10 จำใจซื้อดอกไม้

“วันนี้คุณเอนัดมินไปกินข้าวกลางวัน” หล่อนบอก เห็นคุณมารศรีหันขวับมาโดยเร็ว รู้ได้ว่ากับเรื่องแบบนี้จะต้องรายงานปิดบังเอาไว้ไม่ได้เป็นอันขาด และก็เห็นสีหน้าแวบๆ ราวกับจะฉายชัดถึงความไม่พอใจให้หล่อนรับรู้

“เขานัดแก หรือแกนัดเขากันแน่”

“โธ่! แม่ มินจะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงข้าวเขา...เงินมินหมดแล้ว”

“อ้อ...แกหมดเงินเพราะจ่ายค่าโต๊ะนี่ใช่ไหมล่ะ แกจะโทษว่าแม่เอาเงินแกอีกใช่หรือเปล่า”

มินตาได้แต่ครางอย่างอ่อนใจอยู่ในใจ หล่อนพูดผิดไปอีกแล้ว สาบานได้ว่าหล่อนไม่คิดดังเช่นที่คุณมารศรีกำลังตีโพยตีพายอยู่เลย เธอคิดไปเองทั้งนั้น และที่ดีที่สุดก็คือเงียบเฉยเสียไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยเป็นดีที่สุด

“ก็ได้ ยายมิน ฉันจะหาเงินมาใช้คืนแก จะได้ไม่มาลำเลิกเบิกประจานกัน”

“มินไม่ได้คิด” หล่อนแย้งเบาๆ อ่อนใจนักหนา...เคยหลายครั้งที่มินตานึกถึงโลกภายนอกบ้าน นึกถึงการโบยบินจากบ้านไปสู่อิสระ และความโล่งสบายภายนอกปราศจากเสียงพูดเหน็บแนม ดุด่าว่าทำนองนี้ เพียงแต่หล่อนจะใจแข็งสักหน่อยเท่านั้น แต่หล่อนใจแข็งไม่พอ หล่อนยังใจอ่อนยังมีห่วงใยต่อพ่อแม่อยู่โดยเฉพาะกับพ่อ...ที่ห่วงใยมากกว่าแม่หลายเท่าตัว

“คุณเอนัดมินไปเพราะอยากรู้เรื่องพี่มิ่ง”

นั่นทำให้คุณมารศรีชะงักไปได้บ้างเหมือนกัน สีหน้าค่อยๆ ดีขึ้นจนเห็นได้ถนัด และมินตาก็รีบรายงานต่อโดยเร็ว

“มินว่าคุณเอคงจะรอให้พี่มิ่งกลับ แล้วอาจจะขอพี่มิ่งแต่งงานก็ได้”

“นั่นซิ” เธอเห็นด้วยคล้อยตามเกือบจะทันที “พ่อแม่เขาก็เคยพูดเกริ่นเอาไว้บ่อยครั้ง แม่เองก็เห็นความเหมาะสม...มิ่งกับตาเอนี่เหมือนกิ่งทองใบหยกจริงๆ” เธอไม่ทันสังเกตเห็นแววตาหมองๆ ของมินตาเลย “แล้วแกว่าไงล่ะ”

“มินก็บอกว่าพี่มิ่งกำลังจะกลับมา”

“ตาเอคงจะดีใจซินะ...แม่ก็คิดอยู่เหมือนกัน” เธอเปิดประตูห้องของมิ่งขวัญเข้าไป “เรื่องจะทลายรั้วบ้านเป็นรั้วเดียวกันซะ เป็นทองแผ่นเดียวกัน มิ่งแต่งงานไปแม่จะได้หมดห่วง...แต่ให้ไวๆ ก่อนที่ทางโน้นจะรู้ว่าเราเหลือแต่เปลือกสวยๆ”

คิ้วของมินตาขมวดเข้าหากัน

ไม่ชอบใจนักในสิ่งที่ได้ยิน

“เราก็เป็นเรา จะมาวัดกันที่ฐานะได้หรือคะ”

“แกนี่ไม่รู้อะไร” เธอเอ็ดแต่น้ำเสียงไม่บอกอารมณ์ร้ายๆ อีกแล้ว นอกเสียจากครุ่นคิดวิตกกังวลในเรื่องใหม่ “ผู้หญิงยากจนใครจะอยากได้เป็นเมียเป็นสะใภ้กันเล่า มิ่งกลับมา แม่จะต้องพยุงรักษาหน้าตามิ่งเอาไว้”

“ความรักไม่มีฐานะเข้ามาปะปนหรอกค่ะ คุณเอรักพี่มิ่งและพี่มิ่งรักเขาก็เพียงพอแล้ว”

“แม่จะต้องเตรียมพร้อมให้มากกว่านี้...ไง...แกดูซิ” เธออวดโต๊ะแต่งตัวใหม่นั้น งดงามสมราคาที่แพงลิบ...มันแพงเกินไป...และมินตาก็รู้ว่าเมื่อมิ่งขวัญกลับมาแล้ว ค่าพยุงรักษาหน้าตามิ่งขวัญย่อมจะแพงระยับ มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่จะทำให้หล่อนขนลุกได้ด้วยความหวาดเสียว

ว่าคงจะไม่พ้นหล่อนแน่นอน...มินตาไม่กลัวการทำงานหนัก หากจะได้เงินตอบแทนมา...หล่อนกลัวแต่ว่าจะไม่มีงานให้หล่อนทำเพื่อปั๊มเงินเก็บเอาไว้ให้แม่ ยามที่แม่ต้องการเงิน นั่นละสิ่งที่หล่อนหวาดกลัวเป็นนักหนา แต่ก็ยังไม่เคยปริปากบอกออกมาสักคำ หล่อนจะต้องมีเงินเสมอทุกยามที่แม่ต้องการ นั่นถึงจะทำให้แม่อารมณ์ดีขึ้นมา และทำให้หล่อนกับแม่เข้ากันได้

และหล่อนก็พอใจหากจะเป็นเช่นนั้น หล่อนปรารถนาที่จะให้มีสันติเกิดขึ้นในบ้านระหว่างหล่อนกับแม่เสมอ ไม่ต้องการความหมางเมินและเข้าใจผิดต่อกันเลย

“สวยไหม”

“ค่ะ สวย”

แต่ใจของหล่อนแย้งว่ามันจะไม่สวยได้อย่างไรกันในเมื่อราคาหมื่นสอง...เรียกว่าแพงระยับไปเลย

“มิ่งคงจะชอบ”

เสียงโทร. ศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน คุณมารศรีผลักมินตาออกห่าง กระวีกระวาดไปรับสายเอง

“มิ่งหรือลูก...” เสียงอ่อนหวานนัก มินตาตามมาหยุดอยู่ข้างหลัง เพราะรู้ว่ามิ่งขวัญต้องการจะพูดกับหล่อน

“จ้ะ...จ้ะ ยายมินกลับมาแล้ว จะพูดกับมินใช่ไหม”

เธอส่งกระบอกโทร. ศัพท์มาให้ “เอ้า...พี่เค้าจะพูดด้วย”

“มินเหรอ พี่มิ่งนะจ๊ะ มีเรื่องอยากไหว้วานเธอหน่อยด่วนจี๋ด้วยนะจ๊ะ”

ไม่ประหลาดใจเลย กับประโยคแรกที่ได้รับการไหว้วาน มิ่งขวัญมักจะมีเรื่องทำนองนี้มาเสมอ “ขอร้องเธอให้ทำแทนพี่ด้วย”

“ค่ะ”

มินตาได้แต่รับคำ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามิ่งขวัญจะสั่งให้ทำอย่างไรและรอฟังอยู่ น้ำเสียงของมิ่งขวัญยังดังมาเข้าหูอีกต่อไป และทำให้มินตาอึ้งไปได้นานโขเมื่อรับรู้ว่ามิ่งขวัญต้องการให้หล่อนทำอะไร

“วันเกิดหนุ่มสุดหล่อของพี่น่ะซิ อีกสามวันนี่เอง...พี่ก็เพิ่งจะรู้มาหยกๆ อยากให้เขาเซอร์ไพรส์...จัดดอกไม้ไปอวยพรเขา”

ฟังจากน้ำเสียงของมิ่งขวัญก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนล่าสุดนี้มีความสำคัญมากมายเหลือเกิน

และหล่อนก็คงจะได้เห็นตัวตนของเขาในเร็ววันนี้

“พี่มิ่งโทร.  ไปร้านดอกไม้เลยไม่ดีกว่าหรือคะ ใช้บริการโดยตรงแล้วมินจะจัดการเรื่องชำระเงินเอง”

“แหม...ร้านดอกไม้จะส่งเด็กแบบไหนไปก็ไม่รู้ เขาเป็นคนพิเศษมากสำหรับพี่นะ มิน...พี่อยากทำให้ดีหน่อยเธอจะทำให้พี่หน่อยไม่ได้เชียวหรือ ถ้าพี่อยู่กรุงเทพก็คงไม่ต้องอาศัยไหว้วาน”

“ค่ะ...มินทำได้” หล่อนรีบตัดบทก่อนที่มิ่งขวัญจะตัดพ้อมากความไปกว่านี้อีก “พี่มิ่งบอกมาเลยว่าจะให้มินเอาดอกไม้ไปให้ใครที่ไหน...มินมีกระดาษปากกาพร้อมอยู่แล้ว”

“จ้ะ...จ้ะ...จดเลยนะ น้อง” มิ่งขวัญบอกชื่อบอกสถานที่มาให้ พร้อมกับรายละเอียดเพิ่มเติม “วันเกิดเขาน่ะพี่รู้มาว่าเขามักจะอยู่บ้านไม่ไปไหน เธอไปตอนค่ำๆ นะ ยายมิน...ซื้อดอกไม้สวยที่สุด ถือไปเองหาการ์ดสวยๆ สักใบ ใส่ชื่อพี่...แล้วบอกเขาว่าพี่แฮปปี้เบิร์ธเดย์ด้วย แล้วพี่จะโทร. ไปหาเขา...กะเวลาดีๆ นะ...พี่อยากให้เขาเซอร์ไพรส์เต็มที่”

หล่อนวางโทร. ศัพท์ลงแล้ว รู้สึกเพลียใจ หล่อนรู้ว่าหากละเลยในเรื่องนี้มิ่งขวัญกลับมาถึงกรุงเทพแล้ว บ้านจะร้อนเป็นไฟ เหมือนระเบิดเพลิงลงไม่มีผิด...ดอกไม้สวยช่อหนึ่งราคาคงจะสักห้าร้อยบาท...หรืออาจจะกว่านั้น แถมยังต้องบุกบั่นไปถึงบ้านผู้ชายอีกด้วย กลางวี่กลางวันมิ่งขวัญก็ไม่ยอมให้หล่อนไป ให้ไปตอนหัวค่ำก็คงจะมืดแล้วนั่นแหละ

“พี่มิ่งนะพี่มิ่ง...ใช้มินราวกับจะให้มินไปผจญภัย แต่ก็ดีเหมือนกัน มินอยากเห็นเจ้าชายในฝันคนนี้ของพี่มิ่งนักว่าจะวิเศษเลิศเลอสมกับที่คุยไหม”

“มิน...”

คุณมารศรีร้องเรียก

“นั่นจดอะไร พี่มิ่งสั่งให้แกทำอะไรรึ”

“ซื้อดอกไม้ไปอวยพรวันเกิดเพื่อนน่ะค่ะ”

“ทำให้พี่เขาล่ะ...อย่ารับคำแล้วลืม พี่มิ่งจะโกรธเอาได้”

“ค่ะ มินไม่ลืม...”

หล่อนถือกระดาษที่จอชื่อที่อยู่ของหนุ่มนั่นเข้าไปในห้องด้วย...พับกระดาษใส่ในกระเป๋าเงิน อีกสามวันจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ...

///////////////////////////

เสียงดุว่านั่นเล็ดลอดออกมา แม้จะไม่ถึงกับหยาบคายแต่ก็เจ็บแสบ..เขาหยุดรีรอนิดหนึ่งว่าจะเดินเข้าไปหรือเลี่ยงขึ้นข้างบนไปดี แต่แล้วเขาก็เดินเข้ามา...เห็นแม่ของเขายืนอยู่กลางห้องครัว กำลังดุว่าสาวใช้คนใหม่ที่เขาไปรับตัวมาจากบ้านคุณยาย พอหันมาเห็นเขาก็ทักทายอ่อนหวาน

“กลับแล้วหรือ เอ...เหนื่อยไหม ลูก...” เขาไม่เหนื่อยเพราะอีกเช่นเคยในระยะนี้ที่มือขึ้น ดวงขึ้น เล่นแล้วไม่เคยขาดทุนมีแต่จะได้และทำให้เขารื่นเริง กลับบ้านดึกๆ แต่กลับมาด้วนสีหน้าเริงรื่นดวงตาเป็นประกายระยับ

เพียงแต่แม่เขาไม่เคยรู้ว่าทำไมเขากลับดึก นอกจากเรื่องที่เขากุขึ้น...ว่าเพราะหน้าที่การงานที่รัดตัว และเธอก็เชื่อในคำพูดเขาทุกสิ่ง คุณสีดาหยุดชั่วครู่เดินมาหาเขา “กินอะไรมาหรือยังจ๊ะ”

“เรียบร้อยแล้วฮะ”

“งานน่ะเพลาๆ ลงบ้านเถอะ ห่วงสุขภาพตัวเองไว้บ้าง เราก็พอมีเงินทองเหลือใช้ ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา”

“ผมยังทำไหว”

เขายืนยัน แน่ละเขากลับดึกและตื่นเช้าออกไปทำงานยังแข็งแรงกระฉับกระเฉง เพราะเขารู้ว่ามีสิ่งท้าทายรอคอยเขาอยู่...มันเหมือนเข้าสิงสู่อยู่ในกายเขาอยู่ในสายเลือดวิ่งวนไปมา เป็นสิ่งที่ทำให้เขามีพลัง ทำงานหนักกลางวันให้ผลงานออกมาดี ไม่มีที่ติและพอตกเย็น เขาก็วิ่งไปหาความเพลิดเพลินท้าทายใส่ตัวอีก...มันให้รสชาติชีวิตที่ดีเหลือล้นซึ่งเขารู้ว่าอธิบายให้คนอื่นฟังไม่ได้