมนดาบอกทาร่าแล้ว วันนี้คุณสองคนก็ไปเลี้ยงฉลองครอบครัวใหม่ไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวอดที่จะประชดเขาไม่ได้“หึงเหรอ” เขาถามยิ้มๆ เมื่อเห็นแววตาของเธอ ได้ยินน้ำเสียงที่ประชดประชันของลูกแมวน้อย
Chapter 69“ได้ ฉันจะไปจากที่นี่ พรุ่งนี้คุณซานโดรจะไปต่างประเทศ ฉันจะไปหาห้องเช่า ฉันจะไม่ให้เขาพบหรือเจอฉันอีกเลยตลอดทั้งชีวิต ฉันสัญญา” อแมนดาลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำสัญญาจากศัตรูหัวใจ ใบหน้าสวยเฉี่ยวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส เมื่อแผนการขั้นที่หนึ่งสำเร็จ“ฉันขอบใจเธอมากนะ แต่เธออย่าบอกใครเรื่องที่ฉันมาขอร้องเธอในวันนี้นะ” อแมนดากำชับ“รู้แล้ว ฉันจะไม่บอกใคร” ทิพย์ธารารับคำทั้งน้ำตา การสนทนาทุกอย่างจบสิ้นลงเมื่อร่างของบุคคลที่สาม ก้าวเข้ามาภายในห้องครัว“คุณอแมนดาครับ คุณซานโดรรออยู่ที่รถครับ” โรแบร์โตเดินเข้ามาหานางแบบสาวที่ห้องครัว หลังจากที่ปล่อยให้เจ้านายหนุ่มรอที่รถนานพอสมควร“ไปก่อนนะทาร่า เดี๋ยวคุณซานโดรจะคอยนาน” อแมนดาแย้มยิ้มให้คนที่อยู่ในครัว หมุนตัวเดินเฉิดฉายตรงไปที่รถยนต์คันงามที่จอดคอยอยู่ โรแบร์โตหันไปมองทิพย์ธาราที่มีน้ำตาไหลรินลงมาเป็นทาง เขาไม่รู้ว่าอแมนดามาพูดอะไรให้หญิงสาวที่แสนดีคนนี้เสียใจ ไม่เข้าใจเจ้านายของตัวเองเลยว่าเหตุใดเห็นก้อนกรวดดีกว่าเพชรเม็ดงาม แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรเจ้านายหนุ่มของเขามีเหตุผลกับการกระทำนั้นเสมอหลังจากรับประทานอาหารเย็นสามคนพี่น้อ
Chapter 68ทิพย์ธาราตื่นขึ้นมาอีกทีเกือบห้าโมงเย็น หญิงสาวรีบก้าวลงจากเตียงเพื่อไปทำอาหารเย็นให้ทุกคนรับประทาน พอเธอก้าวเท้าออกมาจากห้อง ภาพของอเล็สซานโดรและอแมนดาเดินออกมาจากห้องส่วนตัวของนางแบบสาว ทั้งสองเดินคุยกันเลยผ่านร่างของเธอไป โดยไม่มีใครสนใจหรือถามไถ่เลยสักคน ทิพย์ธารารอให้ทั้งสองเดินลงไปถึงชั้นล่างก่อน จากนั้นเธอจึงเดินตามลงไป“ขอโทษที่นะคะวันนี้ลงมาช้าหน่อย” หญิงสาวก้าวเข้าในห้องครัว มือนุ่มเอื้อมมาหยิบผ้ากันเปื้อนสีขาวขึ้นมาสวม กำลังเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบอาหารสดมาปรุงแต่งเป็นอาหาร หากแต่เสียงของอาเธอร์ทำให้มือบางชะงักลงทันที“วันนี้คุณซานโดรกับคุณอแมนดาไม่รับประทานอาหารเย็นที่นี่ครับ ท่านทั้งสองจะไปทานอาหารที่โรงแรม” มือที่กำลังเอื้อมไปจับประตูตู้เย็นสั่นเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดบานประตูตู้เย็นตามเดิม หยิบผักและเนื้อสัตว์สองสามอย่างออกมา“ค่ะ ทาร่าจะทำอาหารให้เฉพาะเราสามคนพี่น้องก็แล้วกัน ขอบคุณนะคะที่บอกจะได้ไม่ต้องทำเยอะเสียของหมด” มือบางที่จับมีดอยู่สั่นเช่นเดียวกับน้ำเสียงที่สั่นไม่แพ้กัน อาเธอร์มองหญิงสาวร่างเล็กด้วยความรู้สึกสงสาร ไม่ทราบถึงเหตุผลที่เจ้านายหนุ่
Chapter 67“ยินดีด้วยนะ แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ” ปลายสายปากไม่ตรงกับใจ ต้องการให้ผลตรวจออกมาตรงกันข้ามมากกว่า อดแปลกใจเรื่องที่อเล็สซานโดรระหองระแหงกันไม่ได้ เพราะเห็นท่าทางของชายหนุ่มยามที่แสดงออกกับสาวชาวไทยแล้ว ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าเขารักผู้หญิงคนนี้มากเพียงใด“กำจัดนังทาร่าน่ะสิ พรุ่งนี้ซานโดรจะไปอเมริกาหนึ่งอาทิตย์ มันเป็นโอกาสของเราที่จะจัดการกับนังทาร่าได้อย่างสะดวก” อเล็สซานโดรต้องเดินทางไปอเมริกาเพื่อเจรจาเรื่องธุรกิจที่มีมูลค่ามหาศาล จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเดินทางไปด้วยตัวเอง เพราะไม่มีใครตัดสินใจแทนได้ มันจึงเป็นโอกาสทองและโอกาสเดียวของอแมนดาที่จะจัดการกับทิพย์ธารา“เธอมีแผนหรือยัง” อีกฝ่ายถาม“ยังเลย แล้วเธอล่ะ”“พอมีแต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า เอาเป็นว่าเรารอให้ซานโดรไปต่างประเทศก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดหาทาง” เจนนิเฟอร์ออกความเห็น“ก็ดีเหมือนกัน แค่นี้นะมีข่าวอะไรคืบหน้าแล้วจะโทรไปบอก”“อืม บายจ้ะ” เจนนิเฟอร์ตัดสายทิ้ง โยนโทรศัพท์ลงไปที่เตียงอย่างหงุดหงิด“ใครทำให้อารมณ์เสียจ๊ะคนสวย เดี๋ยวฉันจะทำให้อารมณ์ดีเองนะ” ฟิลิปโปลุกขึ้นนั่ง สวมกอดเจนนิเฟอร์ทางด้านหลัง มือใหญ่กอ







