9 พินสุดา เจ้าแม่แหม่ม

พิมสุดาไม่ใช่ผู้หญิงเลวมาก่อน ที่ผลักดันเธอมาอยู่ตรงนี้รุนแรงเกินพอ และเขาก็รู้ว่ามันเป็นธุรกิจที่คนดีๆ หลายคนเมินหน้าหนีและยังประณามหยามเหยียดสาปแช่ง แต่มันก็ทำให้คนอีกหลายคนมีกินมีใช้ มีชีวิตอยู่ได้...

และนี่เป็นธุรกิจหนึ่งในหลายสิ่งที่พิมสุดาทำ...แต่เธอก็กำลังจะวางมือ ล้างตัวออกไปจากแวดวงนี้ หลังจากคลุกคลีมานานปี จนอาบอิ่มไปด้วยสิ่งที่คนอื่นๆ เรียกกันว่าน้ำกาม...เขาเข้าใจเธอไม่ใช่เพราะลำเอียงจนมองไม่เห็นเขารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งดีงามอันใด แต่ตราบใดที่พิมสุดาไม่ได้ทำร้ายใคร...และต่อสู้อยู่บนหนทางของเธอ เขาไม่อาจจะซ้ำเติมเธอได้ นอกจากคอยช่วยเหลือดูแล

สมญามือขวาของเจ้าแม่แหม่มจึงปรากฏอยู่

ในเมื่อเขาเติบโตเป็นหนุ่ม เขาก็อยู่ข้างกายพิมสุดามาตลอด...โดยไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์แท้จริงของเขากับเธอ

ผู้ชายหลายคนเขม่นหน้าเขา เรียกเขาว่าแมงดาบรรดาศักดิ์ เกาะพิมสุดาไม่ยอมปล่อย

ซึ่งศิลาก็ไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้นสักนิด

เขามองดูเธอเดินกลับมา...ผมสีแดงจ้าของหล่อนเหมือนเปลวเพลิง...ล้อมดวงหน้าเนียนผ่อง...ผิวขาวลออที่ทำให้เธอเหมือนลูกครึ่งฝรั่ง...หลายคนคิดว่าย้อมสีผม...แต่เขาซิรู้ว่าผมเดิมของพิมสุดาก็ไม่เคยดำสนิทอย่างผมคนไทย...ก็พิมสุดาไม่ใช่สายเลือดไทยแท้ๆ เธอก็แค่ลูกครึ่ง...แถมยังเป็นลูกครึ่ง สมัยที่คนไทยไม่เห่อลูกครึ่งต่างชาติเสียด้วย

พิมสุดาเองก็มีปัญหามาไม่แตกต่างจากเขา...ชายหนุ่มรู้ดีอย่างหนึ่งว่าคนบ้านนี้ล้วนแล้วแต่มีบาดแผลกันมาทั้งนั้นไม่ยิ่งหย่อนไปจากกัน เจ็บปวดเพราะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพราะคำคน...เพราะการแล้งน้ำใจและร้ายกาจอย่างเลือดเย็น เขาพบเจอมาแล้วทั้งนั้น รสชาติที่เจ็บจำไม่ลืมเลือน...

ใครบ้างจะเชื่อหากไม่ได้เจอด้วยตัวเอง ใครบ้างอยากจะเชื่อว่าความแค้นนั่นจะกินเวลานาวนาน...และศิลาก็เฝ้ารอคอยเวลามาเนิ่นนานนัก เวลาที่เขาจะขอแก้แค้นกลับคืน

เขาจะทำให้คนที่เคยทำกับเขา เคยหัวเราะเยาะใส่เขา เคยประณามด่าว่าเขาได้พินาศฉิบหาย

“ศิลา...มานี่เถอะ” เธอเรียกเขาไปที่โต๊ะอาหาร บ้านนี้สร้างแบบเอาใจเจ้าของบ้านเป็นหลัก มันเป็นซอกมุมที่วกวนและเชื่อมโยงถึงกันโดยตลอด...เขาลุกไปยังโต๊ะอาหาร

พิมสุดาดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี เธอปรนเปรอเขาด้วยอาหารรสอร่อย และเขาไม่ลืมว่าที่เขาเป็นตัวตนทุกวันนี้...งดงามอย่างที่หลายคนมองเห็นก็เพราะเธอ...เขาไม่ไม่เคยแคร์ว่าเธอเป็นใคร อาชีพใด...เขาเติบโตมาได้ด้วยเงินที่ได้จากการใด...

“น้าแหม่ม...เรื่องอ้อยน่ะ ผมยังหนักใจอยู่เลยนะ อ้อยทำท่าแปลกๆ”

เค้าหน้าของพิมสุดาบอกความยุ่งยากใจอยู่เหมือนกันจิบชาที่ชงรสเลิศในถ้วยดื่มช้าๆ และทำท่าครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

“เธอเห็นว่ายังไงอีก”

“ผมอยากให้น้าแหม่มลองพูดดูก่อน...อ้อยน่ะพัวพันมากเกินไป ผมว่ามันออกจะเหลวไหลอยู่ที่อยากได้ลูกเอาไว้เป็นเครื่องต่อรอง มันเป็นทางออกโง่ๆ ของผู้หญิงที่หาทางอื่นอีกไม่ได้แล้ว เขาไยดีตัวเสียที่ไหนกัน”

“นั่นซิ น้าเองก็นึกไม่ถึงว่ามันจะบ้าปล่อยให้ท้องควบคุมได้ก็ไม่ทำ ไม่รู้ว่าไปหลงรักอะไรกันนักหนา รู้ๆ อยู่ว่าเขาเองก็มีลูกเมียแล้ว มีครอบครัวที่เป็นระบบระเบียบดี แถมเขาไม่ใช่คนรับผิดชอบสูงส่งอะไร ซ้อมเอาจนแท้งเลยน่ะ ยังจะหลงรักอีกเชียวหรือ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“คืนนี้น้าจะไปพร้อมกับแวว ศิจะไปด้วยไหม”

“ผมไปมาแล้วเมื่อวาน...ผมยังไม่อยากพูด กลัวรุนแรงไปแล้วอ้อยจะรับไม่ได้”

“แต่ถ้ามันจำเป็นก็ต้องอาศัยเธอไปพูดละ...เมื่อวานน่ะ น้ายังไม่ได้ขอบใจเลยนะที่เป็นธุระพาไปหาหมอ...ไปขายหน้าอีกซิว่าตัวเธอลงมือเองหรือเปล่า”

เขาหัวเราะหึๆ

“ดีซิฮะจะมีคนเกรงขามอีกแยะว่าผมนี่มันโหดเหลือหลาย...เป็นไอ้ตัวร้ายไปแล้ว...” เขายังจำวาจาของมินตาได้ หล่อนถามอย่างไร้เดียงสากับเพื่อนชายของหล่อนถึงเรื่องตกเลือด...ท่าทางหล่อนไม่น่าจะเดียงสาขนาดนั้นสักนิดแล้วเขาก็เพิ่มจะฉุกใจคิดเดี๋ยวนี้เองว่า เพื่อนชายคนที่ไปกับหล่อนเมื่อวานนั้นคบหากันลึกซึ้งแค่ไหน แล้วยังจะสาวิตต์อีกคนหนึ่ง

เห็นสารรูปมอมๆ ไม่แต่งหน้าแต่งตัวแบบนั้น มีผู้ชายให้ควงถึงสองเชียวล่ะหรือ...เขานึกถึงยามจับหล่อนแปลงโฉมเสียใหม่...เขาอยากจะลองดูว่าหล่อนจะออกมาเฉิดฉายเพียงใด

แต่การจะเข้าไปถึงตัวหล่อนคงจะไม่ง่ายนัก เขาจะต้องศึกษาดูเสียแล้ว ว่าการจะชักจูงผู้หญิงแบบหล่อนนั้นควรจะทำฉันใด

“อ้อยมันโง่...” พิมสุดาพูดต่อไป “น้าจะพูดให้หมดเปลือก จะต้องแฉให้เห็นความจริง จะโกรธกันก็ยอมละ”

/////////////////////////////////////

พอเห็นพิมสุดาก้าวเข้ามาในห้อง คนป่วยบนเตียงก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งเกือบจะทันที นั่นทำให้พิมสุดาหันมาพยักพเยิดกับแววรัตน์ “สงสัยจะพาลโกรธมาถึงฉันด้วยนะนั่น...แววเอาของกินไปใส่จานมาทีไป๊...” เท่ากับไล่แววรัตน์ให้พ้นออกไปก่อน แล้วเธอจึงเดินเข้ามาหา “อ้อย...ฉันมาเยี่ยม เป็นไงบ้าง”

พอแตะตัวหล่อนก็รู้สึกถึงอาการเกร็งเขม็ง แต่หล่อนก็ไม่ได้สะบัดหลบแต่อย่างใดนอกจากเสียงตอบสะอื้น

“ขอบคุณค่ะ คุณแหม่ม...ใครๆ ก็มาเยี่ยมอ้อย ยกเว้นเขา...”

“เห็นใจเขาแล้วหรือยังล่ะ...ดูเขาทำกับเธอซะบ้างตบตีรุนแรงขนาดนี้ยังจะคิดให้เขามาเยี่ยมอีกหรือ”

“เขาโมโหมากไป เขาคงไม่ได้ตั้งใจ”หล่อนหันหน้ากลับมาน้ำตานองหน้า “อ้อยรักเขานะคะ คุณแหม่ม...อ้อยต้องการจะมีลูกกับเขา ยอมเป็นเมียน้อย เป็นบ้านเล็ก”

“แล้วเขาเห็นดีด้วยไหม”

คราวนี้ยุพาวรรณพูดไม่ออก เหมือนคำถามจะจี้ใจของหล่อนอยู่ไม่น้อยนัก

พิมสุดาสำทับด้วยเสียงเรื่อยๆ “คิดดูให้ดีนะ อ้อย...อย่าโง่เขลาให้มากนัก เท่าที่เธอปล่อยให้ท้อง ฉันก็อยากจะบ้าตายแล้ว ยังจะมาเกิดเรื่องแบบนี้เจ็บตัวและจะเจ็บใจอีกไม่รู้ว่าเท่าไหร่ เลิกคิดถึงเขาเสียทีเถิด”

“อ้อยรักเขา” หล่อนตะเบ็งเสียง จนพิมสุดานิ่วหน้าแต่ยังเย็นอยู่

“ได้ยินไหมคะว่าอ้อยรักเขา ต้องการเขา”

“ฉันไม่ได้หูหนวกนี่...เอาละ...ฉันจะโทร. ไปหาเขาบอกกับเขาเรื่องนี้...เขาคงจะยังไม่รู้ว่าเธอตกเลือดมานอนโรงพยาบาล...แววบอกฉันว่าเธอโทร. เรียกศิลาไปรับเธอจากบ้านมาส่งโรงพยาบาล...แต่เขาจะคิดยังไง จะจัดการกับเธอยังไง ฉันไม่รับประกันนะว่าจะได้ดังใจเธอ”

“ขอให้เขามา” สีหน้าของยุพาวรรณมีความหวังมากขึ้นกว่าเดิม แววตาหม่นมัวของหล่อนยังเหลือความหวังอยู่ “อ้อยจะพูดกับเขาเอง แล้วคุณศิลา...อ้อยก็ขอบคุณเขานัก ไม่ได้เขา อ้อยคงจะตายแล้ว”

“รอบอกกับเขาเองเถิด เขาคงจะมาเยี่ยมเธอสักวัน หากเธอยังดื้อดึงแบบนี้...ให้เขามา”

ยุพาวรรณเกลือกศีรษะกับหมอน...

“ถ้าจะให้เขามาตอนนั้น อ้อยกลัวเขาจะมาซ้ำเติมอ้อย คุณศิลาน่ะใจแข็งยังกะหิน...คิดเหมือนคนธรรมดาที่ไหนกันคะ...วันนั้นน่ะดีตรงที่อ้อยไม่รู้สติอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนด่ายับเยิน”

//////////////////////////////////////////////

มินตาหอบของลงจากรถด้วยติดนิสัยเอางานกลับมาทำต่อที่บ้านด้วย และย่องเข้าบ้านเหมือนที่เคยกระทำ แต่เสียงเรียกเข้มงวดนั่นก็ทำให้มินตาผ่อนลมหายใจยาวออกมา ไม่เคยเลยที่เสียงเรียกนี้จะนุ่มหูให้ความรู้สึกที่ดีต่อตัวหล่อน แต่ทำอย่างไรได้เล่า หล่อนรู้ว่าหล่อนไม่ใช่ลูกรักของแม่ ไม่เหมือนมิ่งขวัญ...หล่อนจะได้เสียงอ่อนหวานจากแม่ก็ยามที่แม่มีความต้องการเป็นพิเศษ และหวังเงินจากกระเป๋าของหล่อน

หล่อนไม่อยากจะคิด แต่อดไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าคิดแล้วก็บาดใจตัว และยังเสียความรู้สึกต่อแม่...รวมทั้งผิดบาปที่หล่อนจะคิดต่อแม่ในทางไม่ดีเช่นนั้น อย่างน้อยการอบรมที่ฝังหัวหล่อนมาก็คือความกตัญญูต่อพ่อแม่

พ่อแม่เป็นผู้ถูกต้องเสมอ แม้จะถูกกดดันอย่างไร ลูกที่ดีก็ควรจะท่องมนต์บท ว่าด้วยความอดทนเท่านั้น เพราะหล่อนไม่มีพ่อแม่ได้ใหม่อีกแล้ว

“กลับมืดอีกแล้ว”

หล่อนได้ยินประโยคนี้บ่อยหนจนชินชา วางงานลงบนโต๊ะใกล้ๆ กันนั้น นั่งลงถอดรองเท้าถุงเท้าออกจากเท้า

“พี่มิ่งโทร. มาหาแม่...แล้วบอกอยากพูดกับเราด้วย เดี๋ยวคงจะโทร. มาอีก”

“ค่ะ...มินจะรอ”

“ชุดโต๊ะแต่งตัวของพี่มิ่งก็มาแล้ว...มาซิ...แม่รอจะอวดกับแกอยู่เชียว” ม้วนถุงเท้าเป็นก้อนกลมแล้วใส่เข้าไปในรองเท้าก่อนจะเสือกมันเข้าไปใต้โต๊ะแล้วลุกตามคุณมารศรีไปโดยเร็ว รู้ว่าไม่ควรจะพิรี้พิไรอยู่ให้เธอฉุนเฉียวเอาอีก “สวยเชียว แม่ว่ามิ่งกลับมาเห็นคงจะชอบ กลับมาบ้านแล้วมีของใหม่ๆ รอท่าจะทำให้มิ่งเบิกบาน”

หล่อนไม่รู้จะพูดสิ่งใดดี รู้สึกว่าลำคอตีบตื้น แม่เอาใจใส่ห่วงใยต่อมิ่งขวัญนักหนา...อะไรๆ ก็เป็นมิ่งขวัญไปเสียหมด...แล้วหล่อนก็โยงใยไปถึงสาวิตต์อีกคนหนึ่ง เขาเอาอาหารกลางวันล่อหล่อนเพื่อจะถามถึงมิ่งขวัญ มีแต่คนไยดีมิ่งขวัญทั้งนั้น แล้วหล่อนเล่าเหลียวหาใครไยดีหล่อนได้บ้าง